[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 80 หย่งตงเสนอแผน

ตอนที่ 80 หย่งตงเสนอแผน

หยวนหัวถามด้วยความไม่เชื่อ “มันถูกกว่าเรามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ใช่ มากกว่าสองเท่า” ชายหัวโล้นกัดฟันพูดด้วยความเกลียดชัง “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าโง่เฒ่าหม่าคิดอะไรอยู่ ถ้ามันแค่อยากจะแข่งขัน แล้วทำไมไม่ตั้งราคาที่ใกล้เคียงกันล่ะ ถ้าเขาทำอย่างนี้ มันจะไม่ทำลายตลาดไปเลยหรือ? แล้วฉันยังงงว่าช่องซัพพลายเออร์พวกเขาอยู่ไหน? ทำไมดูเหมือนว่าเขาเข้าตลาดมาได้โดยไม่เสียเงินซักอีแปะเดียว!”

หลังจากที่หยวนหัวก้มลงดูรายงานอีกครั้ง เขาเดินวนไปมาสองสามก้าวด้วยความกังวลเล็กน้อยแล้วหันมาสั่ง “แจ้งผู้รับผิดชอบในการจัดจำหน่ายยา ให้เข้ามาประชุมทันที”

……

ประมาณบ่ายสองโมง เซลส์แมนใหญ่หลายสิบคนที่รับผิดชอบจัดจำหน่ายยาบนท้องถนนต่างก็มาเข้าประชุม และหนึ่งในนั้นคือหย่งตงซึ่งมีความขัดแย้งกับหมาเหล่าเอ้อ

ที่หัวโต๊ะประชุม หยวนหัวสูบบุหรี่พลางหรี่ตามองทุกคน “ยอดขายลดลง 30% โปรดบอกวิธีแก้ปัญหาให้ฉันหน่อย”

หลังจากพูดออกไป ก็เกิดความเงียบไปชั่วครู่ในห้อง จากนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาพูดก่อนว่า “ฉันได้ข่าวมาเล็กน้อย ได้ยินมาว่าซัพพลายเออร์ต้องการตัวเลขยอดขายที่แน่นอนจากเฒ่าหม่า ว่าต้องขายมากกว่า 250,000 หยวนต่อเดือนเพื่อจะได้ราคาซื้อส่งที่ต่ำกว่า ดังนั้น ตอนนี้ทีมเซลส์แมนของตระกูลหม่าจึงต้องหาลูกค้ากันอย่างบ้าคลั่งเพื่อทำยอดขายสะสมให้ได้ตามเป้าหมาย...เพราะราคาส่งต่ำ ค่าคอมมิชชั่นของพวกเขาจึงสามารถสูงได้”

“ไร้สาระฉิบหาย! ด้วยสินค้ามูลค่า 250,000 หยวนต่อเดือน เฒ่าหม่าต้องการยึดตลาดมากกว่าครึ่งหนึ่งในเฮ่ยเจียเลยนะเนี่ย!” ชายอีกคนหนึ่งที่มีใบหน้าหยาบกร้านหรี่ตาสาปแช่งด้วยความไม่พอใจ “ถ้าตลาดได้รับผลกระทบจากพวกเขาขนาดนี้ ฉันไม่คิดว่ายอดขายของเราจะลดลงแค่ 30% ในเดือนหน้า หลังจากนั้นแล้วเราจะเจ๊งกันหมดแน่ๆ”

“หรือไม่ก็…เราจะเริ่มสงครามราคากับพวกเขา และมันก็จบเห่” อีกคนแทรกขึ้นว่า “เราจะลดราคาลงด้วย”

หยวนหัวคัดค้านทันทีเมื่อได้ยินเช่นนี้ “การขายของในราคาลดลงเป็นสิ่งที่คนโง่เท่านั้นทำกัน เราไม่ได้บอกว่าการแข่งขันประเภทนี้จะส่งผลกระทบต่อสภาพแวดล้อมของตลาด เอาเป็นว่าลูกค้ายอมรับหรือไม่ ตัวอย่างเช่น ผู้คนเคยใช้จ่ายสองหยวนเพื่อซื้อยาจากคุณ และตอนนี้ก็ลดลงเหลือหนึ่งหยวน ลูกค้าเก่าจะคิดยังไง พวกเขาจะเกลียดคุณไปจนตายเพราะคิดว่าคุณโกงเงินที่ผู้คนหามาได้อย่างยากลำบาก...ดังนั้นถึงแม้ราคาคุณจะเท่าของเฒ่าหม่า แต่คนจะซื้อแต่ฝั่งตรงข้ามและไม่ซื้อจากคุณ แล้วเราจะทำยังไงต่อ ขายราคาต่ำกว่าเฒ่าหม่าเหรอ?”

