[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 69 ฉันอยากดื่มกับคุณคืนนี้
ตอนที่ 69 ฉันอยากดื่มกับคุณคืนนี้
โคโค่มองทั้งสองคนอย่างพูดไม่ออก “คุณสองคนออกไปได้ไหม?”
“ฮ่าฮ่า บอกฉันมาว่าคุณต้องการอะไร” ฉินหยู่แยกเขี้ยวยิ้ม
“ฉันต้องการผลิตภัณฑ์ดูแลผิว ฉันหาซื้อไม่ได้ที่นี่ และมันแพงเกินไปในเขต 7 เมื่อคุณกลับไป ขอให้ใครสักคนไปซื้อที่เฟิ่งเป่ยกลับมาให้ฉันที ที่นั่นถูกกว่า” ใบหน้าสวยของโคโค่เปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มที่สดใสอีกครั้ง
“เอาล่ะ พรุ่งนี้คุณเอารายการสั่งซื้อให้ฉัน แล้วฉันจะให้คนไปซื้อให้คุณ” ฉินหยู่เห็นด้วยทันที “ฉันจะให้หมายเลขบัญชีของฉันกับคุณทีหลัง และคุณก็แค่โอนเงินไปนะ”
“คุณยังอยากจ่ายอยู่ไหม?” โคโค่ถามด้วยดวงตากลมโตที่หวานเยิ้มของเธอ
ฉินหยู่ตกตะลึง “พ่อของคุณเป็นข้าราชการระดับสูง คุณเลยไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าเครื่องสำอางเหรอ?”
โคโค่ได้ยินเสียงจึงกางมือเล็กๆ ของเธอออก “ฉันทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เพื่อคุณแล้ว คุณไม่มีสินน้ำใจให้ฉันบ้างเหรอ นี่มันไร้มารยาทเกินไป”
ฉินหยู่มองไปที่อีกฝ่ายอย่างพูดไม่ออก “ไม่ คุณจะถือว่าคุณเป็นเจ้านายได้ นี่มันเกิน...!”
“อีกอย่างฉันเป็นเจ้านาย และเป็นผู้หญิงด้วย ผู้หญิงมีความมุ่งมั่นและสู้งานหนัก คุณจะรู้เองในวันหน้า”
“...แพงกว่าหรือแพงน้อยลง มันก็แพงเกินไป ฉันไม่มีปัญญาจ่าย” ฉินหยู่พูดแบบรีบจบแล้วรีบวิ่งออกไปด้วยความตระหนี่ กลัวว่าฝ่ายหลังจะขออะไรจากเขาอีก
หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว โคโค่ก็หยิบผ้าปูที่นอนที่เธอนำมาด้วยออกจากกระเป๋าเดินทาง ปูบนเตียงเย็นแล้วนั่งลง สิบวินาทีต่อมา โคโค่กดโทรศัพท์ถึงพ่อของเธอ “สวัสดีค่ะพ่อ!”
“เป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงแห่งความรักและความห่วงใยตอบมาตามสาย
“ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ครั้งที่สองที่ฉันจัดส่งสินค้า พวกเขาชำระเงินล่วงหน้าให้ฉัน และฉินหยู่ลดราคาลง ฉันตกลงที่จะลดราคาลง 10% แต่เงื่อนไขคือพวกเขาต้องมีคำสั่งซื้อ 200,000 หยวนต่อเดือน”
“โอเค มันดีกว่าที่ฉันคาดไว้” อีกฝ่ายพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ลูกกลับมาแล้วเหรอ?”
