[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 78 ชายผู้ประมาท

ตอนที่ 78 ชายผู้ประมาท

เดิมทีหย่งตงต้องการออกไป แต่เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ผู้จัดการพูด เขาก็รู้สึกเสียหน้า “ฮ่าฮ่า ทำไมคุณถึงขอให้ฉันออกไป?”

“หมาเหล่าเอ้อเป็นไอ้โง่ เขาไม่เคยทนทุกข์ทรมานบนถนนถู่จ้า” ผู้จัดการชักชวนด้วยน้ำเสียงสงบ “วันนี้เขาดื่มหนักมาก ฉันเดาว่าเขาจะต้องกลับมาเร็วๆ นี้”

หย่งตงแอบตำหนิผู้จัดการที่พูดมากเกินไป แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้ด้วยว่าหมาเหล่าเอ้อเป็นคนหุนหันพลันแล่น และมันไม่คุ้มที่เขาต่อกรกับเสือตัวนี้ได้ ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาติดกับอยู่ที่นี่ ถ้าจะกลับไปมันก็น่าขายหน้า ราวกับว่าเขากลัวหมาเหล่าเอ้อ แต่ถ้าไม่กลับ เขาก็กลัวจะเดือดร้อน

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน หย่งตงก็ยิ้มและตอบว่า “ไม่เป็นไร ถ้าวันนี้เขาไม่มาฉันก็จะไม่ไป”

“ทำไมคุณถึงอยากท้าทายเขานัก?”

“ไม่เป็นไร คุณเอาไวน์มาเพิ่มได้ แล้วเราจะดื่มกันต่อสักพัก” หย่งตงมีรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของเขา

“...เฮ้อ” ผู้จัดการถอนหายใจแล้วลุกขึ้นยืน

หลังจากที่หย่งตงเห็นผู้จัดการออกไป เขาก็กระซิบเพื่อนที่อยู่ข้างๆ ทันทีว่า “คุณแกล้งโทรบอกลูกน้องฉันข้างนอกสองคนให้เข้ามาตามฉันกลับบ้าน โดยบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในบริษัท...”

……

หลังจากสายส่งตลาดยาได้กลับมาดำเนินการเหมือนปกติแล้ว ลุงหลิวจื่อมักจะอาศัยอยู่ไม่ไกลจากถนนถู่จ้า ดังนั้นหมาเหล่าเอ้อ จึงไปส่งเขาที่บ้านหลังจากขับรถไปไม่ถึงสิบนาที

ที่ริมถนน ลุงหลิวจื่อพิงหน้าต่างรถแล้วพูดว่า “กลับไปนอนเร็วๆ นะ พรุ่งนี้ถ้ามีอะไรทำก็โทรหาฉันเมื่อนายตื่นแล้ว”

“ตกลง” หมาเหล่าเอ้อพยักหน้า

“ฉันไปละ”

“ช้าลงหน่อยนะลุง”

“ได้” ลุงหลิวจื่อพูดสองสามคำก่อนจะหันหลังและจากไป

เมื่อเห็นลุงหลิวจื่อจากไป ชายหนุ่มคนขับรถก็หันกลับมาถามว่า “จะกลับเลยไหมครับ?”

“ไปที่โกดัง” หมาเหล่าเอ้อลูบสะเก็ดเลือดที่แห้งกรังบนใบหน้าแล้วพูดอย่างใจเย็น

……

ยี่สิบนาทีต่อมา ไม่นานหลังจากไวน์ที่เพิ่งนำมาเสิร์ฟ ชายหนุ่มลูกน้องหย่งตงทั้งสองที่อารักขาอยู่หน้าประตูของเมืองบันเทิงรีบรุดเข้ามาในบาร์ดนตรี และรีบบอกหย่งตง “พี่ชาย มีบางอย่างเกิดขึ้นในบริษัท คุณหยวนขอให้คุณกลับทันที”

