บทที่ 397

ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหอบเหนื่อย ทันใดนั้นเองเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ตั้งสำนักขลุ่ยสวรรค์ หยางสือเทียนและหยางเทียนหลงที่นั่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บลืมตาตื่นด้วยความตกใจ ทั้งสองรีบถีบเท้าพุ่งทะยานออกจากวงอักขระศักดิ์สิทธิ์มุ่งหน้ากลับสำนัก เนี่ยฟงยกยิ้มชี้นิ้วไปที่ด้านหลังของทั้งสอง เตียวมู่ถังพยักหน้าตอบรับ

“ซวี่ซง ซินหยาง แป๊ะซือฝากที่เหลือด้วย”

สิ้นเสียงกล่าวเขาถีบเท้าติดตามเนี่ยฟงไปอย่างรวดเร็ว กลิ่นคาวเลือดโชยมาตามสายลมด้านหน้า มองเห็นซากศพคนจากสำนักขลุ่ยสวรรค์และกองกำลังทหารเกลื่อนพื้นแต่ละคนถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม ไม่นานทั้งสองก็มาถึงด้านหน้าสำนักขลุ่ยสวรรค์ป้ายหินด้านข้างเปื้อนไปด้วยเลือด เนี่ยฟงได้ยินบางอย่างดังแว่วมาจากทางขวามือเขาพุ่งไปตรวจสอบพบเห็นชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งนอนลมหายใจรวยรินอยู่หลังกำแพง เขารีบเข้าประชิดจี้สกัดจุดห้ามเลือดเตียวมู่ถังรีบนำขวดยาออกมาพร้อมกับป้อนเม็ดยา เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาทาบเอาไว้ที่หน้าอกเพื่อเร่งการทำงานของเม็ดยา ไม่ถึงสิบลมหายใจชายฉกรรจ์กระอักเลือด

“เกิดสิ่งใดขึ้นที่นี่พี่ชาย”

“คุณชายหยางหยางและท่านเจ้า”

ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดชายผู้นั้นก็กระอักเลือดออกมา เนี่ยฟงหรี่ตามองไปที่รอยแผลบริเวณแขนซ้ายพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา ไม่ถึงสามลมหายใจเขาหันไปจ้องมองทางเข้าสำนักอย่างไม่วางตาพร้อมกับถีบเท้าพุ่งทะยานเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ชายมู่ถังสังหารชายผู้นั้นเถอะ อีกไม่นานเขาจะกลายเป็นปีศาจร้าย”

เตียวมู่ถังสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นฟาดฟันลงไปที่ลำคอ ฉับ! คมดาบวาดผ่านลำคอหลังจากนั้นเขาก็ถีบเท้าพุ่งติดตามเนี่ยฟงอย่างรวดเร็ว ไม่นานเขาก็พบเนี่ยฟงยืนนิ่งอยู่ด้านหน้ามองเห็นหยางเทียนหลงคุกเข่ากอดหญิงสาวผู้หนึ่งบนพื้นส่วนหยางสือเทียนกำชับทวนเหล็กในมือยืนอยู่ด้านข้าง อีกฝั่งหนึ่งคือเจ้าเมืองและหยางหยางที่ตอนนี้ดวงตาแดงก่ำมีเล็บงอกมาจากนิ้วทั้งสิบ แน่นอนว่าเจ้าเมืองเองก็มองเห็นพวกเนี่ยฟงเดินเข้ามา

“ลัทธิสวรรค์แฝงตัวอยู่ทุกที่จริง ๆ ผู้อาวุโสแม่นางท่านนั้นได้รับบาดเจ็บหรือไม่”

หยางเทียนหลงส่ายศีรษะไปมา

“นาง นางตกตายแล้วหากข้าไม่ให้นางกลับมาที่นี่นางคงไม่เป็นเช่นนี้”

“นั่นเป็นเพราะท่านไม่ยอมมอบขลุ่ยล่าวิญญาณ”

“หุบปากของเจ้าซะฟางหนาน เจ้ามันคนเนรคุณ หากไม่เป็นเพราะตระกูลข้า มีรึที่คนอย่างเจ้าจะได้เป็นเจ้าเมืองปกครองที่นี่”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปกครอง ปกครองที่นี่อย่างนั้นรึ ตัวข้าเป็นเพียงหมากที่พวกท่านคอยสั่งการไม่ต่างอะไรกับสุนัขรับใช้”

