EP 442 ถ่ายรูปในสระว่ายน้ำ
EP 442 ถ่ายรูปในสระว่ายน้ำ
By loop
16.00 น.
เด็กๆ เล่นน้ำในสระ อากาศมีกลิ่นคลอรีนแรง
เสี่ยวหยางปรับหมวกว่ายน้ำของเธอ “ทำไมมีคนมาก ซูบิน ไปว่ายน้ำในสระเย็นกันเถอะ”
"ตกลง." ดงซูบิน ออกจากสระพร้อมกับเสี่ยวหยางและเดินไปที่สระอื่น
แต่เมื่อดงซูบินใช้เท้าทดสอบอุณหภูมิ เขาก็กระโดดขึ้น "เวรล่ะ! มันหนาวมาก!”
เสี่ยวหยางลงไปในน้ำแล้ว และเธอก็หัวเราะ “นายอ่อนแอเกินไป!”
“เอ่อ… เป็นเพราะคุณฟิตเกินไป พวกเราวัยรุ่นไม่สามารถเปรียบเทียบกับคุณได้”
“หยุดคำเยินยอของนายเสีย” เสี่ยวหยางย้ายไปอยู่ในน้ำเพื่อทำความคุ้นเคยกับอุณหภูมิและโบกมือของเธอ “อย่าบังคับตัวเอง เพียงแค่กลับไปที่สระน้ำอุ่น ฉันจะว่ายน้ำสองสามรอบก่อน อุณหภูมิของน้ำกำลังดี” เสร็จแล้วก็เริ่มว่ายน้ำ ยังมีผู้คนมากมายในสระน้ำเย็น และดงซูบินก็มองไม่เห็นเธอ
ดงซูบินไม่ได้บังคับตัวเองและกลับไปที่สระน้ำอุ่น
ดงซูบินโน้มตัวไปที่ด้านข้างของสระ สังเกตหวังโบและกลุ่มนักลงทุนเกาหลีกลุ่มนั้น และชื่นชมท่าว่ายน้ำที่สง่างามของเสี่ยวหยางเขาบอกได้เลยว่านักลงทุนเหล่านั้นไม่ได้มาจากบริษัทเดียวกัน พาร์คยงซี่ กำลังจะลงทุนในสปอร์ตคอมเพล็กซ์และมองไปรอบๆ สระว่ายน้ำในร่ม ถึงกระนั้น คนเกาหลีคนอื่นๆ ก็ถามคำถามอื่นๆ กับเจ้าหน้าที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนผ่านนักแปล ชายหนุ่มในหมู่ชาวเกาหลีดูสนใจสระว่ายน้ำมากกว่าปาร์ค หยงซี เขาพูดต่อและถามวังบ่อเกี่ยวกับสถานที่นี้
หนึ่งนาที…
ห้านาที…
สิบนาที…
จู่ๆก็มีเสียงชัตเตอร์กล้องและไฟกะพริบไม่กี่ครั้ง!
ใบหน้าของ ดงซูบินเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นชายหนุ่มเกาหลีถือกล้องและถ่ายรูปที่สระน้ำ เขาถ่ายรูปห้องขังและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่น ๆ ของสระว่ายน้ำ นักว่ายน้ำในสระก็อยู่ในรูปนั้นด้วย มันอาจจะใช้ได้ที่ชายทะเล แต่นี่เป็นอาคารว่ายน้ำในร่ม แม้ว่าจะไม่มีข้อบังคับเป็นลายลักษณ์อักษรเกี่ยวกับการถ่ายภาพภายในบริเวณสระว่ายน้ำ แต่ก็เป็นกฎที่ไม่ได้พูด ถ้ามีคนถ่ายรูปสมาชิกในครอบครัวว่ายน้ำก็ยังเป็นที่ยอมรับ แต่ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้ถ่ายรูปสมาชิกในครอบครัวและไม่สวมชุดว่ายน้ำด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงถ่ายรูปข้างใน?
ผู้หญิงคนหนึ่งโวยวาย “คุณถ่ายรูปฉันทำไม! ฉันอนุญาตให้คุณถ่ายรูปหรือเปล่า”
“คุณไม่สามารถถ่ายรูปที่นี่!” ชายชราคนหนึ่งตะโกน “หยุดถ่ายรูป!”
