SMTM : ตอนที่37 เหยาคือ
ตอนที่37 เหยาคือ
ติ๊ง
เพอเพิลเบลส่งข้อความหาคุณ
[300 เหรียญทองสำหรับของทั้งสาม? แต่ว่าพวกเราไม่ได้มีทองมากขนาดนั้น สามารถจ่ายเป็นเงินหยวนแทนได้ไหม? ถ้าได้กรุณาบอกเลขบัญชีของคุณมาแล้วเราจะโอนเงินให้ด้วยอัตราการแลกเปลี่ยนสูงสุด]
[ตกลง เลขบัญชีของผมคือ ......] เจ้าอ้วนเฉียนที่นั่งลังเลอยู่พักนึงเมื่อเห็นราคาเขาก็รีบตอบตกลงทันที
...
หลังจากนั้นไม่นาน
“เดี๋ยวนะ มันมีทางออกทางอื่นรึเปล่า?” คลาวด์ดราก้อนเซลเริ่มรู้สึกสงสัยเพราะรอมานานมากแล้ว
“บางทีเขาอาจจะออกทางอื่นไปแล้วนะ” วินด์ก็อตเวิลด์ไม่ต้องการรออีกต่อไป เนื่องจากเจ้าอ้วนเฉียนยอมตกลงการซื้อขายกับเขาแล้ว วินด์ก็อตเวิลด์จึงพยายามช่วยให้เจ้าอ้วนเฉียนได้ออกมาข้างนอก
“แกเข้าไปดูสิ้!” คลาวด์ดราก้อนเซลชี้ไปที่ผู้เล่นคนหนึ่งแบบสุ่ม
ติ๊ง
[พี่ใหญ่ระวังตัวด้วยนะ คลาวด์ดราก้อนเซล ส่งคนเข้าไปดูอีกแล้ว]
เจ้าอ้วนเฉียนอ่านข้อความแล้วก็ยิ้ม เพอเพิลเบลเป็นสายลับที่ค่อนข้างดี
เขารีบหลบซ่อนทันทีแล้วก็คิดในใจ ‘ผมยังเหลือเวลาอีกมากกว่า 2ชั่วโมงในการทำภารกิจ คิดว่าบางทีผมน่าจะออกไปหาอะไรกินสักหน่อยนะ’
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนออกมาจากเกมแล้ว แน่นอนว่าเขารีบไปตรวจดูบัญชีก็พบว่าเงินได้ถูกโอนเข้ามาแล้วโดยจำนวนเงินที่โอนเข้ามาคือ 45000 หยวน ซึ่งคิดตามเรทราคาสูงสุดที่ 1เหรียญทอง : 150หยวน
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนกินเสร็จเรียบร้อยเขาก็รีบกลับเข้าเกมทันที เมื่อเข้ามาแล้วเขาก็เห็นข้อความนึงส่งหาเขา
[พี่ใหญ่ ตอนนี้คลาวด์ดราก้อนยกพวกกลับไปแล้ว]
ทางสะดวก!
เจ้าอ้วนเฉียนไม่รอช้ารีบออกมาจากรูหนูทันที เพราะในเวลานี้ดูเหมือนว่าพวกหนูสีเทาเริ่มจะเกิดใหม่กันแล้ว
“หัวหน้า! พี่ใหญ่ถังเงินออกมาแล้ว!” เพอเพิลเบลรีบตะโกนเรียกวินด์ก็อตเวิลด์ทันที
เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็เดินเข้ามาหากันเพื่อทำการแลกเปลี่ยนของ
“เอ้านี่ สามอย่างที่บอสดรอป” เจ้าอ้วนเฉียนพูดพร้อมกับเลือกแถบเมนูในการแลกเปลี่ยนของทั้งสามชิ้น โดยส่งผ่านเพอเพิลเบล
“ขอบคุณนะพี่ใหญ่ถังเงิน” เพอเพิลเบลยิ้มอ่อนๆ หลังจากนั้นก็หันไปส่งของให้วินด์ก็อตเวิล
“สหายถังเงิน นายสนใจเข้าร่วมกิลด์วินด์ก็อตไหม?” วินด์ก็อตเวิลรีบสอบถามทันทีเพราะเขาเห็นว่าเจ้าอ้วนเฉียนสวมใส่แต่ของดีๆ
“ฮ่าๆ... ผมรักอิสระหน่ะ ผมทนไม่ไหวหรอก” เจ้าอ้วนเฉียนยิ้มอ่อนๆ “ตอนนี้เราก็ทำธุรกรรมกันเสร็จแล้วนะ ไปหล่ะ”
“ได้โปรด” วินด์ก็อตเวิลพูดและยิ้มแต่เจ้าอ้วนเฉียนก็ไม่ได้หันกลับมาสนใจใดๆ
...