ฟางหนานแสยะยิ้มสะบัดมือขวาซัดบางอย่างออกมา แผ่นยันต์สีเหลืองนับสิบแผ่นพุ่งทะยานขึ้นบนท้องฟ้า หยางหยางที่ยืนอยู่ด้านล่างร้องคำรามพุ่งทะยานเข้าหาหยางเทียนหลง หยางสือเทียนได้แต่ถอนหายใจคิดพุ่งทะยานออกไปแต่ทว่าเขากับพบว่ามีพลังปราณบางอย่างกดทับตัวไว้อยู่พร้อมกับได้ยินเสียงเหยียบเท้าก้าวเดินเข้ามาจากด้านหลัง

“ข้าจัดการเอง”

หยางหยางเองก็หยุดนิ่งเพราะทักษะจิตแห่งเทพมังกรเช่นกัน เนี่ยฟงขมวดคิ้วรีบคว้ามือขวาของหญิงสาวมาตรวจไม่ถึงสองลมหายใจเขาก็ยกยิ้ม

“บุตรสาวของท่านยังมีชีวิตอยู่ ที่นางมีอาการแบบนี้เพราะมีบางอย่างในร่างของนาง หลังจากจัดการที่นี่เสร็จสิ้นข้าจะตรวจสอบอย่างละเอียดอีกทีขอรับ”

หยางสือเทียนและหยางเทียนหลงหันมามองหน้ากันหลังจากนั้นก้มหน้านิ่ง แน่นอนว่าเนี่ยฟงรับรู้ได้จากปราณที่แผ่ออกมา ฟางหนานแอบสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นพร้อมกับฟาดฟันดาบออกมา แผ่นยันต์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสว่างจ้า ปราณดาบนับสิบเล่มพุ่งลงมาจากท้องฟ้า เปรี้ยง! เปรี้ยง! เกราะสายฟ้าปรากฏออกมาต้านรับ เนี่ยฟงเดินเข้าหาหยางหยางพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ชายผู้นี้กลายร่างเป็นปีศาจร้ายโดยสมบูรณ์แล้ว พวกท่านยินดีที่จะให้ข้าสังหารเขาหรือไม่”

ไม่มีเสียงเอ่ยวาจากล่าวตอบใด ๆ มาจากทั้งสองคน เนี่ยฟงได้แต่ส่ายศีรษะไปมาใช้มือขวาจี้สกัดจุดทั่วร่างของหยางหยางฟาดฝ่ามือขวาไปที่ต้นคอด้านหลังหยางหยางร่วงลงไปนอนกับพื้น หลังจากนั้นเขาก็หันมาจ้องมองฟางหนาน เสียงสะบัดมือดังแว่วมีดสั้นสี่สิบเล่มปรากฏออกมาหมุนวนรอบกาย ไม่ถึงสองลมหายใจมีดสั้นทั้งหมดพุ่งทำลายแผ่นยันต์สีเหลืองที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ฟางหนานตื่นตกใจไม่น้อยฟาดฟันดาบออกไปด้านหน้า ปราณดาบพุ่งออกมาจากแผ่นยันต์แต่ทว่ามีดสั้นทำลายแผ่นยันต์อย่างรวดเร็ว

“เจ้าทำสิ่งใดกัน”

ฟางหนานร้องออกมาเสียงดังลั่นถีบเท้าพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้านหน้า เนี่ยฟงโยกตัวหลบไปมาใช้หลังมือซ้ายสะบัดปัดป้องคมดาบ ต่อยหมัดขวาออกไปที่หน้าอกฟางหนาน เปรี้ยง! ฟางหนานถึงกับกระเด็นออกไปด้านหลัง เนี่ยฟงยกยิ้มชี้นิ้วไปที่ฟางหนานมีดสั้นพุ่งทะยานลงมาจากท้องฟ้าเข้าโจมตี ฟางหนานรีบระเบิดพลังปราณฟาดฟันดาบเข้าสกัดกั้นปราณดาบพุ่งเข้าปะทะ เปรี้ยง! เนี่ยฟงใช้ความเร็วพุ่งเข้าประชิด ฟางหนานที่ตั้งท่ารอฟาดฟันดาบออกไปในแนวขวาง เนี่ยฟงรีบไถลไปตามพื้นเตะเท้าซ้ายไปที่เท้าขวาของฟางหนาน ผัวะ! ฟางหนานเสียหลักล้มลงมา เนี่ยฟงซัดฝ่ามือซ้ายลงพื้น เปรี้ยง! ใช้แรงหมุนตัวเตะเท้าขวาไปที่ศีรษะอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! ฟางหนานกระเด็นออกไปทางซ้ายดาบในมือร่วงลงพื้น เนี่ยฟงรีบถีบเท้าพุ่งหลบถอยออกมาทันใดนั้นมีปราณดาบเล่มหนึ่งพุ่งลงมาจากท้องฟ้าพุ่งปะทะพื้นดินจุดที่เขายืนอยู่ เปรี้ยง! เมื่อหันไปมองพบเห็นแผ่นยันต์สีเหลืองแผ่นหนึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้า เนี่ยฟงถีบเท้าเหยียบเกราะสายฟ้าคว้าแผ่นยันต์ลงมา เขารีบจ้องมองไปที่แผ่นยันต์ไม่ถึงสามลมหายใจแผ่นยันต์ก็สลายหายไปอย่างรวดเร็ว

