ตอนที่47 ต้องตายแล้วงั้นหรอ?

ตอนที่47 ต้องตายแล้วงั้นหรอ?

ทันทีที่บอสตาย ก็มีของต่างๆมากมายดรอปลงมาเป็นวงรัศมีกว้าง 10เมตรรอบตัวบอส

“ไปกันเถอะ รีบหยิบของแล้วไปที่ชั้นสี่กัน!” เจ้าอ้วนเฉียนไม่ได้สนใจคำแจ้งเตือนใดๆของระบบ เขารีบคว้าของดรอปไปได้นิดหน่อย แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปยังทางเข้าชั้นต่อไปทันที

หลิวหลานเองก็ทำเช่นเดียวกัน เก็บของนิดหน่อย พร้อมกับลากดาร์คสโนว์ไปด้วย แล้วก็ตามเจ้าอ้วนเฉียนไป

“ไปล่าพวกมัน! อย่าให้มันหนีไปได้! ข้าต้องการมันเป็นๆ!” คลาวด์ดราก้อนเซลตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

สาเหตุนั่นก็เพราะว่า สามผู้เล่นที่วิ่งหนีไปนั้น ได้หยิบของดีๆไปหมดแล้ว สิ่งที่เหลือมีแต่เกลือทั้งนั้น... (เกลือ คือ ข้าวของต่างๆที่ไม่ได้มีคนต้องการมากนัก หรืออาจจะมี แต่ไม่ได้ตรงตามความต้องการของผู้ที่ได้รับมันมา)

...

ฟิ้ว!!

จังหวะที่เจ้าอ้วนเฉียนเข้ามายังชั้นสี่ เขาเห็นแสงว้าบที่สว่างจ้า

ทันทีที่แสงดับลง เขามองไปรอบๆ แล้วจู่ๆพลังชีวิตของเขาก็ลดลง จนทำให้เขาต้องรีบวิ่งไปหาที่หลบอย่างรวดเร็ว

ชื่อ : สเกลตัน อาเช่อ

เลเวล : ???

พลังโจมตีกายภาพ : ???

พลังป้องกันกายภาพ : ???

พลังชีวิต : ???

…

‘ฮึ.... พวกมอนสเตอร์โจมตีไกลงั้นสินะ’ ระหว่างที่เจ้าอ้วนเฉียนยืนบ่น หลิวหลานและดาร์คสโนว์ก็มาถึงในที่ที่เขาเคยโดนโจมตีไปเมื่อสักครู่

“ระวังธนู!!” เจ้าอ้วนเฉียนพิมบอกในแชทของปาร์ตี้

ฟิ้ว!!

ลูกธนูพุ่งตรงมาใส่หลิวหลาน จนพลังชีวิตของเธอลดลง

“แย่แล้วหล่ะ มันโจมตีไกลมาก เราจะสู้กับมันยังไง?” ดาร์คสโนว์ขมวดคิ้วและบ่น

“เดินเคลื่อนตัวใกล้ๆกำแพงนะ” เจ้าอ้วนเฉียนพูดแนะนำ

เนื่องจากจุดที่ศัตรูยืนอยู่นั้นเป็นเนินต่ำกว่า การที่พวกเขาเดินชิดขอบกำแพงและก้มต่ำเอาไว้นั้นจะช่วยให้พ้นวิถีของลูกธนู

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วพวกเขาก็ค่อยๆคลานชิดติดกำแพงทันที

โชคดีสำหรับพวกเขาที่ สเกลตัน อาเช่อ ไม่ได้อยู่ใกล้ทางเข้าชั้น4มากนัก ไม่อย่างงั้นมันคงจะรัวธนูใส่พวกเขาจนตายไปแล้ว

“ฉันจะตรงไปฆ่ามัน!” หลิวหลานพูดขึ้นมา ในตอนนี้เธอมั่นใจมากเพราะเธอฟื้นฟูพลังชีวิตจนเต็มแล้ว

“โง่ไปแล้วงั้นหรอ? ไปตรงๆก็โดนมอนสเตอร์ลุมยิงจนตายหน่ะสิ” เจ้าอ้วนเฉียนหันมาด่าทันที

หลังจากนั้นเจ้าอ้วนเฉียนก็พูดต่อ “หลบอยู่ตรงนี้ เป็นเด็กดี อย่าให้มอนสเตอร์เห็น! คอยตรวจสอบพลังชีวิตของตัวเองสม่ำเสมอ ห้ามตายเด็ดขาด! พวกเราจะปล่อยให้กิลด์คลาวด์ดราก้อนจัดการกับเรื่องนี้!”