ล่ามของ หลี่เสี่ยวอันแปลให้เขา และเขามองไปที่ทั้งสองคนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหันหลังและถ่ายรูปต่อไป
ผู้หญิงคนนั้นยิ่งโกรธ “คุณเป็นอะไรไป! ฉันขอให้คุณหยุดถ่ายรูป!”
เจ้าหน้าที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนที่อยู่ในชุดสูทตะโกนใส่พวกเขา “พวกเขาเป็นนักลงทุนและมาที่นี่เพื่อดูสิ่งอำนวยความสะดวก พวกเขาไม่ได้ถ่ายรูปคุณทั้งหมด!”
ผู้หญิงคนนั้นตะโกน “กล้องของเขากำลังเผชิญหน้ากับฉันก่อนหน้านี้! เป็นไปได้ยังไงที่เราไม่ได้อยู่ในภาพ?”
วังโบและสำนักงานส่งเสริมการลงทุนจำเป็นต้องปฏิบัติต่อชาวเกาหลีกลุ่มนี้อย่างดีและไม่ทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้ ถ้าไม่เช่นนั้น พวกเขาจะไม่ลงทุนในมณฑลต้าเฟิงแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าการถ่ายภาพในสระว่ายน้ำนั้นผิด พวกเขาก็ไม่ได้หยุดเขา เพราะมันไม่ใช่ข้อบังคับที่เป็นลายลักษณ์อักษร
ผู้หญิงและคนอื่นๆ อีกสองสามคนหงุดหงิดเมื่อเจ้าหน้าที่ของรัฐเพิกเฉย
หลี่เสี่ยวอันยังคงถ่ายภาพสระน้ำและนักว่ายน้ำต่อไป
จู่ๆ ก็มีคนตะโกนขึ้นมา “ไอ้บ้าถ่ายรูปใครวะ!”
ดงซูบินและนักว่ายน้ำคนอื่นๆ หันมาและเห็นชายวัยสามสิบของเขา ภรรยาและลูกของเขายืนอยู่ข้างเขา ภรรยาของเขาเริ่มหน้าแดง ขณะดึงชุดว่ายน้ำขึ้นและดึงมือลูกสาวออก ดูเหมือนว่าลูกสาวของเธอจะดึงชุดว่ายน้ำของผู้หญิงคนนั้นลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ และหลี่เสี่ยวอันก็บังเอิญถ่ายรูปไปทางพวกเขา
ผู้หญิงคนนั้นอายและโกรธ “ลบรูปนั้นซะ! เดี๋ยวนี้!”
สามีของเธอซึ่งเป็นชายที่ดูเงียบๆ นั้น ได้ขึ้นจากน้ำ “ลบรูปนั้นซะ!”
ล่ามแปลให้หลี่เสี่ยวอัน แต่เขาไม่สนใจคู่นั้นและยังคงถ่ายรูปสระสุดท้ายต่อไป
ใบหน้าของเสี่ยวหยางเปลี่ยนไปเมื่อหลี่เสี่ยวอันถ่ายรูปมาทางเธอ
ดงซูบินเห็นเช่นนั้นก็โกรธจัด เขารู้กฎระเบียบด้านความมั่นคงของรัฐเป็นอย่างดี ตอนที่เขายังทำงานในสำนักงานกิจการทั่วไป มีคนถ่ายรูปที่หน้าทางเข้าหลักของสาขาเวสเทิร์น แม้ว่ารูปถ่ายจะไม่หันไปทางสาขาและอยู่อีกทางหนึ่ง ชายคนนั้นยังคงถูกเจ้าหน้าที่ความมั่นคงแห่งรัฐพามาเพื่อ 'สนทนา' เกือบครึ่งวัน ตอนนี้เสี่ยวหยางเป็นหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองและเป็นข้าราชการระดับผู้อำนวยการ ไม่มีใครสามารถถ่ายรูปของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต
หลายคนโกรธและตะโกนใส่พวกเขา
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ยิ่งเราขอให้คุณหยุดถ่ายรูปมากเท่าไหร่ คุณยิ่งถ่ายมากเท่านั้น!”
“นักลงทุนเกาหลี?! คุณคิดว่าคุณสามารถถ่ายรูปใครก็ได้เพียงเพราะว่าคุณเป็นคนเกาหลีเหรอ?!”
