บทที่ 27: เสียงดังภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน
บทที่ 27: เสียงดังภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน
สัตว์เริ่มกลายพันธุ์หลังจากได้รับอิทธิพลจากพลังฟอร์ส ขนของหมาป่าสีขาวตัวนี้ขาวราวกับไหม มันไม่เพียงแต่มันจะมีสีขาวบริสุทธิ์ที่สวยงามเท่านั้น แต่มันยังให้ความรู้สึกดีมากเมื่อได้สัมผัส ประสิทธิภาพในการต้านทายความหนาวและการกักเก็บความร้อนเองก็ดีเช่นกัน
โจวไป่หยุนตกหลุมรักมันในทันที
เธอส่งหมาป่าให้หญิงสาวที่ตามเธอมา จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นและพูดกับหวังเต็งว่า “ฉันไม่รู้มาก่อนว่าทักษะปืนของคุณจะดีถึงขนาดนี้ ขอบคุณที่ช่วยเมื่อกี้นี้ ฉันหมายถึงสิ่งที่ฉันพูดไป คุณสามารถขอฉันได้หนึ่งอย่าง”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ยิ้มและกล่าวเสริมว่า “แต่คุณจะมาของอะไรเกินเลยไม่ได้หรอกนะ!”
ปกติแล้วโจวไป่หยุนก็จะเป็นคนที่ดูมีความมั่นใจและหยิ่งในตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอแสดงออกถึงความทะลึ่งทะเล้นเช่นนี้ มันก็ทำให้เธอดูน่าดึงดูดใจยิ่งขึ้นไปอีก
และสาเหตุที่เธอทำตัวแบบนี้ก็น่าจะเป็นเพราะเธอได้เห็นความสามารถของหวังเต็ง ดังนั้นทัศนคติของเธอที่มีต่อเขาจึงเปลี่ยนไป
ฮึ่ม หน้าด้านแท้!
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก”
หวังเต็งยิ้ม การแสดงออกที่ไม่แยแสของเขาทำให้หลี่หรงเฉิงแทบจะคลั่งในขณะที่มันกรีดร้องออกมาในใจ
นี่มันเป็นการแสดง!
นี่มันเป็นการแสดง!
ผู้ชายคนนี้จะต้องแสร้งทำเป็นนิ่งอย่างแน่นอน!
“ไปกันเถอะ!” หวังเต็งหันมาและโบกมือให้ซูเจี๋ยและเพื่อนคนอื่นๆของเขา จากนั้นเขาก็เดินกลับไปยังทางเข้าพื้นที่ล่าสัตว์
เขาเหนื่อยกับการล่าแล้ว เหยื่อที่นี่ไม่สามารถทำให้เขาปลดปล่อยศักยภาพของทักษะปืนของเขาได้ถึงหนึ่งในสามได้ด้วยซ้ำ
ซูเจี๋ยไม่ลังเลใจ หลังจากที่ชี้นิ้วกลางไปที่หลี่หรงเฉิง เขาก็เดินตามหวังเต็งออกไป
โจวไป่หยุนรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับการถูกปฏิเสธ
ซุนเกาหยานพูดกับโจวไป่หยุนว่า “พี่โจว พวกเราเหนื่อยกับการล่ากันหมดแล้ว ดังนั้นเราก็จะกลับไปแล้วในตอนนี้ ขอให้สนุกต่อไปนะ”
โจวไป่หยุนไม่พอใจที่หวังเต็งไม่เคารพเธอ อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาอย่างเปิดเผยได้ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าด้วยท่าทางสงบ
“รอฉันด้วย!” หยูห่าวทนไม่ได้ที่จะต้องแยกจากจากปืนในมือของเขา อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อถ้าเหลือเขาเพียงคนเดียว ดังนั้นเขาจึงวิ่งเหยาะๆและยายามไล่ตามที่เหลือให้ทัน
ทั้งสี่กลับไปที่ทางเข้าและยื่นปืนคืนให้เจ้าหน้าที่
มันมีเก้าอี้ชายหาดจำนวนมากวางอยู่รอบๆสระว่ายน้ำกลางแจ้ง แสงแดดส่องผ่านต้นไม้ และน้ำพุของภูเขาที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็ส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงอาทิตย์
หวังเต็งและเพื่อนของเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาดสี่ตัวและเอนกายลงบนเก้าอี้เหล่านั้น อย่างไรก็ตาม มือของพวกเขาก็ไม่ได้พักผ่อน เพราะพวกเขายังคงยัดผลไม้เย็นๆที่เป็นของว่างและเครื่องดื่มเข้าไปในปากอย่าต่อเนื่อง
กลุ่มสาวงามยังคงเล่นอยู่ในสระว่ายน้ำ อ่า... ช่างเป็นชีวิตที่ดีจริงๆ!
