ตอนที่ 7 สำเร็จ ทุบ ขั้น 1
ตอนที่ 7 สำเร็จ ทุบ ขั้น 1
กายมองหมูด้วยความตื่นเต้น ตกใจและสับสน ชีวิตนี้ไม่เคยได้กินหมูจริง ๆ มาก่อน เพราะโลกในยุคนี้อาหารทั้งหมดถูกสังเคราะห์ขึ้นมา ถึงจะยังมีหมูอยู่บ้างในโลกความเป็นจริง แต่มันคือของราคาแพงมากจนไม่อาจเอื้อมถึง
“เกมเสมือนจริงมากดังนั้นรสชาติก็คงใกล้เคียงกับของจริงด้วยอย่างแน่นอน” กายเลียริมฝีปากจ้องมองหมูอ้วน ๆ ราวกับเขาจะใช้สายตาลิ้มรสเนื้อของมันทีละส่วน
กายค่อย ๆ ย่องเข้าไปหาหมูตัวอ้วนอย่างช้า ๆ ก้าวแต่ละก้าวราวกับเขาแทบไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย แต่พอเข้าไปในระยะ 5 เมตรจากหมูมันก็หยุดนิ่งเงยหน้าขึ้นมาหันมองซ้ายขวาไปหยุดอยู่ทิศทางของกาย
เจ้าหมูตัวอ้วนมองกายด้วยสายตานิ่งสงบ กายเองก็มองตามันไม่ยอมขยับตัวเหมือนกัน ทั้งสองมองกันอยู่อย่างนั้นเกือบ 5 นาที จนในที่สุดกายก็ขยับตัวกระโจนเข้าหาหมูในท่าตะครุบ แต่แน่นอนว่ามันมีเพียงแต่ความว่างเปล่า ใบหน้าของกายคะมำเข้ากับดินโคลนและหญ้า
ส่วนหมูน้อยวิ่งหายต๋อมเข้าไปในป่านานแล้ว กายลุกขึ้นด้วยท่าทางทุลักทุเลพลางถุยดินในปากทิ้งและใช้แขนเสื้อเช็ดโคลนออกจากใบหน้าเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
กายเดินไปหยิบเนื้อแห้งที่อยู่บนโต๊ะกินอย่างอารมณ์เสียแต่ระหว่างกินก็นึกขึ้นมาได้ เนื้อนี้ไม่ใช่เนื้อสังเคราะห์งั้นมันก็เป็นเนื้อสัตว์จริง ๆ การกินเนื้อแห้งในครั้งนี้อร่อยขึ้นมาทันที
หลังจากจัดการเรื่องของกินและเนื้อตัวที่สกปรกแล้วกายก็เริ่มลงมือฝึกฝน “ศิลปะการต่อสู้ ทุบ” ต่อเนื่องกันสองวันในท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่กายรอก็มาถึงกับการทุบลงไปครั้งสุดท้าย จนเกิดคลื่นพลังที่แปลงแสงสว่างวาบที่ค้อนกระแทกลงใส่มีดที่เขากำลังตีอย่างพอดี
กายตกใจหยุดค้อนในมือมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น หลังคิดสักพักก็นึกขึ้นได้จึงเรียกหน้าต่างสถานะตัวละครขึ้นมาดู
“ชื่อ : เดวิน”
“อายุ : 19”
“เพศ : ชาย”
“ระดับ : นักรบฝึกหัด ขั้น 1”
“ศิลปะการต่อสู้ :
ทุบ 1 (0%) ”
ตัวเลขค่าประสบการณ์กลับเป็นศูนย์แล้วแต่ระดับศิลปะการต่อสู้ได้เพิ่มขึ้นมาเป็นหนึ่ง นั้นหมายความว่าเมื่อสักครู่กายพัฒนาศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้น 1 ได้สำเร็จแล้ว มันจึงเกิดปฏิกิริยาแบบนั้น อีกทั้งตอนนี้เขาเลื่อนจากนักรบไร้ขั้นไปเป็นนักรบฝึกหัดแล้ว
แต่ขณะเดียวกันเวลาตอนนี้ก็ถึงเที่ยงคืนของวันที่สามแล้วและก็หมายถึงเวลาในเกมของเขาหมดลงแล้ว หลังจากนั้นภาพตรงหน้าของเขาก็หายไปออกจากโลกราชัน มาอยู่สถานที่ก่อนเข้าไปในตอนแรก เขาเดินไปที่ประตูทางออกและกล่าว “ล๊อคเอ้า”
.....
