ตอนที่ 6 บันทึกช่างโลหะ
ตอนที่ 6 บันทึกช่างโลหะ
หลังจากกินเสร็จกายก็หยิบตะเกียงน้ำมันเดินสำรวจรอบ ๆ สถานที่นี้ ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นบ้านของช่างตีเหล็ก ขนาดไม่ใหญ่มากนัก มีเพียงห้องนอน ห้องครัวอย่างละ 1 และสุดท้ายก็โรงตีเหล็ก
ในระหว่างที่ค้นหาอยู่เขาก็เจอกับหนังสือหนาเล่มหนึ่งที่อยู่ในโรงตีเหล็ก กายหยิบหนังสือขึ้นมาและเป่าฝุ่นที่อยู่บนปกออกจนเผยให้เห็นชื่อของหนังสือ คือ “บันทึกช่างโลหะ”
กายเห็นชื่อหนังสือก็รู้สึกอยากว่างมันลง เพราะมันเกี่ยวกับเหล็กอีกแล้ว กายถึงกับบ่นออกมาอย่างไม่เข้าใจ “ที่ทำงานก็โรงงานแยกชิ้นส่วนเหล็ก ตอนทำงานก็มีแต่เหล็ก ตอนนี้พอเล่นเกมก็อยู่ในโรงตีเหล็ก ยังจะมาหนังสือที่เกี่ยวกับเหล็กอีก”
เขาหยิบหนังสือติดมือมาด้วยแต่ยังไม่ได้ลงมืออ่าน กายเข้าไปค้นในห้องนอนซึ่งเป็นห้องที่เขาฟื้นขึ้นมาในตอนแรก เจอกับเสื้อผ้าเก่า ๆ อยู่ในตู้ไม้ที่ผุพัง กายไม่รีรอรับวางตะเกียงน้ำมันลงข้างเท้า หยิบเสื้อผ้าพวกนั้นมาใส่ทันที เพราะชุดที่เขาใส่อยู่มันบางมากจนหนาวไปหมด
หลังจากสวมเสื้อผ้าพวกนี้แล้วมันก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาบ้าง เขาจึงหาของในห้องต่อเผื่อจะเจออะไรที่เป็นประโยชน์และก็เจอเข้ากับแผนที่ที่แขวนอยู่เหนือเตียงนอน
กายเดินกลับมาที่ห้องครัววางของที่หามาได้ไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็หันกลับไปสนใจหนังสือ “บันทึกช่างโลหะ” อีกครั้ง
ตามคำพูดที่เคยพูดต่อ ๆ กันมาถ้าจะหาข้อมูลต้องเริ่มที่หนังสือ อันที่จริงนี่เป็นข้ออ้างเท่านั้น ตอนนี้ข้างนอกฝนตกและก็ยังไม่เช้าด้วยมันจึงมืดมาก กายจึงต้องหาอะไรทำฆ่าเวลาไปก่อน
กายเปิดหน้าแรกอ่านมันอย่างช้า ๆ ภายในหนังสือแทบไม่ได้เล่าเรื่องชีวิตของช่างโลหะตามที่ชื่อหนังสือบอกเลยสักนิดเดียว แต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้การตีเหล็ก เริ่มตั้งแต่ขุดเหมืองแร่เหล็กและแร่อื่น ๆ การถลุงแร่ การขึ้นรูปเหล็กดิบ จนกระทั่งเทคนิคการตีเหล็ก
กายอ่านหนังสือไปก็หาวไป บางครั้งเขาก็สับประงกฟุบหลับไปก็มี แต่เมื่ออ่านมาถึงหน้าหนึ่งก็เจอกับข้อความที่เขียนไว้ว่า “ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้น 1”
ทันใดนั้นในสายตาของเขาก็มีข้อความจากระบบเกมเด้งขึ้นมา
“อ่านเพื่อเรียนรู้ ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้น 1”
กายอ่านข้อความที่เด้งไปมาสองสามรอบอย่างสนใจ เขาลองปิดหนังสือลงข้อความก็หายไป กายจึงเปิดหน้าเดิมอีกครั้ง ข้อความจากระบบก็กลับมาเช่นกัน
“อ่านเพื่อเรียนรู้ ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้น 1”
“ต้องอ่านมันถึงจะเรียนรู้ได้อย่างนั้นเหรอ” กายพูดออกมาแน่นอนว่าไม่มีเสียงใครตอบเขากลับ กายยังคงอ่านข้อความของระบบอยู่