“คุณได้ออร์บป้องกันพิษมาใช่ไหม?” เจ้าของร้านปรุงยาลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างดีใจเมื่อเห็นเจ้าอ้วนเฉียนเดินเข้ามาในร้าน
“แน่นอน!” เจ้าอ้วนเฉียนยิ้มมุมปากพร้อมกับยื่นออร์บมาให้ “แต่นี่มันภารกิจบ้าอะไรกัน? บอสมันโหดมากนะรู้ไหม? มันโจมตีทีเดียวผมแทบตาย”
“ผมก็บอกคุณแล้วว่านี่มันเป็นภารกิจที่อันตรายมาก แต่ถ้าหากคุณแข็งแกร่งกว่านี้คุณก็จะสามารถฆ่าหนูนั่นได้ด้วยการโจมตีเดียว” เจ้าของร้านดีใจมากหลังจากที่เห็นออร์บป้องกันพิษอีกครั้ง จนเขาเมินสิ่งที่เจ้าอ้วนเฉียนโวยวายโดยสิ้นเชิง
ติ๊ง
แจ้งเตือนจากระบบ : ยินดีด้วยผู้เล่นได้สำเร็จภารกิจ ‘ออร์บป้องกันพิษ’
ทำให้ผู้เล่นได้รับ : +50000 ค่าประสบการณ์ , +300 ค่าชื่อเสียง , ‘สนับข้อมือของวีรบุรุษ’
ชื่อ : สนับข้อมือของวีรบุรุษ
ระดับ : ทองแดง
ประเภท : การ์ดข้อมือ(หนัง)
เลเวลที่ต้องการ : 10
พลังป้องกันกายภาพ : 10
เด็กซ์เทอริตี้ (ค่าความว่องไว) +5
“ว้าวนี่เป็นรางวัลที่ยอดเยี่ยม ไม่เสียเวลาจริงๆเลยที่ไปทำภารกิจให้ ว่าแต่.... อาชีพรองหล่ะ?”
“อะแฮ่ม!..” เจ้าขอร้านไอด้วยความรู้สึกลำบากใจเมื่อเห็นสายตาการจ้องมองที่ไม่เป็นมิตรของเจ้าอ้วนเฉียน “อืม.. คุณเห็นไหมว่าตอนนี้ผมยังไม่ได้รับตำแหน่งปรมาจารย์นักเล่นแร่แปรธาตุกลับมาหน่ะ? เมื่อใดที่ผมกลับไปหาพระราชาแล้วได้รับตำแหน่งคืนมา ผมถึงจะมอบอาชีพรองให้คุณได้”
เจ้าอ้วนเฉียนพยักหน้า “ถ้าอย่างงั้นเรายังติดค้างกันอยู่นะ แต่ถ้าลืมหล่ะก็... คงไม่ใช่แค่หนูที่ทำลายชีวิตคุณ!”
“ครับ เข้าใจแล้ว” เจ้าของร้านพยักหน้า
“เอ้อใช่ เจ้าของร้านช่วยผมดูนี่หน่อยสิ” เจ้าอ้วนเฉียนควักอินเนอร์คอร์เจ้าหนูนักขุดออกมา
“อินเนอร์คอร์?” เจ้าของร้านตาลุกว้าวทันทีที่เห็น พร้อมกับขยี้ตาอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่ามันเป็นของจริง
“สำคัญงั้นหรอ? ราคาเท่าไหร่กัน?” เจ้าอ้วนเฉียนสอบถามอย่างมีความหวัง
“มันไม่สำคัญหรอกว่ามันจะมีค่าหรือราคาแพงสักเท่าไหน” เจ้าของร้านมองหน้าเจ้าอ้วนเฉียนราวกับว่าเป็นคนงี่เง่า “พวกเหยาทั้งหมดจะดรอปอินเนอร์คอร์ ว่าแต่คุณเข้าใจไหมว่าทำไมไอ้หนูเวรนั่นถึงดรอปอินเนอร์คอร์ลงมา?”
“คือ?” เจ้าอ้วนเฉียนงง
“นั่นก็หมายความว่าไอหนูเวรนั่นมันเป็นเหยาจริงๆ!” เจ้าของร้านพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “เหยานั้นเป็นสิ่งชีวิตที่เหนือกว่าบอสทั่วไป ดังนั้นคุณก็จินตนาการเอาเองนะว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่ผมไม่สามารถไปตามออร์บกับมาเองได้..”
