EP 420 เธอคนนั้นใครกัน…?
EP 420 เธอคนนั้นใครกัน…?
By loop
เป็นวันที่มีเมฆมากกว่าวันปกติเล็กน้อย
ดงซูบินได้รับโทรศัพท์จากมาดามหานขอให้เขาไปที่ที่พักของคณะกรรมการพรรคเมือง
วันนี้มาดามหานแต่งกายในชุดกีฬาและไม่ได้แต่งหน้าเลย ผมของเธอตรึงและเธอดูแตกต่างจากตัวเธอปกติ เมื่อ ดงซูบินเข้าไปในคฤหาสน์ มาดามหานยิ้มและขอให้เขานั่งบนโซฟา “ลุงรองของคุณ เกาเจียง ได้ขอให้คนรู้จักของเขาปิดเรื่องของสมบัติของชาติ ตอนนี้พวกเขากำลังเจรจาแลกเปลี่ยนรูปปั้นระหว่างพิพิธภัณฑ์อยู่ แต่เรื่องนี้จะไม่ถูกรายงานในสื่อ คุณ… สามารถกลับไปที่มณฑลได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ ทุกอย่างน่าจะกลับมาดีขึ้น”
ดงซูบินรินชาให้มาดามหาน “ขอบคุณครับมาดาม…คุณป้า เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะกลับไป”
หานจิงตบหลังมือของ ดงซูบินและยิ้มอย่างอ่อนโยน “เดี๋ยวค่อยว่ากันตอนเย็น เอากุญแจรถมาก่อน”
"ฮะ? กุญแจ?“ดงซูบินหยิบกุญแจเบนซ์ออกจากกระเป๋าและมอบให้เขา”ฉันจะหาคนมาเปลี่ยนป้ายทะเบียนของคุณ“มาดามหานรับกุญแจและพูดต่อ”คุณจะต้องกลับมาปักกิ่งบ่อยๆ ในอนาคต และป้ายทะเบียนของมณฑลของคุณจะไม่สะดวกเนื่องจากข้อจำกัดมากมาย เมื่อวานโทรไปขอป้ายทะเบียนใหม่ ‘ปักกิ่ง 9999’ ฮ่าฮ่า… ฉันจะให้คนขับรถคุณออกไปก่อน และมันน่าจะเสร็จในตอนบ่าย” มาดามหานโทรหาใครสักคนเพื่อมารับรถ ดงซูบินดีใจและขอบคุณมาดามหานอย่างรวดเร็ว ป้ายทะเบียน 9999 ?! เป็นเลขป้ายทะเบียนพิเศษ!
ในปักกิ่ง ผู้คนต้องจับฉลากเพื่อรับป้ายทะเบียนนี้ และมันหาไม่ได้อีกแล้ว ต่อให้มีเงินเท่าไรก็ตามก็ไม่สามารถคว้ามันมาได้
มาดามฮันมองดูนาฬิกาและยิ้ม “วันนี้ลุงของคุณมีประชุมและจะไม่กลับมาทานอาหารเย็นอีก ซูบิน ไปกับฉันที่โรงยิมวันนี้หน่อยนะ”
ในที่สุด ดงซูบินก็เข้าใจว่าทำไม หานจิง ถึงสวมชุดกีฬาในวันนี้ “อา… คุณป้าเพิ่งหายจากอาการป่วย คุณป้าไม่ควร…”
“การออกกำลังกายนั้นดีต่อสุขภาพ ฮ่าฮ่า… หมอของฉันก็แนะนำให้ฉันออกกำลังกายมากขึ้นด้วย ทุกอย่างปกติดี.”