ซูเจี๋ยและซุนเหยานหัวเราะเหมือนเป็ดขณะที่พวกเขามองไปยังสาวๆในสระ
หยูห่าวอดไม่ได้ที่จะมองไปที่พวกเขาสองสามครั้ง เขามองพวกเขาอย่างดูถูกเหยียดหยามก่อนที่จะหันไปมองไป่เว่ยด้วยการแสดงออกที่จริงจังและจริงใจ
“มันเป็นเรื่องดีที่ยังหนุ่มยังสาว เพราะทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยพลัง!” หวังเต็งสวมแว่นกันแดดและเอาบุหรี่เข้าปาก ขณะสูบบุหรี่ เขาก็คร่ำครวญเหมือนคนแก่
หนุ่มคนนี้แสดงละครอีกแล้ว!
คราวนี้เขาแกล้งทำเป็นเจ้าสัวริมสระ...
ซูเจี๋ยเองก็เอนตัวลงมาและถามเขาอย่างลับๆ “พี่หวังเต็ง พี่ชอบใครในนี้?”
“ฉันหรอ?”
ซูเจี๋ยพยักหน้า
หวังเต็งเหลือบมองไปที่สระว่ายน้ำก่อนจะตอบว่า “รู้อะไรไหม? ฉันจะเลือกคนที่มีรูปร่างดีที่สุด”
“ไร้ยางอายที่สุด!”
ทั้งสามคนอุทานพร้อมกัน
หวังเต็งหัวเราะดังตอบกลับ เมื่อเขาหันกลับมามองสาวสวยอีกครั้ง จู่ๆมันก็มีฉากที่ทำให้เขาต้องหรี่ตาลง
เขาหยิบก้อนกรวดเล็กๆบนพื้นขึ้นมาแล้วใช้นิ้วดีดออกไป
ฟิ้ว!
ก้อนกรวดตัดผ่านอากาศและไปโดนมือของชายหนุ่ม ผู้ชายคนนี้แอบพยายามที่จะลวนลามหญิงสาว
ความแข็งแกร่งและความแม่นยำนั้นถูกต้องตรงจุด
สมบูรณ์แบบ!
“อ้ะ!”
ชายหนุ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขาดึงมือกลับมาทันทีราวกับว่าเขาถูกเข็มทิ่ม
“เกิดอะไรขึ้น?”
ไป่เว่ยหันกลับมามองชายหนุ่มอย่างสงสัย
“โอ้ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่าฉันโดนอะไรบางอย่างกัดน่ะ มันทำให้ฉันกลัว” เขาหัวเราะอย่างเชื่องช้าขณะวางมือไว้ด้านหลังโดยไม่ทิ้งร่องรอยอาชญากรรมไว้
ไป่เว่ยไม่สนใจเขาและยังคงเล่นปืนฉีดน้ำกับหญิงสาวคนอื่นๆต่อไป ซู่ ซู่ ซู่ ซู่…
ชายหนุ่มมองไปที่หลังมือของเขา มันบวม และมันก็ให้ความรู้สึกเจ็บมากซะจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก
เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้?
เขากวาดสายตามองไปรอบๆอย่างสับสน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่เห็นอะไรเลย
หวังเต็งคิดว่าหลังจากบทเรียนนี้ ชายหนุ่มก็คงจะยับยั้งตัวเอง อย่างไรก็ตาม สิบนาทีต่อมา ชายหนุ่มคนนี้ก็แอบตามไป่เว่ยไปและพยายามที่จะลวนลามเธออีกครั้ง
ซึ่งนั่นก็ทำให้หวังเต็งขมวดคิ้ว
ไอ้เวรนี่มันยังไม่จบอีกอย่างงั้นหรอ?
เขาหยิบก้อนกรวดขนาดใหญ่ขึ้นแล้วดีดออกไปอีกครั้ง จากนั้นก้อนกรวดก็พุ่งตรงเข้าหาชายหนุ่มอย่างน่ากลัว
คราวนี้มันไม่ได้โดนหลังมือของเขา แต่มันมุ่งตรงไปที่ส่วนล่างของร่างกายของเขาแทน
“แผละ!”
