EP 415 ความงามของอดีตหัวหน้า

EP 415 ความงามของอดีตหัวหน้า

By loop

ห้องส่วนตัวในร้านอาหารระดับกลาง

ดงซูบินได้เรียกรองหัวหน้าสำนักที่หกพี่เฉียนออกมาตอบรับเขา พี่เฉียนยังคงกังวลและถามอยู่เรื่อยๆ ว่าเขาเกี่ยวอะไรกับคดีที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวถูกบุกรุกหรือไม่ แม้ว่าสิ่งของเหล่านี้จะถูกนำเข้ามาในประเทศจีนและจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์ แต่ความเสียหายต่อกิจการต่างประเทศของจีนนั้นยิ่งใหญ่ เรื่องนี้กลายเป็นข้อพิพาทระหว่างประเทศ และหนังสือพิมพ์รายใหญ่ทั้งหมดกำลังรายงานเรื่องนี้ หาก ดงซูบินมีส่วนเกี่ยวข้องพี่เฉียนอาจถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในขณะที่เขาซื้อตั๋วเครื่องบินให้เขา

ดงซูบินปฏิเสธที่จะยอมรับและอ้างว่าเขาไปญี่ปุ่นเพื่อตามหาใครสักคน

ในที่สุดพี่เฉียนก็เชื่อเขาและไม่ถามต่อ

ดงซูบินรู้สึกผิดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่เฉียน และมอบบุหรี่จงกวางสามกล่องให้เขาหลังอาหารกลางวัน เขาพยายามที่จะปฏิเสธแต่ยอมรับของขวัญของ ดงซูบินหลังจากการโน้มน้าวใจบางอย่าง นี่คือวัฒนธรรมการแลกเปลี่ยนของขวัญและความโปรดปรานของจีน และของขวัญไม่จำเป็นต้องมีราคาแพง

พี่เฉียนบอก ดงซูบินว่าเสี่ยวหยาง ไม่ได้มาทำงานในวันนี้และอาจป่วยก่อนออกเดินทาง

ดงซูบินกังวล หัวหน้าเสี่ยว ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี และเขาควรไปเยี่ยมเธอถ้าเธอป่วย ……. 13.00 น.

ดงซูบินมองไปรอบๆ ถนนเล็กๆ นอกเขตที่ของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะตะวันตก ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง อาคารยังคงเป็นอาคารชั้นเดียวและยังคงอยู่ในตรอกซอกซอยที่ซับซ้อนมากมาย เกือบสองปีแล้วที่ ดงซูบินใช้ “ย้อนกลับ”เพื่อซื้อยารักษาโรคหัวใจวายและโรคหอบหืดสำหรับรัฐมนตรีหลิวเขาได้ติดต่อกับเสี่ยวหยาง ทางโทรศัพท์ และพวกเขาก็ได้พบกันมาระยะหนึ่งแล้ว เขาไม่ได้มาเยี่ยมเธอในช่วงปีใหม่ และเขาควรซื้อของขวัญมาเยี่ยมเธอตอนนี้ ยามหยุด ดงซูบินที่ทางเข้าที่พัก "คุณคือใคร?" ดงซูบินยิ้ม “ผมชื่อดงซูบินเสี่ยวหยาง หัวหน้าเสี่ยว อยู่บ้านหรือเปล่า”

"รอที่นี่." ยามกลับไปที่ตำแหน่งของเขาและโทรออก สักพักก็โผล่หัวออกมา “หัวหน้าเสี่ยว ขอให้คุณเข้าไปข้างใน อาคาร 1, 202”

"ตกลง. ขอบคุณ” ดงซูบินถือของขวัญของเขาและเข้าไป

ดิ๊งด๊อง… ดิ๊งด๊อง… ดงซูบินกดกริ่งของหัวหน้าเสี่ยว

ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูก็เปิดจากด้านใน และหญิงสาวสวยคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในวัยสี่สิบต้นๆ ของเธอ เธอมีรูปลักษณ์ที่สูงกว่าปกติและสวมชุดนอนผ้าไหม ผมของเธอถูกมัดไว้ และเธอมีเสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์ทับเสื้อสเวตเตอร์ของเธอ

ดงซูบินตกตะลึงเป็นครั้งที่สอง “เสี่ยว… หัวหน้าเสี่ยว?”

