ตอนที่ 657 ประธานเหมา มันไม่ง่ายใช่ไหม

เขายืนอยู่นอกห้องทำงาน

เขารู้สึกว่าประธานเหมาจะเรียกหาเขาในไม่ช้า และโยนชามบะหมี่หอยทากทิ้ง

เขาได้เตรียมใจไว้แล้ว

แต่หลังจากรอนานกว่า 10 นาที ประธานเหมากลับไม่ยอมเรียกเขา

ขณะที่เว่ยเจิ้งเริ่มสงสัย โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เขาหยิบมันออกมาและเห็นว่าเป็นข้อความจากเหมาเยซื่อ ที่ขอให้เขาออกไปซื้อเสื้อผ้าจากห้างสรรพสินค้า

....

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เว่ยเจิ้งกลับจากการช้อปปิ้งและเคาะประตูห้องทำงาน

เมื่อเขาเดินเข้าไป เขาได้กลิ่นน้ำผึ้งที่คุ้นเคย

ในเวลาเดียวกันนั้น

ประตูห้องรับรองเปิดออก เหมาเยซื่อเดินออกไปพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันรอบตัวเขา เขายื่นมือออกมา

เว่ยเจิ้งยื่นกระเป่าให้เขาทันที

เขาเหลือบมองกล่องอาหารกลางวันบนโต๊ะ และพบว่าเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาเริ่มสงสัยในชีวิตอีกครั้ง

ประธานเหมา กินมันจนหมดจริง ๆ เหรอ?

และเขากินไปมากเช่นนั้น!

เขาอดสงสัยไม่ได้และถามว่า

“ประธานเหมา ท่านคิดว่าบะหมี่หอยทากอร่อยไหม?”

“อืม อร่อยมาก” เหมาเยซื่อปลดผ้าเช็ดตัวแล้วหยิบเสื้อผ้าสีดำออกจากถุง

เขาติดกระดุมด้วยนิ้วเรียว

“เผ็ดไปหน่อย ครั้งหน้าขอให้คนขายใส่พริกให้น้อยลงหน่อยนะ”

เว่ยเจิ้งรู้สึกสับสน

เขาปฏิเสธที่จะยอมแพ้

“ท่านไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ?”

“แน่นอนว่ามันแปลก” เหมาเยซื่อสวมเสื้อของเขาแล้วมองดูเขาอย่างเย็นชา

“งานต่อไปของนายคือ กำจัดกลิ่นเหม็นสาบในห้องนี้ซะ”

เว่ยเจิ้งรู้สึกสับสน

มุมปากของเขากระตุก

“ประธานเหมาครับ มันไม่ง่ายเลยนะครับ”

เขาอยากจะกำจัดกลิ่นนี้ไม่พึงประสงค์ในบ้าน

เขาลองหลายวิธีแล้ว ทว่าไม่ได้ผล

เหมาเยซื่อหรี่ตาลงอีกครั้ง

“โอ้ อย่างนั้นหรือ?”

เว่ยเจิ้ง กล่าวว่า “...ไม่ครับ ไม่ ผมกำลังคิดว่าจะจัดการยังไง จัดการได้ง่าย ๆ ประธานเหมาไม่ต้องกังวล ผมจะทำให้เสร็จ คืนนี้ห้องทำงานจะสดชื่นและน่ารื่นรมย์ดังเดิมครับ”

เหมาเยซื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“ย้ายเอกสารและคอมพิวเตอร์ของฉันไปที่ห้องข้าง ๆ”

เมื่อเขาไปถึงห้องทำงาน โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เขาปลอดล็อคหน้าจอและเห็น

ที่รักของผม : [เป็นยังไงบ้าง โอเคไหม]

ริมฝีปากเซ็กซี่ของชายคนนั้นค่อย ๆ ม้วนเป็นรอยยิ้มด้วยความรัก เขาแตะหน้าจอแล้วพิมพ์ว่า : [อืม อร่อยดี]

ที่รักของผม : [คุณคิดว่ามันอร่อยเหมือนกันเหรอ จริงเหรอ ไม่ได้โกหกฉันหรอกนะ]

เหมาเยซื่อ : [ผมไม่ได้โกหก ผมกินจนหมดเลย]

ที่รักของผม : [เมืองหยุนเฉิงมีร้านอาหรต้นตำรับจริง ๆ อยู่หลังมหาวิทยาลัยของฉัน ถ้ากลับไปแล้ว ฉันจะพาคุณไปที่นั่น]

เหมาเยซื่อ : [ได้]

ที่รักของผม : [ถ้าอย่างงั้นก็ ตามนี้นะ]

เหมาเยซื่อ : [ได้]

.....

ในคืนแรกที่เมือง F

เฉียวเมียนเมียนและเหมาเยซื่อคุยกันตลอดทั้งคืน

เมื่อเธอลืมตาขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอเห็นว่าพวกเขาใช้เวลาคุยกันถึง 9 ชั่วโมง

เหมาเยซื่อกล่อมเธอหลับ เพราะเธอนอนไม่หลับเมื่ออยู่ต่างเมือง

หลังจากที่ได้นอนหลับสนิท เมื่อตื่นขึ้นเธอจึงสดชื่น เต็มไปด้วยพลัง

เธอลุกจากเตียง และส่ง “อรุณสวัสดิ์” ไปให้เหมาเยซื่อก่อนจะมุ่งหน้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

ทางโรงแรมได้เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว