บทที่ 139 ลางสังหรณ์ของสงคราม
“เคลียร์แล้วนิโค เร็วเข้า!” ฉันกระซิบพลางมองข้ามไหล่ไปเผื่อมีใครเดินผ่านมาเพราะการที่ได้เห็นเด็กวัยรุ่นสองคนซุกตัวอยู่หน้าประตูบ้านมักจะมีแต่เรื่องวุ่นวาย “ระวังตัวด้วยนะเกรย์ ฉันคิดว่าฉันใกล้จะปลดล็อคมันได้แล้ว” เพื่อนผมสีเข้มของฉันส่งเสียงฟ่อกลับขณะที่เขาจัดการลูกบิดประตู ฉันเฝ้ามองด้วยความสงสัยข...