“ทำไมคุณดูแปลกใจจัง” เสี่ยวหยางหัวเราะและเปิดประตู “นายคิดว่าฉันเป็นตัวปลอมเหรอ?”

ดงซูบินหน้าแดง “เอ่อ… คุณดูหน้าซีดๆ และผมจำคุณไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น ผมได้ยินมาว่าคุณป่วย คุณรู้สึกยังไงตอนนี้?”

เสี่ยวหยางก้าวออกไปเพื่อให้ ดงซูบินเข้ามา "ฉันสบายดี. ฉันแค่เหนื่อย เข้ามา."

ดงซูบินรู้ว่าไม่ใช่เสี่ยวหยางที่เปลี่ยนไป เขาเป็นคนที่เปลี่ยนไป

ในอดีต ดงซูบินมักจะมองดูผู้อื่นและไม่สนใจสิ่งอื่น แต่เมื่อเขาได้พบกับผู้คนที่มีสถานะสูงกว่า เขาเรียนรู้ที่จะไม่ตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอก ตอนนี้เขามองไปที่อดีตหัวหน้าของเขาและตระหนักว่าเขาไม่ได้สังเกตว่าเธอดูสวยขึ้นหลังจากมองดูเธอมาระยะหนึ่งแล้ว

ประตูปิดลง และมีเพียงทั้งสองคนเท่านั้นที่อยู่ในอพาร์ตเมนต์

“ขอโทษสำหรับความยุ่งเหยิง ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมาและอย่าเก็บกวาด” เสี่ยวหยางเห็น ดงซูบินมองเธอและยิ้ม “มีอะไรผิดปกติ?”

ดงซูบินกระแอมในลำคอของเขา เขาไม่ใช่ลูกน้องของเสี่ยวหยางอีกต่อไปและสามารถพูดกับเธอได้อย่างเป็นกันเองมากขึ้น “ผมสังเกตว่าคุณเปลี่ยนไป… อืม… ตอนนี้คุณสวยขึ้นมากแล้ว”

เสี่ยวหยางหัวเราะ “เจ้าเด็กเหลือขอ… นายกล้าพูดแบบนี้กับอดีตหัวหน้าเก่าของนายได้อย่างไร”

“อา… ฉันพูดความจริง” ดงซูบินมองไปรอบ ๆ “อ้าว อยู่บ้านคนเดียวเหรอ”

เสี่ยวหยางพยักหน้าและนั่งบนโซฟากับ ดงซูบิน“นายก็รู้ว่าฉันหย่าร้างมาหลายปีแล้วและอยู่คนเดียว นี่… ดื่มชาสักถ้วย”

ดงซูบินรู้ว่าเสี่ยวหยางเป็นผู้หย่าร้างและมีลูกชายกำลังศึกษาอยู่ในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น แต่ลูกชายของเธออยู่กับอดีตสามีและจะอาศัยอยู่กับเสี่ยวหยางสองวันทุกเดือน เขารู้สึกแย่กับอดีตผู้นำของเขาที่อยู่คนเดียวแม้ว่าเธอจะป่วย เขารู้สึกขอบคุณเสี่ยวหยางมาโดยตลอดและต้องการทำอะไรเพื่อเธอ "คุณกินอะไรมารึยัง?"

“ฉันไม่มีความอยากอาหารและขี้เกียจทำอาหาร ฉันเพิ่งกินยาไป”

“นี่มันผิด” ดงซูบินพับแขนเสื้อขึ้นและยืนขึ้น “ผมเตรียมของมาให้คุณด้วย มาอยู่ตรงนี้.”

