EP 439 ตามฉันมา!
EP 439 ตามฉันมา!
By loop
เทศมณฑลต้าเฟิง โรงแรมรุยเหอ
ดงซูบินเพิ่งตื่นและจุดบุหรี่ เขากำลังพิจารณาว่าควรเปิดโทรศัพท์ดีหรือป่าว เขาตัดสินใจเปิดเครื่องหลังจากพิจารณาอยู่นาน เขาจำเป็นต้องรู้ทัศนคติของรัฐบาลเทศมณฑลที่มีต่อการกระทำของเขา ในอดีตเขาจะปิดโทรศัพท์ทุกครั้งที่เขาทำเรื่องอุกอาจเพราะกลัวว่าคนอื่นจะดุเขาหรือเขาจะทำให้คนอื่นขุ่นเคือง เสี่ยวหลานยังคงสบายดีเพราะเธอไม่ใช่คนนอก แต่คนอื่นๆ เช่น เลขาธิการเฉาซูเผิง อาจเรียกเขาและสั่งให้เขากลับมา ถ้าเขาปฏิเสธ เขาจะโกรธเคือง
กริ๊ง… กริ๊ง… กริ๊ง… ภายในสิบวินาทีหลังจากเปิดโทรศัพท์ มันก็ดังขึ้น
มันมาจากสำนักงานส่งเสริมการลงทุน และดงเสวี่ยปิงตอบ “สวัสดี…”
“หัวหน้า” หลัวไห่ถิงโล่งใจที่ได้ติดต่อกับดงซูบินได้
ดงซูบินปฏิเสธบุหรี่ของเขา “สถานการณ์ในมณฑลเป็นอย่างไร? นายกเทศมนตรีเสี่ยวและนายกเทศมนตรีจ้าว พูดอะไรไหมหรือดุฉันหรือเปล่า”
“…ไม่นะคะ” “เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?” ไม่มีใครตำหนิฉันเลยอย่างงั้นเลยหรอ! มันเป็นไปไม่ได้! หลัวไห่ถิงหัวเราะออกมา “นายกเทศมนตรีเมืองเจิ้ง ผู้รับผิดชอบสำนักการลงทุน ได้เรียกร้องให้ตำหนิเทศมณฑลของเรา และนายกเทศมนตรีเสี่ยวก็โมโหมาก เธอโต้เถียงกับนายกเทศมนตรีเจิ้งและสั่งให้แผนกดับเพลิงและแผนกสุขภาพปิดโรงน้ำชาของเผิงเคออีกครั้ง ครั้งนี้โรงน้ำชาจะถูกปิดเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือน และมีค่าปรับเพิ่มขึ้นอีกด้วย และ… เทศมณฑลและทางจังหวัดเองก็ไม่พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น” เสี่ยวหลานโมโห? เถียงกับนายกเทศมนตรีหรอแล้วปิดโรงน้ำชา?!
ดงซูบินตกใจมากหลังจากที่ หลัวไห่ถิงบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี่เสี่ยวหลาน ต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อปิด เจิ้งซื่อจาง มิฉะนั้นเขาจะไม่เงียบ “รัฐบาลเทศมณฑลได้พูดอะไรหรือเปล่า? พวกเขาขอให้ฉันกลับไปเหรอ?”
“นี่… รัฐบาลเทศมณฑลไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้พูดถึงการขอให้คุณกลับมา”
พวกเขาไม่ได้สั่งให้ฉันกลับไปเหรอ? นี่เป็นเรื่องแปลก
ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ ช่วยฉันดูแลสำนักงานให้ก่อนนะ ฉันน่าจะยังไม่กลับไปในสัปดาห์นี้”
หลังจากวางสาย ดงซูบินนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเสี่ยวหลานกำลังเผชิญกับแรงกดดันทั้งหมดจากผู้สูงศักดิ์และเปิดทางให้เขา ถ้าเขาไม่สามารถกลับไปที่ มณฑลต้าเฟิงได้ เขาจะปล่อยให้พี่สาวเสี่ยวผิดหวังไม่ได้ ผู้นำเขตหยานไท่ ทุกคนไม่ได้พูดอะไรหมายความว่าพวกเขาเห็นด้วยกับการกระทำของเขา เขารู้สึกว่าเสี่ยวหลานกำลังสร้างอำนาจของเธอผ่านเหตุการณ์นี้เช่นกัน 'ระยะเวลาปรับตัว' ของเธอในมณฑลหยานไท่ได้สิ้นสุดลงแล้ว และตอนนี้เธอกำลังเคลื่อนไหวหรือไม่?
