ตอนที่87 เครื่องราง

ตอนที่87 เครื่องราง

　 “เอาล่ะ วันนี้คลาสจบลงแล้ว อย่าลืมทำการบ้านด้วยล่ะ” ศาสตราจารย์บรอดประกาศหลังเลิกเรียน นักเรียนเริ่มจัดของและออกจากห้องเรียน

　　 “ศาสตราจารย์บรอด” อัลเบิร์ตจงใจอยู่ข้างหลัง

　　 “มีอะไรเหรอคุณแอนเดอร์สัน” ศาสตราจารย์บรอดถามโดยมองขึ้นไปที่อัลเบิร์ต

“ผมมีเรื่องจะถามครับ” อัลเบิร์ตพูดทันที: " คู่มือป้องกันตัวจากศาสตร์มืด" ผมอ่านเกี่ยวกับกรินดีโลว์*และจำที่คุณเคยพูดถึงในชั้นเรียนเรื่อง พืชที่เรียกว่าต้นวิกเกนทรี "

　　ศาสตราจารย์บราวเดอร์มองดูนักเรียนที่มีพรสวรรค์คนนี้ด้วยความสนใจ และถามด้วยรอยยิ้มว่า "เธออยากรู้ว่าต้นไม้นั่นสามารถปกป้องผู้คนจากกรินดีโลว์ได้ไหมหรอ?"

　　 "ครับ." อัลเบิร์พยักหน้า

　　 "ในทางทฤษฎี...มันควรจะเป็นไปได้" ศาสตราจารย์บรอดชี้นิ้วออกไปข้างนอกและบอกอัลเบิร์ตว่ามีคนรอเขาอยู่ข้างนอก

　　 “ในทางทฤษฎี?” อัลเบิร์ตหันกลับมาด้วยความสงสัยและโบกมือให้เฟร็ดทั้งสามคน ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเขาไม่ต้องรอตัวเอง

“ใช่ ในทางทฤษฎี ฉันดีใจที่เธอเข้าใจเรื่องนี้” ศาสตราจารย์บรอดกล่าวอย่างมีความสุขว่า "ต้นไม้ผู้พิทักษ์คือต้นวิกเกนทรี ที่จะปกป้องผู้ที่สัมผัสลำต้นของมันจากสัตว์มืด แน่นอนว่านี่เป็นบันทึกสารคดี เนื่องจากสามารถบันทึกลงใน "สมุนไพรและเห็ดมหัศจรรย์นับพัน" มันแสดงให้เห็นว่าต้นไม้มีผลจริง แต่... เรื่องนี้เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้น"

　　 อัลเบิร์ตเงียบและฟังอีกฝ่ายเงียบ ๆ เพื่อพูดต่อ

ศาสตราจารย์บราวด์มองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่างและจมอยู่ในความทรงจำของตัวเอง: “เมื่อตอนที่ฉันยังเด็กมาก เพื่อนคนหนึ่งเคยให้เครื่องรางแก่ฉัน โดยอ้างว่าสามารถต้านทานมนุษย์หมาป่า ผู้คุมวิญญาณ และปีศาจได้ตราบเท่าที่ฉันสวมมัน”

　　 “มันได้ผลจริงเหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

"ใช่ มันได้ผล" ศาสตราจารย์โบรดพยักหน้าและกล่าวว่า “แน่นอน เอฟเฟกต์ไม่ได้เกินจริงอย่างที่เขาพูด แต่เครื่องรางสามารถทำให้สัตว์มืดบางตัวถอยหนีได้ มันปกป้องเธอจากบางสิ่งเมื่อเดินทาง”

　　 “เครื่องรางทำจากไม้วิกเกนทรีรึเปล่าครับ?” อัลเบิร์ตนึกถึงสิ่งที่ศาสตราจารย์บรอดพูดไว้แล้ว

　　 “ใช่ แต่ผลของเครื่องรางค่อยๆ ลดลงตามเมื่อเวลาผ่านไป” ศาสตราจารย์บรอดพยักหน้า

　　 อัลเบิร์ตเงียบ เขากำลังนึกถึงคำพูดของศาสตราจารย์บรอดในระดับหนึ่งของมันถูกต้อง เครื่องรางที่ทำจากไม้วิกเกนทรีมีประสิทธิภาพมากไหม?