เสี่ยวหยางดึง ดงซูบินกลับมา "ไม่จำเป็น. นายเพิ่งมาถึง นั่งลงก่อน."

ดงซูบินได้ตอบกลับ “ท่านผู้เฒ่า คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉันมาก ดูหน้าคุณสิ คุณซีดมาก คุณจะข้ามมื้ออาหารของคุณได้อย่างไร? ไปพักผ่อนในห้องของคุณ แล้วฉันจะโทรหาคุณเมื่ออาหารพร้อม” เขาสามารถบอกได้ว่าเสี่ยวหยางพักผ่อนอยู่ในห้องของเธอก่อนที่เขาจะมาจากการแต่งตัวของเธอ เขาช่วยเธอขึ้นและพาเธอไปที่ห้องเสี่ยวหยาง ได้รับการพัฒนามาอย่างดี และหน้าอกของเธอก็กระตุกขณะที่เธอนอนลงบนเตียง

เอาล่ะ… ทำไมฉันไม่รู้ว่าอดีตหัวหน้าเสี่ยว มีเสน่ห์มากขนาดนี้มาก่อน?

ดงซูบินมองออกไปอย่างรวดเร็ว “หลับไปซะ ฉันจะเตรียมอาหารกลางวันให้”

เสี่ยวหยางยิ้ม “ฉันคิดว่าคุณรู้วิธีสร้างปัญหาข้างนอกเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่าคุณดูแลคนอื่นอย่างไร”

ดงซูบินคลุมเสี่ยวหยางด้วยผ้าห่มของเธอและตอบอย่างไร้ยางอาย “ยังไม่สายเกินไปที่จะรู้เรื่องนี้ ผมไม่ได้เก่งอะไรมากมาย แต่ผมดูแลคนอื่นได้ดี” เขาไม่ได้ส่งเสริม หลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิตและแม่ของเขากลับมาทำงานที่มณฑล เขาดูแลตัวเองที่ปักกิ่งเป็นเวลาหลายปี แม้ว่าฉูหยวนจะช่วยเขาซักเสื้อผ้าในภายหลัง แต่เขาไม่ค่อยซักเสื้อผ้าหรือทำอาหารใน มณฑลหยานไท่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้ เขาแค่ขี้เกียจ

หลังจากเข้าครัวแล้ว ดงซูบินก็เริ่มทำอาหาร

ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา ดงซูบินถือชามโจ๊กร้อนไปที่ห้องนอนสำหรับเสี่ยวหยางและหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาเพื่อดูว่าเธอเป็นไข้หรือไม่

เสี่ยวหยาง ถอนหายใจ “คงจะดีถ้าคุณเป็นลูกของฉัน”

ดงซูบินวางชามเปล่าไว้บนโต๊ะข้างเตียงและได้ยินเสียงที่อ้างว้างของเสี่ยวหยาง เขารู้ว่าเธอรู้สึกเหงาเมื่อต้องพลัดพรากจากลูกชาย “งั้นก็ปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกชายของคุณ ถ้าคุณไม่สบาย ก็แค่โทรหาผมฉันอาจไม่รู้อะไรมาก แต่การทำอาหารและล้างจานไม่ใช่ปัญหา”

เสี่ยวหยาง หัวเราะ "ขอขอบคุณ."

