บทที่ 393

ประตูเมืองถูกเปิดออกทหารนับร้อยพากันเดินออกมา ผู้คนส่วนใหญ่ต่างถอยหลบออกมาด้านข้าง ทหารสามนายรีบเข้ามาประคองหวังหู่ปิง อีกสิบนายล้อมกลุ่มของเตียวมู่ถังส่วนที่เหลือปิดล้อมบริเวณที่พักทั้งหมด ชั่วน้ำเดือดมีชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งสวมชุดเกราะสีแดงพุ่งทะยานลงมาจากกำแพงเมืองพร้อมชายฉกรรจ์ชุดดำอีกสามคนติดตามมาด้านหลัง ทหารทั้งหมดต่างก้มศีรษะคารวะเสียงดังลั่น

“คารวะท่านรองแม่ทัพเซียวซูจวิน”

เซียวซูจวินหันไปหรี่ตามองหยุยเหลยพร้อมกับแสยะยิ้ม

“นานเท่าไรแล้วที่เจ้าไม่ออกจากแคว้นเฉิน”

“นานแค่ไหนมันเรื่องของข้าหาใช่เรื่องที่รองแม่ทัพอย่างท่านต้องรับรู้ ท่านควรเอาเวลาทั้งหมดที่มีคอยประจบโจเทียหวินเถอะ ลัทธิสวรรค์ส่งคนออกสังหารหมู่บ้านผู้คนล้มตายกันเกลื่อนไม่แน่ตัวเจ้าอาจมีงานที่ต้องทำต่อจากนี้”

สิ้นเสียงกล่าวหยุยเหลยเตะศีรษะของหานโหวจื่อออกไปที่เซียวซูจวินยืนอยู่

“พวกท่านประมาทคนของลัทธิสวรรค์มากไป หากไม่มีพวกข้าอยู่ที่นี่คนของท่านคงตกตายหมดแล้ว”

เซียวซูจวินยกยิ้มพร้อมกับตบมือเสียงดัง

“ตัวข้ารองแม่ทัพเซียวซูจวินต้องขอขอบคุณผู้กล้าเช่นพวกเจ้า แต่ทว่าตอนนี้ตัวข้าอยู่ที่นี่แล้วพวกเจ้าคงไม่จำเป็น”

ทันใดนั้นเองศีรษะของหานโหวจื่อก็ลืมตาขึ้นมาสีแดงก่ำพุ่งทะยานกันไปที่คอของเซียวซูจวินอย่างรวดเร็วทั้งหมดล้วนแล้วแต่ตื่นตกใจทำสิ่งใดไม่ถูก เซียวซูจวินกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดไม่ถึงห้าลมหายใจเขาก็กระชากศีรษะของหานโหวจื่อออกมา เนี่ยฟงที่จ้องมองอยู่เห็นบางอย่างที่ฟันของหานโหวจื่อถึงกับขมวดคิ้ว เซียวซูจวินโยนศีรษะขึ้นบนท้องฟ้าสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่น ฉับ! คมดาบวาดผ่านศีรษะแยกออกเป็นสองส่วนร่วงลงพื้นเลือดสีแดงและไขสมองสีเหลืองสาดกระเซ็น เซียวซูจวินรีบใช้มือซ้ายจี้สกัดจุดที่ลำคอจ้วงแทงดาบลงพื้นประคองไม่ให้ร่วง ชายฉกรรจ์ชุดสีดำผู้หนึ่งรีบนำเม็ดยามาป้อนให้หลังจากนั้นเซียวซูจวินรีบหลับตานั่งโคจรลมปราณรักษาอาการบาดเจ็บ ชายฉกรรจ์ชุดดำสองคนถีบเท้าพุ่งเข้าหาหยุยเหลยอย่างรวดเร็วเป็นหวังหู่ปิงที่อาการบาดเจ็บหายดีบ้างแล้วพุ่งเข้ามาขวาง

“กลุ่มคนพวกนี้คือคนที่สังหารหานโหวจื่อและช่วยเหลือข้า”

ปลายดาบถูกจ้วงแทงหน้าท้องทะลุออกไปด้านหลังหวังหู่ปิงกระอักเลือดออกมา ก้มมองที่หน้าท้องเขายังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดทุกอย่างก็มืดดำ ชายฉกรรจ์อีกผู้หนึ่งตัดศีรษะของหวังหู่ปิงร่วงลงพื้น สองพี่น้องแซ่กงพุ่งทะยานเข้าประชิดดาบและกรงเล็บในมือปะทะกันเสียงดังลั่น เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! ผู้คนและทหารที่เหลือรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ชายฉกรรจ์ชุดดำทั้งสองสังหารหวังหู่ปิง ชั่วน้ำเดือดมีเสียงร้องคำรามดังออกมาทั้งหมดล้วนแล้วแต่หันไปมองเซียวซูจวินที่ตอนนี้มีอาการแปลก ๆ เขากระชากเสื้อเกราะที่สวมใส่ออกเป็นชิ้น ๆ ดวงตาสีแดงก่ำริมฝีปากเป็นสีดำมองเห็นเส้นเลือดปูดปวดขึ้นตามร่างกายสีเขียว

