ตอนที่ 26 คู่ซ้อม(อ่านฟรี 24-07-2021)
ตอนที่ 26 คู่ซ้อม
กายจัดการหมูตุ๋นบนโต๊ะและเบียร์ข้าวบาร์เลย์จนหมด เขานั่งมองนครดาราฟ้าแห่งนี้อย่างเงียบ ๆ มันเป็นช่วงเวลาที่สงบสุข แม้จะมีเสียงของคนภายในเมืองที่เดินผ่านเข้าออกร้าน บางคนก็เริ่มดื่มกันแต่หัววันก็ตาม
“อิสระ สมกับคติประจำใจของนครดาราฟ้า เสรีภาพคืออำนาจของทุกคน” กายรู้สึกอิจฉา NPC ในเกมขึ้นมาแล้ว
กายก็นั่งพักและเปิดหน้าต่างสถานะขึ้นมาดู
“ชื่อ : เดวิน”
“อายุ : 19”
“เพศ : ชาย”
“ระดับ : นักรบฝึกหัด ขั้น 1”
“ศิลปะการต่อสู้ :
ทุบ 1/1 (20%)
ฟัน 0/2 (51%) ”
กายมองดูค่าประสบการณ์แล้วของศิลปะการต่อสู้ฟันก็เผยรอยยิ้มออกมา
‘หลังจากสู้กับโจชัววันนี้ค่าประสบการณ์ศิลปะการต่อสู้ฟันได้มาถึง 51 %แล้ว ถ้าสามารถหาคู่ซ้อมแบบนี้ได้อีกสักครั้งสองครั้ง ฉันคงสามารถสำเร็จขั้น 1 ได้ไม่ยาก’ กายคิดไม่ตกว่าเขาจะไปหาคู่ซ้อมได้ที่ไหน แม้เขาจะรู้จัก NPC หลายคน แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นศัตรูมากกว่ามิตร
“ฮาเกนก็ไม่ได้ หมอนั้นคงจะกำลังฝึกอยู่ที่ค่ายทหาร ไปหาผู้เล่นก็อันตรายเกินไป อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ว่าใครที่เป็นผู้เล่นบ้าง ถ้างั้นก็เหลือเพียงคนเดียว มีอา เวียลินเลีย”
แต่ก่อนที่เขาจะไปหามีอาเพื่อขอให้เป็นคู่ฝึกซ้อม กายต้องกลับไปที่โรงตีเหล็ก
“ได้เวลาทำงานนรกแล้ว” กายใช้เวลาตลอดทั้งช่วงบ่ายจนถึงเย็นเพื่อตีเหล็กจนกลายเป็นเหล็กแท่ง 150 ชิ้นซึ่งเพียงพอสำหรับส่งงานตามโควตาของทั้งสามวัน
...
กายออกจากโรงตีเหล็กไร้เวลาเกือบเที่ยงคืน เขาก็พาตัวละครของตัวเองไปนอนที่ห้องพักด้วยความอ่อนล้า โดยเขายังแวะไปจัดการกับอาหารเย็นมื้อใหญ่ที่โรงอาหารมาก่อนหน้านั้นด้วย
เช้าวันที่สองภายในเกมยังคงเป็นวันปกติอยู่เหมือนเดิม กายจัดการธุระของตนเองแล้วไปตามหามีอาเพื่อต้องการขอให้เธอมาเป็นคู่ซ้อมให้กับเขา
มีอาพักอยู่ในห้องระดับกลาง กายต้องขึ้นไปยังชั้นบนของปราสาทในส่วนที่พัก เขาไม่เคยขึ้นมาที่นี่ก่อน ทุกสิ่งดูดีกว่าห้องพักระดับต่ำที่เขาอยู่มาก บรรยากาศที่ดี แสงที่มากพอ และสิ่งประดับตกแต่งที่หรูหรา
ในบางจุดยังมีหลอดไฟจิตวิญญาณติดอยู่ด้วย ซึ่งต่างจากห้องพักระดับต่ำที่มีเพียงตะเกียงน้ำมันเท่านั้น
“ห้องนี้สินะ” กายเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของมีอา ซึ่งเขารู้มาจากการสอบถามคนอื่น ๆ
ขณะกายกำลังจะเคาะประตูมีอาก็เปิดประตูเดินออกมาด้วยชุดของสถาบันศาสตร์นักรบยืนอยู่ด้านหน้าของกายก่อนแล้ว
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” มีอาดูจะแปลกใจที่เจอกับกาย
“ข้ามีเนื่องจะคุยด้วยหน่อย” กายบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการไปตรง ๆ
.....
