ตอนที่75 ที่มาของความมั่นใจ

ตอนที่75 ที่มาของความมั่นใจ

เมื่อกลางคืนมืดลง จำนวนคนในห้องรวมของกริฟฟินดอร์ก็ค่อยๆ ลดลง และนักเรียนส่วนใหญ่ที่ยังอยู่ก็ยุ่งกับการทำการบ้าน

　　 "ในที่สุดก็เสร็จ” ลีจอร์แดนลุกขึ้นจากโซฟา ยืดเอวอย่างเกียจคร้าน และเอากระดาษแผ่นนั้นออกมาถือไว้ เมื่อมีประสบการณ์ครั้งที่แล้ว ทั้งสามก็ไม่สนใจที่จะใช้การบ้านของอัลเบิร์ตเพื่อเปรียบเทียบอีกต่อไป เพื่อที่จะไม่ต้องกังวลกับการบ้านของพวกเขาอีกต่อไป

　　 “การแปลงร่างเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่ดีเท่าไหร่ ฉันทำได้แค่นี้เท่านั้น” เฟร็ดถอนหายใจเบา ๆ และแสดงความสำเร็จของเขาให้อีกฝ่ายเห็น เข็มเล็กไปหน่อย...ก็หนามากมันดูไม่คล้ายเข็มเท่าไหร่

　　 ถ้าคุณเปลี่ยนไม้ขีดให้เป็นเข็มเล็กๆ ไม่ได้ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะไม่ให้เราผ่านแน่นอน

“เอาน่า ดีมากแล้ว ถ้านายสามารถเรียนรู้การแปลงร่างได้ง่าย ๆ แล้วคนอื่น ๆ จะพยายามหนักๆจะเป็นไงล่ะ” อัลเบิร์ตพูดอย่างเคร่งขรึม เขากำลังอ่านหนังสือที่เหลือเพียงสองสามหน้าสุดท้ายของ "คำสาปที่ถูกเลือกของศตวรรษที่สิบเก้า"

　　 “ยังไงก็ลองดูสิ ประเมินให้หน่อย!” เฟร็ดเอา "เข็ม" ไปให้อัลเบิร์ตแล้วเขย่าให้ดู

　　 “ขอฉันอ่านหนังสือให้จบก่อน!”

　　 "เหลือไม่กี่หน้าสุดท้าย" อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองดูผลการฝึกของเฟร็ดทั้งคืน "เข็ม" ไม่หนามาก

　　 "ฉันควรทำยังไง" เฟร็ดยื่น "เข็ม" ให้อัลเบิร์ต

　　 "ฝึกฝนอีกสองสามวันแล้วนายจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน" อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล

　　 “นายพูดจริงหรอ?” จอร์จอดไม่ได้ที่จะกลอกตา เข็มของเขาบางกว่าเฟร็ด อย่างน้อยมันก็แทบจะไม่เป็นมันเหมือนเป็นแท่งเหล็กขนาดเล็กที่มีจุด

　　 และสิ่งที่เฟร็ดทำกับไม้ขีด ก็คือตะปู

　　 “ฉันก็เคยเจอสถานการณ์เดียวกัน” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาแล้วเสกเข็มหมุดออกมา "นายต้องเปลี่ยนเข็มให้ได้ก่อน แล้วค่อยพิจารณาวิธีการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดยิ่งขึ้นบนเข็ม"

　　 “ทำไมนายเสกอันนี้มาละ” จอร์จถามอย่างงุนงงหลังจากรับเข็มหมุด

　　 “แน่นอนว่ามันเป็นข้อมูลอ้างอิง นายแค่ต้องเปลี่ยนเข็ม แต่ไม่จำเป็นต้องเป็นแค่เข็มธรรมดา” อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคนแล้วพูดว่า "ลองอีกครั้ง"

　　 “เข็ม?” จอร์จบ่นพึมพำ เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและชี้ไปที่จุดหนึ่งของไม้ขีด หลังจากร่ายคาถา หมุดที่ไม่น่าดูก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหลายคน

　　 “สำเร็จ?” เฟร็ดหยิบหมุดขึ้นมาดู รู้สึกเหลือเชื่อ

　　 "แค่นายล้มเหลวหลายครั้งเกินไปและขาดความมั่นใจในตัวเอง" อัลเบิร์ตอธิบายว่า "นายควรมีความมั่นใจในตัวเองและคิดว่านายจะทำมันได้"

　　 “แล้วเปลี่ยนรูปแบบเข็มนี้เกี่ยวอะไร” จอร์จยิ่งงงเข้าไปใหญ่

　　 "เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของนาย เพื่อที่นายจะได้ไม่ต้องคิดถึงความล้มเหลว และฉันจะได้เปรียบเทียบให้นายฟัง" อัลเบิร์ตพูดพึมพัมอย่างไม่ใส่ใจ

　　 “ว่าแต่ นายเรียนรู้คาถาล่องหนได้รึยัง?” จอร์จถามอย่างกระทันหัน

"สัปดาห์หน้าน่าจะได้แล้ว" อัลเบิร์ตเปิดกระดาษห่อ ใส่ลูกอมช็อกโกแลตเข้าปากแล้วถามว่า "ถามทำไม พวกนายคงไม่คิด.." นิ้วของเขาขยับอย่างลื่นไหล

　　 “ใช่แล้ว คืนนี้ไปไหม” เฟร็ดแจ้งข่าวว่า "ฉันได้ยินมาว่าฟิลช์เป็นหวัด นี่เป็นโอกาสที่ดี"

　　 "อย่าโดนจับล่ะ" อัลเบิร์ตปิดหนังสือและเหลือบมองรายการงาน ตามที่คาดไว้ ความคืบหน้าในการอ่านอย่างบ้าคลั่งกลายเป็น 1/100

　　 “ไม่ไปเหรอ?” จอร์จถาม

　　 "ไม่ไป"

　　 “เราเข้าใจนายผิดไป” เฟร็ดกับจอร์จมีสีหน้าที่ไม่คิดว่าคุณจะเป็นแบบนี้อัลเบิร์ต พวกเขาหันศีรษะและมองไปที่ลีจอร์แดนก่อนที่พวกเขาจะพูด

　　 "อย่ามองฉัน" ลีจอร์แดนยักไหล่ เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการไป

　　 "โอเค." ฝาแฝดวีสลีย์มองหน้ากันและยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ "ดูเหมือนว่าเราต้องเที่ยวกลางคืนกันแค่สองคน"

　　 “ถ้าจะไปเที่ยวกลางคืน เลือกวันศุกร์ เพราะวันรุ่งขึ้นไม่ต้องไปเรียน” อัลเบิร์ตเตือนเขาว่าจะไปเรียนยังไงในวันรุ่งขึ้นถ้าไม่ได้พักผ่อนในตอนกลางคืน

　　 งีบหลับในห้องเรียนหรอ พวกนายต้องการที่จะสับสนในชั้นเรียน?

　　 "จริงด้วย วันศุกร์ดีกว่า" เฟร็ดพยักหน้า

　　 “วันศุกร์นายจะทำอะไร” เสียงหนึ่งฟังดูเย็นชาดังขึ้น และเฟร็ดรู้สึกถึงร่างที่มีเงามืดมิดต่อหน้าเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาพบว่าเพอร์ซี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

　　 “วันศุกร์นายจะทำอะไร” เพอร์ซี่ถามอย่างฉงน

　　 “ฝึกแปลงร่าง!” จอร์จพูดโดยไม่ลังเล

　　 “อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยิน” เพอร์ซี่จ้องไปที่พี่น้องฝาแฝดอย่างไม่พอใจและพูดอย่างเย็นชา: "พวกนายรู้ไหมว่าจะถูกหักกี่คะแนนถ้าถูกจับได้"

　　 จอร์จกะพริบตามองเพอร์ซี่อย่างไร้เดียงสาและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่ากริฟฟินดอร์ไม่ได้รางวัลบ้านดีเด่นมาหลายปีแล้ว”

　　 “ฉันจับตาดูนายสองคนอยู่ อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน” เพอร์ซี่โกรธมากจากการได้ยินสิ่งที่จอร์จพูด