EP 410 ของขวัญวันเกิดของมาดามหัน
EP 410 ของขวัญวันเกิดของมาดามหัน
By loop
ค่ำ 19.15 น.
พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม
ครอบครัวคณะกรรมการพรรคเมือง เลขที่ 1 คฤหาสน์. อาหารที่หอมกรุ่นจากครัวเต็มบ้าน ในห้องนั่งเล่น เสี่ยวหลานใช้เครื่องวัดความดันโลหิตเพื่อวัดความดันโลหิตของหานจินขณะที่เสี่ยวจิน, เสี่ยวห่าว และรุ่นน้องคนอื่น ๆ ดู ผ่านไปครู่หนึ่ง มิเตอร์ก็ส่งเสียงบี๊บและแสดงผล “ชีพจร 76 ความดันโลหิต 70 – 110 ปกติ”
เสี่ยวจินโล่งใจเมื่อเธอได้ยินมัน
หานจินยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันบอกว่าฉันสบายดี ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง”
เสี่ยวหลานหรี่ตาและค่อยๆถอดสายรัดแขนออก “ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว คุณควรทานยาก่อน เสี่ยวห่าวไปหยิบแก้วน้ำมา”
"รับทราบ!" เสี่ยวห่าวไปนำน้ำมาให้ป้าของเขาทันที
หานจิน ตบหลังมือของ เสี่ยวหลาน“หยุดสั่งน้องชายของลูกเสียที ทำไมลูกไม่ไปเอาน้ำด้วยตัวเอง? โอ้ ซูบินอยู่ที่ไหน? วันนี้เขาจะมาหรือเปล่า” เสี่ยวหลานยิ้ม “หนูบอกเขาแล้วและเขาบอกว่าเขาจะมา แต่หนูโทรหาเขาสองสามครั้งก่อนหน้านี้แล้ว และโทรศัพท์ของเขาปิดอยู่ หรือแบตเตอรี่หมด หนูจะโทรหาเขาอีกครั้ง” เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดหมายเลขของดงซูบิน ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง และดวงตาของเธอก็หรี่ลงเป็นรอยกรีด “โทรศัพท์ของเขายังคงปิดอยู่ เขากล้าดียังไงมาร่วมงานวันเกิดแม่ฉันช้าแล้วยังปล่อยให้ทุกคนรอเขาอยู่!” หานจิงตบมือของ เสี่ยวหลาน“บางทีเขาอาจจะกำลังยุ่ง”
เสี่ยวหลานช่วยแม่ของเธอขึ้น “อย่ารอเขาอีกเลย ไปกินข้าวกันเดี๋ยวนี้”
เสี่ยวหลานมองดูนาฬิกาของเขาและขมวดคิ้ว เมื่อคืน เสี่ยวหลานได้ติดตามมาดามหานที่โรงพยาบาล แต่ดงซูบิน ซึ่งเป็นลูกเขยในอนาคตไม่ปรากฏให้เห็น เขายังออกจากโรงพยาบาลโดยไม่บอกใครเลย และไม่ปรากฏตัวในวันนี้ วันนี้วันเกิดป้าของเขา แล้วเขาจะปิดโทรศัพท์ได้ยังไง? เขาไม่น่าเชื่อถือเกินไป
พี่น้องตระกูลเสี่ยว เสี่ยวเกาปัง, เสี่ยวเกาเหลียง และ เสี่ยวเกาเจียง ลงมาชั้นล่าง
เสี่ยวเกาปังมองไปรอบ ๆ “เสี่ยวตงยังไม่มาเหรอ?”
“เขากำลังไปทำธุระด่วน” เสี่ยวหลานโกหก “…และใกล้จะถึงแล้ว”
เสี่ยวเกาเจียงเป็นพลโทและตรงไปตรงมา "ตอนนี้กี่โมงแล้ว? อะไรจะสำคัญไปกว่าการฉลองวันเกิดของแม่คุณ”
เสี่ยวหลาน ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
เสี่ยวหลานยิ้มและมองไปที่ลุงที่รองของเขา “ลุงรอง ลุงคิดผิดที่พูดแบบนี้ รัฐบาลท้องถิ่นแตกต่างจากกองทัพ ถึงเวลาสงบได้แล้ว งานของลุงอาจไม่ยุ่งเท่าไร แต่รัฐบาลท้องถิ่นต่างออกไป เราต้องให้ความสำคัญกับประชาชนและประเทศชาติก่อนเรา ถ้าเกิดแผ่นดินไหวในอำเภอของเรา ลุงคิดว่าเราจะยังมาฉลองวันเกิดแม่หนูได้ไหม? หนูคิดว่าแม่จะตีหนูถ้าหนูปรากฏตัวที่นี่ใช่ไหม” น้ำเสียงของเธอค่อนข้างกระวนกระวายใจ
หานจินจ้องไปที่ลูกสาวของเธอ “เสี่ยวหลาน! พูดกับลุงรองแบบนี้ได้ยังไง!”