“บอกมาได้เลยว่าเจ้าต้องการอะไร” กายพูดด้วยความจริงจัง
มีอายืนนิ่งมองกาย “ได้ ข้าต้องการดาบเดซี่”
กายหันหลังเดินกลับทันที
“เดี๋ยวก่อน แค่ยืมเฉย ๆ ก็ได้” มีอากัดริมฝีปากรอคำตอบจากกาย
“ตกลง” กายตอบกลับไป แม้จะงงกับคำขอพิลึกนี่ก็ตาม เขาไม่ต้องเสียเงินในการจ้างเธอให้เป็นคู่ฝึกซ้อมซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ดี
หลังจากนั้นทั้งสองก็ทำข้อตกลงกัน โดยมีอาจะเป็นคู่ฝึกซ้อมให้กับเขาแลกกับการที่ต้องให้มีอายืมดาบเดซี่หลังจากการฝึกซ้อม 1 ชั่วโมง
‘ดูเหมือนว่าฉันจะคิดถูกที่มาขอให้เธอช่วย’ กายคิดในใจ
.....
แต่หลังจากนั้นไม่นานกายถึงกับกรีดร้องในใจ ‘บัดซบทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนในตอนที่ต่อสู้ด้วย ฉันคิดผิดเธอต้องแกล้งเป็นลูกแมวที่น่ารักแต่แท้จริงเธอคือพยัคฆ์สาวนักฆ่า อ๊ากกก’
กายพยายามคลานขึ้นมายืนด้วยความเจ็บปวด แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือเขาแพ้ให้กับผู้หญิงอย่างราบคาบ
“ไม่...ใจเย็นก่อน เราแค่ฝึกซ้อมกันไม่ใช่เหรอ อั๊ก!” กายร้องด้วยความเจ็บ
“จับดาบขึ้นมา เจ้าจะต้องไม่มองว่าดาบไปทางไหน แต่ต้องดูว่าคู่ต่อสู้จะโจมตีตรงไหนแทน”
“ถ้าตั้งรับไม่ได้ ก็ต้องโจมตีส่วนกลับให้ได้”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าให้ดาบหลุดมือสิ!”