ดงซูบินไม่ได้พูดอะไรต่อในขณะที่เขาเห็นมาดามหานดูแข็งแรง
นอกคฤหาสน์มีรถออดี้ กำลังรออยู่ และมีคนขับในวัยสามสิบของเขาเปิดประตูให้มาดามหาน ดงซูบินสามารถบอกได้ว่าคนนี้ไม่ใช่แค่คนขับเท่านั้น ดูเหมือนว่าเขาจะฝึกศิลปะการต่อสู้จากร่างกายของเขาและควรมาจากสำนักงานตำรวจกลาง เขากำลังจะขึ้นที่นั่งผู้โดยสารตอนหน้าเมื่อมาดามหานขอให้เขานั่งเบาะหลังกับเธอ
คนขับถามอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณจะไปโรงยิมหยุนเดอหรือเปล่าครับ”
หานส่ายหัว “ที่นั้นคนรู้จักฉันเยอะเกินไป วันนี้ฉันต้องการพักผ่อน ไปที่ที่มีคนน้อยกว่านี้ล่ะกัน”
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ออดี้ก็หยุดอยู่หน้าคลับเฮาส์แห่งหนึ่ง
มาดามฮันไม่ค่อยมาที่นี่และไม่ได้เป็นสมาชิก ดงซูบินรีบไปที่เคาน์เตอร์เพื่อลงทะเบียนให้พวกเขา สถานที่แห่งนี้ไม่ได้จำกัดเฉพาะสมาชิกเท่านั้น แต่ยังให้บริการแก่ผู้ที่ไม่ใช่สมาชิกด้วย แต่ผู้ที่ไม่ใช่สมาชิกจะไม่สามารถเข้าถึงสิ่งอำนวยความสะดวกบางอย่างได้
หลังจากเสร็จสิ้นการลงทะเบียน ดงซูบินและมาดามหานก็เข้าไปในลิฟต์
“เราจะไปชั้นไหนกัน” มาดามฮันยิ้ม “ไปเล่นเทนนิสกันไหม”
ดงซูบินกระโดดขึ้นมาและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่… เทนนิสเป็นกีฬาที่ต้องใช้พละกำลัง ผมจะตอบลุงว่ายังไงถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ”
มาดามหานหัวเราะ “ล้อเล่นนะ… ฮ่าๆๆ… ตอนนี้ฉันแก่แล้วและไม่คล่องตัวไม่ได้เหมือนตอนสาวๆ”
ดงซูบินเองก็โล่งใจ “เราไปฟิตเนสกันไหม”
"ตกลง. นั่นอยู่บนชั้นสอง ไปกันเถอะ."
ดงซูบินกดปุ่มและประตูลิฟต์ก็ปิดลงอย่างช้าๆ
ก่อนที่ประตูจะปิดสนิท ดงซูบินสังเกตเห็นกลุ่มคนที่เข้ามาทางประตูหลัก หนึ่งในนั้นคือหลิวเฉิน นักสนุกเกอร์อันดับต้น ๆ ของจีนในวัยสามสิบ ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เขาคือผางโจว หัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองดาเฟิง
หนึ่งวินาทีต่อมา ดวงตาของผางโจวและ ดงซูบินสบกัน
ผางโจวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและยิ้ม
หลิวเฉินและคนอื่นๆ มองไปทางลิฟต์ แต่ประตูปิดลง
ชั้นหนึ่ง…
ชั้นสอง…
ดงซูบินขมวดคิ้วขณะที่เขาเดินออกไปกับมาดามฮัน ทำไมปางโจวถึงมาอยู่ที่นี่? เมื่อ ดงซูบินไปที่เมืองเฟิงโจว เพื่อเข้าร่วมการประชุม เขาได้ยินมาว่าหลิวเฉิน ได้ลงนามในหนังสือแสดงเจตจำนงการลงทุนกับผางโจว และพวกเขายังไม่ได้ลงนามในสัญญาอย่างเป็นทางการ ผางโจวควรมาที่นี่เพื่อติดตามการลงทุนนี้ และดูเหมือนว่าเขาจะสนิทกับหลิวเฉิง หลิวเฉินได้รับรางวัลเงินสดมากมายจากการแข่งขันสนุกเกอร์ และครอบครัวของเขาร่ำรวย การลงทุนนี้ควรจะเป็นจำนวนมาก
