ตอนที่80 หนูเล่นเป็นแมว

ตอนที่80 หนูเล่นเป็นแมว

　 "นี่ ไปกันเถอะ" เฟร็ดกำลังวิ่ง เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นและเลือดกำลังเดือดพล่าน เกมซ่อนหากับฟิลช์ น่าสนใจกว่าที่คาดไว้

　　 ฟิลช์เพิ่งผ่านทางลับและวิ่งไปด้านหน้าเพื่อสกัดกั้นพวกเขา แต่เฟร็ดไม่กังวล ก่อนที่ฟิลช์ไปถึงด้านหน้าเพื่อสกัดกั้นพวกเขา แต่ทั้งสองก็รีบหนีจากเขาก่อนได้

　　ฟิลช์จะไม่มีทางสกัดพวกเขาล่วงหน้าได้ เพราะเขาไม่แข็งแกร่งเท่าสองคนที่มีแผนที่ตัวกวน!

　　 ปัญหาเดียวคือคุณนายนอร์ริส แมวตัวนี้จัดการยากกว่าฟิลช์มันรวดเร็วและชาญฉลาด มันไม่ง่ายเลยที่จะกำจัดมัน

แมวของฟิลช์จะเตือนเจ้าของของมันและมันจ้องมาที่พวกเขา เฟร็ดอยากจะเตะมัน แต่พวกเขารู้ว่ามันไม่มีเวลาแล้ว และการเตะคุณนายนอร์อริสมีแต่จะทำให้ฟิลช์โกรธขึ้นเท่านั้น

　　 “ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าอีกแล้ว ทำไมฟิลช์ถึงเร็วกว่าเราล่ะ” จอร์จบ่นพึมพำ

　　 “ไม่ต้องห่วง เขาตามไม่ทันหรอก!” เฟร็ดคุ้นเคยกับปราสาทน้อยกว่าฟิลช์มาก เขาต้องพึ่งพาแผนที่เพื่อให้สามารถทิ้งคู่ต่อสู้ไว้ข้างหลังได้อย่างต่อเนื่อง

　　 "แอบหนีกันเถอะ" เฟร็ดหัวเราะทันที "เลี้ยวขวาไปข้างหน้าแล้วลงบันไดไปชั้นสี่กัน"

　　 “ฉันกล้าพูดว่า... เขาจะต้องบ้าแน่!” จอร์จพูดอย่างร่าเริง

ฟิลช์รู้ทางลับมากมายในปราสาท และเขาคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในปราสาทมากกว่าพี่น้องวีสลีย์ แต่แล้วยังไงล่ะ? พวกเขามีแผนที่ตัวกวน แม้ว่าฟิลช์จะเดินไปรอบๆ ล่วงหน้าเพื่อสกัดกั้นพวกเขา ตราบใดที่ฟิลช์ไปที่นั่น พวกเขาก็จะอ้อมไปทางอื่น

　　 เฟร็ดเริ่มช้าลง หายใจเข้า เขามองไปจากแผนที่นั้น และพูดอย่างร่าเริงว่า “ฟิลช์หยุดแล้ว ฉันคิดว่าเขายังสับสนอยู่”

　　 “อันที่จริงมันค่อนข้างน่าสนใจกับการเล่นไล่จับกับฟิลช์” ก่อนการไล่จับของฟิลช์ จอร์จรู้สึกง่วงมาก แต่ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยว่า "เรื่องนี้คงทำให้เราสนุกไปอีกหลายเดือน"

　　 “ตึ๋ง ตึ๋ง ตึ๋งตึ๋ง เด็กปี1จอมซน เดินเล่นตอนกลางดึก” จู่ๆพิฟส์ก็กระโดดออกจากห้องเก็บรางวัล และหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน กรีดร้องอย่างมีความสุข

　　 "ไงพิพฟ์" จอร์จยกมือขึ้นและทักทายพิฟส์ "แมวของ ฟิลช์กำลังไล่เราจากด้านหลัง นายอยากไปแกล้งเขาไหม"