“มีอะไรด่วนขนาดนั้น?” หย่งตงถามต่อหน้าผู้จัดการ

“ไม่รู้ครับ เขาบอกให้รีบกลับไป”

“มันจะไม่หยุดแม้จะสุดสัปดาห์เลยเหรอ?” หย่งตงยืนขึ้นแสร้งทำเป็นทำอะไรไม่ถูก ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เก็บไวน์ไว้ เรากลับกันก่อนเถอะ”

“ตกลงครับ” ผู้จัดการรับคำและกล่าวปิดท้าย “ถ้าคุณมีธุระสำคัญก็รีบไปเถอะครับ”

หย่งตงใช้บันไดที่เขาสร้างขึ้นสำหรับตัวเองเพื่อลงจากเวทีอย่างราบรื่น เดินนำพี่น้องของเขาไปรอบๆ ไปที่ประตูหน้าเมืองแห่งความบันเทิง

ยางรถแล่นกรุยหิมะเข้ามาหยุดอยู่ข้างถนนหน้าเมืองบันเทิง

หมาเหล่าเอ้อนำสองพี่น้องที่เพิ่งถูกทุบตีด้วยกันลงจากรถ พลางดึงเสื้อคลุมให้กระชับเพราะความหนาวเย็น

หย่งตงและพวกก็บังเอิญเดินออกมาจากประตูหน้าของเมืองบันเทิง ในขณะนี้ทั้งสองฝ่ายจึงเผชิญหน้ากัน

“ไปกันเลยไหม” หมาเหล่าเอ้อถามพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งออกมา หน้าของเขายังมีคราบเลือดเกรอะกรังอยู่บนใบหน้า

หย่งตงตกตะลึง “นายจะทำบ้าอะไร?”

“ฉันอยากกระทืบแก!”

หมาเหล่าเอ้อชักปืนออกจากเอวแล้วเดินขึ้นบันได

ผู้จัดการเมืองบันเทิงรีบวิ่งออกไปหลังจากได้ยินเสียง เขาขมวดคิ้วเครียดและพูดว่า “หมาเหล่าเอ้อ ทำไมคุณยังไม่เลิกราอีก คุณช่วยไว้หน้าฉันหน่อย แล้วหยุดสร้างปัญหาได้ไหม”

หมาเหล่าเอ้อเอียงคอแล้วมองอีกฝ่าย “ทำไมตอนฉันถูกรุม คุณไม่ไว้หน้าฉันเลยล่ะ”

ผู้จัดการพูดไม่ออก

“ถนนสายนี้เป็นของครอบครัวคุณหรือเปล่า?” หมาเหล่าเอ้อถามพลางผลักผู้จัดการออกไปขณะเดินเข้าหาหย่งตง พร้อมพูดกับผู้จัดการ “ไม่ต้องห่วง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ถอยไปห่างๆ”

หย่งตงยืนนิ่งและถามด้วยใบหน้าเย็นชา “สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ไม่ทำให้นายรู้สึกเจ็บปวดเลยเหรอ เฒ่าหม่าของนายยังไม่กล้าโผล่หน้าออกมา นายมีความอัดอั้นตันใจอะไรจะบอกหรือไง?”

หมาเหล่าเอ้อยกปืนชี้ไปที่หัวของหย่งตงแล้วถามว่า “เลขอะไร 123 หรือ 456”

หย่งตงเผชิญหน้ากับหมาเหล่าเอ้อ ซึ่งดูเหมือนเมาและเสียสติ ทำให้เขารู้สึกเหมือนสำลักโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ

“ให้ฉันบอกหมายเลขให้แก” หมาเหล่าเอ้อกัดฟันแล้วจ่อปากกระบอกปืนที่หน้าผากของหย่งตงแล้วพูดทีละคำ “123 คือแกจะคุกเข่าลงและคำนับฉัน หมาเหล่าเอ้อสามครั้ง หรือฉันจะฆ่าแกด้วยนัดเดียว”