นี่ไม่ใช่เวลามาเดา
ฉันควรทำในสิ่งที่ต้องทำ!
เช้า.
ดงซูบินแต่งตัวและออกจากห้องของเขาไปที่ลิฟต์
ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก และตงเสวี่ยปิงก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองคนอยู่ข้างในหลี่เฟิง และ หวังโบเลขาของเขา
ใบหน้าของ หลี่เฟิงเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็น ดงซูบินเขาเรียกผู้สูงศักดิ์และหวังว่ารัฐบาลเมืองจะบังคับให้ตงเสวี่ยปิงออกไปและลงโทษเขตหยานไท่ แต่สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามแผน เขาได้ยินว่าหัวหน้ามณฑลหยานไท่นั้นโมโหและดุรองนายกเทศมนตรีเจิ้ง และไม่สนใจคำสั่งของเลขาธิการจังหวัดด้วยการปิดโรงน้ำชาอีกครั้ง ในตอนกลางคืน เขาโทรหาเจิ้งซื่อจาง อีกครั้งและสังเกตเห็นว่าทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปเจิ้งซื่อจาง ปัดเป่าเรื่องนี้ออกไป และ หลี่เฟิง รู้ว่ารัฐบาลของเมืองจะไม่เข้าไปยุ่ง พวกเขาอนุญาตให้ ดงซูบินทำทุกอย่างที่เขาต้องการในมณฑลต้าเฟิง
หลี่เฟิงโกรธจริงๆ
เผิงเคอได้โทรหาหลี่เฟิง เพื่อขอความช่วยเหลืออีกครั้งหลังจากที่โรงน้ำชาถูกปิดอีกครั้ง แต่หลี่เฟิงจะทำอะไรได้บ้าง? เพราะนั้นอยู่ในเขตมณฑลหยานไท่ และแม้แต่ผู้นำท้องถิ่นก็เพิกเฉยต่อเลขาธิการหัวหน้ารัฐบาล มากสุดที่เขาสามารถเรียกราชการส่วนภูมิภาคเพื่อขอความช่วยเหลือได้ แต่ไม่สามารถขอให้เข้าไปแทรกแซงโดยตรงได้ เขาไม่มีอิทธิพลหรืออำนาจที่จะทำอย่างนั้น หลายคนบอกว่าเขาเป็นญาติห่าง ๆ กับหัวหน้าส่วนราชการจังหวัด มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าญาติห่าง ๆ ของเขาไม่ใช่ผู้นำ เพราะคนที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้ต้องเป็นญาติกับผู้นำเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่หลี่เฟิงไม่สามารถทำอะไรกับมณฑลหยานไท่ได้ และทำให้เขาต้องเสีย 'หน้า'!
รัฐบาลเมืองจะไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?
แล้วเราจะจัดการเอง!
บุคลิกของหลิเฟิงนั้นเอาแต่ใจ สิ่งนี้แสดงให้เห็นจากการที่เขาปฏิเสธที่จะขอโทษหลังจากฉวยการลงทุนของมณฑลหยานไท่ และเหตุการณ์การบาดเจ็บปลอม คราวนี้เขาโกรธจริงๆ ที่หัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนต่ำต้อยจากเทศมณฑลอื่นไม่เคารพเขา เขากล้าดียังไงมาที่สนามหญ้าของฉันเพื่อสร้างปัญหา!
ในลิฟต์.
หลี่เฟิง ไม่ได้สนใจดงซูบิน
หวังโบเหลือบมอง ดงซูบินและปิดประตูลิฟต์เพื่อขึ้นไป
ดงซูบินไม่ได้ขึ้นไป แต่เขาได้กดปุ่มขึ้นและลงก่อนหน้านี้ เขาบ่นภายใต้ลมหายใจของเขา 'หยาบคาย. พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะคืนคำทักทายของฉันอย่างไร”
หลังจากที่ประตูลิฟต์ปิดลง ดวงตาของหลี่เฟิงก็เริ่มเย็นชา “เรียกซุนเผิงเป้งมา! หาคนจาก รปภ. มาเฝ้า! ฉันต้องการจับตามอง เขา24 ชั่วโมง!”