　　 “ฉันหวังว่าพวกนายจะถูกฟิลช์จับได้มากกว่าอะ” ดวงตาของ ผีพิฟส์เป็นประกายอย่างซุกซน

　　 “ไม่มีทางหรอก แถมฟิลช์พยายามตามจับเราอยู่ตลอด” เฟร็ดยักไหล่ หยิบไม้กายสิทธิ์และใช้คาถาปลดล็อคเพื่อเปิดประตูไม้ที่นำไปสู่ทางเดินอีกห้องหนึ่ง

　　 “เอ่อ บางทีฉันควรบอกฟิลช์” พิฟส์กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า "นี่คงจะดีกับพวกนายเนอะ"

　　 “ลองบอกเขาสิ” จอร์จปิดประตูด้วยมือและพูดอย่างไม่พอใจว่า "แต่ ฉันได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของพวกนายไม่ได้ดีกันหนิ นายอยากเห็นฟิลช์มีความสุขเหรอ"

　　เฟร็ดโบกมือให้พิฟส์ "ฉันคงไม่ต้องพูดหรอกนะ"

　　 "ไอ้พวกนักเรียนแหกกฏ!" พิฟส์ ซึ่งถูกทำร้ายโดยทั้งสอง ทันใดนั้นตะโกนว่า "มาที่ ห้องเก็บรางวัล!!"

　　 “พิฟส์นี่น่ารำคาญชะมัด” จอร์จพึมพำและเปลือกตาของเขากระตุก

　　 “ถ้าไม่ตะโกนก็คงไม่เรียกว่าพิฟส์หรอก” เฟร็ดเหลือบมองแผนที่ทันที และฟิลช์ก็วิ่งไปทางด้านนี้ด้วยความเร็วที่เร็วมาก

　　 “เงียบไปเลยพิฟส์”

　　 เฟร็ดและจอร์จกลับมาที่เดิม พิฟส์ยังคงอยู่ในทางเดินและไม่ออกไปทันที

　　 “ไม่ นายควรทำให้พิฟส์ตะโกนดังกว่านี้” เฟร็ดพึมพำ “เอาให้คอแตกไปเลย!”

"ตามที่ขอ."

　　พิฟส์เห็นทั้งสองกลับมา จู่ๆ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเฟร็ด และตะโกนว่า: "นี่ พวกนักเรียนน่ารังเกียจอยู่ที่นี่แล้ว"

　　 เฟร็ดทำท่าทางหยาบคายใส่พิฟส์ก่อนจากไป และหายตัวไปอยู่ที่มุมทางเดินพร้อมกับจอร์จ

　　 “พิฟส์?”

　　 ครู่ต่อมา ฟิลช์ก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า "เร็วเข้าแล้วบอกฉันทีว่าพวกมันไปไหน"

　　 "นายควรพูดว่า 'ได้โปรด'"

　　 ฟิลช์ไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องไร้สาระกับพิฟส์แต่กำลังจะไล่ตามแมวของเขา คืนนี้เขากำลังจะเป็นบ้า เจ้าพวกนั้นกล้าเล่นไล่จับกับเขาตัว

เรื่องแบบนี้มันไม่เคยมีมาก่อน!

　　 ฟิลช์ไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้ เขาต้องจับนักเรียนเหล่านั้นและลงโทษพวกเขาอย่างรุนแรง

　　 "เกิดอะไรขึ้น?" สเนปปรากฏตัวที่โถงทางเดินในชุดนอน

　　 “ศาสตราจารย์ครับ มีคนเดินไปมาตอนกลางคืน และผมกำลังพยายามจะจับพวกเขา” ฟิลช์กัดฟันแล้วพูดว่า "พิฟส์รู้ว่าเป็นใคร แต่เขาไม่พูด"

　　 สเนปเงยหน้าขึ้นมองพิฟส์แล้วถามว่า “พิฟส์พวกนั้นเป็นใคร”

　　 “เด็กใหม่สองคนที่น่ารังเกียจของกริฟฟินดอร์” พิฟส์พูด พลางจ้องไปที่ฟิลช์  “เจ้าตัวเล็กสองคนบอกว่านายจับพวกเขาไม่ได้หรอก!”

