ตอนที่ 9 หนี ! ฉันต้องหนี
หนึ่งเดือนผ่านไปตั้งแต่วิลเลียมมาถึงลอนต์ มอร์แกนอยู่ได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ก่อนออกจากอาณาจักรเฮลแลน
แอนนานั่งบนเก้าอี้ขณะถักเสื้อผ้าให้แมทธิว ลูกชายคนโตของเธอ วิลเลียมนอนอยู่บนพรมหนา ๆ ข้างเธอพร้อมกับเอลล่าแพะแองโกเรียน
'ฉันดีใจที่วิลเลียมเป็นเด็กที่มีมารยาทดี' แอนนาคิดขณะมองดูทารกที่กำลังดื่มนมของเอลล่าอยู่
เธอไม่รู้เลยสักนิดว่า "เด็กนิสัยดี" คนนี้กำลังยุ่งอยู่กับการวางแผนสำหรับอนาคตของเขา
5 วันหลังจากวิลเลียมมาถึงเมืองลอนต์ เด็กน้อยก็ได้รับคะแนนประสบการณ์มากพอที่จะเลื่อนระดับ ทริกเกอร์นี้กระตุ้นให้วิญญาณของวิลเลียมได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์และทำให้เขาฟื้นคืนสติ
ตอนแรกวิลเลียมรู้สึกสับสน หลังจากตื่นนอนได้ครู่หนึ่ง เขาคิดว่าเขาเกิดเป็นแพะ เขาเกือบจะตื่นตระหนกและร้องไห้ออกมา โชคดีที่ปากของเขาดูดเต้าของแพะอย่างแน่นหนาซึ่งทำให้เขาไม่สามารถสร้างฉากได้
ไม่นานก่อนที่เขาจะสงบลงและเริ่มสังเกตสภาพแวดล้อมของเขา หลังจากผ่านไปสองสามวัน ในที่สุดเขาก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันและทำให้จิตใจของเขาสงบลงได้
-----
< ภารกิจรายวัน: ดื่มนมเสร็จแล้ว! >
< รางวัล: 5 คะแนนประสบการณ์ >
< ประสบการณ์ปัจจุบัน: 125 / 200 >
-----
หลังจากอิ่มแล้ว วิลเลียมก็ตบเบาๆ ให้บอกแม่เอลล่าว่าเขาดื่มนมเสร็จแล้ว
“เอ๊ะ!” (แม่ขอบคุณ!)
(** อันนี้คือเสียงวิลเลียม เสียงเด็กทารกส่งเสียง)
"มี๊" (มันคือเสียแพะร้องครับ 55555)
"เอ๊ะ" (เราออกไปข้างนอกได้ไหม)
แพะส่ายหัวเบาๆ และเลียหน้าผากของวิลเลียม
เมื่อเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะโน้มน้าว "แม่" ของเขาให้ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน วิลเลียมจึงมุ่งความสนใจไปที่สิ่งที่เขาสามารถทำได้และนั่นก็คือการตรวจสอบหน้าสถานะของเขา!
"เอ๊ะ" (สถานะ)
-----
ชื่อ : วิลเลียม วอน เอนส์เวิร์ธ
เผ่าพันธุ์ : ลูกครึ่งเอลฟ์
แต้มพลังชีวิต: 5 / 5
มานา: 10 / 10
อาชีพหลัก: ไม่มี
อาชีพรอง: ไม่มี
< ความแรง: 0 >
< ความว่องไว: 0 >
< พลัง: 1 >
< สติปัญญา: 2 >
< ความคล่องแคล่ว: 0 >
ทักษะ: ไม่มี
Titles: ไม่มี
แต้มสถานะที่ใช้ได้: 6
คะแนนทักษะที่ใช้ได้: 0
-----
'ฉันสงสัยว่าฉันจะได้อาชีพได้อย่างไร' วิลเลี่ยมคิด 'ถึงกระนั้น ตามไลท์โนเวลที่ฉันอ่าน นักมายากลได้รับการปฏิบัติอย่างสูง ฉันควรไปที่เส้นทางของนักมายากลและใส่สถิติทั้งหมดของฉันไว้หรือไม่?'
ทันใดนั้น วิลเลียมก็นึกถึงอีกเรื่องหนึ่งที่เขาอ่านตอนยังมีชีวิตอยู่
'ถ้าฉันเลือกที่จะเป็นนักมายากล ฉันอาจถูกเรียกว่าอัจฉริยะ' วิลเลียมรำพึง 'ฉันปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้! เหล่าอัจฉริยภาพถือเป็นก้าวย่างของตัวเอก ฉันต้องอยู่นิ่งๆ และทำให้พวกเขาประหลาดใจเมื่อพวกเขาคาดหวังน้อยที่สุด นี่เป็นรูปแบบทั่วไปสำหรับผู้กลับชาติมาเกิดและผู้อพยพที่ประสบความสำเร็จ!'
หลังจากไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว วิลเลียมก็ตัดสินใจที่จะเก็บแต้มสถิติไว้ตอนนี้และใช้มันในอนาคต เขาเชื่อว่าตราบใดที่เขาเล่นไพ่ได้ถูกต้อง เขาจะเป็นผู้ชนะในชีวิต
-----
หนึ่งปีผ่านไปเมื่อวิลเลียมใช้ชีวิตเหมือนเด็กทารก แม้ว่าชีวิตเขาจะวนเวียนอยู่กับการนอน การเซ่อ พูดคุยกับแม่เอลล่า และดื่มนม เด็กชายที่มีชีวิตอยู่เพียงสิบแปดปีในชาติที่แล้วก็ยังตั้งตารออนาคตที่สดใส
ในหนึ่งปีของการดื่มนม วิลเลียมได้เพิ่มไไปถึงเลเวล 4
ชื่อ : วิลเลียม วอน เอนส์เวิร์ธ
เผ่าพันธุ์ : ลูกครึ่งเอลฟ์
แต้มพลังชีวิต: 10 / 10
มานา: 15 / 15
อาชีพหลัก: ไม่มี
อาชีพรอง: ไม่มี
< ความแรง: 0 >
< ความว่องไว: 0 (+1) >
< พลัง: 1 (+1) >
< ความฉลาด: 2 (+1)>
< ความคล่องแคล่ว: 0 >
ทักษะ: ไม่มี
Titles: ไม่มี
แต้มสถานะที่ใช้ได้: 12
คะแนนทักษะที่ใช้ได้: 0
exp ปัจจุบัน: 184 / 1366
----
'ฉันได้รับแต้มสถานะฟรีเมื่อร่างกายโตขึ้น' วิลเลียม เรอ 'บางทีนี่อาจเป็นพรอย่างหนึ่งของกาวินก็ได้' ยังไงก็ตาม ฉันหวังว่าฉันจะสามารถหาวิธีที่จะได้รับคะแนนประสบการณ์มากขึ้นและได้อาชีพ
วันเวลาผ่านไปเหมือนวันเว้นวันในคฤหาสน์เอนส์เวิร์ธ หลังอาหารเย็น แอนนาพาวิลเลียมไปที่ห้องนอนของพวกเขา เอลล่าเดินตามเธอไป ทันทีที่วิลเลียมเข้าสู่ครอบครัวเอลล่า เอนส์เวิร์ธ ปฏิบัติต่อเขาเหมือนลูกของเธอเอง
คุณยังสามารถพูดได้ว่าเธอเป็นแม่คนที่สองของวิลเลียมในโลกนี้ ไม่ว่าวิลเลียมจะไปไหน แพะแองโกเรียนก็จะตามไป
ทั้งคู่สร้างสถานที่ที่สะดวกสบายสำหรับเอลล่าและวิลเลียมที่มุมห้อง ทารกและแม่แพะของเขานอนอยู่บนพรมหนาและนุ่มสบาย เอลล่าชอบเก็บวิลเลียมไว้ใกล้เธอ และแม้แต่แอนนาและมอร์เดรดก็ไม่สามารถพรากวิลเลียมไปจากเธอได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเธอ
ราวเที่ยงคืน จู่ๆ วิลเลียมก็ตื่นจากการหลับใหล เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่หน้าอก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจตรวจสอบ มือเล็กๆ ของเขาหยิบต้นเหตุของความรู้สึกอบอุ่นนั้นขึ้นมาและมองดูอย่างใกล้ชิด
แหวนสีดำที่ห้อยอยู่บนสร้อยคอของเขาเรืองแสงในความมืด
'เกิดอะไรขึ้น?' วิลเลียมคิดขณะสังเกตแหวนเรืองแสงในมือ 'แหวนกำลังอุ่นขึ้น'
ทันใดนั้น วิลเลียมเกือบตาบอดเพราะแสงวาบจากวงแหวน เมื่อแสงสว่างจางลง ทารกวิลเลียมก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคย อากาศมีกลิ่นอับชื้น ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
วิลเลียมคลานสี่ขาและสำรวจสภาพแวดล้อมของเขา พื้นดินหยาบและมีกำแพงหินเรียงรายทั้งสองข้าง บนเพดานมีหินย้อยเล็กๆ แขวนอยู่ซึ่งทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนของลุงมอร์เดรดและป้าแอนนาอีกต่อไป
วิลเลี่ยมเป็นลูกครึ่งเอลฟ์ที่มอบ "วิสัยทัศน์แห่งความมืด" ให้กับเขา แม้แต่ในความมืด เขาก็สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ชัดเจน
'อะ-อะไรวะ!' ร่างของวิลเลียมสั่นสะท้านเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตสามตัวเดินเข้ามาใกล้เขาจากด้านหน้าอย่างช้าๆ
พวกมันมีผิวสีเขียวเข้มและเสียงลำคอที่เปล่งออกมาซึ่งยากต่อการถอดรหัส สิ่งมีชีวิตทั้งสามสูงหนึ่งเมตรและสวมเพียงเศษผ้าที่ส่วนล่าง ถึงกระนั้นก็ตาม วิลเลียมไม่จำเป็นต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาเพื่อที่จะรู้ว่าพวกเขาคืออะไรและคิดอะไรอยู่
'ก็อบลิน…' วิลเลียมต้องการหนี แต่เขาเป็นเพียงเด็กขวบขวบที่เพิ่งหัดคลาน 'หนี! ฉันต้องหนี!'
