บทที่ 34: การโจมตีของนกยักษ์
บทที่ 34: การโจมตีของนกยักษ์
หลังจากเสร็จจากเรื่องโลงศพบรรจุอาวุธแล้ว หวังเต็งก็ค้นคว้าวิธีฟักไข่ทางออนไลน์
จากนั้นรายการข้อมูลจำนวนมากก็โผล่ออกมา
มันมีบทความโง่ๆที่มาจากชาวเน็ตปัญญาอ่อนอยู่เป็นจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม ในที่สุดหวังเต็งก็ได้พบกับบทความที่ฟังดูน่าเชื่อถือ ตู้ฟักไข่เพื่อฟักไข่!
ก่อนฟักไข่ หวังเต็งวางแผนที่จะไปที่ร้านสัตว์เลี้ยงเพื่อถามคำถามบางอย่าง
ไข่ใบนี้ไม่ธรรมดา!
หวังเต็งกลัวว่าเขาจะบังเอิญไปฆ่ามัน ซึ่งมันก็จะกลายเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย
ชีวิตของนักสู้สองคนต้องเสียไปเพราะไข่ใบนี้
เมื่อคาบเรียนที่สองสิ้นสุดลง ระหว่างพักหวังเต็งก็พูดกับหลินซัวหานว่า “ฉันจะต้องไปแล้ว พอดีฉันมีธึระด่วนน่ะ ถ้าครูถามก็บอกไปว่าฉันไปโรงพยาบาลเพราะปวดท้องนะ”
หลังจากที่หวังเต็งพูดจบ เขาก็รีบออกจากห้องเรียนไปโดยไม่รอคำตอบของหลินซัวหาน
“ชายคนนี้โดดเรียนอีกแล้ว!” หลินซัวหานโกรธมาก เธอจ้องไปที่ประตู แต่เธอทำอะไรไม่ได้ เพราะหวังเต็งจากไปแล้ว
…
ที่ทางเข้าโรงเรียน พวกอันธพาลสองสามคนกำลังนั่งยองๆและสูบบุหรี่ที่ริมถนน พวกมันดูไม่เหมือนพวกอันธพาลนสัยดี และมันก๋มีก้นบุหรี่อยู่เต็มพื้น
เมื่อหวังเต็งขับรถออกไป สัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ดังนั้นเขาจึงต้องหยุดที่ทางแยกและรอ
พวกอันธพาลถูกดึงดูดโดยรถสปอร์ต
“เฮ้ๆ นั่นมันนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมตงไห่นี่หว่า พวกมันรวยมากเลยหรอวะ? ถึงได้ขับรถสปอร์ตแบบนี้ได้”
“เชี่ย ทำไมมันถึงได้ขับรถสปอร์ตมาโรงเรียนกัน? นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?!”
กลุ่มอันธพาลสาปแช่งหหวังเต็งด้วยความอิจฉา
พวกอันธพาลอายุน้อยกว่าคนหนึ่งเห็นหวังเต็งนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับและก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาตะโกนว่า “พี่เป่า นั่นมันไอ้เด็กเวรนั่นนี่!”
น่าเสียดายที่หวังเต็งไม่ได้ยินเขา รถสปอร์ตส่งเสียงดังและขับตรงไปข้างหน้า
เฉากังเป่าเอ๋อเห็นใบหน้าบนที่นั่งคนขับกระพริบผ่านไป เขาขว้างบุหรี่ลงบนพื้นและตะคอกว่า “ไอ้เด็กเวรนั่นจริงๆด้วย ในที่สุดฉันก็เจอมันสักที ยืนระพระแสงอะไรล่ะ? ตามมันไป!”
ขณะตะโกน เขาก็พุ่งไปยังที่ที่รถจอดอยู่ เขาพยายามิ่งไล่ตามหวังเต็งด้วยความเร็วสูงสุดของเขา
ในเวลาเดียวกันเขาก็โทรออก
“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!”
" ฮัลโหล?”
“พี่ชาย ฉันเจอคนที่มันตีฉันครั้งล่าสุดแล้ว มันกำลังเคลื่อนไปที่ถนนถงหมิง เร็วเข้า รีบไปจัดการมันให้ฉันที” เฉากังเป่าเอ๋อตะโกนใส่คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์
“เอาล่ะ ติดตามมันไปไป ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งถอนหายใจ
…
เกือบพร้อมกันในท้องฟ้ากว้างใหญ่ห่างจากเมืองตงไห่กว่าสิบกิโลเมตร
สูงขึ้นไปหนึ่งพันเมตรเหนือระดับน้ำทะเล!
อีกาสีดำสนิทกำลังบินข้ามท้องฟ้าไปอย่างสง่างาม
มันมีความยาวมากกว่า 20 เมตร และขนบนตัวของมันก็ทำให้เกิดประกายแวววาวของโลหะที่เย็นเยียบ อีกาดูเหมือนเครื่องบินรบจริงๆ และร่างกายของมันแผ่ออร่าอันตรายออกมา
ดวงตาของอีกาแดงก่ำด้วยเจตนาฆ่า
เป้าหมายคือเมืองตงไห่!