เสี่ยวเกาเจียงแทบจะเป็นบ้า “เจ้าเด็กเหลือขอเข้าข้างเขา! ฮึ่ม! ฉันไม่สามารถแม้แต่วิพากษ์วิจารณ์ซูบินที่มาสาย?! อา?!”
ฉีหลีเฟิง ภรรยาของ เสี่ยวเกาเจียงดึงเขากลับมา “หยุดเถียงได้แล้ว”
เสี่ยวห่าวยกมือขึ้นและทำท่าทางขอเวลา “ป๊ะป๊า พี่สาว หยุดเถียง มาทานอาหารเย็นกันเถอะ”
เสี่ยวเกาเหลียง ยิ้ม "พอได้ลแว้. เรามาเริ่มทานอาหารเย็นกันเถอะ”
ทุกคนอารมณ์เสียเพราะพระพุทธรูปหินทรายภูเขาเทียนหลง
กริ๊ง… กริ๊ง… กริ๊ง… เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น
หานจินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "… ฉันจะตอบ."
ทุกคนรู้ว่าหานจิงกำลังรอสายนี้อยู่ และ เสี่ยวหลานก็ช่วยเธอรับสายอย่างรวดเร็ว "สวัสดี."
“พี่สะใภ้ ฉันเองเสี่ยวเกาหยู ฉันได้ยินมาว่าพี่ไม่สบาย เป็นยังไงบ้าง?”
ดวงตาของหานจิงแสดงความผิดหวังและบังคับให้ยิ้ม “เกาหยู… ฮ่าฮ่า… ฉันสบายดี… ตกลง… ขอบคุณมาก เธอต้องดูแลตัวเองด้วยนะ…”
หานจิงกำลังรอสายจากผู้อาวุโส ทุกปี ผู้อาวุโสเสี่ยว จะโทรหาเธอในวันเกิดของเธอโดยไม่ล้มเหลว แต่ปีนี้… เธอไม่ได้รับโทรศัพท์จากเขาเลย เธอกลั้นน้ำตาและกลับไปที่โต๊ะอาหารหลังจากวางสาย เธอบังคับตัวเองให้ยิ้มและขอบคุณทุกคนที่ฉลองวันเกิดกับเธอ
ทุกคนสามารถบอกได้ว่า หานจินรู้สึกแย่มาก
นี่ควรจะเป็นโอกาสที่มีความสุข แต่ตอนนี้…
ทุกคนที่โต๊ะอาหารเงียบ
ดิ๊งด๊อง… ดิ๊งด็อง… เสียงกริ่งประตูดังขึ้น และ เสี่ยวห่าวกระโดดขึ้นไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดก่อนเปิดประตู “พี่เขย ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว”
ดงซูบิน กำลังหอบ “ฉันมาช้าไปหรือเปล่า”
เสี่ยวห่าวลดเสียงของเขา "ระวัง. พี่สาวคนโตของฉันเพิ่งทะเลาะกับพ่อเพราะคุณ” เขาพูดอย่างรวดเร็ว
ดงซูบิน รู้สึกประทับใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาไม่ได้คาดหวังว่า เสี่ยวหลานจะปกป้องเขาขนาดนี้ "ฮะ? เป็นความผิดของฉัน… เสี่ยวหลาน ไม่ควรตอบผู้อาวุโสของเธอด้วย” เขารีบถอดรองเท้าและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะก่อนเข้าไป วันนี้เขาเหนื่อยทั้งกายและใจ เขาต้องวิ่งเป็นระยะทางสั้น ๆ เพื่อมาที่นี่และมีเหงื่อออก
ขณะที่ ดงซูบิน เข้ามาในห้องนั่งเล่น ทุกคนก็หันมามองเขา
ดงซูบิน ถือกระเป๋าและขอโทษ "ขอโทษที่มาสาย. ฉันไปเตรียมของขวัญวันเกิดคุณป้า และแบตเตอรี่โทรศัพท์ฉันหมด ฉันจะลงโทษตัวเองด้วยการดื่มแก้ว” เขาเทแอลกอฮอล์หนึ่งแก้วแล้วกลืนลงไป
หานจินยิ้ม “รีบไปนั่งเถอะ”
ดงซูบิน นั่งลงและมองไปรอบ ๆ ฮะ? ทำไมรู้สึกมืดมนจัง
นี่ควรจะเป็นโอกาสที่มีความสุข แต่ก็รู้สึกหดหู่ใจ เสี่ยวจินรู้สึกว่ามันเป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอไม่ทำพระพุทธรูปหาย มันจะไม่... เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจและหยิบของขวัญกระเบื้องเคลือบที่เธอซื้อออกมา “ป้าฉันขอให้คุณอายุยืน เครื่องประดับเครื่องลายครามนี้เหมาะสำหรับคุณ” เธอส่งของขวัญให้หานจิง
หานจินหยิบมันออกมาและถือไว้ในมือของเธอ "ขอบคุณ. ฮาฮา…”
เสี่ยวห่าว, เสี่ยวหลาน และคนอื่นๆ หยิบของขวัญออกมาทีละชิ้น และ หานจิง ก็ขอบคุณพวกเขา “สิ่งเหล่านี้สวยงามมาก ขอบคุณมากจริงๆ.”