“ดูที่คุณ ผมควรจะเป็นคนขอบคุณที่คุณดูแลผม ในอดีตผมเป็นคนใจร้อนและทำให้เจ้านายเดือดร้อนมากมายในอดีต”

เสี่ยวยหางดึงปลอกคอของชุดนอนและวางเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใต้รักแร้ เธอไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน และหน้าอกของเธอก็แกว่งไปมาอย่างแรงขณะที่เธอเคลื่อนไหว ดงซูบินรีบหันหน้าหนีและนำชามเปล่าไปที่ห้องครัวเพื่อล้าง หลังจากนั้น เขาหยิบซองที่มีกองเงินสดออกมาจากกระเป๋าไปที่ห้อง เขาวางซองจดหมายไว้บนโต๊ะข้าง เงินเพื่อชำระเสี่ยวหยางสำหรับการชำระค่าตั๋วเครื่องบินและเงินเยนที่เขายืมมมา

หลังจากนั้นไม่นานเทอร์โมมิเตอร์ก็ส่งเสียงบี๊บ 37.9 องศาเซลเซียส ไข้ขึ้นเกือบสูง

ดงซูบินพบยารักษาไข้ในบ้านและมอบให้เสี่ยวหยาง“กินยาแล้วงีบ ถ้ายังไม่หายดีควรไปพบแพทย์”

เสี่ยวหยางโบกมือของเธอ “ช่วยฉันด้วย นี่เป็นเพียงไข้เล็กน้อยเท่านั้น”

ดงซูบินจ้องมองเธอ “ไม่ ผมจะไม่ทำตามที่คุณบอก แค่งีบหลับแล้วเรียกหาผมถ้าคุณต้องการอะไร ผมจะดูทีวีข้างนอก”

ยาออกฤทธิ์และเสี่ยหยางรู้สึกง่วง “คุณเดินทางมาไกลเพื่อพบฉัน ฉันจะปล่อยให้คุณทำเช่นนี้ได้อย่างไร”

“นี่คือสิ่งที่ฉันควรทำ คุณปฏิบัติกับฉันเหมือนคนนอกหรือเปล่า”

หลังจากที่เสี่ยวหยาง หลับไป ดงซูบินก็ไปที่ห้องนั่งเล่นและปิดประตูเบา ๆ ข้างหลังเขา

ขณะนี้เวลาประมาณบ่าย 2 โมง

ดงซูบินรู้ว่าหัวหน้าเสี่ยว ไม่มีความสุขในการทำงาน เธอรู้สึกไม่สบายเพราะเหตุนี้หรือไม่? โอ้ หัวหน้าเสี่ยว กำลังมองหาการเชื่อมต่อที่จะย้ายไปที่ความมั่นคงแห่งรัฐเมืองเฟิงโจว ก่อนหน้านี้ และเขาได้ขอความช่วยเหลือจาก พี่หยาง เขาสงสัยว่าจะมีข่าวดีหรือไม่ ในขณะที่เขาต้องการให้ เสี่ยวหยาง เซอร์ไพรส์ ดังนั้นเขาจึงโทรหาหลวนเสี่ยวผิง

ดงซูบินไม่กล้าท่วงสัญญากับพี่หยาง และทำได้แค่ถามแม่ของเขา

สายก็ผ่าน “แม่คะ หนูอยู่ในห้องเรียนหรือเปล่าคะ”

“ไม่ แม่พึงจะสอนเสร็จ มีอะไรผิดปกติ?”

“แม่จำครั้งสุดท้ายที่ผมถามลุงหยางเกี่ยวกับตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐได้ไหม? เป็นยังไงบ้าง?”

“อา… แม่เกือบลืมบอกลูกไป เช้านี้ลุงหยางของลูกบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี”

ดวงตาของ ดงซูบินสว่างขึ้น “ความน่าจะเป็นคืออะไร”

ลวนเสี่ยวปืงได้ตอบกลับ “พี่หยางบอกว่าเบื้องต้นมีการลงมติแล้ว นั่นหมายความว่าไม่น่าจะมีปัญหา เขาขอเบอร์ลูกเมื่อเช้า เขายังไม่ได้โทรหาลูก? ไม่ลูกก็โทรหาเขา เขาเฝ้าติดตามสิ่งนี้เพื่อคุณ และคุณควรขอบคุณเขา”

"ตกลง! ผมเข้าใจแล้ว."

เรียบร้อยแล้ว!