ตอนที่ 3 ลิ้งค์เกม

ตอนที่ 3 ลิ้งค์เกม

กายนั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าเก็บอายุเกือบ 30 ปี แต่สภาพของมันยังใช้งานได้อย่างดีเยี่ยมเพราะเขาดูแลรักษามันมาตลอดที่ผ่านมา เนื่องจากกลัวว่ามันจะพังแล้วไม่มีเงินซื้อเครื่องใหม่ ที่สำคัญกว่านั้นคอมพิวเตอร์เครื่องนี้คือของต่างหน้าแม่ของเขา

ตามที่เขารู้มาแม่เป็นเกมเมอร์ที่เก่งมากในยุคนั้น เธอใช้เครื่องคอมพิวเตอร์นี้มาโดยตลอด

กายเปิดเข้าหน้าเว็บไซต์ค้นหาข้อมูลของลิ้งค์เกมที่มีขายอยู่ในโลกออนไลน์ ราคาของมันสูงมากตั้งแต่หลักหมื่นบิทบางรุ่นถึงหลายแสนบิท

ในการที่จะเข้าไปเล่นเกมเสมือนจริงได้จะต้องมีสองสิ่งนั้นก็คือลิ้งค์เกมและสองแคปซูลเกม ซึ่งเป็นของที่ใช้คู่กัน

เมื่อเลือนดูไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไปเจอวิธีการดูว่ากำไลลิ้งค์เกมคือของเกมอะไร กายรีบยกมันขึ้นมาดูหนุนไปหมุนมาจนเจอกับข้อความที่ระบุว่า “เกมราชันสงครามออนไลน์ รุ่น 99”

จึงค้นหาชื่อเกมด้วยความคุ้นเคยเหมือนเห็นในโฆษณามาก่อน หลังจากเจอก็ลองกดเข้าไปดูภายในเว็บบอร์ดมีการพูดคุยเรื่อง เกมราชันสงครามออนไลน์กันอย่างมากมาย

“เกมราชัน สงครามออนไลน์ เกมที่ลึกลับและมาแรงที่สุดในรอบ 100 ปีแสงเลยก็ว่าได้”

“ตอนนี้ฉันซื้อมันมาแล้วรอเกมเปิดให้เล่นวันที่ 13 เมษายนนี้เอง”

“ไหนใครซื่อรุ่นไหนเอามาอวดกันหน่อย” ข้อความนี้แนบมาพร้อมกับกำไลลิ้งค์เกมราคา 2 แสนบิท

“พี่ชาย นายไม่น่าซื้อรุ่นนี้มาเลย ต้องนี่ทั้งสีและการสั่งทำดูนี้ของฉันราคาตั้ง 3 แสนบิท”

“สุดยอด ฉันคงต้องไปขอให้คุณพ่อคุณแม่ซื้อให้แล้ว”

กายยิ่งอ่านก็ยิ่งหนังตากระตุกคนพวกนี้คุยอะไรกันทำไมมันเหมือนกับว่าเงินเป็นของหาง่ายขนาดนั้น แล้วทำไมลิ้งค์เกมนี้ถึงแพงขนาดนี้กัน เขาย้อนกลับไปอ่านชื่อของคนโพสต์จึงได้รู้ว่าส่วนใหญ่แล้วเป็นคนที่อาศัยอยู่บนโอเอซิส

“เฮ้อ...ชีวิตช่างต่างกันจริง ๆ” กายนอนถอนหายใจขณะที่นึกอะไรขึ้นได้

“เดี๋ยว ๆ คนพวกนี้บอกลิ้งเกมราชันสงครามออนไลน์ราคาถูกสุดคือสองแสนบิท งั้นก็หมายความว่าของที่อยู่บนข้อมือของฉันมีราคาไม่ต่ำกว่าสองแสน...ส...สองแสนบิท”

กายรีบค้นหาลิ้งค์เกมราชันสงครามออนไลน์ราคาขายของพวกมันแพงอย่างมาก แต่ไม่ว่าจะเลื่อนหาเท่าไหร่ก็ค้นหาไม่เจอ จนกระทั่งเขาเจอกับข้อความที่ว่า รุ่นพิเศษมีจำนานจำกัดซึ่งมีระบบรักษาความลับของข้อมูลที่สุดยอดไม่มีใครเจาะได้ กายมองสลับไปกับลิ้งค์เกมที่ข้อมือไปมา แม้จะไม่มีรูปให้ดูแต่ต้องไม่ผิดแน่

เพราะถ้าไม่ใช่มันก็ไม่มีรุ่นอื่นอีกแล้ว กายรู้แบบนั้นก็แทบช็อคตาย จนอยากตัดมือตัวเองออกเพื่อเอามันไปขาย กายรีบโพสต์ข้อความไปในทันที “ฉันมีลิ้งค์เกมอยู่ที่ข้อมือ ไม่แน่ใจอาจจะเป็นรุ่นพิเศษใครสนใจสอบถามราคากันได้”

กายยิ้มอย่างรอคอย ถ้าเขาขายลิ้งค์เกมได้ก็จะมีเงินไปเรียนต่อ เขาจะได้ทำงานเก็บเงินไปที่โอเอซิส กายยิ่งคิดก็ยิ่งยิ้มอยู่คนเดียวคลายคนปัญญาอ่อน หลังจากนั้นสักพักก็มีข้อความตอบกลับมา

แต่ประโยคแรกที่เขาอ่านมันกลับดับฝันทั้งหมดไปไม่เหลือชิ้นดี

“พวกหลอกลวง คิดว่าพวกเราโง่หรือไง ลิ้งค์เกมของเกมราชันสงครามออนไลน์ที่สวมใส่ไปที่ข้อมือแล้วมันจะยืนยันตัวตนทันทีนี่คือความพิเศษของลิ้งค์เกมของเกมรุ่นนี้ หลังจากนั้นมันก็เป็นแค่ของไร้ค่าสำหรับคนอื่นเท่านั้น”

“มันต้องเป็นพวกหลอกขายแน่นอน อาจจะซื้อมาสองอันแล้วเอาอันไม่ดีมาขายก็ได้”

หลังจากนั้นก็มีข้อความโพสต์ด่ากายเด้งขึ้นมาเรื่อย ว่าเป็นโจรกระจอก เป็นพวกต้มตุ๋น หลอกขายของและอีกสารพัดที่พวกนั้นจะพิมพ์ออกมาได้

“หมดกัน...เครื่องที่ยืนยันเจ้าของแล้วขายไม่ได้” กายทีกลัวว่าจะโดนโพสต์ถล่มไปมากกว่านี้รีบลบโพสต์ของตัวเองจากนั้นก็ปิดคอมพิวเตอร์ เดินไปนั่งที่เตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“กาย นายต้องพยายามตั้งสติไว้” เขาบอกกับตัวเอง ตอนนี้ความรู้สึกเขาเหมือนกับคนที่ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง แต่มารู้ตัวอีกทีตอนหลังว่าลอตเตอรี่ที่ซื้อมันเป็นของเดือนก่อน

หลังจากนั่งนิ่งอยู่กายหยิบหมอนขึ้นมาปิดปากและตะโกนสุดเสียง

“เชี่ยยย!!!” เมื่อได้ระบายความอัดอั้นออกมาแล้วก็ล้มตัวลงนอนโดยหวังว่าเรื่องที่ผ่านเป็นแค่ความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น

วันที่ 12 เมษายน ปีที่ 70

กายตื่นนอนจากเสียงนาฬิกาปลุกตอนหกโมงเช้า เขารีบลุกไปหยิบผ้ามาชุบน้ำที่เย็นเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้มันเช็ดหน้าและตัว หลังจากนั้นก็แต่งตัววิ่งลงไปด้วยความแร่งรีบ แต่พอลงมาชั้นล่างที่ต้องเดินผ่านหน้าห้องของลุงและป้ากายก็เดินเบาขึ้น