“พี่ชายมู่ถัง เห็นทีพวกเราต้องมีปัญหากับแม่ทัพโจเทียหวินเสียแล้ว รีบสังหารรองแม่ทัพผู้นั่นเถอะก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

เตียวมู่ถังขมวดคิ้วหันไปมองเซียวซูจวินที่ตอนนี้ใช้มือขวาคว้าจับไปที่ศีรษะชายฉกรรจ์ชุดดำที่อยู่ใกล้พร้อมกับกระชากศีรษะออกมา เขาร้องคำรามดื่มเลือดที่ไหลจากลำคอของศีรษะนั้น หลายคนเริ่มตื่นตัวจากภาพที่เห็น มีหลายคนเช่นกันที่เรี่ยวแรงหดหายลงไปนั่งกับพื้น สองพี่แซ่กงถีบเท้าถอยออกมาจากชายฉกรรจ์ชุดดำทั้งสองมารวมกลุ่มกับเตียวมู่ถัง เซียวซูจวินที่ตอนนี้กลายเป็นปีศาจร้ายหิวกระหายเลือดไปแล้ว เข้าพุ่งเข้าหาชายฉกรรจ์ชุดดำทั้งสองคนใช้มือทั้งสองข้างจ้วงแทงจากด้านหลังทะลุออกมาตรงหน้าอกพร้อมกับดึงมือทั้งสองออกถือบางอย่างเอาไว้ในมือเขาโยนเข้าปากได้ยินเสียงฟันเคี้ยวบางอย่างชัดเจน เตียวมู่ถังเอ่ยวาจาเสียงดังลั่น

“ทหารที่เหลือตอนนี้รองแม่ทัพของพวกท่านกลายเป็นปีศาจร้ายเสียแล้ว พวกท่านทั้งหมดช่วยกันพาคนที่เหลือไปหลบในเมืองเถอะ พวกข้าจะคอยรับมือเขาเอง”

หยุยเหลยแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งทะยานเข้าหาเซียวซูจวินที่ตอนนี้กลายเป็นปีศาจร้ายไปเสียแล้ว กระบี่ในมือกวัดแกว่งเข้าโจมตีปะทะกับกรงเล็บอันแหลมยาวที่งอกออกมาจากนิ้วมือทั้งสองข้าง เตียวมู่ถังสะบัดมือขวาสั่งการกระจายกำลังปิดล้อมให้ทั้งสองปะทะกันตรงกลาง ทันใดนั้นเองมีชายชราอีกผู้หนึ่งปรากฏตัวท่ามกลางเงามืดไกลออกไปจากจุดปะทะหนึ่งลี้

“ท่านคงเป็นหานโหวจื่อตัวจริงสินะ”

ชายชราขมวดคิ้วหรี่ตามองไปด้านหน้า

“ท่านมองไปทางไหนกันขอรับ”

หานโหวจื่อขมวดคิ้วหันไปทางซ้ายมือพร้อมกับซัดฝ่ามือขวาออกไป ปราณฝ่ามือพุ่งทะยานแต่ทว่าไม่พบเจอผู้ใดความเจ็บปวดที่ข้อเท้าขวาแล่นไปยังสมองเมื่อก้มลงมองก็พบสายฟ้าเส้นใหญ่รัดที่ข้อเท้า ไม่ถึงครึ่งลมหายใจสายฟ้าก็หดตัวลงกระชากหานโหวจื่อลงด้านล่าง เนี่ยฟงยกยิ้มยืนกำชับดาบในมือแน่นรอที่ด้านล่างทันทีที่หานโหวจื่อถูกกระชากลงมาเขาฟาดฟันดาบออกไป หานโหวจื่อสะบัดมือทั้งสองกำชับอาวุธอันแปลกประหลาดลักษณ์คล้ายคทาแต่สั้นกว่าต้านรับ เคร้ง! เนี่ยฟงต้องถีบเท้าถอยหนีออกมาหลังจากปะทะมีควันสีม่วงพวยพุ่งออกมาจากอาวุธทางขวามือ หานโหวจื่อฟาดหวดอาวุธในมือซ้ายไปที่สายฟ้า เปรี้ยง! เนี่ยฟงขมวดคิ้วสายฟ้าที่รัดขาสลายไปเพียงการโจมตีเดียวเขาหรี่ตามองไปที่อาวุธในมือของหานโหวจื่อ

“เจ้าเป็นใครกันไอ้หนู”