“ก็คุณมันกระจอกหนิ! ผมแค่เลเวล 10 ยังไปเอามาได้เลย” เจ้าอ้วนเฉียนเหน็บแนม
ตอนที่37 เหยาคือ
ติ๊ง
เพอเพิลเบลส่งข้อความหาคุณ
[300 เหรียญทองสำหรับของทั้งสาม? แต่ว่าพวกเราไม่ได้มีทองมากขนาดนั้น สามารถจ่ายเป็นเงินหยวนแทนได้ไหม? ถ้าได้กรุณาบอกเลขบัญชีของคุณมาแล้วเราจะโอนเงินให้ด้วยอัตราการแลกเปลี่ยนสูงสุด]
[ตกลง เลขบัญชีของผมคือ ......] เจ้าอ้วนเฉียนที่นั่งลังเลอยู่พักนึงเมื่อเห็นราคาเขาก็รีบตอบตกลงทันที
...
หลังจากนั้นไม่นาน
“เดี๋ยวนะ มันมีทางออกทางอื่นรึเปล่า?” คลาวด์ดราก้อนเซลเริ่มรู้สึกสงสัยเพราะรอมานานมากแล้ว
“บางทีเขาอาจจะออกทางอื่นไปแล้วนะ” วินด์ก็อตเวิลด์ไม่ต้องการรออีกต่อไป เนื่องจากเจ้าอ้วนเฉียนยอมตกลงการซื้อขายกับเขาแล้ว วินด์ก็อตเวิลด์จึงพยายามช่วยให้เจ้าอ้วนเฉียนได้ออกมาข้างนอก
“แกเข้าไปดูสิ้!” คลาวด์ดราก้อนเซลชี้ไปที่ผู้เล่นคนหนึ่งแบบสุ่ม
ติ๊ง
[พี่ใหญ่ระวังตัวด้วยนะ คลาวด์ดราก้อนเซล ส่งคนเข้าไปดูอีกแล้ว]
เจ้าอ้วนเฉียนอ่านข้อความแล้วก็ยิ้ม เพอเพิลเบลเป็นสายลับที่ค่อนข้างดี
เขารีบหลบซ่อนทันทีแล้วก็คิดในใจ ‘ผมยังเหลือเวลาอีกมากกว่า 2ชั่วโมงในการทำภารกิจ คิดว่าบางทีผมน่าจะออกไปหาอะไรกินสักหน่อยนะ’
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนออกมาจากเกมแล้ว แน่นอนว่าเขารีบไปตรวจดูบัญชีก็พบว่าเงินได้ถูกโอนเข้ามาแล้วโดยจำนวนเงินที่โอนเข้ามาคือ 45000 หยวน ซึ่งคิดตามเรทราคาสูงสุดที่ 1เหรียญทอง : 150หยวน
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนกินเสร็จเรียบร้อยเขาก็รีบกลับเข้าเกมทันที เมื่อเข้ามาแล้วเขาก็เห็นข้อความนึงส่งหาเขา
[พี่ใหญ่ ตอนนี้คลาวด์ดราก้อนยกพวกกลับไปแล้ว]
ทางสะดวก!
เจ้าอ้วนเฉียนไม่รอช้ารีบออกมาจากรูหนูทันที เพราะในเวลานี้ดูเหมือนว่าพวกหนูสีเทาเริ่มจะเกิดใหม่กันแล้ว
“หัวหน้า! พี่ใหญ่ถังเงินออกมาแล้ว!” เพอเพิลเบลรีบตะโกนเรียกวินด์ก็อตเวิลด์ทันที
เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็เดินเข้ามาหากันเพื่อทำการแลกเปลี่ยนของ
“เอ้านี่ สามอย่างที่บอสดรอป” เจ้าอ้วนเฉียนพูดพร้อมกับเลือกแถบเมนูในการแลกเปลี่ยนของทั้งสามชิ้น โดยส่งผ่านเพอเพิลเบล
“ขอบคุณนะพี่ใหญ่ถังเงิน” เพอเพิลเบลยิ้มอ่อนๆ หลังจากนั้นก็หันไปส่งของให้วินด์ก็อตเวิล
“สหายถังเงิน นายสนใจเข้าร่วมกิลด์วินด์ก็อตไหม?” วินด์ก็อตเวิลรีบสอบถามทันทีเพราะเขาเห็นว่าเจ้าอ้วนเฉียนสวมใส่แต่ของดีๆ
“ฮ่าๆ... ผมรักอิสระหน่ะ ผมทนไม่ไหวหรอก” เจ้าอ้วนเฉียนยิ้มอ่อนๆ “ตอนนี้เราก็ทำธุรกรรมกันเสร็จแล้วนะ ไปหล่ะ”
“ได้โปรด” วินด์ก็อตเวิลพูดและยิ้มแต่เจ้าอ้วนเฉียนก็ไม่ได้หันกลับมาสนใจใดๆ
...