บู้มมม!
ขณะบิน ความเร็วของอีกายักษ์ตัวนี้ก็เร่งขึ้นอย่างทวีคูณและเกิดระเบิดขึ้นในอากาศ มันพุ่งเข้าหาเมืองตงไห่ราวกับดาวตก
…
ถนนถงหมิงในร้านขายสัตว์เลี้ยงชื่อ 'คิตตี้คิตตี้'
หลังจากที่หวังเต็งได้รับความรู้เรื่องการฟักไข่จากพนักงานที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง เขาก็รู้สึกว่าในที่สุดเขาก็มีความมั่นใจขึ้นมาบ้าง
เขาขอบคุณหญิงสาวคนสวย แต่ที่สำคัญที่สุดคือ หญิงสาวที่กระตือรือร้นและใจดีที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงก่อนจะเดินออกไป
“มันออกมาแล้ว! มันออกไปแล้ว!” เฉากังเป่าเอ๋อชี้ไปที่หวังเต็งและพูดกับชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆมัน
ทันใดนั้น—
“กรีด!”
เสียงกรี๊ดร้องก็ได้ดังมากจนทะลุท้องฟ้าดังขึ้นในอากาศ
สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไป และมันก็เงยหน้าขึ้นมาในทันที ในเวลาเดียวกัน หวังเต็งเองก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยท่าทางเคร่งขรึม เขามองออกไปในระยะไกล
บนท้องฟ้า สิ่งมีชีวิตสีดำขนาดใหญ่กำลังพุ่งเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เสียงนกหวีดร้องโหยหวนตามบินลงมา
“กรีด…!”
เสียงระเบิดขึ้นบนท้องฟ้า เมื่อมันเข้มาใกล้เท่าไหร่ เสียงของมันก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ พลังเสียงของมันช่างน่าอัศจรรย์ มันเกือบที่จะทำให้แก้วหูของผู้ที่ได้ยินแตกออก
หวังเต็วรู้สึกเจ็บแก้วหูของเขา ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนถนนเองก็ขมวดคิ้วและปิดหูของพวกเขา
“เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง...”
กระจกที่แตกเป็นเสี่ยงๆรอบตัวเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความทรงพลังในเสียงร้องของมัน
“ห้ะ?” การแสดงออกของหวังเต็งเปลี่ยนไป
คลื่นเสียงที่น่ากลัวได้สร้างคลื่นกระแทกที่มองไม่เห็น เมื่อมันลามไปทั่วถนน มันก็ก่อให้เกิดรอยร้าวบนหน้าต่างกระจกและประตูกระจกของร้านค้า นาน กระจกของร้านค้าเหล่านั้นก็ทนไม่ไหวแล้วเริ่มแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“อ้าก!”
เศษแก้วที่แตกกระจายพุ่งเข้าหาผู้คนรอบๆบริเวณ
หญิงสาวที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงที่เพิ่งส่งหวังเต็งไปที่ประตูเองก็ได้รับผลกระทบจากแรงระเบิดเช่นกัน เศษแก้วขนาดเท่าฝ่ามือร่วงลงบนหน้าผากของเธอ
หวังเต็งตอบสนองทันทีและดึงเธอออกมาจากจุดนั้นในทันที
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ตัวสั่น และพลังฟอร์สในร่างกายของเขาก็ปะทุขึ้น หวังเต็งใช้ร่างกายของเขาในการบังเศษแก้วทั้งหมดที่พุ่งเข้ามา
ผู้คนที่สัญจรไปมาตามท้องถนนต่างก็พยายามหลบเลี่ยงความวุ่นวายเช่นกัน บางคนโดนเศษกระจกเหล่านั้นและทำให้เกิดรอยขีดข่วนบนผิวหนังของพวกเขา
บางคนได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่า เศษคมของกระจกได้แทงเข้าไปในร่างกายของพวกเขา พวกเขานอนราบกับพื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
ส่วนพวกคนที่โชคดีที่ไม่ได้รับผลกระทบจากเศษแก้วก็ได้รีบวิ่งหนีไปไกล พวกเขายังคงสัมผัสได้ถึงความกลัวที่ค้างอยู่ในใจ
“นกตัวนี้มาจากไหนกัน?”
“ทำไมมันถึงมาอยู่ในเมืองได้กัน?”
“รีบโทรเรียก 120 เร็ว มีคนบาดเจ็บ!”
…
“ช่างเป็นนกที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้ มันจะต้องเป็นสัตว์อสูรแน่ๆ!” หวังเต็งเงยหน้าขึ้นมอง
นกตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆในสายตาของเขา มันเข้ามาใกล้เขาอย่างรวดเร็วจากระยะไกล
“นี่ไม่ถูกต้อง มันกำลังมาทางนี้!”
