ตอนที่ 690 ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะสู้
ตู๋อีเล่ยดูเหมือนจะไม่ได้ยินที่เขาพูด
เขายังมองไปในทิศทางที่เหมาเยซื่อเดินไป ไม่ว่าไมเคิลจะพูดกับเขามากมายเพียงใด เขายังคงนิ่งเงียบ
“ตู๋ตู๋น้อย ได้ยินที่ฉันพูดบ้างไหมเนี้ย!”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบสนอง ไมเคิลเริ่มโกรธมากขึ้น กระทั่งกระทืบเท้า
“หยุดคิดถึงผู้หญิงคนนั้นเสียทีเถอะ เธอไม่มีโอกาสได้อยู่กับนายหรอกนะ สงบสติอารมณ์และมุ่งเน้นไปที่อาชีพของนายจะดีกว่า”
“ถ้าอาชีพของนายมั่นคง ต่อไปในอนาคต นายต้องได้แต่งงานตามที่ต้องการอยู่แล้ว นับประสบอะไรความสัมพันธ์ แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้เลย เก็บใจเอาไว้กับตัวไปก่อนเถอะ นี่ ได้ยินที่ฉันพูดไหม”
“ไมเคิล....”
ไม่นานนัก ตู๋อีเล่ยก็พูดออกมาในที่สุด
เขาถอนสายตาและหันไปมองไมเคิลอย่างสงบ
“รู้อะไรไหม”
ไมเคิลขมวดคิ้ว “อะไร?”
ตู๋อีเล่ยยิ้ม
“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมชอบใครสักคน”
ไมเคิลพูดไม่ออก
“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมสนใจผู้หญิง ผมรู้ว่าคุณเองก็รู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน ผมไม่มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเธอ เลยปล่อยเธอไปได้อย่างรวดเร็ว ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”
“น้องตู๋ เธอกำลังพยายามจะพูดอะไรน่ะ”
ตู๋อีเล่ยยิ้มอีกครั้ง
“ผมแค่รู้สึกโกรธเคืองมาก ผมรอคนอย่างเธอมาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่เจอักที และพอเจอ ก็ต้องมาจบลงแบบนี้”
“ผมไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อสู้เพื่อมัน ผมต้องบังคับตัวเองให้ยอมแพ้”
“ไมเคิล คุณรู้ไหมว่าความรู้สึกนี้แย่แค่ไหน? มันนานมากแล้ว...ตั้งแต่ผมอยู่ในความรู้สึกอันเลวร้ายเช่นนี้”
ไมเคิลขมวดคิ้วและเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ พูดว่า
“น้องตู๋ ฉันก็เคยเป็นเด็กมาก่อนเหมือนกัน ฉันก็เคยชอบคนอื่นมาก่อนเหมือนกัน ดังนั้น ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้ดี แต่ดูเอาเองเถอะ เธอมีแฟนแล้ว”
“แฟนของเธอดูเหมือนจะเป็นผู้ชายที่โดดเด่น เขาเป็นคู่ที่ดีสำหรับเธอนะ”
“อย่าบอกนะว่าไปเข้าไปยุ่ง”
“ผมไม่เคยคิดเรื่องนั้นหรอก”
“ดีแล้ว นอกจากยอมแพ้แล้ว จะทำอะไรได้อีก? นี่แสดงว่าเธอสองคนไม่ได้ถูกลิขิตให้อยู่ด้วยกัน ถ้าเธอปล่อยเธอไปไม่ได้จริง ๆ ฉันจะไม่บังคับเธอหรอกนะ ถ้าเธอยังอยากจะชอบเธออยู่ ก็ชอบไปเถอะ”
ตู๋อีเล่ยมองด้วยความประหลาดใจ
“ไมเคิล คุณ...”
“หัวใจของเธออยู่กับเธอ ถ้าเธอยืนยันที่จะชอบเธอ ฉันจะทำอะไรเธอได้ล่ะ แต่ควรรู้ไว้ ว่าแค่เก็บความรู้สึกไว้กับตัวเองและอย่างแสดงมันออกมา”
ตู๋อีเล่ยเม้มปากและเงียบ
ไมเคิลไม่พูดอะไรอีกและอยู่เคียงข้างเขาอย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็คลายหมัดและพูดว่า
“อืม เข้าใจแล้วล่ะ”
ไมเคิลจ้องมองที่เขา
“เธอเข้าใจแล้วงั้นเหรอ?”
“อืม”
“ดีแล้วล่ะ” ไมเคิลตบไหล่เขา
“ไปกันเถอะ ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
...
เฉียวเมียนเมียนหลับสนิท
เหมาเยซื่ออุ้มเธอไปในห้อง แล้ววางเธอลงบนเตียงนุ่ม เธอไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย
เมื่อเห็นว่าเธอหลับสนิท เขาจึงอดไม่ได้ที่จะไม่ปลุกเธอ เขาเดินไปที่กระเป๋าเดินทางแพบเสื้อตัวหนึ่ง เขาค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอออก พร้อมกับช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า