“อย่าลืมนี่คือการต่อสู้จริง ๆ อย่าใช้เพียงแต่ดาบต้องใช้ร่างกายส่วนอื่น ๆ ด้วยลองรับลูกแตะนี่ดู”
“ดูนี่ซะนี่คือการฟันที่แท้จริง”
มีอาบอกออกมาไม่หยุดพักราวกับเธอได้กลายเป็นอาจารย์สอนดาบไปแล้ว
“แบบนั้นแหละทั้งสองคน สู้เขานะเดวิน”
นอกจากมีอาแล้วด้านข้างยังมีอีกคนเธอไม่ใช่ใครอื่น ๆ แต่เป็นลิลี่เพื่อสาวของมีอาที่ตอนนี้กำลังทำท่าทำทางราวกับเชียร์มวย บางครั้งเธอก็จะหัวเราะกับท่าทางตลกของกายที่หงายหลังขาชี้ฟ้า
‘ขายหน้าชะมัด’ กายคิดด้วยความเสียใจที่ไปขอมีอาให้มาช่วย
หลังจากนั้นทั้งวันกายก็โดนซ้อมมากกว่าฝึกซ้อมโดยมีอา เธอเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก อีกทั้งยังอ่านการโจมตีของเขาขาดลอย มีบางครั้งเธอก็แตะกายแทนที่จะใช้ดาบ
ตกเย็นเขาเดินกลับห้องพักด้วยสภาพอนาถ โดยทั้งตัวเขานั้นมีแต่รอยฟกช้ำ
เช้าวันที่สามภายในเกมชายหนุ่มยังคงไปหามีอาให้เป็นคู่ฝึกซ้อมเพราะเมื่อวานค่าประสบการในการณ์เรียนศิลปะการต่อสู้ ฟัน นั้นคืบหน้าเป็นอย่างมาก
มีอาแสดงท่วงท่าการใช้ศิลปะการต่อสู้ “ฟัน” ให้กายดูหลายครั้ง แม้มันจะไม่มีออร่าออกมา แต่มันก็เป็นท่าทางที่ถูกต้องทำให้กายฝึกฝนได้อย่างรวดเร็ว
ณ ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามีอาเป็นนักรบฝึกหัดขั้น 2
ความต่างของนักรบฝึกหัดขั้น 1 และ 2 คือความแข็งแกร่งทางกายภาพ ความเร็ว การตอบสนองและการฟื้นตัวที่รวดเร็วกว่ากัน ความต่างของสิ่งเหล่านี้จะแสดงออกมาให้เห็นในการต่อสู้
กายยังคงอยู่ในสภาพร่อแร่หายใจเหนื่อยหอบ นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาคิดว่าถ้าสู้กับเธอต่อไปอาจจะตายจากการโดนซ้อมจริง ๆ
“พอ...พอก่อน ฉันขอพักก่อน” กายพูดออกมาด้วยเสียงขาด ๆ หาย ๆ เพราะเขาหายใจไม่ทัน
“อ่อ...ได้สิ” มีอาเห็นว่าวันนี้กายคงไม่ไหวแล้วจึงหยุดมือ
เขาจึงกลับมาสนใจเรื่องของตัวเองก่อน
“เปิดหน้าต่างสถานะ” กายหันกลับมาสนใจตัวเอง เพราะตอนนี้ค่าประสบการณ์ของเขาถึง 100 % แล้ว แม้มันจะไม่ได้เกิดแสงวูบวาบเหมือนกับครั้งแรกที่เขาสำเร็จศิลปะการต่อสู้ ทุบ ขั้น 1 ก็ตามที
“ชื่อ : เดวิน”
“อายุ : 19”
“เพศ : ชาย”
“ระดับ : นักรบฝึกหัด ขั้น 1”
“ศิลปะการต่อสู้ :
ทุบ 1/2 (7%)
ฟัน 1/2 (0%) ”
‘ตอนนี้ฉันมีสองศิลปะการต่อสู้ที่อยู่ในขั้น 1 แล้ว ถ้าจะขึ้นเป็นนักรบแท้จริงขั้นสองฉันต้องฝึกจนศิลปะการต่อสู้ถึงขั้นที่สองก่อน’
กายจับดาบเดซี่ที่อยู่ในมือ เขาแพ่งสมาธิไปที่มันจากนั้นก็ออร่าสีแดงก็ปกคลุมดาบ แต่เอาได้ปลดปล่อยกระบวนท่าออกมาเขาแค่ทดสอบดูเท่านั้น