“หึหึ ทำเป็นปากดีไปเถอะ!” หย่งตงดูถูกเหยียดหยาม

“หมาเหล่าเอ้อ นายคิดว่าไม่มีใครลงโทษนายได้จริงๆ ใช่ไหม!” ทางด้านซ้าย เพื่อนของหย่งตงเอื้อมมือเข้ามาจะจับแขนของหมาเหล่าเอ้อ

หมาเหล่าเอ้อหันปืนแล้วเหนี่ยวไก

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้น

กระสุนทะลุฝ่ามือของเพื่อนของหย่งตง และมีเลือดกระเซ็นไปทั่ว

กลุ่มนักเที่ยวที่บันไดหน้าประตู ต่างก็เงียบสงบ ไม่มีใครกล้ายุ่ง

หมาเหล่าเอ้อคว้าคอเสื้อของหย่งตงแล้วตะโกนด้วยดวงตาโกรธเกรี้ยวสีแดงดั่งไฟนรก “แกรู้ไหมว่าคนที่ถูกจับและทุบตีจนตายเมื่อก่อนมีกี่คนที่เป็นเพื่อนฉันและญาติของฉันมีกี่คน หา! รู้ไหม?”

หย่งตงตกตะลึง

“แกคิดว่าฉันดื่มมากเกินไปใช่ไหม?” หมาเหล่าเอ้อตบแก้มหย่งตง “ไอ้สารเลว ฉันกำลังคุยกับแกด้วยกระสุนปืนภายใต้อิทธิพลของแอลกอฮอล์ แกรู้ไหม!”

ใบหน้าของหย่งตงกลายเป็นสีแดงเพราะความโกรธไปด้วย ในใจเขาสบถว่าทำไมวันนี้มันช่างดวงซวยขนาดนี้ ต้องเจอกับคนนอกกฎหมายที่ทำอะไรโดยประมาทเลินเล่ออย่างสิ้นเชิง

“หย่งตง วันนี้ฉันไม่ขออะไรอย่างอื่นแล้ว ฉันแค่ถามแกว่า จะคุกเข่าลงและคำนับฉันสามครั้งได้ไหม” หมาเหล่าเอ้อชี้ไปที่พื้นแล้วตะโกนทันที “1!”

หย่งตงกำหมัดแน่นและจ้องเขม็งไปที่ดวงตาของหมาเหล่าเอ้อโดยไร้คำพูด

“2!” หมาเหล่าเอ้อสูดหายใจทอดยาวเข้าไป นิ้วชี้ของเขาขยับไปแตะไกปืน

การแสดงออกของหย่งตงดูมืดมนและไม่แน่นอน เขาเหลือบมองผู้คนข้างๆ จากหางตาแล้วกระซิบกับหมาเหล่าเอ้อ “หมาเหล่าเอ้อ ขอบเขตของถนนถู่จ้านั้นใหญ่มาก นายเคยให้โอกาสตัวเองบ้างไหมเวลาทำอะไร?”

“หมายความว่าไง โอกาส! วันนี้ฉันมีปืนอยู่ในมือ ถ้าฉันไม่ทำให้แกคุกเข่า พรุ่งนี้แกต้องกลับมากระทืบฉัน นั่นหรือโอกาส!” หมาเหล่าเอ้อตะโกนเสียงดัง “คุกเข่าลง!”