“หลังจากที่เครื่องรางหมดเวลา ฉันก็ไปขออีกอันหนึ่ง แต่ถูกปฏิเสธ เขาบอกฉันว่าตราบใดที่เอาเครื่องรางชุบกระเทียม ก็ทำให้แวมไพร์อยู่ห่างๆ ได้แล้ว” ศาสตราจารย์บรอดมองไปที่อัลเบิร์ตที่ตกตะลึง ส่ายหัวและกล่าวว่า “ฉันทำตามข้อเสนอของเขาและนำเครื่องรางไปใส่กระเทียมโขลกเป็นเวลาหนึ่งวัน ต่อมาเครื่องรางนั้นก็เต็มไปด้วยกลิ่นกระเทียม”

　　 “แวมไพร์กลัวกระเทียมและไม้กางเขนจริงหรอครับ?” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะถาม

　　 "กลัวสิ มันอาจจะเหมาะกว่าที่จะใช้คำว่าเกลียดชัง แวมไพร์เกลียดกลิ่นกระเทียม" ศาสตราจารย์บรอดกล่าวต่อว่า "นั่นเป็นรู้สึกแย่ๆสำหรับแวมไพร์ เหมือนกับมีคนขับไล่เธอด้วยสิ่งที่เธอเกลียด"

　　 “แล้วไม้กางเขนล่ะ?” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง

“ในตอนนั้น มักเกิ้ลใช้กิ่งก้านของต้นไม้ผู้พิทักษ์เพื่อทำไม้กางเขน มันมีเอฟเฟกต์ แต่เอฟเฟกต์นั้นน้อยมาก” ศาสตราจารย์โบรดส่ายหัว “แน่นอน สิ่งสำคัญกว่าใช้ไม้กางเขนคือการที่มันให้ความกล้าหาญแก่ผู้คนในแง่ของศรัทธา”

　　 “แล้วแวมไพร์ไม่กลัวไม้กางเขนหรอครับ?”

“ใช่ พวกเขาไม่กลัว” ศาสตราจารย์บรอดกลับมาที่เล่าเรื่องอีกครั้ง “ตอนหลังฉันเห็นคนขายเครื่องรางในตลาดอีกครั้งและก็ใช้เงินไปสองเกลเลียนเพื่อซื้อหนึ่งอันซึ่งเป็นต้นไม้วิกเกนทรีด้วยแต่...”

　　 "ไม่มีผลอะไร?" อัลเบิร์ตคิดว่าเขาน่าจะเดาถึงความเป็นไปได้

　　 “ไม่ ฉันไม่สามารถพูดได้ว่ามันไม่ได้ผล แต่…” ศาสตราจารย์บรอดยิ้มและกล่าวว่า “โดยทั่วไปไม่มีผลอะไร”

　　 "ทำไม?"

　　 “ถามได้ดีทำไม” ศาสตราจารย์บรอดถามว่า "เธอว่าคิดทำไมล่ะ"

　　 "ผมไม่รู้" อัลเบิร์ตส่ายหัว “เครื่องรางทำจากไม้วิกเกนทรีไม่ใช่หรือ”

　　 “เธอรู้จักวิชาเล่นแร่แปรธาตุไหม” ศาสตราจารย์บรอดเปลี่ยนเรื่องทันที

　　 "ผมรู้ครับ" อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล: "ต้นแบบของเคมีโบราณใช่มั้ยครับ?"

“เคมี ขอโทษนะเด็กน้อย ฉันไม่เข้าใจที่เธอกำลังพูดถึง?” ศาสตราจารย์บรอดก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าอัลเบิร์ตพ่นคำว่าเคมีออกมาได้อย่างไร ในโลกทัศน์ของพ่อมด ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเคมี

　　 “ผมหมายถึงโลกทัศน์ของมักเกิ้ล คุณรู้ไหม ผมมาจากครอบครัวมักเกิ้ล ผมเคยอ่านหนังสือของมักเกิ้ล การเล่นแร่แปรธาตุเรียกได้ว่าเป็นต้นแบบของเคมีโบราณ” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ

“เป็นเช่นนั้น แต่การเล่นแร่แปรธาตุในโลกเวทย์มนตร์นั้นเป็นเวทย์มนตร์ชนิดหนึ่ง” ศาสตราจารย์บรอดกล่าวต่อว่า "นี่เป็นวิชาที่ลึกซึ้ง การเล่นแร่แปรธาตุมีหลายสิ่งหลายอย่าง น่าเสียดายที่วิชานี้ไม่เป็นที่นิยมในอังกฤษ เฉพาะในแอฟริกาและอียิปต์เท่านั้นที่เปิดหลักสูตรแยกต่างหาก"

　　 “คุณคิดว่าเครื่องรางเป็นการเล่นแร่แปรธาตุ” อัลเบิร์ตเชื่อมโยงทั้งสองสิ่งเข้าด้วยกันทันที

"ใช่." ศาสตราจารย์บรอดมีความสุขมากที่อัลเบิร์ตเข้าใจสิ่งนี้ และเขากล่าวต่อไปว่า: "เครื่องรางที่นักเล่นแร่แปรธาตุสร้างขึ้นสามารถถือเป็นเครื่องรางที่แท้จริงและสามารถทำให้เครื่องรางแสดงผลได้ดีที่สุด อย่างน้อยกรีนดีโลว์ จะไม่โจมตีเธอเมื่อสวมใส่มันข้ามบึง"