ทุกคนพูดไม่ออก

“ถ้าอย่างนั้น คุณช่วยคิดหาวิธีชนกับตระกูลหม่าต่อไปผ่านทางเจ้าหน้าที่ระดับสูงได้ไหม” ชายหัวโล้นแนะนำ

“มันไม่ง่ายหรอก” ชายหนุ่มส่ายหัวแล้วตอบว่า “คราวที่แล้วตระกูลหม่าโดนเล่นงานอย่างหนัก พวกเขาเริ่มระวังตัวแจแล้ว และตอนนี้พวกเขาไม่ได้สต๊อกสินค้าที่ถนนดินด่างเลย หน้าร้านของเขาทั้งหมดก็ถูกปิดเหมือนกัน พวกเขาติดต่อกับผู้ค้ายาเป็นการส่วนตัวเท่านั้น และกระจายโควตาให้ระดับล่าง อีกอย่าง ดูเหมือนว่าที่ซื้อที่จ่ายเงินก็แตกต่างกันในแต่ละครั้ง และปริมาณไม่มาก มันเหมือนเป็นการท้าทายกฎหมาย ถ้าหากพวกเขาถูกจับขณะซื้อขายแค่นั้น อย่างมากก็โดนโทษแค่ปีถึงปีครึ่งเท่านั้น…” ใบหน้าของทุกคนดูเหยเกด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินเช่นนี้ และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ห้าหกนาทีผ่านไป และเมื่อหยวนหัวกำลังจะถามทุกคนอีกครั้ง หย่งตงที่เงียบมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็พูดขึ้นก่อน “พี่หยวน ฉันแค่อยากจะถามคุณบางอย่าง”

หยวนหัวอึ้งไป “พูดมา”

“บอกฉันก่อนว่าคุณต้องการกดตระกูลหม่า หรือต้องการที่จะทนต่อผลกระทบที่พวกเขาทำต่อตลาดในขณะนี้?” หย่งตงขมวดคิ้วถาม

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ก็ระเบิดหัวเราะขึ้นทันที

“ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดเลย เราต้องโต้กลับ!”

“ใช่ คุณไม่ถามเรื่องไร้สาระไปเหรอ? หากปล่อยให้พวกมันโจมตีตลาดต่อไป เราก็จะเดือดร้อน ผู้ค้ายาระดับล่างก็จะเลิกติดตามเรา แล้วพวกเราจะหาเงินได้ยังไงล่ะ?”

“เราต้องหาทางกำจัดพวกมัน ถึงแม้เขตเฮ่ยเจียจะใหญ่มาก แต่ถ้าพวกเขามียอดขาย 250,000 หยวนต่อเดือน ตลาดของเราจะหดตัวลงอย่างแน่นอน”

“……!”

โดยที่หยวนหัวไม่ต้องพูดอะไร เหล่าเจ้านายใหญ่ของหัวหน้าเซลส์ค้ายาด้านล่างก็ได้แสดงความคิดเห็นกันคนแล้วคนเล่า เพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ที่แท้จริงของทุกคน เมื่อพวกเขาเห็นตัวเลขขาดทุนในรายงาน พวกเขาถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

หยวนหัวครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นก็จี้ทุกคนด้วยสีหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที “หากคุณมีอะไรจะพูด อย่าเก็บไว้ พูดออกมาเลย”

“ฉันมีวิธีทำให้ตระกูลหม่าออกจากเกมได้ในทันที” หย่งตงพูดด้วยรอยยิ้ม

ทุกคนตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“งั้นก็รีบพูดมาเลยสิ” ชายหัวโล้นเร่งเร้า

หย่งตงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้น “ฉันต้องหารือวิธีการนี้กับพี่หยวนคนเดียว”

หยวนหัวตกใจเมื่อได้ยินเสียงนั้น

สิบนาทีต่อมา

หยวนหัวขอให้ทุกคนหยุดพัก ในขณะที่เขาและหย่งตงกลับมาที่ออฟฟิศ หลังจากที่ทั้งสองปิดประตู พวกเขาก็เริ่มคุยกันเบาๆ

“บอกฉันมาว่าต้องทำยังไง?”