“คุณได้ออร์บป้องกันพิษมาใช่ไหม?” เจ้าของร้านปรุงยาลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างดีใจเมื่อเห็นเจ้าอ้วนเฉียนเดินเข้ามาในร้าน
“แน่นอน!” เจ้าอ้วนเฉียนยิ้มมุมปากพร้อมกับยื่นออร์บมาให้ “แต่นี่มันภารกิจบ้าอะไรกัน? บอสมันโหดมากนะรู้ไหม? มันโจมตีทีเดียวผมแทบตาย”
“ผมก็บอกคุณแล้วว่านี่มันเป็นภารกิจที่อันตรายมาก แต่ถ้าหากคุณแข็งแกร่งกว่านี้คุณก็จะสามารถฆ่าหนูนั่นได้ด้วยการโจมตีเดียว” เจ้าของร้านดีใจมากหลังจากที่เห็นออร์บป้องกันพิษอีกครั้ง จนเขาเมินสิ่งที่เจ้าอ้วนเฉียนโวยวายโดยสิ้นเชิง
ติ๊ง
แจ้งเตือนจากระบบ : ยินดีด้วยผู้เล่นได้สำเร็จภารกิจ ‘ออร์บป้องกันพิษ’
ทำให้ผู้เล่นได้รับ : +50000 ค่าประสบการณ์ , +300 ค่าชื่อเสียง , ‘สนับข้อมือของวีรบุรุษ’
ชื่อ : สนับข้อมือของวีรบุรุษ
ระดับ : ทองแดง
ประเภท : การ์ดข้อมือ(หนัง)
เลเวลที่ต้องการ : 10
พลังป้องกันกายภาพ : 10
เด็กซ์เทอริตี้ (ค่าความว่องไว) +5
“ว้าวนี่เป็นรางวัลที่ยอดเยี่ยม ไม่เสียเวลาจริงๆเลยที่ไปทำภารกิจให้ ว่าแต่.... อาชีพรองหล่ะ?”
“อะแฮ่ม!..” เจ้าขอร้านไอด้วยความรู้สึกลำบากใจเมื่อเห็นสายตาการจ้องมองที่ไม่เป็นมิตรของเจ้าอ้วนเฉียน “อืม.. คุณเห็นไหมว่าตอนนี้ผมยังไม่ได้รับตำแหน่งปรมาจารย์นักเล่นแร่แปรธาตุกลับมาหน่ะ? เมื่อใดที่ผมกลับไปหาพระราชาแล้วได้รับตำแหน่งคืนมา ผมถึงจะมอบอาชีพรองให้คุณได้”
เจ้าอ้วนเฉียนพยักหน้า “ถ้าอย่างงั้นเรายังติดค้างกันอยู่นะ แต่ถ้าลืมหล่ะก็... คงไม่ใช่แค่หนูที่ทำลายชีวิตคุณ!”
“ครับ เข้าใจแล้ว” เจ้าของร้านพยักหน้า
“เอ้อใช่ เจ้าของร้านช่วยผมดูนี่หน่อยสิ” เจ้าอ้วนเฉียนควักอินเนอร์คอร์เจ้าหนูนักขุดออกมา
“อินเนอร์คอร์?” เจ้าของร้านตาลุกว้าวทันทีที่เห็น พร้อมกับขยี้ตาอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่ามันเป็นของจริง
“สำคัญงั้นหรอ? ราคาเท่าไหร่กัน?” เจ้าอ้วนเฉียนสอบถามอย่างมีความหวัง
“มันไม่สำคัญหรอกว่ามันจะมีค่าหรือราคาแพงสักเท่าไหน” เจ้าของร้านมองหน้าเจ้าอ้วนเฉียนราวกับว่าเป็นคนงี่เง่า “พวกเหยาทั้งหมดจะดรอปอินเนอร์คอร์ ว่าแต่คุณเข้าใจไหมว่าทำไมไอ้หนูเวรนั่นถึงดรอปอินเนอร์คอร์ลงมา?”
“คือ?” เจ้าอ้วนเฉียนงง
“นั่นก็หมายความว่าไอหนูเวรนั่นมันเป็นเหยาจริงๆ!” เจ้าของร้านพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “เหยานั้นเป็นสิ่งชีวิตที่เหนือกว่าบอสทั่วไป ดังนั้นคุณก็จินตนาการเอาเองนะว่ามันแข็งแกร่งแค่ไหน ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่ผมไม่สามารถไปตามออร์บกับมาเองได้..”
“ก็คุณมันกระจอกหนิ! ผมแค่เลเวล 10 ยังไปเอามาได้เลย” เจ้าอ้วนเฉียนเหน็บแนม