หย่งตงหูอื้อเพราะเสียงที่ตะโกนใส่ และเขาก็เหลือบมองสีหน้าของคนรอบๆ ข้างอีกครั้ง

“ฉันให้โอกาสแกแล้ว เอากระสุนไปแดกสามนัดก็แล้วกัน ลาก่อนไอ้ระยำ!” หมาเหล่าเอ้อง้างนกปืนจะลั่นไกในเสี้ยววินาที

“หมาเหล่าเอ้อ!” เมื่อหย่งตงเห็นว่าหมาเหล่าเอ้อเอาจริง เขารีบยกมือยอมแพ้ขึ้น ผงะหัวถอยห่างจากปากกระบอกปืนโดยสัญชาตญาณ “โอเค โอเค ฉันยอมนายแล้ว”

หมาเหล่าเอ้อเอียงคอแล้วถอยไปครึ่งก้าว และมองดูหย่งตงด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

หย่งตงหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงเพราะความกดดัน อีกทั้งใบหน้าของเขายังแดงมากจนดูเหมือนเส้นเลือดจะแตกออกมา

“แกเห็นทิศใต้ไหม คุกเข่าตรงนั้น” หมาเหล่าเอ้อชี้ไปทางซ้ายพร้อมพูด

“เฮะเฮะ โอเค” หย่งตงยิ้มขณะที่เหงื่อแตกพลักบนใบหน้า เขาขยับไปนั่งคุกเข่าลงกับพื้นด้วยเสียงฮึดฮัด ยืดเอวแล้วตะโกนเสียงดัง “น้องสอง ดูท่าคุกเข่าของฉันแล้ว พอใจไหม?”

“ฮ่าฮ่า!” หมาเหล่าเอ้อยิ้มและยื่นมือไปจับหัวของหย่งตง “คำนับ!”

หย่งตงหันหน้าไปทางพื้น ก้มลงคำนับสามครั้ง

“ให้ตายห่า ท่าคำนับของแกมันมั่วมาก แต่แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว หย่งตง แกอ่านใจคนเก่งนะ ฮ่าฮ่า” หมาเหล่าเอ้อลูบหัวหย่งตงสองครั้ง แล้วหันหลังกลับเดินลงบันไดแล้วตะโกนว่า “ไปได้แล้ว”

ทันทีที่คำพูดจบลง เพื่อนและลูกน้องทั้งสองของหย่งตงที่คุมเชิงอยู่ข้างเขาก็ถอยกลับลงบันไดไปด้วย

หลังจากที่ทั้งสามคนกำลังขึ้นรถอยู่ หมาเหล่าเอ้อถ่มน้ำลายลงบนถนน มองหย่งตงด้วยรอยยิ้มพร้อมตะโกนว่า “กลับไปบอกหยวนหัวตามสุภาษิตโบราณด้วยว่า อย่าหัวเราะเยาะคนอื่นที่สวมผ้าขี้ริ้ว ภายในสิบปี เหอตงเปลี่ยนไปเป็นเหอซี่ ตระกูลหม่าไม่สามารถเป็นทายาทรุ่นที่สามได้ตลอดไป และหยวนหัวไม่สามารถเจริญรุ่งเรืองไปตลอดชีวิตของเขา ฮวงจุ้ยของถนนถู่จ้าจำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงในไม่ช้า”

……

ไม่กี่นาทีต่อมาภายในรถ

คนขับรถถามด้วยความตกใจ ในขณะที่หมาเหล่าเอ้อง่วงนอนตาจะปิด “คุณโมโหเกินไปแล้ว หย่งตงถือได้ว่าเป็นบุคคลที่ยืนหยัดอยู่ในย่านนี้ คุณเคยคิดบ้างไหมว่า วันนี้เขาจะคุกเข่าลงหรือไม่” ต่อไปคุณจบมันยังไง?”

“ถ้านายคิดเกี่ยวกับบางสิ่งสามครั้ง นายจะไม่ลังเลเลย” หมาเหล่าเอ้อเอียงคอพิงเบาะพูด “ทำไมนายถึงอยากคิดมาก ถ้านายประมาทมันก็จบลงง่ายๆ ถ้าเขาไม่คุกเข่าลงฉันก็แค่ฆ่าเขา ปืนอยู่ในมือ ฉันจะกลัวอะไร”

……………………………………………………………