ตอนที่ 3 ตามหาเทพเจ้าอุปถัมภ์
"ทั้งหมด มานี้ จงก้าวขึ้นมาอย่าได้อาย"
”
"ฉันไม่เคยเชื่อในรักแรกพบ จนกระทั่งได้มาเจอคุณ"
”
"ฉันหวังว่าคุณจะรู้วิธี CPR เพราะคุณกำลังทำให้หัวใจฉันหยุดเต้น"
”
“ถ้าความเซ็กซี่เป็นอาชญากรรม คุณจะถูกตั้งข้อหา”
”
“ฉันสงสัยว่าคุณเป็นศิลปินหรือเปล่าเพราะคุณดึงดูดฉันมาก”
”
วิลเลียมมองไปด้านหน้าที่กำลังชุลมุนวุ่นวายราวกับตลาดสด หลังจากที่เขาเดินเข้าประตูวิหารมา
พ่อค้าแม่ค้าที่หสวยงามและหล่อเหลาและสวมชุดที่มีเอกลักษณ์ต่างร้องเรียกผู้ที่เข้ามาในวัด สหายของวิลเลียมถูกดึงดูดด้วยคำเยินยอของชายหญิงเหล่านั้น
เด็กชายรู้สึกทึ่งเพราะพ่อค้าเหล่านี้สามารถพูดประโยคที่วิเศษที่สุดได้โดยไม่ต้องคิด นอกจากกลุ่มของวิลเลียมแล้วยังมีคนอื่นๆ ที่เดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆ แผงลอยต่างๆ ราวกับว่าพวกเขากำลังเดินซื้อของ
วิลเลียมรู้สึกขบขันเพราะพ่อค้าเหล่านี้บางคนถึงกับต่อสู้กันเองเพื่อดึงดูดลูกค้าเหล่านนี้ให้เขาไปหาพวกเขา
ในขณะที่เขายังคงพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัว ชายร่างท้วมสวมชุมครุมหรูหราได้เดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม
"อรุณสวัสดิ์ เพื่อน" ชายร่างท่วมกล่าวทักทาย
”
"สนใจที่จะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกหรือไม่"
”
วิลเลียมมองไปข้างหลังของตัวเอง และหันกลับมาพร้อมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง เพราะกำลังสับสนว่าชายคนนั้นกำลังพูดกับเขาหรือเปล่า
"คุณกำลังพูดกับผมหรอ" วิลเลียมถาม
”
"ใช่." ชายอ้วนพยักหน้ายืนยัน
“ให้ฉันแนะนำตัวเอง ฉันชื่อเกวินและฉันเป็นเทพเจ้าแห่งการค้าขาย หากเจ้ากำลังมองหาพระเจ้าผู้อุปถัมภ์ที่น่าทึ่งที่สุดในวิหารแห่งนี้ ก็ฉันนี่แหละ”
”
ทันใดนั้น แอปเปิ้ลก็กระทบศีรษะของเกวินซึ่งทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"สารเลว กล้าดียังไงถึงกล้ามาหลอกลวงเด็กๆ " หญิงสาวสวยงามสมหมวกที่มีต้นไม้และมันเต็มไปด้วยลูกแอปเปิ้ลลูกเล็กๆ เธอกรีดร้องด้วยความโกรธ
”