“ไม่ ฉันจะค้างที่นี่คืนนี้” โคโค่ส่ายหัว
“สภาพแวดล้อมที่นั่นแย่มาก ทำไมลูกไม่กลับมาล่ะ”
“แหม ไม่ว่าบ้านจะแย่ขนาดไหน ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยอยู่มาก่อน ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะกลับไปพรุ่งนี้” โคโค่น้อยคร่ำครวญและพูดต่อ “บอกพี่ชายให้เร่งจัดสินค้าชุดที่สองให้ฉันด้วย โดยเร็วที่สุด”
“โอเค ฉันจะจี้เขาให้”
“งั้นฉันจะไปอาบน้ำนอนละค่ะ”
“ดีแล้ว เข้านอนเร็ว ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ อย่าโหมงานมากล่ะ” ความเป็นห่วงลูกสาวมากสะท้อนออกมาจากคำพูดของผู้เป็นพ่อ
……
ภายในห้องของสามหนุ่ม
แมวแก่นั่งมึนอยู่บนเก้าอี้แล้วถามด้วยความเมาว่า “เตียงนี้ยาวแค่ 2 เมตร ฉันจะนอนลงไปได้ยังไง”
“พี่ชาย นายช่วยหยุดเป็นคนจนและทำตัวพิเศษหน่อยได้ไหม?” ฉีหลินเหน็บแนม “ในสภาพแวดล้อมอย่างนี้ ดีแค่ไหนแล้ว ที่มีห้องให้เราสามคนเข้ามาเบียดเสียดกันอยู่เนี่ย”
“ฉันไม่คุ้นกับการเบียดเสียด” แมวแก่สูบบุหรี่ไฟฟ้าควันฉุย
ฉินหยู่ถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างไม่สนใจใคร แล้วล้มนอนลงบนเตียงดังโครมและต่อว่า “ไอ้เวร แกนี่เก่งแต่ปากจริงๆ แกไม่จำเป็นต้องมาเบียดกันหรอก ขอฉันนอนคนเดียวก็พอแล้วคราวนี้”
“ช่างแก ฉันจะไม่นอนเบียดกับแกอีกต่อไป ไปหานอนห้องใหม่ก็ได้วะ” แมวแก่ยืนขึ้นโซเซเล็กน้อยตามความแรงของไวน์ที่ดื่มเข้าไป
“นายจะทำอะไร?” ฉีหลินรู้สึกสงสัยเล็กน้อย “แล้วนายจะหาห้องใหม่ได้ไง?”
“เมื่อกี้นายสองคนไม่สังเกตเหรอ? โคโค่ดื่มมากเกินไปนิดหน่อย และผู้หญิงคนนี้ก็เหงานิดหน่อย ฉันจะเตรียมไวน์และให้ความรู้แก่เธอ…” แมวแก่ไม่สามารถระงับความร้อนในหัวใจของเขาได้อีกต่อไป
“เอามันลงเดี๋ยวนี้” ฉินหยู่นอนอยู่บนเตียงพูดอย่างเนือยๆ “หยุดโอ้อวดทีเถอะ อีกอย่าง นายไม่ได้บอกฉันเหรอว่า นายชอบ หลินเนี่ยนเหล่ย”
“ใครบ้างจะไม่ชอบเขา” ฉีหลินแสดงความคิดเห็นอย่างเงียบๆ
“นายสองคนนอนไปเถอะ ไปนอนซะ” แมวแก่ถือขวดไวน์และกับแกล้มเดินออกจากห้องปิดประตูแล้วจากไป
ฉีหลินนอนอยู่บนเตียงขมวดคิ้วถาม “เจ้างี่เง่านี่มันจะไม่สังเกตโคโค่เลยหรือว่าเป็นคนยังไง”
“แมวแก่มันไม่เป็นไรหรอก” ฉินหยู่หันกลับมา วางมือบนหน้าท้องส่วนล่างของฉีหลิน แล้วพูดว่า “พี่ชาย นอนลงตรงนี้เถอะ ฉันหนาวนิดหน่อย…”
“?” ฉีหลินตกตะลึง “นายหมายถึงอะไร?”
“มีสำนวนที่เรียกว่า คาไม้ที่ประตูหลัง เคยได้ยินไหม?”
“ไปให้พ้นไอ้เวร!” ฉีหลินผลักฉินหยู่ตกเตียงไป ‘คนพวกนี้เป็นใครกัน ฉันยังได้รับบาดเจ็บอยู่ ดังนั้นฉันไม่ปล่อยพวกเขาไปหรอก’
……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ไฟในบริเวณหอพักและที่พักก็สลัวลง และคนส่วนใหญ่ในห้องก็หลับใหล
แมวแก่หยิบอาหารและไวน์มาเคาะประตูห้องห้องหนึ่ง “เฮ้คุณ หลับหรือยัง?”
สักพักโคโค่ก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีชมพูพันรอบศีรษะและชุดนอนหนาๆ เธอมองดูแมวแก่อย่างว่างเปล่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”
“ไวน์แค่นี้ฉันไม่เมาหรอก ฉันเลยคิดว่าคุณยังอยากจะคุยกันต่อเพื่อความราบรื่นในการร่วมมือของเรา” แมวแก่มองโคโค่ขึ้นลง “คุณอยากคุยอีกไหม”
โคโค่สะดุ้งอยู่ครู่หนึ่งแล้วมองหน้าแมวแก่ค้าง จู่ๆ ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เอาสิคะ เข้ามาเลย”
เมื่อแมวแก่ได้ยินดังนั้นหัวใจก็แทบระเบิด เขาก้าวเข้าไปในห้องทันที “น้องสาว ขอบอกไว้ก่อนว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นมากกว่านั้น ใจกว้างกว่าผู้ชาย และทำธุรกิจเก่งเป็นพิเศษ...”