เขาไปที่ห้องครัวค้นดูในตู้เจออาหารกระป๋องอยู่จึงรีบเปิดกระป๋องนำไปอุ่นเล็กน้อย ควันที่ลอยขึ้นมาแตะจมูกพร้อมกลิ่นหอมที่ทำให้น้ำลายไหล กายแบ่งใส่จานของตัวเองเพียงครึ่งเดียวอีกครั้งเขาต้องเขาไว้กินตอนกลางวัน

หลังจากนั้นก็รีบกินและออกไปในทันทีโดยใส่หน้ากากกันฝุ่นไปด้วย

ชายนี้อากาศก็ยังคงแจ่มใส่เหมือนเดิม ที่ว่าแจ่มใส่นี่คือมีฝุ่นควันไม่มากเหมือนกับช่วงที่ลมแรง กายเดินไปที่โรงงานแยกชิ้นส่วนโลหะ

ไทเลอร์ที่เดินมากอดคอของเขาด้วยท่าทางสบายตัวและพูดว่า “นายเป็นไงบ้างเมื่อคืนเลิกงานดึกไหม”

“หึ เกือบเที่ยงคืนกว่า สุดท้ายตอนเดินกลับฉันต้องเสียค่ารถอีก เพราะมันหนาวมาก แล้วนายละเมื่อคืนไม่ได้นอนเลยสิคงสุขสบายน่าดู”

“ฮ่า ๆ ๆ มันก็ต้องมีบ้างนาน ๆ ครั้งนะ” ไทเลอร์พูดเหมือนจะอายแต่กลับเล่าซะเขาเห็นภาพจนกายรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเลย

กายและไทเลอร์เดินไปคุยไปจนมาถึงโซนเปลี่ยนชุดของคนงานหลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จกายหยิบหัวตัดแก๊สที่ใช้ประจำขึ้นมาและลงมือทำงานตามที่ได้รับมา

ด้วยอุณหภูมิที่ร้อนไม่ว่าจะอากาศหรืองานที่ทำอยู่ เหงื่อไหลออกมาเป็นสายน้ำแต่กายเริ่มชินมันแล้วหลังจากพักเที่ยงก็หยิบกระป๋องอาหารที่เก็บไว้ออกมากิน

ไทเลอร์ที่เห็นกายกินแบบนั้นก็รู้สงสารเพื่อนจึงสงขนมปังครึ่งชิ้นไปให้

“ฉันล่ะไม่เข้าใจนายเลย ทำงานก็น่าจะมีเงินเก็บบ้างสิ ดันกินแต่อะไรก็ไม่รู้”

“ใครจะไปตัวคนเดียวแบบนายละ ฉันต้องเอาเงินให้กับลุงและป้าอีก” กายรับขนมปังชิ้นนั้นมาอย่างไม่แกรงใจ “เอาไว้เดียวฉันรวยแล้วจะตอบแทนนายแล้วกัน เอาเป็นนายมาทำงานเป็นคนสวนให้ฉันไหม”

“ฮ่า ๆ นายจะเอาที่ไหนมารวย ตอนนี้แม้แต่ขนมปังราคาถูกยังซื้อไม่ได้เลย” ขนมปังที่ไทเลอร์หมายถึงก็คือขนมปังที่ทำจากแป้งสังเคราะห์

“ก็ฉันหมายถึงสมมุติไง ไปกันเถอะจะได้เวลาเข้างานแล้ว” กายยัดขนมปังเข้าไปทั้งชิ้นจากนั้นก็รีบกินอาหารของตัวเองจนหมดและกลับไปทำงานต่อ

กายทำงานไม่หยุด ขณะที่ไทเลอร์ก็ทำงานของตัวเองด้านข้าง

“ไทเลอร์นายรู้จักลิ้งค์เกมไหม”

“รู้…ทำไม?”