หวังโบตะลึง การให้หัวหน้าส่วนที่มีตำแหน่งเป็นข้าราชการมาสอดส่องเขานั้น… แต่ตอนนี้มันสำคัญมาก นักลงทุนจำนวนมากจากนักข่าวต่างประเทศและท้องถิ่น ฯลฯ มาที่นี่เพื่อร่วมงานการลงทุน ถ้าดงซูบินเริ่มมีปัญหา มันจะเป็นหายนะ งานลงทุนครั้งนี้ต้องไม่พลาด หวังโบกัดฟันและโทรหาซุน เผิงเป้ง รองหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ ซึ่งดูแลความปลอดภัยของงานแสดงสินค้า
ลิฟต์มาถึง และตงเสวี่ยปิงก็ลงบันไดไปที่ล็อบบี้ เขาแปลกใจที่ล็อบบี้ว่างเปล่า ยกเว้นพนักงานโรงแรมและรปภ. พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ ดงซูบินและ มณฑลต้าเฟิงต้องพูดอะไรกับพวกเขา เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและสามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นักลงทุนมาถึงโรงแรมเมื่อวานนี้ และพิธีเปิดควรจะเป็นวันนี้ พวกเขาทั้งหมดควรอยู่ในห้องบอลรูมที่ชั้นบนสุดเพื่อฟังผู้นำเทศมณฑลต้าเฟิงกล่าวสุนทรพจน์
ดงซูบินไม่ได้ขึ้นไปชั้นบนและออกไปหาอาหารกลางวันก่อนหน้านี้
ดงซูบินตั้งใจพูดคุยกับนักลงทุนต่อหน้า หลี่เฟิงและผู้นำ มณฑลต้าเฟิงคนอื่น ๆ เพื่อเยาะเย้ยพวกเขา เขาอาจจะใจร้อน แต่เขาก็ยังรู้กฎเกณฑ์ เขาจะไม่บุกเข้าไปในห้องบอลรูมอย่างโง่เขลาเพราะจะข้ามเส้น
หลังอาหารกลางวัน ดงซูบินขับรถไปรอบ ๆมณฑลต้าเฟิง
ทันใดนั้นเขามองไปที่กระจกมองหลังและขมวดคิ้ว เขาสังเกตเห็นรถปักกิ่งฮุนไดซึ่งตามเขามาตั้งแต่ออกจากโรงแรม คนอื่นอาจไม่สังเกตเพราะรถไม่ได้ตามเขาอย่างใกล้ชิด มันรักษาระยะห่างหลังรถคันอื่นและตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ แต่ ดงซูบินเคยทำงานด้านความมั่นคงของรัฐและความมั่นคงสาธารณะมาก่อน และทักษะในการป้องกันการสอดส่องของเขาก็ค่อนข้างแข็งแกร่ง
ทุกคนตามฉันมาเหรอ!
ดงซูบินเปลี่ยนเป็นโรงแรมหลิวเฮอและหยุดลงกะทันหัน!
รถฮุนไดชะลอความเร็วและพยายามขับหลบดงซูบิน แต่ ดงซูบินกระโดดไปขว้างหน้ารถฮุนได นั้นและบังคับให้พวกเขาหยุด ผู้ชายสองคนอยู่ในรถ คนหนึ่งอายุสามสิบ อีกคนอายุราวๆ 26 หรือ 27 ปี หลังจากอยู่ในที่สาธารณะเป็นเวลานาน เขารู้ว่าสองคนนี้ควรเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ
กล้าดียังไงมาส่งคนตามฉันมา! คุณปฏิบัติกับฉันเหมือนอาชญากรหรือไม่?
ดงซูบินแทบจะกลายเป็นบ้า แม้ว่าตำรวจต้องการให้อาชญากรถูกสอดส่อง พวกเขาก็ต้องได้รับการอนุมัติจากผู้สูงศักดิ์ด้วย อย่าว่าแต่ผู้นำรัฐบาลเลย พวกเขาไม่ควรได้รับอนุญาตให้ทำเช่นนี้! ประณาม! เทศมณฑลต้าเฟิงมากเกินไป!