“นั่งลงก่อนค่ะ ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บหนึ่ง” โคโค่พูดแล้วปิดประตูหน้า
“โอเค โอเค ไปเถอะ” แมวแก่พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โคโค่สวมรองเท้าแตะเดินไปที่ประตูห้องน้ำ หันกลับมาถามว่า “เฮ้ อากาศหนาวมาก แล้วคุณต้องติดอยู่ในโกดังของฉันหลายวันแล้ว อยากอาบน้ำมั้ย มีน้ำร้อนด้วยนะคะ”
“?!”
เมื่อแมวแก่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็สับสนทันที และหัวใจดวงน้อยของเขาก็เต้นรัว
“มองฉันทำไมคะ อยากอาบน้ำไหม” โคโค่ถามอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไรเหรอ…?” แมวแก่ยืนขึ้นและถอดเสื้อคลุมออกอย่างเรียบร้อย
“เฮ้ เราคือลูกหลานของโลก อย่าไปยึดติดกับเรื่องไร้สาระค่ะ ไปอาบน้ำซะ แล้วมาดื่มด้วยกันทีหลังนะคะ” โคโค่มองแมวแก่แล้วพูดด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย “จริงๆ แล้วฉันก็ชื่นชมคุณเช่นกันค่ะ”
“ทำไมเธอถึงชื่นชมฉัน” แมวแก่แทบจะไม่เข้าใจตัวเองด้วยซ้ำ
“คุณคือลูกผู้ชาย คุณไม่ได้ตกใจเลยเมื่อถูกกักตัวอยู่ที่นั่น” โคโค่พูดเบาๆ “หลายปีที่ผ่านมา ฉันทำธุรกิจกับครอบครัวและได้พบปะผู้คนมากมาย แต่คนอย่างคุณ หาเจอยากมากค่ะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นเลือดของแมวแก่ก็เดือด เขารีบถอดเสื้อสเวตเตอร์ออก จับเป้าระหว่างขาแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่ไม่มีฝักบัว “น้องสาวโปรดรอสักครู่แล้วฉันจะเล่าเรื่องอดีตของพี่น้องฉันให้ฟัง…”
โคโค่เม้มริมฝีปาก ก้มตัวลงนั่งบนโซฟาโทรมๆ หยิบหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา
แมวแก่เข้าห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำใส่ถังอีกแล้วรีบลูบน้ำ ทำความสะอาดร่างกายตัวเองอย่างจริงจัง
ยี่สิบนาทีต่อมา
เมื่อโคโค่ได้ยินว่าไม่มีเสียงอาบน้ำแล้ว เธอก็นั่งลงบนโซฟาอย่างสงบแล้วตะโกนบอก “แม้วแมว คุณใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่แขวนอยู่นั่นก็ได้นะ อย่าใส่เสื้อผ้าคุณกลับเข้าไป มันสกปรกมากค่ะ”
ทันทีที่แมวแก่ได้ยินดังนั้น เขาก็ยื่นมือออกไปดึงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่อย่างรวดเร็วพร้อมส่ายหัวแล้วถอนหายใจ “คุณช่างชะล่าใจเกินไปที่ให้โอกาสฉัน ถ้าฉันไม่คว้ามันไว้ มันจะเสียชื่อชายที่ชื่อหลี่ฟู่กุ้ยน่ะสิ”
ไม่กี่นาทีต่อมา แมวแก่ก็เดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวและเสื้อคลุมบนตัวท่อนบน แต่พบโคโค่ยืนอยู่ที่ประตูหน้าห้อง เธอกำลังก้มๆ เงยๆ ทำอะไรบางอย่างกับลูกปิดประตู
“มีอะไรเหรอ?” แมวแก่ถามทั้งไอน้ำลอยบนหัวยังทันจาง
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ๆ ประตูก็ล็อกไม่ได้ และมันก็เปิดเองเมื่อลมตีเข้ามา”
“มา ให้ฉันช่วยล็อกเอง”