“นึกว่าเกมจะไม่มีระบบคอยช่วยเหลืออะไรซะแล้ว เอาละในเมื่ออ่านแล้วจะเรียนทักษะได้ก็มาเริ่มกันเลย”
กายเริ่มอ่านข้อความในหน้าหนังสืออย่างตั้งใจ อย่างน้อยเวลาเขาทำอะไรก็มักจะตั้งใจเสมอ ในตอนนี้เมื่อเขาคิดจะหาเงินกับเกมก่อนอื่นก็ต้องทำให้ตัวละครในเกมเทพก่อนละนะถึงจะไปสู้กับใครได้ เพราะถ้าแพ้มีหวังเสียเงินหมดแน่ และแน่นอนว่าเขาคงกลายเป็นหนี้เจ้ซาเรียทำงานอยู่ในร้านไปจนแก่ตาย
เขาอ่านศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้น 1 จนจบ ก็มีข้อความเด้งขึ้นมา
“ผู้เล่นได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้นที่ 1 สำเร็จ”
“แสดงสถานะผู้เล่น”
“ชื่อ : เดวิน”
“อายุ : 19”
“เพศ : ชาย”
“ระดับ : นักรบฝึกหัด (ไร้ขั้น)”
“ศิลปะการต่อสู้ :
ทุบ 0/1 (0%) ”
ด้านหน้าของเขาแสดงสถานะผู้เล่นขึ้นมา กายรู้สึกแปลกใจที่ระบบเลือกจะตั้งชื่อของเขาว่า เดวิน แทนที่จะให้เขาชื่อกาย เขามองข้อมูลลงต่ำไปเรื่อย ๆ
“ทุบ 0/1 (0%)”
“0 ตัวแรกคงเป็น ขั้นของศิลปะการต่อสู้ฝึกสำเร็จ ส่วน 1 คงเป็นขั้นที่สามารถเรียนรู้ได้ ถ้างั้น 0% ก็คือประสบการณ์ในการฝึก”
กายค่อย ๆ ทำความเข้าใจกับสถานะที่ระบบแสดงให้เขาได้เห็น
“เกมต้องการให้เราฝึกฝนถึงจะสามารถสำเร็จศิลปะการต่อสู้ได้” กายพบว่าจะเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ได้ต้องลงมือฝึกปฏิบัติด้วย ดูเหมือนมันจะมีเงือนไขเฉพาะของตัวเอง
เขารีบหาวิธีการฝึก ศิลปะการต่อสู้ ทุบ ทันที ซึ่งในหนังสือ “บันทึกช่างโลหะ” มีวิธีบอกอยู่ว่าให้ฝึกการทุบเหล็กวิธีนี้เร็วที่สุดในการพัฒนาฝีมือ ยังมีบอกว่าพิมพ์เขียวมีดทำครัวอยูด้านหลังหนังสืออีกด้วย
กายเปิดดูพิมพ์เขียวหลังหนังสือและลงมือทำตาม เพราะเขาอยากแข็งแกร่งจะได้มีพลังในการเอาชนะคนอื่น ๆ ในแดนสงคราม เพื่อเงินและชีวิตที่ดีขึ้น
เด็กหนุ่มลงมือทีละขั้นตอนตั้งแต่จุดถ่านหิน หยิบแร่เหล็กที่มีอยู่น้อยนิดในโรงเหล็ก จากนั้นก็ถลุงเหล็กด้วยความร้อน ได้เหล็กเหลวก็นำมาหล่อเป็นแท่งสี่เหลี่ยมจนกลายเป็นเหล็กดิบ
กายทำทุกอย่างด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ อยู่สักพักกว่าจะปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะเคยที่ทำงานคล้ายๆ แบบนี้มาก่อนในโรงงานแยกชิ้นส่วนโลหะมาก่อน
แต่ยังไงเขาก็หยิบหนังสือ “บันทึกช่างโลหะ” ออกมาดูในทุก ๆ ขั้นตอน ระหว่างรอให้เหล็กดิบเย็นตัวลง เขาก็ไปนั่งพักหยิบเนื้อแห้งมาประทังชีวิต พลางบ่นเรื่องที่ตัวละครในเกมจะสมจริงไปไหน ทั้งความเหนื่อย ความหิวและอื่น ๆ
โชคยังดีที่เขาทำงานหนักที่โรงงานแยกชิ้นส่วนเหล็กอยู่ประจำจึงสามารถอดทนกับแค่ฝึกตีมีดทำครัวได้ หลังจากเหล็กเย็นตัวลง กายก็เริ่มขั้นตอนการตีขึ้นรูป เขาเร่งความร้อนของถ่านหินเอาแท่งเหล็กลงไปรอจนมันเป็นสีแดงออกส้มทั้งชิ้นก็คีบขึ้นมาและลงมือใช้ค้อนทุบเหล็กอย่างต่อเนื่อง
เป้ง! เป้ง! เป้ง!