"กล้าดียังไงถึงเรียกตัวเองว่าเทพผู้อุปถัมภ์ที่วิเศษที่สุด เด็กน้อย ลืมเจ้าคนง่อยนั้นไปซะมาหาข้าสิ ข้านี้แหละพระเจ้าผู้อุปถัมภ์"
”
หญิงผู้นั้นทำท่าทางเรียกให้วิลเลียมไปที่นาง และวิลเลียมก็พบว่าร่างกายของเขาได้ลอยไปที่เธอ เขาพยายามอย่างเต็มที่ในการควบคุมร่างกายของเขา แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน เขาก็ไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว
ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยตัวเองและลอยไปหาเธอ
"ฉันชื่อูลู่ เป็นเทพธิดาแห่งแอปเปิ้ล" ลูลู่ตบไหล่ของวิลเลียมและยิ้มออกมา
"เจ้าเคยได้ยินคำพูดที่เกี่ยวกับแอปเปิ้ลไหม"
”
"กินแอปเปิ้ลวันลูก ช่วยให้ห่างไกลจากหมอ ?" วิลเลียมตอบอย่างลังเล
”
“เจ้าพูดถูก แต่ไม่ถูกทั้งหมด” ลูลู่ยิ้ม
”
"เฮ้ ลูลู่ฉันเห็นเขาก่อน อย่างแย่งเด็กของฉัน " เกวินพุ่งที่ไปลูลู่ด้วยท่าทางแน่วแน่
”
เหล่าทวยเทพในวิหารต่างก็เป็นคู่แข่งกัน ทุกครั้งที่มีผู้ถูกเลือกจำนวนมากปรากฏกขึ้น พวกเขาทุกคนจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เหล่าผู้ถูกเลือกมาเป็นสาวกก่อนที่พวกเขาจะกลับไปเกิดใหม่ในชาติหน้า
"ไปให้พ้น" ลูลู่กรีดร้องออกมา
”
จากนั้นเธอก็หยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งบนหมวกของเธอและปาใส่เกวิน จู่ๆ แอปเปิ้ลที่มีขนาดเล็กๆ ก็ขยายใหญ่ขึ้นเท่ากับลูกบาส มันกระแทกไปที่หน้าอกของกาวนิอย่างแรง ทำให้เขากระเด็นออกไปไกลพอสมควร
"เห็นไหมวิลเลียม" ลูลู่ยิ้มออกมา
"แอปเปิ้ลวันละลูก กันผู้คนได้ถ้าโยนมันแรงพอ"
”
"ชะ ใช่ " วิลเลียมกล่าวขณะที่ค่อยๆ ถอยห่างจากเทพธิดาแอปเปิ้ล
”
"อื้ม อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ" ลูลู่จับมือวิลเลียมไว้
"ทำไมเราไม่มาทำความรู้จักกันก่อนละ เจ้ารู้ไหม ถ้าเจ้าทำให้ฉันเป็นเทพผู้อุปถัมภ์ของเจ้า เจ้าจะได้รับผลประโยชน์มากมาย"
”
"ประโยชน์แบบไหนหรอ" วิลเลียมถาม
”
"ตัวอย่างเช่น ฉันสามารถให้พลังแก่เจ้า พลังในการปลูกต้นแอปเปิ้ลได้ทุกที่ ไม่ว่าจะะเป็นในทะเลทราย พื้นที่หนาวเย็นจนเป็นน้ำแข็ง ใต้น้ำ หรือที่ใดๆ ก็ตามที่เจ้าอยากจะปลูก เฮ้ แถมเจ้ายังปลูกมันไว้ในร่างกายเจ้าได้อีกด้วยนะ !"