กายลืมตาตื่นขึ้นมาราวกับว่าเขาแค่หลับไปสักพักเท่านั้น น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกง่วงนอนแต่กลับรู้สึกหิวและคอแห้งพอสมควร ราวกับว่าเขาไปวิ่งมาราธอน 42.22 กิโลเมตรมาไม่มีผิด แม้เขาจะไม่เคยไปวิ่งจริง ๆ ก็เถอะนะ
กายยันตัวขึ้นจากแคปซูลมองหาเจ้ซาเรียที่นอนนี้นั่งทำบัญชีของร้านอยู่
“เออ เจ้ซาเรียครับ มีน้ำหรืออะไรให้ผมกินไหมครับ” กายถามอย่างสุภาพ เพราะเขายังไม่ได้สนิทกันมากจึงกลัวจะเป็นการเสียมารยาทถ้าไม่ลงหางเสียง
แต่ดูเหมือนซาเรียจะไม่ใส่ใจกลับเรื่องนี้เท่าไหร่ เพียงชี้มือไปที่ครัวในร้าน กายที่เห็นว่าเธออนุญาตแล้วก็ไม่รอช้าลุกพรวดไปตามทิศทางที่ชี้ ด้านในมีพวกอาหารแค่แข็งจำนวนมากซึ่งส่วนใหญ่มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้นถ้านับจากมุมมองของกาย
แต่เป้าหมายแรกของกายตอนนี้คือน้ำ กายหยิบขวดน้ำเย็นออกมาเปิดยกกระดกดัง อึก ๆ ลงไปทีเดียว แต่เพราะความเย็นของน้ำมีมากเกินไปเขาจึงเกิดอาการเย็นขึ้นสมองเอามือกุมขมับอยู่สักพักจึงหาย
ฟู่! กายเป่าลมออกจากปากหลังจากที่อาการเย็นขึ้นสมองหายไป เขาหันไปดูอาหารที่อยู่ด้านใน หลังจากเลือกออกมาอย่างเกรงใจก็หยิบมันออกมา
“ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงเดียวฉันก็ลงบัญชีนายไว้อยู่แล้ว” เสียงจองซาเรียดังขึ้น กายได้ยินแบบนั้นก็สะอึกไปเล็กน้อย ตอนแรกเขาอุตส่าห์ดีใจนึกว่าเธอจะให้กินฟรี ที่ไหนได้กลับเก็บเงิน
กายที่รู้ว่าสิ่งกินต้องจ่ายเงินในภายหลังเขาก็เลือกอันที่ราคาถูกที่สุด เพราะถ้าเกิดเกมราชันสงครามออนไลน์หาเงินไม่ได้จริง ๆ อย่างน้อยตอนทำงานใช้หนีจะได้ไม่ต้องเป็นหนีเธอมากเกินไป
หลังจากนั้นกายก็เล่าเรื่องที่เจอในเกมให้กับซาเรียฟังแบบสรุปเท่านั้น ไม่ได้ลงรายละเอียดเรื่องที่เขาทำขายหน้าอะไร และก็ไม่ได้บอกเรื่องหนังสือ “บันทึกช่างโลหะ” เพราะคิดว่ามันไม่ได้จำเป็นอะไร
“นายกลับไปบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ อย่าลืมละทุก ๆ เที่ยงคืนนายต้องเข้าโลกราชันถ้าพลาดพวกที่เล่นเป็นอาชีพและสโมสรคงทิ้งนายไม่เห็นฝุ่นอย่างแน่นอน” ซาเรียบอกกับกาย
กายเดินออกจากร้านเกมเสมือนจริงหมายเลข 8 กลับไปที่บ้าน
ที่บ้านดูเหมือนคนอื่น ๆ จะนอนหลับกันหมดแล้วแต่ก็ไม่แปลกก็เพราะตอนนี้มันตีสามกว่าแล้ว กายรีบไปนอนทันทีเพราะเช้าเขาจะต้องไปทำงานอีก