“สมมุตินะถ้านายบังเอิญเจอลิ้งค์เกมและเผลอทำให้มันยืนยันเจ้าของแล้ว แต่คนเจออยากจะขายมัน แต่ก็ขายไม่ได้เพราะมันยืนยันตัวตนไปแล้วนายจะทำยังไง”

“อะไรนายไปเจอลิ้งค์เกมเหรอ? ไหนเอามาดูหน่อยว่ารุ่นอะไรฉันเคยเห็นมาเยอะแล้ว” ไทเลอร์หยุดงานที่ทำเดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ไอ้บ้านี่บอกว่าสมมุติไง อย่าทิ้งงานมาสิเดี๋ยวก็โดนหัวหน้าบรู๊กมาเห็นนายอู้หรอก”

“ได้ แล้วเรื่องที่นายถาม ถ้าสมมุติได้ลิ้งเกมมาแต่ขายไม่ได้ก็เล่นสิจะไปยากอะไร?” ไทเลอร์ตอบไปตรง ๆ ไม่ผิดจากที่กายคาดการไว้

กายเลิกสนใจไอ้เพื่อนบ้านี่อีก แต่เขาก็ต้องส่ายหัวปฏิเสธเรื่องที่จะให้ไปเล่นเกม เขาจะเอาเวลาไหนไปเล่นกันเล่า แค่เวลาจะนอนยังแทบไม่พอเลย

ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นกายหยิบมันออกมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความจากไอซ์

“กาย เย็นนี้ว่างไหมมาเจอกันที่ร้านกาแฟหน่อยสิ”

กายที่เห็นข้อความก็นิ่งไปสักพักแต่ในตอนนั้นเอง ไทเลอร์ก็มาคว้าโทรศัพท์ไปจากมือของกาย

“ได้สิ...เดี๋ยว...ตอนเย็น...ฉันจะ...รีบไปหา” ไทเลอร์ถือโอกาสพิมพ์ตอบกลับไปทันที

เพี๊ยะ!

กายตบกระบาลไทเลอร์ไปหนึ่งที แต่มันก็ไม่ทันซะแล้วเพราะไทเลอร์กดส่งข้อความไปแล้ว

“เจ็บนะโว้ยไอ้บ้านิ ฉันอายุมากกว่านายปีหนึ่งนะหัดเคารพกันบ้าง อีกอย่างฉันอุตส่าห์ช่วยนายอยู่นะเนี่ย”

“ช่วยบ้าอะไร นายกำลังทำให้มันแย่ลงไปอีกก็ไม่ว่า” กายหยิบโทรศัพท์มาดูก็เห็นว่าไอซ์อ่านมันแล้ว แต่แล้วห่างตาเขาเหลือบไปเห็นใครบางคนจึงก็เก็บลงไป เพราะบรู๊กหัวหน้าควบคุมงานจอมเข้มเดินมาทางพวกเขาทั้งสองคนพอดี

ตกเย็นหลังเลิกงานกายรีบวิ่งไปคว้าคอไทเลอร์ให้ไปเป็นเพื่อนก่อนที่หมอนี่จะหนีกลับไป อย่างน้อยทั้งเขาและไอซ์จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเกินไป

......

ที่ร้านกาแฟไทเลอร์นั่งอยู่ที่โต๊ะมองดูกายและหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพวกเขาด้วยท่าทีที่ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะพูดอะไร

หญิงสาวคนที่ไทเลอร์มองอยู่ก็คือไอซ์เพื่อนของกาย ด้วยผมที่ยาวบวกกับเธอแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูสบาย เสื้อยืดสีครีมมีอักษรสกรีน กางเกงขายาวสีขาวพับขา รองเท้าผ้าใบสีขาวเพื่อความคล่องตัว ทำให้ดูดีเป็นอย่างมาก

ผิดกับกายและไทเลอร์ที่ใส่เสื้อผ่าเก่าเล็กน้อยและเนื้อตัวมอมแมมเล็กน้อย ไม่สิคงต้องบอกว่ามีแค่กาย ส่วนไทเลอร์นั้นดูจะมีสไตล์เท่กว่าเขาเยอะ

กายก็นิ่งเงียบมองไอซ์ ไอซ์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่เห็นแบบนั้นก็หันไปถามไทเลอร์ขึ้นมาว่า “สวัสดีค่ะ ฉันไอซ์ เพื่อนสมัยเรียนของกาย”