เสียงที่คมชัดเขย่าหัวใจชายหนุ่ม
“อุ๊ว!” หลังจากนั้นหวังเต็งก็ได้ยินเสียงหอนของความเจ็บปวดดังออกมาจากมัน
เสียงกรีดร้องที่สั่นสะเทือนทำให้ทุกคนตกใจกลัว ใบหน้าของชายหนุ่มบิดเบี้ยวขณะที่มันจับส่วนล่างของร่างกาย ตอนนี้มันขดตัวยู่ยี่เหมือนกับกุ้งตัวใหญ่
“เกิดอะไรขึ้น?”
ทุกคนหันมามองเขา เพื่อนๆของเขาเดินไปข้างหน้าและแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
ชายหนุ่มไม่กล้าบอกความจริง เขาโบกมืออย่างแรงและใช้เวลานานเพื่อสงบสติอารมณ์ และในที่สุด เขาก็ตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ฉันสบายดี ฉันสบายดี ฉันคิดว่ามันน่าจะมีอะไรบางอย่างกัดฉัน”
ไป่เว่ยมองเขาอย่างงุนงงเมื่อเธอได้ยินคำตอบที่คุ้นเคยของเขาเป็นครั้งที่สอง นอกจากนี้ชายคนนี้ก็ยังยืนอยู่ข้างหลังเธออีกเป็นครั้งที่สอง ซึ่งเขาก็กรีดร้องออกมาโดยไม่มีเหตุผลและอธิบายว่าเขาโดนอะไรบางอย่างกัด อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้โง่
ไป่เว่ยมีลางสังหรณ์และเงยหน้าขึ้น จากนั้นสายตาของเธอก็บังเอิญไปหยุดที่หวังเต็งซึ่งอยู่บนฝั่ง
หวังเต็งเลิกคิ้วขึ้นและให้สัญญาณแก่เธอ ในทันทีที่ไป่เว่ยรู้แจ้ง ความรู้สึกรังเกียจก็ปรากฎขึ้นกับชายหนุ่ม
หลังจากปัญหาในครั้งนี้ เธอก็ไม่มีอารมณ์จะสนุกอีกต่อไป เธอก้าวออกจากสระว่ายน้ำและมานั่งอยู่ข้างๆหวังเต็งและเพื่อนๆของเธอ
เธอหาม้านั่งที่ว่างเปล่าและนั่งลงบนนั้น จากนั้นเธอก็คุยกับพวกเขาแบบสบายๆขณะดื่ม ไป่เว่ยไม่ได้พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลย
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในไม่ช้า ท้องฟ้าก็มืดลง และทุกคนก็เริ่มก่อกองไฟ
ก่อนหน้านี้ โจวไป่หยุนได้สั่งให้คนของเธอทำความสะอาดเหยื่อที่ถูกจับได้
ปัจจุบันมีการแจกจานและจานเนื้อสด บรรดาผู้ที่รู้วิธีทำบาร์บีคิวเริ่มแสดงความสามารถของตน พวกเขาต้องการที่จะทำผลงานต่อหน้าเหล่าสาวสวย
อาหารประกอบด้วยเนื้อย่างและผัก ริมฝีปากของทุกคนเต็มไปด้วยคราบน้ำมันจากอาหาร
บรรยากาศดูมีชีวิตชีวามากขึ้นเมื่อพวกเขาจับคู่อาหารกับเบียร์
ชายหนุ่มและหญิงสาวรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กๆ พวกเขาร้องเพลงและเล่นด้วยกันราวกับว่ารู้จักกันมานาน
ขณะที่พวกเขากำลังสนุกสนาน เวลาก็ค่อยๆไหลผ่านไปอย่างช้าๆ
21.00 น. ทุกคนเริ่มรู้สึกเหนื่อยหลังจากสนุกสนานมาทั้งวัน และพวกเขาก็เตรียมที่จะกลับ
โจวไป่หยุนยืนขึ้นและปรบมือเพื่อเรียกความสนใจของทุกคน เธอวางแผนที่จะพูดคำลาสองสามประโยคก่อนจะจากกัน
ทุกคนเคารพเธอและมองดูเธออย่างเงียบๆ
โจวไป่หยุนเปิดปากของเธอ…
บู้มม!
จู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังมาจากป่าในระยะไกล แม้จะอยู่ห่างไกล แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนของพื้นดิน
“เกิดอะไรขึ้น?”
ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขามองไปในทิศทางต้นตอของเสียง มันมืดสนิท และมองไม่เห็นสิ่งใดชัดเจน