วันต่อมาก็ไปทำงานปกติ แต่กลับรู้สึกง่วงพอสมควร เขาหาวอยู่บ่อย ๆ ตอนทำงาน ตอนบ่ายช่วงพักหลังกินข้าวเสร็จกายจึงไปหาที่งีบหลับสักหน่อย แม้อากาศจะร้อน แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้นอน ซึ่งแน่นอนว่าก็มีไทเลอร์ที่อดหลับอดนอนเพราะไปเที่ยวมานอนเป็นเพื่อนอยู่ข้าง ๆ เช่นกัน
พอเลิกงานตอนเย็น ไทเลอร์ไม่รอช้าชวนกายไปที่ร้านเกมเสมือนจริงทันที
“นายจะไปเล่นเกมกันอีกไหมวันนี้ เดียวฉันเลี้ยงเอง”
“ตกลง”
ในตอนแรกไทเลอร์คิดว่ากายจะปฏิเสธแต่กลับตอบตกลงแทน ทำให้ไทเลอร์คิดว่าวันนี้เพื่อนของเขาแปลกไป
กายที่เห็นไทเลอร์มองจึงบอกไปอย่างไม่คิดอะไรมาก “พอดีฉันมีธุระที่นั่นพอดีนะ”
แต่คำพูดของกายกลับทำให้ไทเลอร์เข้าใจผิดคิดว่า กายอกหักเมื่อวานแล้วเกิดไปชอบเจ้ซาเรียเข้าจึงจะตามจีบเธอ ไทเลอร์เอ่ยปากเตือนทันทีด้วยความเป็นห่วง
“นายเปลี่ยนใจซะเถอะถึงเจ้แกจะสวยมาก สวยเชี่ย ๆ เลย แต่ถ้ายังไม่อยากโดนอัดจนนอนหยอดน้ำข้าวต้มเป็นเดือน ๆล่ะก็ยอมแพ้ซะแต่ตอนนี้ดีกว่า” ไทเลอร์ตบไหล่กายด้วยท่าทีของชายผู้มีประสบการณ์
กายมองไทเลอร์ว่าไปเอาสมองส่วนไหนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ แม้เขาจะยอมรับว่าเจ้ซาเรียสวยก็จริง แต่ว่าเธอไม่ใช่สเปคเขาสักหน่อย
เขาจึงพูดปฏิเสธไปทันควันและบอกว่าแค่เขากับเจ้ซาเรียทำธุรกิจกันเล็กน้อยไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่หัวสมองของไทเลอร์ดูเหมือนจะอคติไปแล้วว่าเพื่อนตัวเองต้องชอบเจ้ซาเรียอย่างแน่นอนจึงพูดเกลี้ยกล่อมกายไม่หยุด ถึงขนาดที่ระหว่างทางยังยกเรื่องที่มีคนไปตามจีบเจ้ซาเรียแล้วโดนอัดจนแทบจะจำสภาพก่อนหน้านั้นไม่ได้ให้กายฟัง
“ถ้านายอยากทำเรื่องอย่างว่าฉันสามารถแนะนำสถานที่แบบนั้นให้นายได้นะ”
กายได้ยินแบบนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่สนใจ เพราะอย่างไรเขาก็อายุ 19 ปีแล้วควรที่จะหาประสบการณ์ไว้บ้าง แต่สุดท้ายกายก็โยนเรื่องนี้ทิ้งไปเพราะยังไงเขาก็ไม่มีเงิน
ทั้งกายและไทเลอร์เดินไปตามเส้นทางเดิมไม่นานก็มาถึงร้านเกมเสมือนจริงหมายเลข 8
เมื่อเข้าไปในร้านไทเลอร์ยังไม่ทันจะได้พูดทักทายเหมือนตามปกติ เจ้ซาเรียก็เข้ามาดึงกายไปในห้องแคปซูลเกมจากนั้นก็ปิดประตูทิ้งให้ไทเลอร์ยืนอึ้งอยู่กลางร้านคนเดียว