เขาพยายามขยับร่างกาย แต่เขาถูกแช่แข็งด้วยความกลัว
“ครัชช่า!”
"ชาคารักตู่!"
“ซิโด้!”
ก็อบลินทั้งสามรีบวิ่งเข้าหาวิลเลียมขณะโบกไม้กอล์ฟในมือ
“อ๊ายยยยยยยยยยยยย!” วิลเลี่ยมร้องเสียงดัง น-ไม่! อยู่ห่าง ๆ! แม่!'
พวกก็อบลินโจมตีเด็กที่กำลังร้องไห้ด้วยกระบองโดยไม่มีความเมตตา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นเด็กที่เป็นมนุษย์ ในสายตาของพวกเขา สิ่งมีชีวิตตัวน้อยนี้เป็นเพียงอาหารที่ดีสำหรับลูกของมันเท่านั้น
“มี๊!”
แพะแองโกเรียนพุ่งเข้าใส่ก็อบลินทั้งสามด้วยความโกรธ เขาสีแดงของมันส่องแสงสีแดงและแทงทะลุหน้าอกของก็อบลินตัวหนึ่ง จากนั้นมันก็ส่งลูกเตะไปยังก็อบลินอีกตัวส่งมันไปกระแทกกำแพง
น่าเสียดายที่ก็อบลินตัวที่สามตอบสนองทันเวลาและหลบเลี่ยง จากนั้นมันก็ทำการสวนกลับและกระแทกกระบองไม้ที่หลังแพะแองโกเรียน
“มี๊!” เอลล่าร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด และก็อบลินใช้โอกาสนั้นทำให้ร่างกายของมันหลุดออกจากเขาแพะ
ก็อบลินที่ถูกเขาของเอลล่าแทงเข้าที่หน้าอกยังมีชีวิตอยู่ และมันก็พยุงตัวขึ้นขณะจับหน้าอก
ก็อบลินอีกตัวหนึ่งที่ถูกกระแทกกับกำแพงร่วมกับสหายของมันในการทุบแพะอย่างบ้าคลั่ง
เลือดไหลออกจากปากของเอลล่าขณะที่ไม้กระบองกระทบใบหน้าของเธอ
"อุ๊ววววแม่!!!" วิลเลียมร้องไห้ เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่ก๊อบลินทั้งสามทุบตีแม่ของเขาจนตายด้วยกระบองของพวกเขา
หลังจากเฆี่ยนตีมากเกินไป ในที่สุดเอลล่าก็ล้มลงกับพื้น
“ม-มี๊!” แพะร้องเรียกวิลเลียมราวกับว่าบอกให้เขาหนีไป
"อุ๊ววววแม่!"
วิลเลียมเห็นขนของมาม่าเอลล่าเปื้อนเลือด ใบหน้าด้านข้างของเธอก็เต็มไปด้วยเลือด และขาทั้งสองของเธอดูเหมือนจะหัก แพะแองโกเรียนพยายามลุกขึ้น แต่ก็อบลินเตะมันด้วยความโกรธ
ในขณะที่ก๊อบลินทั้งสองผลัดกันเตะแพะที่ล้มลง ก๊อบลินตัวที่สามที่ถูกเขาของเอลล่าแทงเข้าที่หน้าอกได้เข้ามาใกล้วิลเลียมระหว่างความวุ่นวาย
ไม่นานนักก่อนที่วิลเลียมที่กำลังร้องไห้จะเห็นก็อบลินอยู่เคียงข้างเขา
"คร๊าาาา!" ก็อบลินกรีดร้องและฟาดลง เขาต้องการฆ่าทารกมนุษย์อย่างมากเพื่อระบายความโกรธที่เป็นความรู้สึก
วิลเลี่ยมทำได้เพียงมองดูไม้กระบองไม้ลงมาที่เขา เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดตามการโจมตีและพื้นก็เปื้อนเลือดสด ๆ เมื่ออาวุธไม้พุ่งเข้าใส่เป้าหมายด้วยการแก้แค้น