เมื่อ ดงซูบินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็โกรธ
สถานะทางเศรษฐกิจของเมืองต้าเฟิงนั้นสูงกว่าเมืองหยานไท่ มาก และการลงทุนประจำปีของพวกเขาก็สูงขึ้นหลายเท่า หลายครั้งไม่ใส่ใจโครงการมูลค่ากว่า 10 ล้าน สำนักงานส่งเสริมการลงทุนของพวกเขาทำได้ดี อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเหลียงเจ๋อหยวนไม่ได้ลงทุนในโรงงานแปรรูปเนื้อสัตว์ ผางโจวจึงส่งนักข่าวของสำนักข่าวซินหัวไปสร้างปัญหาในเทศมณฑลหยานไท่ ถ้าไม่ใช่สำหรับ เสี่ยวจิน ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องเผชิญกับปัญหาอะไร? มันมากเกินไป และดงซูบินก็จำได้
ทำไมนักลงทุนทุกคนควรลงทุนในเมืองต้าเฟิงของคุณ? ทำไมพวกเขาไม่สามารถลงทุนในเมืองหยานไท่? เกี่ยวอะไรกับพวกคุณทั้งหมด!
ดงซูบินเกลียดชังผางโจว จริงๆ
ถ้า ดงซูบินใช้กลอุบายสกปรกเพื่อให้เหลียงเซินหยวน ลงทุนในเมืองหยานไท่ เขาจะไม่พูดอะไรเลย แต่เขาและหน่วยงานของเขาชนะการลงทุนของเหลียงเซินหยวน อย่างเป็นธรรม และเขายังไม่ได้ลงนามในหนังสือแสดงเจตจำนงการลงทุนกับเมืองต้าเฟิง ดงซูบินไม่ได้ไปที่เมืองต้าเฟิง เพื่อแย่งชิงนักลงทุน และทุกอย่างก็ถูกกฎหมาย พวกคุณทุกคนคือคนที่ทำงานไม่ถูกวิธีและยังพยายามใช้อุบายสกปรกเพื่อพยายามจะทำลายพวกเรา?! นี่มันจิ๊บจ๊อยเกินไปแล้ว!
ที่ล็อบบี้
ผางโจวหรี่ตาลงเมื่อเห็นลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นสอง “เรื่องบังเอิญเช่นนั้น ฉันเห็นคนคุ้นเคย”
"ฮะ? สองคนนั้นอยู่ในลิฟต์เหรอ?” หลิวเฉินมองไปที่เขา
ผางโจวยิ้มและพยักหน้า “เขาเป็นหัวหน้าสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมืองหยานไท่, ดงซูบินฉันได้ยินมาว่าเขาอายุเพียง 24 ปีเท่านั้น”
หลิวเฉิน รู้ว่าหน่วยงานส่งเสริมการลงทุนของทั้งสองมณฑลมีเงื่อนไขที่ไม่ดีและหัวเราะ “เขาดูเหมือนเด็ก เขากลายเป็นหัวหน้าส่วนเมื่ออายุเท่าเขาได้อย่างไร”
“ฉันได้ยินมาว่าเขาได้ช่วยชีวิตนายกเทศมนตรีของเขา” ผางโจว ได้ตอบกลับ
“โอ้… ไม่น่าแปลกใจเลย” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ “เขาพบการสนับสนุนที่แข็งแกร่ง”
คนอื่นๆ ในกลุ่มยังเป็นเด็กและชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นๆ พวกเขาเป็นนักสนุกเกอร์ และเมื่อเห็นหัวหน้าหน่วยที่อายุน้อยกว่าพวกเขา พวกเขาก็ไม่มีความสุข