ซาเรียหยิบแท็บเล็ตที่สามารถยืดจอออกมาให้กายและพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อย ๆ จากการอดหลับอดนอนว่า “เอาไปอ่านซะ”
“อะไรครับ” กายมองดูแท็บเล็ตในมือสลับกับหน้าของซาเรียไปมาอย่างสงสัย
ซาเรียบอก “นี่คือข้อมูลเกมที่ได้มาจากผู้เล่นคนอื่น ๆ ที่แบ่งปันกันในโลกออนไลน์ ผู้เล่นหลายคนวิเคราะห์ว่า โลกราชัน ในเกมราชัน สงครามออนไลน์ เป็นรูปแบบเกมสวมบทบาท (RPG) ต้องพัฒนาพลังของตัวละครขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นนายก็ลองเอาศึกษาดู แต่ฉันจะบอกนายว่าโลกราชันมันเหมือนกับโลกจริง ๆ มากดังนั้นอย่าทำเหมือนมันเป็นแค่เกม”
กายฟังก็พยักหน้าเห็นด้วย
ซาเรียยังคงพูดต่อ “หลังจากที่ฉันฟังนายเล่าเมื่อวาน จึงพอจะวิเคราะห์ได้อยู่ นั้นคือนายต้องออกเดินทาง”
“เพราะอะไร?” กายถามกลับทันที
ซาเรียที่รู้อยู่แล้วว่ากายจะถามก็อธิบายให้ฟัง “เพราะที่โรงตีเหล็กไม่มีอะไรให้นายอีก ดูเหมือนผู้เล่นที่เข้าไปในเกมจะได้รับการสุ่มสถานที่เกิดแตกต่างกันไป พร้อมทั้งชื่อตัวละคร แต่ความสามารถพลังจากนี้จะต้องหา NPC ที่สอนทักษะกับนายได้ ดังนั้นนายต้องออกเดินทาง”
กายลองคิดตามคำพูดของซาเรียก็จริงอย่างที่เธอพูด เกมบังคับให้เขาออกเดินทาง เพราะเนื้อแห้งที่โรงตีเหล็กนั้นก็เหมือนจะใกล้หมดแล้ว ถ้าอยู่ต่อก็อดตาย เพราะไม่สามารถล่าอะไรได้ด้วยความสามารถของเขาในตอนนี้
ซาเรียมองกายที่คิดตามคำพูดของเธออยู่ก็บอกอีกว่า “อีกอย่างแดนสงครามจะเปิดในอีก 6 วันหรือก็คืออีก 1 สัปดาห์หลังเกมเปิด นายจะต้องหาอาวุธและเตรียมพร้อมให้ดีที่สุด หลังจากนี้ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับการตัดสินใจในเกมของนาย แต่จะช่วยรวบรวมข้อมูลให้แทน ดังนั้นหวังว่าการลงทุนของฉัน นายจะไม่ทำให้ผิดหวังไม่งั้นฉันจัดการนายแน่”
กายได้ยินประโยคสุดท้ายก็ขนลุกซู่ทันที ได้แต่ยิ้มพยักหน้ารับปากไปว่าไม่ต้องเป็นห่วง “ผมเล่นเกมเก่งมาก แต่ก็ขอบคุณเจ้ซาเรียที่ให้โอกาสผมยืมเครื่องแคปซูล”
“ไม่จำเป็น พวกเราแค่ทำธุรกิจกัน” หลังจากพูดจบเธอก็ปล่อยให้กายนั่งดูข้อมูลไป
ซึ่งทั้งสองลืมไทเลอร์ไปแล้ว หลังจากนั้นไทเลอร์ก็เข้ามาบอกกับกายว่าจะกลับก่อน เพราะเห็นว่ากายคงไม่ได้เล่นเกมกลับเขาแล้วในวันนี้
กายจึงรออยู่ที่ร้านจนกว่าจะเที่ยงคืนตามเวลาที่สามารถเข้าไปในเกมได้ และเวลานั้นก็มาถึงการเข้าไปในเกมวันที่สองตามเวลาจริง