“รีบลบรูปพวกนั้นซะ!”
นักลงทุนเกาหลีคนอื่นๆ อาจจะมารวมตัวกันแล้ว แต่พวกเขาไม่ได้สนิทกันมากนักและเลือกที่จะนิ่งเงียบ
หลังจากถ่ายรูปหลี่เสี่ยวอันก็เก็บกล้องไว้และมองผู้คนในสระด้วยการขมวดคิ้ว เขาจะไม่ลบภาพเหล่านั้น หวังโบบอกให้ล่ามพูดกับเขา แต่หลี่เสี่ยวอันส่ายหัวและตอบเป็นภาษาเกาหลี เขาบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อลงทุน และแม้แต่ผู้นำของเทศมณฑลก็ต้องสุภาพต่อเขา มีอะไรผิดปกติกับการถ่ายภาพบาง? นอกจากนี้ คนเหล่านั้นกำลังดุเขา ในฐานะชายหนุ่มในวัยยี่สิบ เขายังคงหยิ่งทะนงและดื้อรั้น ยิ่งไม่อยากให้เขาถ่ายรูป เขาก็ยิ่งถ่ายมากเท่านั้น
หวังโบรู้สึกว่าไม่มีทางที่พวกเขาจะได้ไปทัวร์สระว่ายน้ำในร่มต่อไปและกล่าวว่า “ไปที่สถานที่ต่อไปกันเถอะ”
ชาวบ้านเดือดเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่เทศมณฑลไม่ช่วยอะไรเลย!
“พวกเจ้าทั้งหมดออกไป! ลบภาพก่อนออกเดินทาง!”
“คุณเคยถ่ายรูปผู้หญิงคนนั้นที่บังเอิญเห็น! คุณจะออกไปโดยไม่ลบภาพได้อย่างไร!”
“นี่คือการปกครองของมณฑลอะไร! ชาวเกาหลีเหล่านี้เป็นคนและเราพลเมืองไม่ใช่มนุษย์เหรอ!”
"ถูกต้อง! นักลงทุนล้วนเป็นพระเจ้า และเราเป็นหลานชายของพวกเขาเหรอ!”
หวังโบมองดูพวกเขาอย่างไม่อดทน "ใจเย็น ๆ! มันเป็นอุบัติเหตุก่อนหน้านี้เมื่อวันที่ เราจะลบภาพนั้นในภายหลัง”
สามีของหญิงสาวไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป “บูลส์ไฮ! ถ้าพวกคุณจะลบมันทั้งหมด ให้ลบมันเดี๋ยวนี้!”
พนักงานสำนักงานส่งเสริมการลงทุนดุ “ระวังปากด้วย! รู้ไหมว่าคุณกำลังพูดกับใครอยู่!”
หลี่เสี่ยวอันโกรธจัดและชี้ไปที่ชายคนนั้นและตะโกนเป็นภาษาเกาหลี “[email protected]#!$#%@$%$^” แม้ว่าจะไม่มีใครเข้าใจเขา แต่รู้ว่ามันต้องเป็นอะไรที่ไม่น่าพอใจ
ดงซูบินและคนอื่น ๆ โกรธจัด
“ไอ้เ**้ย! คุณยังคิดว่าตัวเองคิดถูกที่ถ่ายรูปพวกนี้อยู่หรือเปล่า!”
“ไอ้เวร! พวกเขาหยิ่งเกินไป!”
“ผู้ชายคนนั้นอยู่ข้างพาร์คยงซี่หรือเปล่า? เหรียญทองโอลิมปิกคนสุดท้ายของเทควันโด?! คนเกาหลีกลุ่มนี้เป็นนักเทควันโดเหรอ?”
“ฉันได้ดูการแข่งขันของเขา นั่นคือเขา!”
“แล้วถ้าเป็นเขาล่ะ! คุณจำนักท่องเที่ยวชาวจีนคนหนึ่งที่ไปโซลและชนะโรงเรียนเทควันโดมากมายเมื่อไม่นานมานี้ได้หรือไม่!”
ในช่วงเทศกาลตรุษจีน โรงเรียนเทควันโดในกรุงโซลประสบความพ่ายแพ้อย่างน่าอับอาย ตอนนี้ มีคนพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง และทุกคนก็เข้าร่วม พวกเขาได้ยินมาว่านักท่องเที่ยวชาวจีนอยู่คนเดียว และชายคนหนึ่งชนะทุกโรงเรียนในกรุงโซล!