เสียงตีเหล็กดังอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่นานก็หยุด กายนั่งหอบหายใจแหก ๆ ด้วยความเหนื่อยจากนั้นก็ลงมือทุบเหล็กต่อ ทำซ้ำสลับกันไปเรื่อย ๆ ในหัวก็คิดแต่ว่าถ้าเป็นในโลกจริงตัวเขาคงลงน้ำหนักได้เยอะเลย แม้จะไม่ได้อ้วนละก็นะ
หลังจากนั้นสักพักมีรูปร่างบูด ๆ เบี้ยว ๆ เล่มหนึ่งก็ปรากฏในมือของชายหนุ่ม มันมีรอยแตกที่ใบมีดอยู่ด้วย แต่กายกลับไม่สนเขาเรียกหน้าจอสถานะตัวละครขึ้นมาดู
“ชื่อ : เดวิน”
“อายุ : 19”
“เพศ : ชาย”
“ระดับ : นักรบฝึกหัด (ไร้ขั้น)”
“ศิลปะการต่อสู้ :
ทุบ 0 (3%) ”
กายโยนมีดในมือไปด้านข้างจากนั้นก็ทำเล่มใหม่ ถ้าเล่มแรกไม่สำเร็จก็ทำเล่มสอง เล่มสามไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรู้อีกทีก็เช้า จากเช้าก็เข้ากลางวันและตกเย็น
เวลาในเกมผ่านมาหนึ่งวัน แต่เวลาในโลกความจริงผ่านมา 1 ชั่วโมง กายยังต้องอยู่ในเกมอีกสองวันหรือเท่ากับสองชั่วโมงในโลกจริง
จนถึงตอนนี้เขายังคงทึ่งกับเทคโนโลยีที่มนุษย์ใช้ในการสร้างเกมราชันสงครามออนไลน์ไม่หายจริง
กายมองดูกองมีดที่อยู่ด้านข้างหลายสิบเล่ม ถึงจะรู้สึกเบื่อ ๆ แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อฝนก็ยังตกไม่หยุดดังนั้นเขาจึงตีมีดต่อไป โดยเริ่มหลอมมีดเก่า ๆ แล้วก็นำมาขึ้นรูปใหม่ขอแค่เขาเอาค้อนทุบลงไปที่เหล็กก็คือการฝึก “ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ” แล้ว
กายไม่รู้ว่าผู้เล่นคนอื่น ๆ ในเกมฝึกแบบไหน แต่การฝึกของเขาก็ช่างง่ายมากถ้าไม่นับเรื่องที่ต้องมาทุบเหล็กขั้นรูปแบบนี้ละนะ
แต่แล้วขณะที่เขากำลังทุบเหล็กอยู่ก็รู้สึกว่าหนังตาหนักขึ้นและง่วง กายก็พึ่งนึกขึ้นได้ ว่าตัวละครของผู้เล่นก็คงต้องนอนเช่นกัน เขาเก็บของทุกอย่างจากนั้นก็จะไปนอนทันที
แต่รู้สึกเหนี่ยวตัวจึงมองฝนที่ตกอยู่ข้างนอก กายคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้แช่น้ำร้อน ซึ่งในชีวิตนี้เขาไม่เคยทำมาก่อน เพราะในโลกจริงน้ำสะอาดหายากและค่าน้ำก็แพง ถ้าเกิดเขาเอามาใช้แช่น้ำอาบละก็ป้ามิแรนด้าคงไล่ตีเขาไม่หยุดอย่างแน่นอน
แต่ในตอนนี้เขาอยู่ในเกม ที่สำคัญยังมีน้ำฝนที่สะอาดและเย็นสบายให้ใช้ไม่จำกัดอีกด้วย กายรีบวิ่งเข้าไปในครัวหาถังใบใหญ่ ๆ ที่เห็นเมื่อตอนกลางวันออกมา จากนั้นก็ไปรองน้ำฝนจนเต็มและและรากมันเข้ามาด้านใน
ข้างนอกมืดเล็กน้อยกายเดินออกไปไม่ไกลจากตัวบ้านนักก็หาหินก้อนไม่ใหญ่มากนักมาจำนวนหนึ่งจากนั้นก็นำมันไปเผาไฟที่เตาหลอมเหล็ก รอไม่นานหินก็ร้อนมากกายรับหาคีมคีบมันออกมาก่อนที่จะร้อนเกินไปไม่งั้นหินอาจจะละลายได้
กายใส่หินลงไปในถังไม้ใบใหญ่วางมันลงไปในก้นถังและหาแผ่นไม้มารองอีกชั้นหนึ่ง แค่นี้เขาก็สามารถแช่น้ำร้อนได้อย่างสบายใจแล้ว วิธีนี้แน่นอนว่าเขาฟังมาตอนที่ครู่สอนว่าคนในสมัยโบราณก่อนหน้านั้นนานมากมักจะใช้กัน เพราะหินเก็บความร้อนได้ดี พออยู่ในน้ำมันก็คลายความร้อนออกมาอย่างช้า ๆ ทำให้เหมาะเอามาใช้แบบนี้มาก