“หืม.. ฉันไม่เคยสังเกตุอะไรมาก่อน จนกระทั่งตอนนี้...ฉันรู้สึกว่านายนี่นิสัยคล้ายๆกับเพื่อนของฉันเลย” หลิวหลานจู่ๆก็พูดขึ้นมา

“มันดีงั้นหรอ? ผมหล่อเท่เหมือนคนนั้นใช่ไหม?” เจ้าอ้วนเฉียนถาม

“ไม่เลย นายมันน่าไม่อาย!” หลิวหลานส่ายหน้า

เจ้าอ้วนเฉียนได้ยินแบบนี้ก็ถึงกับพูดไม่ออก ที่ได้ยินคำเปรียบเปรยระหว่างเจ้าอ้วนเฉียนกับถังเงิน

“บอสอยู่ตรงนี้แล้วนะ พวกเราจะไม่ฆ่ามันจริงๆงั้นหรอ?” ดาร์คสโนว์พูดขึ้นมา

“ใครปล่อยเด็กมาอยู่ตรงนี้เนี่ย? น้องสาว มันดึกแล้ว อย่าหาเรื่องเจ็บตัวเลย อยู่เฉยๆไม่ก็กลับบ้านไปนอนหลับดีกว่า” เจ้าอ้วนเฉียนหันไปมองหญิงสาวที่ตื่นเต้นกับการเจอบอสคนนี้ ก็แอบรู้สึกในใจลึกๆนี่มันเด็กชัดๆ

แตะ แตะ แตะ

ทันใดนั้นก็เริ่มมีเสียงเท้าดังมาจากทางเข้า แน่นอนว่ากิลด์คลาวด์ดราก้อนได้ตามทุกคนมาทันแล้ว

“ระวังตัวนะทุกคน มีมอนสเตอร์อยู่ที่นี่!” คลาวด์ดราก้อนเซลตะโกนออกมาเสียงดัง ซึ่งแตกต่างกับทั้งสามคนก่อนหน้านี้มาก

การตะโกนออกมาเสียงดังแบบนี้ เสียงดังเข้าไปในแก้วหูของเหล่ามอนสเตอร์จนเป็นการดึงดูดยั่วยุพวกมัน สเกลตัน อาเช่อ

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว

ห่ากระสุนลูกธนูลอยขึ้นท้องฟ้าเหนือหัวพวกเขา

ทุกคนยืนมองลูกธนูเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่สิ้นหวัง

“ถอยเร็ว ถอย!!” คลาวด์ดราก้อนเซลรีบสั่งการให้สมาชิกกิลด์กลับไปยังชั้นสาม

อย่างไรก็ตามการออกคำสั่งของเขามันช้าเกินไป จึงทำให้เขาสูญเสียสมาชิกไปบางส่วน

“แม่งเอ้ย ไออ้วนมันหลบอยู่ข้างในนั้น!” คลาวด์ดราก้อนเซลบ่นอย่างไม่พอใจ

อย่างไรก็ตามเจ้าอ้วนเฉียนที่หลบอยู่ในชั้นสี่ เขาก็ได้ยินสิ่งที่คลาวด์ดราก้อนเซลบ่นทั้งหมด

“เห้อ พวกเขากลับไปแล้ว!” ดาร์คสโนว์ยิ้มดีใจ

“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก พวกเขาจะรอเราอยู่ตรงนั้น ปิดตายไม่ให้พวกเราออกไปไหนได้” หลิวหลานพูดอย่างใจเย็น

“งั้นก็ปล่อยพวกเขาดักไป” เจ้าอ้วนเฉียนพูดอย่างไม่แยแสใดๆ

“ถ้างั้นเราจะทำไรต่อ?” หลิวหลานถามเจ้าอ้วนเฉียน เพราะคิดว่าเจ้าอ้วนเฉียนต้องมีแผน

“งั้นพวกเรามาฆ่าบอสในชั้นสี่กันเถอะ” ดาร์คสโนว์พูดแทรกขึ้นมา

เจ้าอ้วนเฉียนกลอกตาไปมอง และหันไปยิ้มให้หลิวหลานแทน

“ถังเงิน นายคิดว่าไง?” หลิวหลานถามอีกครั้งโดยเมินคำพูดของดาร์คสโนว์เช่นกัน

“พวกเรารู้จักกันงั้นหรอ? ถึงมาเรียกกันสั้นๆแบบนั้น?”

“แก.....” หลิวหลานเริ่มหน้าแดงพร้อมที่จะโกรธอีกครั้ง

“แล้วพวกคุณคิดหนทางหนีกันได้หรือยังหล่ะ?” เจ้าอ้วนเฉียนหันมาถามหลิวหลาน

“ยัง!” หลิวหลานส่ายหัว

เจ้าอ้วนเฉียนไม่ได้ถามดาร์คสโนว์เพราะไม่คิดว่าคำตอบของเธอจะมีประโยชน์อะไร

“ผมคิดว่าพวกเราคงไม่มีทางรอดหรอก โดนพวกคลาวด์ดราก้อนปิดทางไว้หมดแล้ว บางทีตายสักครั้งน่าจะช่วยได้นะ” เจ้าอ้วนเฉียนบ่นพึมพำ