“ไม่ ไม่ คุณออกไปด้านนอกแล้วรอก่อน ฉันจะขยับตัวล็อกประตูให้สูงขึ้น” โคโค่ลูบผมของเธอแล้วพูดว่า “ยืนข้างนอก จับมันไว้ให้แน่น”
“โอเค” เมื่อได้ฟังแมวแก่ก็รีบวิ่งออกไปนอกประตู ไปยืนบนบันไดพยายามช่วยซ่อมแผงประตู
โคโค่ทุบล็อกประตูสองครั้งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “น่าจะได้แล้วมั้ง ถอยไปหน่อยค่ะ ฉันจะดูว่าจะปิดประตูได้แน่นไหม”
“มันหนาวเกินไป ตอนนี้ลิ้นประตูคงแข็งไปแล้ว ไม่เป็นไร แค่ปิดแล้วฉันจะลองดึงมัน” แมวแก่แยกเขี้ยวพูดและพยักหน้า
ทันทีที่เขาพูดจบ โคโค่มองดูแมวแก่แล้วยิ้มหวานให้ จากนั้นเอื้อมมือออกไปดึงประตูเหล็กปิดลง
แมวแก่คว้าที่จับประตูด้วยความกระตือรือร้น ดึงมันออกมาอย่างแรงแล้วตะโกน “ล็อกได้แล้วนี่ โหมันแน่นมาก เปิดไม่ได้”
ในห้องเงียบไปไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ลมหนาวพัดกระโชกมาทำเอาแมวแก่ตัวสั่น เขายิ้มและตะโกนบอก “เข้าไปกันเหอะ ข้างนอกหนาวจะตาย ฉันจะเข้าไปแล้ว”
ยังไม่มีเสียงตอบรับมาจากในห้อง
แมวแก่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเริ่มทุบประตู “เปิดประตู!”
ในห้อง โคโค่โยนตัวเองลงบนเตียงและยิ้มอย่างดุร้าย ‘คุณไม่ให้เกียรติฉันเลยนะ ฉันจะทำให้คุณใจเย็นลง’
“???!” แมวแก่อ้าปากกว้างแล้วปล่อยให้ลมหนาวพัดเข้าท้องของเขาขณะตะโกน “ข้างนอกลมแรงมาก พูดดังๆ หน่อย ฉันไม่ได้ยินเลย”
โคโค่ยิ้มอีกครั้งแล้วปิดไฟ
หลังจากที่แมวแก่เคาะประตูไปสองสามนาที เขาก็เข้าใจแล้วว่าเขาถูกหลอก และตะโกนเสียงดัง “น้องสาว มันเกินไปแล้วน้า...คุณไม่ดื่มก็ช่างมัน คืนเสื้อผ้าฉันมา เสื้อคลุมบางๆ งี้ฉันจะกลับไปได้ยังไง ให้ตายเหอะ หนาวจะตายอยู่แล้ว!”
โคโค่ยังคงเมินเฉยต่อเขา
“แกคือไอ้เวรที่มีหัวใจเป็นพิษร้ายแรงที่สุดต่อผู้หญิง” แมวแก่ฟันขบแน่นสาปแช่งตนเองพลางหันมองไปรอบๆ
ลมหนาวพัดมา และแมวแก่ก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เขารีบกอดไหล่โดยสัญชาตญาณ แต่เขาไม่คาดคิดว่าทันทีที่ร่างกายของเขาบิดตัว ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวของเขาก็หลุดหล่นลงพื้นทันที
อากาศข้างล่างเย็นวาบ ใบหน้าของแมวแก่ซีดลงเหมือนคนตาย เขาจึงก้มหัวลงหยิบผ้าเช็ดตัว
“แอ๊ดด!”
ประตูเล็กๆ ข้างๆ ถูกผลักให้เปิดออก เถ้าแก่เจ้าของหอพัก เพิ่งตรวจดูบริเวณนั้นด้วยไฟฉายเสร็จ พอหันกลับไปเห็นแมวแก่ขาวซีดก็ตกตะลึงตาค้าง!
แมวแก่ก็ตกตะลึงเช่นกัน
เถ้าแก่ค้างไปนาน และถามด้วยความสับสน “น้องชาย...นายทำงานแบบไหนกันแน่ หา?”
“ชู่ อย่าส่งเสียงดัง มีเสื้อผ้าให้ยืมไหม?” แมวแก่ถามแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมานุ่งด้วยความตัวสั่น
เถ้าก้มลงและมองมาที่เขา จากนั้นโพล่งความคิดเห็นของเขา “เฮ้ ไส้เดือนตัวน้อย!”
“????” แมวแก่ตะลึงอยู่นาน แล้วจู่ๆ ก็หน้าแดง “แม่งพี่ชาย คุณพูดจริงเปล่าวะ?!”
……………………………………………………………