ควรถึงเวลาของ เสี่ยวหลานที่จะมอบของขวัญให้แม่ของเธอ แต่เธอก็รีบไปและไม่ได้เตรียมอะไรเลย เธอทำได้เพียงยิ้มและส่งสัญญาณให้ ดงซูบิน ตาของคุณแล้ว.
ดงซูบิน ได้รับคำใบ้และเปิดถุงผ้าของเขาช้าๆ “คุณป้า นี่เป็นสัญญาณจาก
ฮุ่ยหลานและฉัน…” ทุกคนมองไปพร้อมกับตงเสวี่ยปิงเปิดถุงผ้า ทุกคนต่างรอคอยที่จะได้เห็นว่าเขาเตรียมของขวัญอะไรไว้
หนึ่งวินาที…
สองวินาที…
เมื่อนำไอเทมออกจากกระเป๋า ทุกคนก็ตะลึง
เสี่ยวหลานอ้าปากค้าง “พระพุทธรูป? เจ้าไปเอามาจากไหน?”
ดงซูบิน กล่าวในใจของเขา 'ฉันจะหาได้จากที่ไหนอีก' เขาวางพระพุทธรูปไว้ในมือของหานจิง “คุณป้า ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ”
หานจินแตะรูปปั้น “ขอบคุณเสี่ยวปิง นี่เป็นของขวัญที่รอบคอบ”
ฮะ? นี่คือปฏิกิริยาอะไร? เดี๋ยวนะ… คุณไม่ควรตื่นเต้นเหรอ?
เสี่ยวหลานยิ้ม “คุณมีความสามารถมาก พระพุทธรูปหินทรายภูเขาเทียนหลงเพียงองค์เดียวเท่านั้นที่ถูกค้นพบและปู่และแม่ของฉันเก็บไว้ ฮ่าฮ่า… นี่ดูเหมือนจริงเลย… โอ้ แม้แต่วัสดุและความอยากก็ดูเหมือนของจริง ไม่เลว. นี่เป็นแบบจำลองชั้นยอดหรือไม่? ชิ้นนี้มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งแสนขึ้นไปใช่ไหม”
เสี่ยวห่าวพยักหน้า “มันดูเหมือนของจริง”
ดงซูบิน เกือบตกเก้าอี้ของเขา เอาล่ะ! ฉันอุตส่าห์ขโมยมันกลับมาจากญี่ปุ่น แล้วทุกคนก็บอกว่านี่เป็นของเลียนแบบ?! นี่แหละของจริง! แต่ ดงซูบิน รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ มันเหมือนกับว่าคุณเอาภาพวาดให้คนอื่นดู ซึ่งควรจะแสดงในพิพิธภัณฑ์พระราชวัง ทุกคนจะคิดว่าภาพวาดที่คุณถืออยู่นั้นเป็นของปลอม
หานจิงรู้ว่า ดงซูบิน ได้คิดมากกับของขวัญของเขา แต่แบบจำลองชั้นยอดยังไม่ใช่ของจริง เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับพระพุทธรูปและอารมณ์เสียเมื่อเห็นมัน 'แบบจำลอง' นี้ เธอรีบวางมันลงและไม่มองอีกเลย เธอรู้ว่าเธอจะไม่มีวันได้พระพุทธรูปตัวจริงกลับมาอีกและต้องการหยุดคิดเรื่องนี้เสียที
ดงซูบินรีบพูด “มาดามครับ พระพุทธรูปองค์นี้…”
หานจินบังคับยิ้ม “ฉันชอบมันมากและจะอธิษฐานเผื่อจะได้มันในอนาคต”
“ไม่… ผมกำลังบอกว่ารูปปั้นนี้คือ…”
ฉี่ลี่เฟิง ขัดจังหวะ ดงซูบิน “ไปกินข้าวกันก่อนที่ข้าวจะเย็น”
เสี่ยวหลานขมวดคิ้วขณะที่เขามองไปที่ ดงซูบิน ไม่เห็นสีหน้าของป้าเหรอ? ทำไมท่านจึงนำพระพุทธรูปมาอีก?
เสี่ยวหลานสะกิด ดงซูบิน ใต้โต๊ะและขอให้เขาเงียบ
โต๊ะอาหารกลายเป็นตกต่ำอีกครั้ง
ดงซูบิน รู้สึกหงุดหงิดหลังจากถูกขัดจังหวะหลายครั้ง จะบ้าหรอ! ฉันยังไม่ได้อธิบายอะไรเลย
ทันใดนั้น ข่าวในทีวีก็รายงานข่าวที่ดึงดูดความสนใจของ เสี่ยวห่าวค่อนข้างหูดีและเร่งเสียงอย่างรวดเร็ว
พวกเขาเห็นแถวของคำที่ด้านล่างของหน้าจอ “พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติโตเกียวถูกบุกรุก!”
ริมแม่น้ำในช่วงเทศกาลเชงเม้ง