"ลง!" ดงซูบินบุกเข้ามาและเปิดประตูรถ
ผู้โดยสารด้านหน้าจ้องที่ ดงซูบินอย่างเย็นชา "คุณพยายามจะทำอะไร? ทำไมคุณขว้างทางเรา ไม่เห็นเหรอว่าเรากำลังเลี้ยวขวา”
ดงซูบินได้ตอบกลับ “พวกเจ้าติดตามข้าไปทั่วเขตต้าเฟิง! ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ?”
นายทหารหนุ่มคนนั้นตอบ "ติดตามคุณ? ถนนสายนี้เป็นของคุณหรือเปล่า คุณเป็นคนเดียวที่ขับมันได้ไม่ใช่เราเหรอ!”
“ฮึ่ม! ดี!” ดงซูบินไม่มีหลักฐานและไม่สามารถทำอะไรกับพวกเขาได้ “ฉันจำหน้าคุณได้ ฉันขอท้าให้ทุกคนติดตามฉันต่อไป!”
นายทหารหนุ่มหัวเราะ "คุณบ้าหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงพูดกับตัวเอง?
เจ้าหน้าที่สองคนนี้ได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติตาม ดงซูบินและรู้ว่าสิ่งนี้ขัดต่อระเบียบข้อบังคับ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่เคยยอมรับว่าพวกเขากำลังติดตาม ดงซูบินเมื่อ ดงซูบินหยุดรถ พวกเขาก็ตกตะลึง คนนี้คือหัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนใช่หรือไม่? ทำไมเขาถึงค้นพบเรา? ทำไมคนจากสำนักงานส่งเสริมการลงทุนจึงแข็งแกร่งในการป้องกันการเฝ้าระวัง?
ผู้ชายสองสามคนเดินออกจากด้านหลังโรงแรมไปหาพวกเขา
คนข้างหน้าสวมเครื่องแบบตำรวจ เขาเป็นวัยกลางคนและศีรษะล้าน จากตำแหน่งของเขา เขาควรจะเป็นรองหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะ "เกิดอะไรขึ้น?"
เจ้าหน้าที่ทั้งสองรีบลงจากรถทันที “หัวหน้าซุน เราเพิ่งกลับมาจากการลาดตระเวน และชายคนนี้ก็มาหยุดเราและยืนยันว่าเรากำลังติดตามเขาอยู่!”
ซุนเผิงเป็งขมวดคิ้วขณะมองเจ้าหน้าที่สองคนนั้น ทำไมพวกเขาถึงทำภารกิจง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้?
ดงซูบินเหลือบมองไปที่ชายคนนั้น “หัวหน้าซัน? ซุน เป็งเป้ง รองหัวหน้าสำนัก? ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับคุณ”
ซุนเผิงเป็งหัวเราะ “ฉันควรจะเป็นคนพูดแบบนี้ ทุกคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะเคยได้ยินชื่อของคุณ หัวหน้าดง” เขาเคยได้ยินชื่อของ ดงซูบินจากคนอื่น
ผู้ชายคนนี้เคยทำงานที่สำนักความมั่นคงสาธารณะมาก่อน!? ในที่สุดเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็เข้าใจว่าทำไม ดงซูบินถึงตื่นตัว
ดงซูบินพูดต่อ “ฉันจะไม่ติดตามเรื่องนี้เพราะนี่เป็นครั้งแรก แต่ฉันไม่อยากเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นอีก พวกคุณทุกคนควรทราบถึงผลที่ตามมาของการให้เจ้าหน้าที่ของรัฐอยู่ภายใต้การดูแลโดยไม่มีเอกสารที่เหมาะสม!”
ซุนเผิงเป้งขมวดคิ้ว “หัวหน้าดง คุณไร้เหตุผลเกินไปหรือเปล่า? คนของฉันออกไปลาดตระเวนเท่านั้น พวกเขาติดตามคุณเมื่อไหร่”
ดงซูบินตอบอย่างเย็นชา “เธอน่าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! นี่คือทั้งหมดที่ฉันต้องพูด หากพวกนายจะเพิกเฉยต่อคำเตือนของข้า ให้ลองติดตามมา!” ดงซูบินกล่าวและเดินออกไป