”
"ฟะ ฟังดูเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมดีนะครับ " วิลเลียมกล่าวอย่างตะกุตะกัก
”
"ใช่ไหมละ !" ลูลู่ยิ้มออกมา
"เอาละ เซ็นสัญญาตรงนี้และพวกเราก็จะไปกัน"
”
ลูลู่สร้างใบสัญญาและปากกาขึ้นมันลอยอยู่ในอากาศ และเธอก็ย่นปากกาให้แก่วิลเลียมและกระตุ้นให้วิลเลียมเซ็นสัญญา
วิลเสียมไม่อยากที่จะเซนสัญญา แต่ลูลู่ก็จับไหล่เขาไว้ เพื่อไม่ให้เขาวิ่งหนี โลคดีที่เกวิน วิ่งกลับมาและดึงแขนลูลู่ออกจากวิลเลียม
"ทำตามกฏด้วยสิ" เกวินยืนอยู่ระหว่างวิลเลียมและลูลู่
"เจ้าไม่สามารถบังคับให้ใครเซ็นสัญญาได้นะ"
”
"เชอะ ฉันอยู่อุสาห์จะได้แล้วเชียว ไอเจ้าบ้า" ลูลู่พึมพัมภายใต้ลมหายใจที่ถอนออกมา
”
เกวินยืนข้างวิลเลียมและตบไหล่ของเขา
"อย่ากังวลไปเลยเจ้าหนู ตราบใดที่ฉันอยู่ใกล้ๆ จะไม่มีใครบังคับเจ้าให้เซ็นสัญญาได้ และฉันจะเป็นไกด์นำของเจ้าเองงงง"
”
เกวินกล่าวกับลูลู่
"เจ้ามีปัญญากับเรื่องนี้ไหม " ซึ่งมันทำให้เทพธิดาแอปเปิ้ลจ้องมองมาที่เขา
”
ลูลู่พ่นลมหายใจออกมาและกลับไปที่ของเธอ ก่อนที่จะทำอย่างนั้นเธอได้บอกกับวิลเลียมว่าเขาสามารถกลับมาหาเธอได้ตลอดเวลา ถ้าวิลเลียมไม่พบเทพผู้อุปถัมภ์ที่เหมาะสมกับเขา
เกวินได้เดินข้างๆกับวิลเลียมขณะที่เดินชมตลาดบาซาร์ เขาได้ตอบคำถามวิลเลียม และแก้ไขความเข้าใจผิดบางอย่างของเด็กชาย เกี่ยวกับเหล่าเทพเจ้า
"เทพมี 3 ประเภท " เกวินกล่าวขณะที่เดิน "เทพบรรพกาล เทพบุคลาธิษฐาน และเทพยุคใหม่ เทพบรรพกาลเป็นเทพที่ถือกำเนิดขึ้นและมีสิ่งที่เป็นรากฐาน เจ้าอาจจะรู้จักพวกเขาในฐานะเทพแห่งไฟ เทพแห่งน้ำ เทพแห่งดิน เทพแห่งลม และเทพเจ้าสายฟ้า และยังมีอีกหลากหลาย"
"เทพบุคลาธิษฐาน หรือเทพเจ้าประจำตัวที่เกิดจากอารมร์และอาขีพ เทพแห่งความกลัว เทพแห่งราคา เทพแห่งความไร้สาระ และเทพแห่งความภภาคภูมิใจ เป็นตัวเองของเทพที่เกิดจากอารมณ์ เทพแห่งสงคราม เทพแห่งการตีเหล็ก เทพแห่งนักล่า เทพแห่งเสียงดนตรี เทพแห่งศิลปะ เป็นเทพเจ้าที่เกิดจากอาชีพ"
”
เกวินหยุดสักพัก ก่อนที่จะอธิบายต่อ
"สำหรับเทพยุคใหม่ เป็นเทพที่เพิงเกิดใหม่และมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัว"
”
“ลักษณะเฉพาะ?” วิลเลียมถาม
"เราจะได้เห็นเทพเจ้ารุ่นใหม่เหล่านี้ในไม่ช้า " เกวินตอบ
"เจ้าเห็นคนที่ต่อแถวยาวเหยียดตรงนั้นไหม พวกเขากำลังต่อแถวเพื่อเซ็นสัญญากับเทพรุ่นใหม่ ตรงนั้น"
”
เมื่อเห็นดังนั้น ความอยากรู้อยากเห็นของวิลเลียมก็เกิดขึ้น เกวินก็ยิ้มอย่างเจ้าเลห์และพาเด็กชายไปดูเทพตนนั้น
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนอายุไม่ต่ำกว่า 12 ปี จับมือกับเด็กวัยรุ่น เธอมีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า มันดูสดใส ผมของเธอสีชมพู ดวงตาสีแดง และริมฝีปากที่ดูน่ารัก
"พี่ชาย ฉันรักพี่นะ " เทพธิดาน้อยหอมแก้มเด็กชาย "ลงชื่อตรงนี้ได้เลยจ้า"
”
เด็กชายเซ็นสัญญาอย่างมีความสุขในขณะที่ผู้คนที่ยืนต่อแถวได้ตะโกนออกมา
"นั่นไม่ยุติธรรม" และ "โลลิต้า อย่าจับเขานะ !"