“อย่างไรก็ตาม ฉันต้องเตือนเธอว่าอย่าซื้อเครื่องรางในตลาด พวกมันทำมาจากพวกต้มตุ๋น แม้ว่าต้นวิกเกนทรีจะไม่ธรรมดา แต่ฉันคิดว่ามันไม่คุ้มค่าที่จะเสีย2เกลเลียนไปกับงานไม้ห่วยๆ”

　　 “เพราะว่ามันไม่ได้สร้างโดยนักเล่นแร่แปรธาตุ?” อัลเบิร์ตถาม

　　 "ถูกตัอง." ศาสตราจารย์บรอดมองไปที่อัลเบิร์ตแล้วพูดว่า "ฉันเดาว่าเธออยากทำเครื่องรางด้วยต้นวิกเกนทรีเหรอ?"

“ใช่ ผมอยากทำเครื่องรางให้น้องสาวของผม วันเกิดของเธอใกล้จะถึงแล้ว” อัลเบิร์ตไม่ได้ปิดบัง แต่หลบสายตาของศาสตราจารย์บรอด เขาคิดว่าชายชราคนนั้นอาจจะอ่านใจเขา แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกเหมือนถูกมองทะลุ แต่เขาควรจะระมัดระวังมากกว่านี้

　　 อย่างที่เขาพูด อัลเบิร์ตหยิบไม้กางเขนที่ทำขึ้นเมื่อไม่นานมานี้จากกระเป๋าของเขา

　　 มันเรียบง่ายมาก เป็นไม้ธรรมดาที่พันเป็นไม้กางเขน เป็นผลจากการฝึกคาถาตัดของเขา

　　 “นี่เป็นเครื่องรางที่ทำจากไม้ของต้นวิกเกนทรีจริงๆ” ศาสตราจารย์บรอดหยิบไม้กางเขน เงยหน้าขึ้นมอง และพูดติดตลกว่า "อย่างไรก็ตาม มันด้อยกว่ามาก ฉันกล้าบอกว่ามันขายไม่ได้ในราคา 2 เกลเลียน"

　　 อัลเบิร์ตรู้ว่าศาสตราจารย์บราวเดอร์เพิ่งพูดเรื่องตลกง่ายๆ และเขาไม่สนใจเลย

“ถ้าอยากจะทำเครื่องราง ฉันแนะนำให้เธออ่านหนังสือเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุ” ศาสตราจารย์บรอดแนะนำว่า “ถ้าเป็นคนอื่น ฉันอาจจะไม่แนะนำให้ เพราะอย่างน้อยก็ควรเป็นนักเรียนปี3ถึงจะมีความรู้พอ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ”

　　 “มีหนังสืออะไรแนะนำไหม” อัลเบิร์ตถาม

“”การเล่นแร่แปรธาตุอย่างง่าย" นี้เป็นหนังสือเบื้องต้น ฉันชอบที่จะเรียกมันว่าการเล่นแร่แปรธาตุที่โง่เขลา ศาสตราจารย์บรอดหยิบนาฬิกาพกออกมาและเหลือบมองดูนาฬิกาแล้วพูดว่า "เอาละ ฉันมีบทเรียนอื่นในภายหลัง ถ้าเธอยังต้องการพูดเกี่ยวกับการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ฉันแนะนำให้เธอมาที่สำนักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ในวันหยุดสุดสัปดาห์แล้วมาหาฉัน”

*****

กรินดีโลว์ (Grindylow) เป็นปีศาจน้ำตัวสีเขียวซีดและมีเขา พบได้ตามทะเลสาบทั่วอังกฤษและไอร์แลนด์ กินปลาตัวเล็กและตะไคร่น้ำเป็นอาหาร อย่างไรก็ตาม ในบางครั้งพวกมันก็กินมนุษย์ (ด้วยเหตุนี้จึงถูกจัดให้เป็นสิ่งมีชีวิตที่เกี่ยวข้องกับศาสตร์มืด) กรินดีโลว์ดุร้ายกับพ่อมดและมักเกิ้ลพอ ๆ กัน แต่ชาวเงือกจะทำให้พวกมันเชื่องได้ กรินดีโลว์มีนิ้วที่ยาวมาก ซึ่งแม้จะใช้ยึดจับอะไรได้เหนียวแน่น แต่ก็หักได้ง่ายดาย

พ่อมดแม่มดมักใช้คาถาแทงปฏัก (Revulsion Jinx) รับมือกับพวกปีศาจน้ำตัวเขียว เนื่องจากคาถามีผลบังคับให้คนหรือสิ่งของนั้น ๆ ปล่อยสิ่งที่ฉวยหรือกำไว้ด้วยการปล่อยประกายเป็นไฟ ใช้ได้ทั้งบนบกและใต้น้ำ หากใช้ใต้น้ำประกายไฟจะถูกเปลี่ยนเป็นน้ำร้อนแทน