เหตุการณ์นี้ทำให้ชาวจีนตื่นเต้น แต่สำหรับชาวเกาหลีแล้ว มันเป็นเรื่องน่าละอาย
พาร์คยงซี่และนักลงทุนชาวเกาหลีคนอื่นๆ ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคนพูดถึงเหตุการณ์นี้อีกครั้ง
โดยเฉพาะหลี่เซียวอัน ดวงตาของเขาเปลี่ยนไป
ชายคนนั้นขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น “ส่งกล้องนั่นมา!” เขาเอื้อมมือไปจับกล้องในกระเป๋าของหลี่เสี่ยวอัน
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปกะทันหัน!
หลี่เสี่ยวอันผิดหวังกับความพ่ายแพ้ในโรงเรียนเทควันโดในกรุงโซล เมื่อเขาเห็นชายคนนั้นยื่นแขนออกมา เขาก็ตบชายคนนั้นทันทีและตามด้วยเตะหน้าเทควันโดมาตรฐาน ชายคนนั้นล้มถอยหลังและกลิ้งบนพื้นด้วยความเจ็บปวด!
"อา! ที่รัก!"
"พ่อ! สะอื้น… พ่อ!”
ผู้หญิงและลูกสาวรีบวิ่งไปข้างหน้า
ชายคนนั้นพูดไม่ได้ในขณะที่เขากำลังอาเจียนและเจ็บปวด
"พ่อ!" เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ร้องไห้และจับมือพ่อของเธอ "พ่อ! คุณโอเคไหม? ตื่น!"
ไม่มีใครคาดคิดว่าหลี่เสี่ยววอันจะโจมตีคนอื่นในทันที และเขาก็ไม่รั้งรอ!
หวังโบและพนักงานสำนักงานส่งเสริมการลงทุนตกตะลึง นี้จะเป็นปัญหา
ในหมู่ชาวเกาหลี มีเพียงพาร์คยงซี่เท่านั้นที่มองหลี่เสี่ยวอัน ด้วยความขมวดคิ้ว นักลงทุนเกาหลีคนอื่นๆ ไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ คนเหล่านี้เป็นคนที่นำเหตุการณ์โรงเรียนเทควันโดในกรุงโซลขึ้นมาก่อน ทุกคนรักชาติแต่ไม่แสดงออก
ผู้คนคลั่งไคล้!
พวกเขาเห็นว่าชายคนนั้นถูกตบและเตะ และเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็ร้องไห้หาพ่อของเขา พวกมันทั้งหมดกำลังจะระเบิด!
“ไอ้กลุ่มนี้มันมากเกินไปแล้ว!”
“ไอ้เวร! คุณถ่ายรูปภรรยาของเขาแล้วยังกล้าตีคนอื่นอีกเหรอ!”
“ไอ้เวร! โทรแจ้งตำรวจเพื่อจับกุมพวกเขา!”
บางคนมองไปที่วังบ่อและพนักงานสำนักงานส่งเสริมการลงทุน “พวกคุณทุกคนไม่ใช่ข้าราชการเหรอ? ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่ที่นั่นหลังจากเห็นพวกเขาทุบตีผู้ชายคนนั้น! อา?! พวกคุณยังเป็นคนจีนอยู่รึเปล่า?”
หวังโบและคนอื่นๆ มองดูคนเหล่านั้นอย่างเย็นชาและหันไปหาหลี่เซียวอัน “ไปกันก่อน. เราจะหาคนมาจัดการเรื่องนี้”
หลี่เสี่ยวอันระบายความโกรธของเขาและกำลังจะจากไปพร้อมกับคนอื่นๆ
ดงซูบินที่ยังอยู่ในสระน้ำอุ่นได้สูดหายใจเข้าลึก ๆ เวรล่ะ! เทศมณฑลต้าเฟิงมากเกินไป! มีคนถูกทุบตีและบาดเจ็บ แทนที่จะเรียกรถพยาบาล พวกคุณกลับขอให้เกาหลีออกไปก่อน!?
ไอ้บ้านั้น ไอ้เวร!”