”
วิลเลียมตัวแข็งเมื่อมองไปที่เทพธิดาตัวน้อย และเกวิน วิลเลียมมีลางสังหรณ์ว่าเทพธิดาเป็นใคร แต่เขาก็ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็น
ราวกับอ่านความคิดได้ เกวินพยักหน้ากับวิลเลียม
"นี้คือเทพธิดา โลลิ ลิลลี่"
”
“เทพธิดาโลลิ?”
”
"ใช่ เธอเป็นเทพธิดายุคใหม่ที่เกิดจากความเชื่อของ ...... คนที่มีรสนิยมเฉพาะตัว ......วิลเลียมอย่าบอกนะ...... ว่าเจ้าเองก็เป็นหนึ่งพวกขยะนั้น...เอ่อฉันหมายถึง คนที่มีรสนิยมเฉพาะตัวอะ"
”
“ไม่แน่นอน!” วิลเลียมปฏิเสธ
”
ราวกับว่าเธอสัมผัสได้ว่าพวกเขานั้นกำลังพูดถึงเธอ ลิลลี่มองดูวิลเลียมและเกวิน โลลิผู้น่ารักยิ้มและโบกมือให้กับวิลเลียม
'ฉันเป็นคนธรรมดา' วิลเลียมคิดขณะที่โบกมือกลับ 'ฉันก็แค่เห็นคนน่ารักโบกมือให้ และฉันก็โบกมือกลับ'
เกวินยิ้มเยาะและหยิบแว่นอ่านหนังสือออกมาจากห้องเก็บของ
”
"อย่าให้สิ่งที่เห็นหลอกเจ้าได้นะ" เกวินกระซิบ
"สวมแว่นนี่สิ"
”
"นี่คืออะไร?" วิลเลียมถาม
”
"นี่เป็นสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ที่เรียกว่าแว่นตาแห่งความจริง" เกวินอธิบาย
"มันสามารถมองเห็นการปลอมตัวและภาพลวงตา"
”
วิลเลียมมองเกวินอย่างน่าสงสัยก่อนที่จะสวมแว่นตา จากนั้นเขาก็มองไปที่หญิงสาวน่ารักที่โบกมือให้ และวิลเลียมก็ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ
โลลิน่ารักไม่มีอีกต่อไป และเขาก็ได้เห็นคนแคระที่มีใบหน้าเหี่ยวย่นและจมูกโตที่กำลังจ้องกลับมา คนแคระยิ้มและวิเลียมก็เห็นฟัน 3 ซี่ที่ยื่นออกมาจากเหงือกของเธอ ฟันบนหนึ่งซี่และฟันล่าง 2 ซี่
คุณย่าโลลิขยิบตาและส่งจุ๊บให้กับวิลเลียม หัวใจสีชมพูที่มีปีกปรากฏขึ้นบนอากาศและบินไปหาวิลเลียม วิลเลียมก็ตกตะลึงและสะพรึงกลัวและตบมันหล่นลงพื้น
และด้วยความมุ่งมั่นหัวใจสีชมพูก็ลุกขึ้นมาจากพื้นและมันพยายามที่จะกระพือปีกเพื่อโบยบิน เมื่อเห็นดังนั้นวิลเลียมจึงรีบเหยียบมันและบดขยี้มันทิ้ง หลังจากนั้นเขาก็รีบวิ่งหนีราวกับว่ากำลังถูกปีศาจไล่ตาม
เกวินหัวเราะคิกคักขณะที่เดินตามเด็กชายที่ตื่นตระหนกและกำลังวิ่งหนีสุดชีวิต ในสายตาของเกวินวิลเลียมเป็นคนที่น่าสนใจมาก ถ้าเป็นไปได้ เกวินก็อยากให้วิลเลียมมาเป็นสาวกของเขา