ผางโจวมองไปที่หลิวเฉิงและพูดกับตัวเอง “ผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้าง ดงซูบินแม่ของเขาเหรอ? เธอดูสวยและฉันได้ยินว่าเธอกำลังสอนอยู่ในโรงเรียนมัธยม สามีของเธอเสียชีวิตไปเมื่อสองสามปีก่อน” เขาได้ตรวจสอบภูมิหลังของ ดงซูบินแล้ว
หลิวเฉิงได้ยินเช่นนั้นจึงถาม "เธออายุเท่าไหร่? เธอดูเหมือนเธออายุสี่สิบต้นๆ”
ผางโจวหัวเราะ “ฉันไม่รู้ว่าเธออายุเท่าไหร่ แต่เธอก็ดูแลเธออย่างดี”
หลิวเฉินมองไปที่ประตูลิฟต์ที่ปิดอยู่และเงียบ
ผางโจวยิ้มและรู้ว่าคำพูดของเขาไปถึงหลิวเฉิงแล้ว เขาเคยได้ยินข่าวลือว่าหลิวเฉิงไม่สนใจผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเขา เขาสนใจผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่า โดยเฉพาะผู้หย่าร้างหรือหญิงม่ายในวัยสี่สิบ ครั้งสุดท้ายที่หลิวเฉินเสร็จสิ้นการประชุมทางธุรกิจกับผางโจว ในเมืองต้าเฟิง เขาเห็น หลิวเฉินกลังสอนหญิงวัยกลางคนในการเล่นสนุ๊กเกอร์ และพวกเขาก็แลกหมายเลขกัน
ผางโจวเก่งในการยั่วยุและชอบดูคู่ต่อสู้ของเขาอย่างเงียบๆ จากระยะไกล ตัวอย่างเช่น เขาจะทำให้เราเป็นคนอื่นเพื่อกำหนดเป้าหมายนักลงทุนและศัตรูทางการเมืองของเขา เขาสนุกกับการควบคุมตัวเองขณะซ่อนตัวอยู่หลังม่าน
…….
ชั้นสอง.
ยิม.
ดงซูบินไม่ได้เดินไกลจากหานจิงและอยู่เคียงข้างเธอเพื่อปกป้องเธอ หานจิงกำลังวิ่งอยู่บนลู่วิ่งด้วยรอยยิ้ม ผ่านไปสิบนาที เธอเริ่มเหงื่อออก
ผ่านไปครู่หนึ่ง มาดามหานก็ก้าวลงจากลู่วิ่งพร้อมกับท่าทางเหลือหอบ “ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว… ฮ่าฮ่า… ฉันแก่แล้ว กี่นาทีแล้ว”
ดงซูบินพยายามเอาอกเอาใจหานจิง“คุณทำได้ดีมาก ฉันสามารถวิ่งได้เพียงห้านาทีเท่านั้น”
หานจิงหัวเราะ “คุณอา… หยุดโกหก คุณคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณท้าทายโรงเรียนเทควันโดของโซลทั้งหมดด้วยตัวเองเหรอ?”
ดงซูบินได้ตอบกลับ “นั่นคือความแข็งแรงที่ดุร้าย ความแข็งแกร่งของผมไม่ดีเท่าคุณจริงๆ”
“หยุดประจบฉันแล้ว ฮาฮา…” หานจิงหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นเพื่อเช็ดเหงื่อและนั่งในส่วนที่เหลือ
“ให้ผมหยิบเครื่องดื่มให้คุณ อยากได้อะไรครับ”
“น้ำแร่จะทำ ขอบคุณ”
มีตู้กดน้ำสองตู้ตรงมุมโรงยิมและมีคิวอยู่ ดงซูบินต้องรอสักครู่ก่อนที่จะถึงตาของเขา เขาหยิบถ้วยกระดาษผสมน้ำร้อนกับน้ำเย็นก่อนกลับ ทันใดนั้น ดงซูบินเห็นชายคนหนึ่งนั่งข้างมาดามหาน หลิวเฉิน!