เนี่ยฟงหาได้กล่าวสิ่งใดเพียงยกไหล่ทั้งสองขึ้น หานโหวจื่อแสยะยิ้มสะบัดมือขวาซัดบางอย่างออกไปบนท้องฟ้าเป็นกล่องไม้ขนาดใหญ่ ตูม! กล่องไม้ระเบิดออกมากลายเป็นดาบนับพันเล่มพุ่งลงมาจากบนท้องฟ้า เนี่ยฟงถีบเท้าถอยออกไปด้านนอก ดาบนับพันปักลงพื้นกลายเป็นค่ายกล หานโหวจื่อใช้อาวุธในมือขวาฟาดหวดไปที่ด้ามดาบด้านหน้า เคร้ง! เกิดแรงหมุนขึ้นที่ตัวดาบพาดาบที่เหลือหมุนตามกลายเป็นพายุดาบพุ่งเข้าโจมตี เนี่ยฟงยกยิ้มเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบในมือจ้วงแทงลงพื้น ปราณดาบแยกพื้นดินเป็นร่องทำลายพายุดาบที่พุ่งเข้ามา เมื่อพายุดาบถูกหยุดดาบนับพันร่วงลงพื้นดินอีกครั้ง เนี่ยฟงยกยิ้มสะบัดมือขวาซัดมีดสั้นออกไปยี่สิบเล่มพร้อมกับสะบัดมือขวาไปมา มีดสั้นหมุนวนหอบดาบทั้งหมดพุ่งขึ้นบนท้องฟ้า หานโหวจื่อขมวดคิ้วระเบิดพลังปราณออกมาอย่างสุดกำลังฟาดหวดอาวุธในมือกระทบกัน เคร้ง! เกิดคลืนพลังปราณปะทะกับพายุดาบที่พุ่งเข้ามา เปรี้ยง! ดาบนับพันพุ่งออกไปรอบทิศทาง หานโหวจื่อยกยิ้มเพราะหาได้หวาดกลัวเพราะเขาสร้างม่านพลังเอาไว้ป้องกันตัวเอาเอาไว้แล้ว หานโหวจื่อหรี่ตามองหาชายหนุ่มด้านหน้า

“ต้องขอบคุณท่านที่ช่วยเหลือ หากไม่ได้ม่านพลังของท่านข้าคงไม่รู้จะไปหลบซ่อนตัวที่ไหน”

หานโหวจื่อระเบิดพลังปราณออกมาอีกครั้งหันหลังฟาดหวดอาวุธในมือ เนี่ยฟงใช้ทักษะจิตแห่งเทพมังกรอย่างเต็มกำลังไปที่หานโหวจื่อถึงกับหยุดนิ่งค้าง เขารีบจี้สกัดจุดเคลื่อนไหวและจุดเสียงปลดแหวนในมือออกมาตรวจสอบ เขาพบป้ายไม้แกะสลักมีอักษรสวรรค์และหานโหวจื่อสลักอยู่ทั้งสองฝั่ง เนี่ยฟงแสยะยิ้มนำป้ายไม้ออกห้อยไว้ข้างลำตัวของหานโหวจื่อหลังจากนั้นเขานำแผ่นยันต์ของหานโหวจื่อออกมาอีกสี่แผ่น ผ่านไปเกือบยี่สิบลมหายใจเขาก็สะบัดมือขวาซัดแผ่นยันต์ขึ้นบนท้องฟ้าเก็บแหวนเอาไว้ในมือขวานำขวดยาออกมาสองขวด เขารีบป้อนเม็ดยาให้แก่หานโหวจื่ออย่างละสองเม็ด

“เม็ดยาที่ข้าป้อนให้ท่านไปนั้นทั้งสี่เม็ดคือยาพิษทั้งหมด แต่ไม่ต้องห่วงข้าจะให้โอกาสท่านขอเพียงท่านให้ข้อมูลเกี่ยวกับลัทธิสวรรค์มากพอจนที่ข้าพอใจข้าจะมอบยาถอนพิษให้แก่ท่าน แน่นอนท่านคงไม่เชื่อแน่เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านรับรู้ถึงพิษร้าย”

เนี่ยฟงวางฝ่ามือขวาไปที่หน้าอกของหานโหวจื่อพร้อมกับโคจรลมปราณไปที่ฝ่ามือขวา วูบ หานโหวจื่อกระอักเลือดสีดำออกมาความเจ็บปวดแล่นไปยังสมองเขาหันมามองชายหนุ่มด้านหน้าอย่างไม่วางตา

“เจ้า เจ้าเป็นใครกันแน่”

เนี่ยฟงยกยิ้มผายมือทั้งสองออกข้างลำตัว

“เรื่องนั้นท่านไม่จำเป็นต้องรู้ จงบอกกล่าวต่อข้าเถอะว่าลัทธิสวรรค์คิดจะทำสิ่งใดกับที่แห่งนี้”