กายถอดเสื้อผ้าและลงไปแช่น้ำท่ามกลางสายฝนที่ตกอยู่นอกบ้าน น้ำที่อุ่นกำลังดี บรรยากาศที่ไม่มีควันพิษ ไม่มีเสียงของป้ามิแรนด้าคอยบ่นมันช่างเป็นสวรรค์บนดินแท้ ๆ
กายค่อย ๆ หลับตาลงไปช้า ๆ สักพักเขาก็งีบหลับไปจริง ๆ
ในตอนนั้นเอง กายไม่รู้ตัวเลยว่าแสงสีฟ้าค่อย ๆ ลอดผ่านประตูเข้ามา มันเหมือนจะสนใจกาย แต่ก็ไม่ได้เข้าไปใกล้เขา มันเลือกจะลอยไปทางหนังสือ “บันทึกช่างโลหะ”
แสงสีฟ้าหมุนวนรอบบันทึกช่างโลหะอยู่สักพักก็จมหายไปในหนังสือพร้อมกับแสงสว่างวาบอย่างรุนแรง
ทำเอากายสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากน้ำ แต่เมื่อเห็นว่าในห้องมีแค่แสงของตะเกียงน้ำมันและมันก็ไม่มีความผิดปกติอะไรอีกกายจะถอนหายใจ
“ตกใจหมด” กายลุกขึ้นจากนั้นจากนั้นก็เอาเสื้อผ้าไปซักต่างไว้ในโรงตีเหล็กเพราะที่นั้นอากาศอุ่นกว่าที่อื่นก่อนที่เขาจะไปหาเสื้อผ้าอีกชุดในห้องนอนใส่จากนั้นก็ลงนอนที่เตียง
ตอนนี้กายทำเหมือนกับที่นี่เป็นบ้านของเขาในเกมราชันสงครามออนไลน์ไปซะแล้ว
กายเลือกจะนอนหลับไป การนอนในเกมมันก็เหมือนกับการนอนในโลกจริงไม่มีผิด เช้าวันต่อมาเขาบิดขี้เกียจลุกขึ้นขยี้ตาเดินออกไปอย่างเคยชิน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในเกมอยู่เลย
“เฮ้อ...” กายถอนหายใจอย่างเสียดาย ถึงแบบนั้นวันนี้ก็ยังคงมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นฝนหยุดตกแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีหมอกลงหนาพอสมควร เขาไปหาเนื้อตากแห้งในห้องครัวกินอีกครั้ง ซึ่งมันก็ยังคงทั้งแข็งและเหนี่ยวเหมือนเดิม
พอสาย ๆ แดดออกหมอกก็จากลงเหลือแต่น้ำค้างที่เกาะอยู่ตามยอดหญ้าและใบไม้ เสียงของสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา หน้าบ้านมีทางที่เหมือนจะเป็นถนนไปที่ไหนสักแห่งอยู่ แต่เพราะมันมีหญ้าขึ้นสูงในตอนแรกกายจึงไม่เห็นมัน
กายยังไม่ได้รีบจะเดินไปตามทางทันที เพราะนั้นหมายถึงการออกเดินทางไกลอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้าง กายจะต้องรักษาชีวิตและตายไม่ได้ แม้เจ้ซาเรียจะบอกว่าตายได้สามชีวิต แต่กายไม่อยากจะใช้มันเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ดังนั้นเขาจึงคิดว่าจะฝึกศิลปะการต่อสู้ รูปแบบศาสตราวุธ ทุบ ขั้น 1 ให้สำเร็จก่อน
กายเลิกสนใจถนนเส้นนั้นเพราะมันคงยังไม่หายไปไหนในเวลาอันสั้นอย่างแน่นอน กำมองไปรอบ ๆ ที่นี่มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด มันช่วยให้รู้สึกดีมากจริง ชายหนุ่มชอบวิวที่นี่มาก เพราะในโลกจริงมันไม่มีทัศนียภาพแบบนี้ให้เห็น มีแต่ฝุ่นควัน มลพิษในทุกรูปแบบที่คนรุ่นเก่า ๆ สร้างไว้ รวมทั้งความแออัดจากผู้คน
ขณะที่กายกำลังดื่มด่ำไปกับทัศนียภาพตรงหน้าก็มีเสียงบางอย่างกำลังเดินมาทางเขากายมองตามเสียงนั้นไปก็เห็นสิ่งมีชีวิตแปลกเดินสี่ขา ตัวอ้วนเดินหากินอะไรอยู่กลางทาง
“หมู” กายมองหมูตัวสีชมพูอย่างตกใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน เขาเคยเห็นรูปสิ่งมีชีวิตแบบนี้ในอินเทอร์เน็ตไม่ผิดแน่นอนมันคือหมู