“เออ...” ไทเลอร์กำลังจะตอบแต่กายรีบพูดออกมาก่อน

“นี่ไทเลอร์ เพื่อนที่ทำงาน เธออยากดื่มอะไรไหม เดี๋ยวฉันไปสั่งให้” กายพูดออกมารวดเดียวและกำลังจะลุกขึ้นไปสั่งเครื่องดื่ม แต่ไทเลอร์จับกายนั่งลง

“ฉันคือไทเลอร์ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปสั่งเครื่องดื่มให้เองดีกว่า ส่วนทั้งสองคนก็พูดคุยกันไปก่อนก็แล้วกัน”

ไทเลอร์หันมาส่งสัญญาณให้กายแบบยิ้ม ๆ เป็นนัย

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปทำทีสั่งเครื่องดื่มทั้งที่กายและไอซ์ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะดื่มอะไร แต่ขณะนี้ทั้งสองคนได้สนใจเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย

“กายคือฉันกำลังจะย้ายไปอยู่ที่โอเอซิส เพื่อเรียนต่อ”

“อืม...”

“ที่นั่นเป็นมหาลัยชั้นนำในเรื่องวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี นายอยาก...”

“อืม...”

กายมองไอซ์สักพักก็บอกกับเธอว่า “ฉันดีใจด้วย เธอเก่งมากที่สอบเข้าเรียนที่นั่นได้ สู้ ๆ นะ เธอจะได้ทำตามที่ฝันไว้ได้สำเร็จอย่างแน่นอน”

ถึงปากของเขาจะพูดแบบนั้นแต่ในใจกลับเศร้าอย่างแปลก ๆ

“นายมีอย่างอื่นจะพูดอีกไหม...” ไอซ์มองกายเหมือนกับกำลังรอคำพูดสักอย่างจากเขา

กายขยับปากเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร

ไอซ์ที่เห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดหวังจึงลุกขึ้นและบอกว่า “ฉันกลับก่อนนะ พอดีต้องไปเตรียมตัวเที่ยวบินจะออกคืนนี้ โชคดีนะ เดี๋ยวฉันจ่ายค่าน้ำให้”

ไอซ์รู้ว่ากายทำงานที่โรงงานแยกชิ้นส่วนและป้าของเขาก็มักจะยึดเงินของกายบ่อยครั้ง ดังนั้นเธอจึงคิดจะช่วยออกค่าน้ำให้ เพราะยังไงก็ถือว่าเธอนัดเขามาที่นี่เอง

“ไม่เป็นไรฉันจ่ายเองได้ เธอไปเถอะ โชคดีนะ” กายส่ายหัว

ไอซ์มองกายด้วยความลังเล แต่แล้วก็พยักหน้าเป็นการบอกว่า “ได้” จากนั้นเธอก็เดินออกไปจากร้าน กายมองดูเธอจนสุดสายตาเขาพยายามห้ามความรู้สึกของตัวเองไว้

“นายจะปล่อยเธอไปแบบนี้จริงดิ” ไทเลอร์เดินถือแก้วเครื่องดื่มที่พึ่งสั่งไปสามแก้วมา

“เฮ้ยของฉัน” ไทเลอร์พยายามจะห้ามกายแต่ก็ไม่ทัน

กายไม่ตอบแต่หันไปหยิบเครื่องดื่มอัดลมเย็น ๆ สองแล้วกระดกไม่ยั้งจนหมด จากนั้นก็ต่อด้วยกาแฟขม ๆ อีกแก้ว

“นายจ่ายด้วยนะฉันมีเงินแค่นี้” แต่พอพูดจบ กายก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมากับคำว่ามีเงินแค่นี้ ตัวเขาช่างจนบัดซบจริง ๆ

กายโอน 470 บิทสุดท้ายไปให้กับไทเลอร์จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป

“เอ้า...เฮ้ยรอด้วยสิ” ไทเลอร์รีบวางถาดลงและรีบวิ่งไปจ่ายเงินและวิ่งตามกายออกไป