　　พิฟส์มองไปที่ใบหน้าบิดเบี้ยวของฟิลช์ที่เต็มไปด้วยความโกรธและบินจากไปอย่างมีความสุข เขาไม่ได้เปิดเผยชื่อของเฟร็ดและจอร์จ

“ศาสตราจารย์ นักเรียนกริฟฟินดอร์สองคนต้องกลับไปที่ห้องนั่งเล่นหลังจากโดนพิฟส์ทำให้ตกใจ เราต้องหยุดพวกเขาที่ชั้นแปด ผมรู้ว่ามีทางลัดไปยังชั้นแปด...” ด้วยประสบการณ์อันยาวนานของฟิลช์  ในไม่ช้าก็เขาคิดหาวิธีจับนักเรียนที่เดินทางกลางคืน และตามสเนปไปอย่างรวดเร็ว

　　 สเนปตกลง เขาไม่รังเกียจที่จะจับเด็กกริฟฟินดอร์สองคนและหักร้อยคะแนนอย่างรุนแรง

　　 ในเวลานี้ เฟร็ดและจอร์จที่ขึ้นไปบนชั้นแปดก็พบว่าสเนปเข้าร่วมในการล่าด้วย ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เราต้องกลับไปที่ห้องนั่งเล่นให้เร็วเลย"

　　 หากมีเพียงฟิลช์ ทั้งสองคนก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกสกัด แต่ตอนนี้มีสเนปอีกคนแล้ว สถานการณ์มันไม่ง่ายเลย

　　 ไม่มีใครอยากตกไปอยู่ในมือของศาสตราจารย์ปรุงยา มันไม่มีอะไรดีอย่างแน่นอน ทุกคนรู้ว่าสเนปเกลียดนักเรียนกริฟฟินดอร์

　　 ทั้งสองวนเวียนอยู่ข้างนอก หลังจากที่กลับมาถึงชั้นแปดแล้ว สุภาพสตรีอ้วนก็ยังไม่มา

　　 เฟร็ดและจอร์จผิดหวังมาก ซึ่งหมายความว่าพวกเขาต้องเดินไปรอบ ๆ ปราสาทเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกล่าโดยสเนปและฟิลช์

“ไม่ ฟิลช์กำลังจะไปที่ชั้นแปดผ่านทางลับ เราต้องหาที่ซ่อนโดยเร็วที่สุด” เฟร็ดที่กำลังดูแผนที่ของจุดนั้นอยู่พูดขึ้นมาทันที เขารู้ทันทีว่ามันไม่ดี จึงรีบนำและเตรียมจะหนี .

　　 “ระวังจะโดนสเนปขวางไว้” จอร์จรีบเตือน

　　 "ฉันรู้" เฟร็ดรู้สึกกังวลมาก จึงรีบเดินกลับเข้าไปในทางเดิน ตอนนี้เมื่อเขาขึ้นไปที่ชั้นเจ็ด เขาน่าจะหนีจากแมวและสเนป ทีมนี้อันตรายกว่าฟิลช์

　　 "มีห้องอยู่ข้างๆ บางทีเราอาจจะซ่อนอยู่ที่นั่น" จอร์จชี้ไปที่ห้องร้างทางด้านขวาของชั้นแปดแล้วพูดขึ้น

“ไม่ มันต้องเป็นไปตามนั้นแน่นอน แมวของฟิลช์คล่องตัวกว่าที่เราคิด เราต้องอดทน วิ่งไปรอบๆพวกฟิลช์ และออกจากทางลับที่มีสิงโตและนกอินทรีสลักไว้” เฟร็ดแทบหยุดหายใจและพบว่าพวกเขาอาจถูกจับได้และทันใดนั้นอารมณ์ของเขาก็แย่มาก