ฟางหนานแอบนำบางอย่างกลืนลงท้อง ไม่ถึงสามลมหายใจเขาร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงกระดูกแตกดังลั่นพลังปราณพวยพุ่งออกมาจากตันเถียน ร่างกายเริ่มปริแตกเลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลพื้นดินใต้ร่างฟางหนานยุบตัวลง เนี่ยฟงสะบัดมือขวาสร้างวงอักขระศักดิ์สิทธิ์สีฟ้าเอาไว้ใต้เท้า ชั่วน้ำเดือดเขาก็กระทืบเท้าขวาลงพื้น เปรี้ยง! วงอักขระศักดิ์สิทธิ์สว่างจ้ากลายเป็นโดมสีฟ้าครอบคนทั้งหมดเอาไว้ ฟางหนานลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ เสื้อผ้าสวมใส่ฉีกขาดผิวหนังกลายเป็นสีเทา ดวงตาแดงก่ำ เนี่ยฟงยกยิ้มสะบัดมือขวากำชับมีดสั้นเอาไว้ในมือ หลายคนตื่นตกใจที่เห็นประกายสายฟ้าพุ่งออกมาจากมีดสั้น ฟางหนานร้องคำรามพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เข้ามาในระยะ เนี่ยฟงตวัดมีดสั้น ปราณมีดสีฟ้าพุ่งผ่านตัวของฟางหนานอย่างรวดเร็วพุ่งทะยานขึ้นบนท้องฟ้า ร่างของฟางหนานขาดเป็นสองท่อนตกตายร่วงลงพื้น เนี่ยฟงรีบก้าวเท้าเดินเข้าหาหยางเทียนหลงสลายโดมสีฟ้า พร้อมกับคว้าจับตรวจชีพจรของหญิงสาวในอ้อมกอดของหยางเทียนหลง นานนับยี่สิบลมหายใจเนี่ยฟงก็ถอนหายใจออกมา

“ร่างกายของนางมีบางอย่างซ่อนอยู่ในจุดตันเถียน มันกำลังกัดกินจุดตันเถียนของนางข้าต้องรีบรักษาโดยด่วน”

หยางเทียนหลงและหยางสือเทียนตื่นตกใจไม่น้อย

“พวกท่านไม่ต้องตกใจไปขอรับ เมื่อใดที่แม่นางผู้นี้หายดีนางจะมีพลังปราณมากกว่าพวกท่านทั้งสองรวมกันเสียอีก”

หยางสือเทียนได้ยินเช่นนั้นถึงกับขาอ่อนร่วงลงไปนั่งกับพื้น หยางเทียนหลงหันไปจ้องมองบิดาของตน

“ขลุ่ยล่าวิญญาณที่คนพวกนั้นเอ่ยวาจาสอบถามมีความเกี่ยวข้องกับแม่นางผู้นี้ใช่หรือไม่ขอรับ”

ทั้งสองได้ยินถึงกับก้มหน้านิ่งอีกครั้ง เนี่ยฟงได้แต่ส่ายศีรษะไปมา

“เอาเถอะนั้นคือเรื่องของพวกท่านข้าเพียงรักษาคนตรงหน้าเท่านั้น”

เนี่ยฟงหันไปมองเตียวมู่ถัง

“พี่ชายมู่ถังให้คนของเรากลับมารวมตัวที่นี่”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวาถือแผ่นยันต์ปึกใหญ่ยื่นให้แก่เตียวมู่ถัง

“รบกวนให้พี่ชายเหวินลู่ส่งแผ่นยันต์ทั้งหมดด้วยขอรับ ข้าจะส่งของขวัญไปให้คนพวกนั้น”

เตียวมู่ถังถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นแผ่นยันต์ในมือของเนี่ยฟงเพราะมันมีมากกว่าหนึ่งพันใบ