หวังเต็งตกใจ สีหน้าของเขาดูน่าเกลียด และเขาก็ตะโกนใส่หญิงสาวข้างๆเขาว่า “เข้าไปในร้าน แล้วก็อย่าออกมา”
ขณะที่เขาพูด เขาก็รีบวิ่งไปที่ริมถนนและหยิบดาบออกจากท้ายรถของเขา เขาสวมนวมชกมวยและเหวี่ยงถุงที่บรรจุไข่ไปไว้บนบ่าของเขา หลังจากเสร็จสิ้นการเตรียมการแล้ว หวังเต็งก็รีบไปที่ร้าน
“กรีด!”
อีกายักษ์ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง ความเร็วของมันเร่งขึ้นอีกครั้งเมื่อมันพุ่งเข้าหาหวังเต็งอย่างรวดเร็ว จากนั้นมันก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมาอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมนกตัวนี้ถึงโจมตีเมืองตงไห่ของเรา”
ถึงตอนนี้ ฝูงชนก็ได้แยกย้ายและวิ่งหนีกันไปทุกทิศทุกทาง ทุกคนปิดหูและกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
อีกายักษ์มาถึงเมืองตงไห่ในพริบตา มันกางปีกออกจากกันและปีกของมันก็ปกคลุมท้องฟ้าทั้งหมด จากนั้นมันก็โบกปีกและทำให้เกิดลมแรง
มันล่อนลงมาจากท้องฟ้า
“ไอ้เวรเอ้ย ไอ้นกตัวนี้มันพุ่งเป้ามาที่ฉัน”
หวังเต็งสัมผัสได้ถึงอันตราย เมื่อเขามองขึ้นไปอีกครั้ง เขาก็เห็นอีกาขนาดยักษ์กำลังพุ่งเป้ามาที่ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
ออร่าชั่วร้ายไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งขึ้นในหัวใจของเขา
หวังเต็งแทบจะกลายเป็นคนโง่ ร่างกายของเขาแข็งทื่อและเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย
ฉันควรทำอย่างไรดี? ฉันควรทำอย่างไรดี?
ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องยุ่งยากพวกนี้ด้วย!
เร็วเข้า ขยับสิวะ!
ใช่แล้ว....
เขากัดริมฝีปากจนเลือดออก
เมื่อความรู้สึกเจ็บปวดส่งผ่านไปยังสมองของเขา ในที่สุดหวังเต็งก็สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง พลังฟอร์สในร่างกายของเขาถูกเปิดใช้งาน และมันก็เข้าครอบงำดาบของเขา
ช่างโชคร้ายเสียนี่กระไร!
แม้ว่าฉันจะต้องตาย แต่ฉันก็จะทำให้เน่ใจเช่นกันว่าแกจะไม่ได้อยู่ดีมีสุข!
ดาบของเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีแดงเข้ม มันปลดปล่อยศักยภาพสูงสุดของพลังฟอร์สธาตุไฟออกมา มือของหวังเต็งเต็มไปด้วยเหงื่อขณะที่เขาจ้องไปที่อีกายักษ์
เมื่อถึงระยะโจมตี เขาก็ฟันดาบออกไป
“ไอ้สัตว์อสูร!”
“อวดดีเสียจริง!”
ในเวลาเดียวกันนี้เอง เสียงตะโกนดังก้องในอากาศก็ปรากฎขึ้นพร้อมกับใบมีดแสงสีเขียว มันยื่นออกมาจากหลังคาอาคารและฟันอีกายักษ์กลางอากาศ
“กรีด!”
อีกายักษ์ปล่อยเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
เฉือน!
เมื่อใบมีดแสงเฉือนเข้าไปที่อีกายักษ์ เลือดก็กระเซ็นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง มันโปรยปรายลงมาสู่ผู้ที่ดูอยู่เบื้องล่าง
อย่างไรก็ตาม ใบมีดแสงก็ยังไม่จางหายไป แต่มันกลับแผ่ขยายไปจนสุดขอบฟ้า กระทั่งตัดเมฆออกเป็นสองส่วน!
จากนั้นซากศพของอีกาขนาดยักษ์ก็ร่วงลงมาจากฟ้า!
ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ในพริบตา!
ทุกคนตกตะลึง พวกเขาจ้องมองท้องฟ้าด้วยความงุนงงด้วยจิตใจที่ว่างเปล่า
“ทรงพลังมาก!”
ชายที่อยู่ข้างเฉากังเป่าเอ๋อกลายเป็นคนโง่เขลา เขาพึมพำกับตัวเอง
หวังเต็งที่กำลังกำดาบของเขาอยู่ก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็น เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะทำการเคลื่อนไหวของเขา…
และตอนนี้เขาก็ยังไม่ฟื้นคืนสติ ความสับสนสามารถมองเห็นได้ทั่วใบหน้าของเขา