“คุณทำแบบนี้ได้…” หย่งตงก้มลงกระซิบให้หยวนหัวฟัง

……

เวลาประมาณสองทุ่ม

บนถนนในย่านที่อยู่อาศัยในซงเจียงตอนเหนือ ฉินหยู่สวมเสื้อคลุมทหารหนานั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร คุยกับแมวแก่อยู่ในรถที่เพิ่งแล่นเข้ามาจอดข้างถนน “หมาเหล่าเอ้อมาชวนนายออกไปเที่ยวขี่ม้าทุกวันเลยสิ?”

“หมาเหล่าเอ้อเป็นคนดี” แมวแก่อวดอย่างไม่ลังเล “นับตั้งแต่ฉันพบเขา เราก็ยุ่งเกินกว่าจะใส่กางเกงทุกคืน”

ฉินหยู่พูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินอย่างนี้ “ฉันชื่นชมนายจริงๆ นายบอกว่า เราผู้ชายทุกคน มีความต้องการตามธรรมชาติ ฉันเข้าใจได้ แต่ฉันไม่เคยเห็นคนหิวโหยมากเท่านายมาก่อนเลย เที่ยวทุกคืน นายทำได้ไง”

“นายบอกว่ามันดูน่าเบื่อเหรอ ที่ฉันไปเที่ยวเล่นกับเธอทุกคืน ไม่เลย ฉันไม่เหนื่อย...ที่จริงมันตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันทุกวัน” แมวแก่ตอบด้วยสีหน้าทะลึ่งทะเล้นและไร้ยางอาย “ดูสิ ฉัน... มันกระดิกตามการคุยของนายด้วย แม่ง แปลกไหม?”

ฉินหยู่ตกตะลึงเป็นเวลานาน “แกเป็นจ้าวโลกจริงๆ ฉันยอมรับ”

“ฉันก็อยากจะควบคุมอารมณ์อยู่หรอก แต่ความแข็งแกร่งของฉันยังไม่พอจริงๆ”

“อย่าพูดไร้สาระ” ฉินหยู่หันกลับมาตำหนิแมวแก่ “นายมันเอาแน่เอานอนไม่ได้มานานแล้ว อย่าไปสุงสิงกับหมาเหล่าเอ้อมากนัก เขารับผิดชอบสายตลาดยา ดังนั้นเขาจึงต้องดูแลทุกอย่าง นายสองคนอย่าทำให้งานล่าช้าเพราะไปเล่นสนุกกับหญิงก็แล้วกัน”

“เป็นไปได้เหรอ นายก็เห็นอยู่ แม้ว่าฉันกำลังเล่น มันก็ไม่ส่งผลกระทบต่องานของฉันสักหน่อย ที่มาปฏิบัติหน้าที่กับนายเนี่ย ฉันก็มาตรงเวลาไม่ใช่เหรอ?” แมวแก่ตอบอย่างจริงจัง

“ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนนาย บางคนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เมื่อพวกเขาติดเที่ยวเล่น” ฉินหยู่ตอบเบาๆ “ไม่ว่ายังไง พยายามควบคุมตัวเองให้มากที่สุดก็แล้วกัน”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้วพี่ชาย” แมวแก่พยักหน้า

“ระวังหลังให้ฉันด้วย ฉันจะลงไปฉี่” ฉินหยู่พูดแล้วเอื้อมมือเปิดประตูรถกำลังจะออกไป

ในขณะนี้บนถนนที่ส่องสว่างด้วยแสงจันทร์เท่านั้น ชายผมเปียก้าวขึ้นรถที่จอดตรงหน้าฉินหยู่ เมื่อเขาเข้าไปนั่งอยู่ในรถแล้วตะโกนว่า “แล้วพบกันใหม่!”

ฉินหยู่ยืนอยู่ข้างรถและตกตะลึง เขาตกใจตาค้างเล็กน้อย

เสียงเครื่องยนต์สั่น และรถที่อยู่อีกฝั่งถนนก็ขับออกไป

“มีอะไรเหรอ?” เมื่อเห็นว่าฉินหยู่ ไม่ได้เดินไป แมวแก่จึงถามขณะนั่งอยู่ในรถ

“ให้ตายเถอะ ทำไมคนคนนั้นถึงดูคุ้นๆ” ฉินหยู่พึมพำตอบ

“ใคร?”

“...มันเหมือนกับพวกอันธพาลที่จับตัวพี่คังไป” ฉินหยู่นึกอย่างระมัดระวังเป็นเวลานาน ก่อนจะหันกลับไปตอบแมวแก่

…………………………………………………………….