“นี่มัน ศิลปะการต่อสู้ ฟัน ขั้น 1 เจ้าสำเร็จขั้นหนึ่งแล้ว หรือที่ต้องการคู่ฝึกซ้อมเพราะเรื่องนี้” มีอาถามออกมา
“โทษทีนะที่ข้าไม่ได้บอกก่อน” กายยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองเป็นเชิงขอโทษ
“สัตว์ประหลาด!” ลิลี่ที่อยู่ด้านข้างพูดออกมาขณะที่มองดูกาย
กายได้ยินเขาก็รู้สึกว่าเธอไม่น่าจะพูดคำนี้ออกมาแม้แต่น้อย ‘เธอสามารถเข้ามาเรียนที่สถาบันศาสตร์นักรบได้คงจะไม่ใช่ง่าย ๆ อย่างที่คิดแน่’
“เอานี่...แฮ่ก ๆ ...ดาบ! เธอใช้มันตายสบายเลย...” กายโยนดาบเดซี่ให้กับมีอาพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนลานหิน
เธอก็หยิบดาบเดซี่มาด้วยท่าทางที่ดีใจ แต่ก็ยังเก็บอาการไว้ได้อยู่ หญิงสาวจัดการเหวี่ยงดาบไปมาในลานฝึก
กายมองดูมีอาและลิลี่สองคนฝึกฝนด้วยกันและคิดในใจว่า ‘คนหนึ่งบางครั้งก็เย็นชา บางครั้งก็น่ารัก แต่พอต่อสู้ก็ดุดัน อีกคนดูจะเป็นเด็กน้อยร่าเริงไม่เป็นพิษเป็นภัย’
ลิลี่ที่เห็นว่ามีอาได้ดาบมาแล้วเธอก็เข้ามาเป็นคู่ซ้อมให้มีอาพร้อมกับพูดคำที่มันดูกำกวมออกมา “มีอาเธอจับดาบของเดวิน ท่านแม่บอกว่าถ้าจับแรงมันจะเจ็บได้”
มีอาพอได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงและหันมามองลิลี่ด้วยความโมโห
“วันนี้เธอโดนแน่” มีอาคว้าดาบเดซี่ไล่ตามลิลี่ทันที แต่แน่นอนว่าเธอไล่ตามลิลี่ไม่ทันเหมือนเช่นเคย
กายเองก็อึ้งจากคำพูดของเด็กสาวเช่นกัน เขารีบเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับลิลี่ทันที
กายดีดตัวขึ้นมานั่งตอนนี้ที่ลานฝึกมีคนไม่มากแล้ว เพราะตอนนี้เป็นช่วงเวลาเย็น นักเรียนส่วนใหญ่พากันไปพักผ่อนกันหมด แต่ก็ยังมีคนที่มาฝึกฝนช่วงเย็นอยู่บ้าง
มีอาและลิลี่ก็ยังคงวิ่งไล่กันอยู่
กายมอง NPC สาวสวยไม่ละสายตา และคิดว่าบางทีเธออาจจะเป็นตัวละครลับในเกมก็ได้
.......
กายออกจากเกมตอน ตี 3 ของวันที่ 19 เมษายน ปีที่ 70 เขาถอนหายใจออกมาหลังจากกลับออกมาจากเกมราชันสงครามออนไลน์สู่โลกแห่งความเป็นจริง
“ชีวิตในนั้นคือเรื่องที่ดีมากในหลายปีที่ผ่านมาของฉัน แต่ฉันก็ยังต้องใช้ชีวิตในโลกนี้ต่อไป สู้สิกาย นายต้องทำได้” กายพูดให้กำลังใจตนเองเพราะเขาไม่มีใครอีก
หลังจากออกจากแคบซูลกายไม่ได้กลับไปนอน แต่ไปหาซาเรียเพื่อขอนอนพักที่นี่แทน เพราะเขาไม่อยากกลับบ้านอีกอย่างการเล่นเกมก็ทำให้เขาเหนื่อยด้วย
“เจ๊ซาเรีย ผมขอนอนพักที่โซฟานั่นได้ไหมครับ”
“หืม พักที่นี่เหรอ ตามใจนายแต่ฉันคิดเงินนะ” ซาเรียตอบพร้อมกับที่ในมือของเธอแกะอมยิ้มออกมาใส่ปาก “พรุ่งนี้หวังว่านายจะพร้อมนะ สำหรับแดนสงคราม”
กายพยักหน้าจากนั้นก็เดินไปนอนที่โซฟา
