[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 56 สามวันแห่งการเดินทาง ปลายทางอยู่ที่จี่อัน

ตอนที่ 56 สามวันแห่งการเดินทาง ปลายทางอยู่ที่จี่อัน

บ้านของฉีหลินอยู่ห่างจากเจียงโจวประมาณ 1,800 กิโลเมตร ในอดีตระยะทางนี้อาจใช้เวลาขับรถมากกว่า 20 ชั่วโมง แต่ขณะนี้สภาพแวดล้อมเลวร้าย และภูมิภาคต่างๆ ก็ได้เปลี่ยนแปลงไปจนจำไม่ได้หลังจากประสบภัยพิบัติ พวกเขาขับรถลงมาจากทางเหนือ แล้วโดยไม่คาดคิด ฉีหลินก็มองเห็นทะเลทรายโกบีที่กว้างไกลออกไปไม่มีที่สิ้นสุดในที่ราบภาคกลาง และร่องลานของแม่น้ำใหญ่ที่บัดนี้เหือดแห้งไป เหลือเพียงหุบเขาที่ว่างเปล่าซึ่งครั้งหนึ่งเคยหล่อเลี้ยงชีวิตผู้คนมาจนนับไม่ถ้วน

สภาพแวดล้อมการดำรงชีวิตปัจจุบันในเอเชียแบ่งออกคร่าวๆ เป็นสามระดับ

ระดับที่ 3 เป็นพื้นที่ไม่มีคนอาศัย ซึ่งได้รับความเสียหายร้ายแรงมาก แผ่นดินบางแห่งแห้งแล้งแตกร้าว และไม่มีแหล่งน้ำในระยะหลายร้อยไมล์ บางแห่งมีอากาศหนาวเย็นตลอดทั้งปี และแผ่นดินเป็นน้ำแข็งหลายพันไมล์ แต่บางแห่งกลายเป็นมหาสมุทรอันกว้างใหญ่โดยสิ้นเชิง ก่อนเกิดภัยพิบัติ รัฐบาลตั้งโครงการจำนวนมากที่ใช้เทคโนโลยีเพื่อต่อต้านภัยพิบัติและช่วยเหลือผู้คน แต่ต่อมาพวกเขาก็ล้มเหลวเมื่อเผชิญกับพลังของธรรมชาติ และเพราะว่าโครงการเหล่านี้ถูกทำลายจากภัยพิบัติร้ายแรง มันจึงได้ทิ้งปัญหาที่ซ่อนไว้อยู่มากมาย เช่น กากนิวเคลียร์ แหล่งกำเนิดกัมมันตภาพรังสีที่มีวิศวกรรมเคมีจำนวนมาก และมลภาวะอื่นๆ อีกมากมาย...จนตอนนี้พื้นที่เหล่านี้กลายเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครกล้าก้าวเท้าเข้ามา อาจจะต้องใช้เวลาอีกสองสามทศวรรษกว่าจะค่อยๆ ฟื้นตัว

ระดับที่ 2 คือพื้นที่ที่รอการพัฒนา แม้ว่าสภาพแวดล้อมในสถานที่เหล่านี้จะผันผวนรุนแรง แต่ผู้คนก็ยังสามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสภาพทางภูมิศาสตร์และทรัพยากรที่จำกัดในปัจจุบันของทั้ง 9 ภูมิภาค ทำให้พื้นที่เหล่านี้ไม่สามารถกลายเป็นพื้นที่อยู่อาศัยอย่างเป็นทางการโดยได้รับการคุ้มครองจากรัฐบาลร่วม เพราะสภาพแวดล้อมมันไม่พร้อมที่จะสร้างความเป็นอยู่ทางสังคมที่มั่นคงและสะดวกสบายได้

ระดับแรกคือพื้นที่อยู่อาศัยจริงที่จัดตั้งขึ้นโดยรัฐบาลกลาง แบ่งออกเป็น 4 ภูมิภาคในเอเชีย กับ 4 ภูมิภาคในสหภาพยุโรปและแอฟริกา รวมถึงโซนพิเศษที่ 9 ที่จัดตั้งขึ้นเป็นพิเศษ พวกเราลูกชายและลูกสาวชาวจีนเป็นเจ้าของพื้นที่เมืองใหญ่สองแห่ง ได้แก่ เขต 7 และเขต 8 และมีสิทธิเสียงที่หนักแน่นอย่างยิ่งในรัฐบาลผสม เพราะเมื่อภัยพิบัติเกิดขึ้นจริง ในที่สุดโลกก็มองเห็นพลังของเสียงคำรามและความมหัศจรรย์ของคน 1.4 พันล้านคนในที่สุด

……

พื้นที่โครงการพัฒนาในเจียงโจวอยู่ใกล้กับเขต 7 สภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ดีกว่าทางตอนเหนือเล็กน้อย และมีหลายพื้นที่ในเมืองที่มีประชากรเจริญรุ่งเรือง ตัวอย่างเช่น พี่คังกล่าวถึงพื้นที่อยู่อาศัยของจี่อัน และเจียงโจวทั้งหมดยังเป็นที่รู้จักในชื่อ “เขตกึ่งสิบ” ในช่วงสองปีที่ผ่านมา รัฐบาลผสมเคยพิจารณาอย่างจริงจังในการสร้างเมืองใหม่ที่นี่ แต่ทรัพยากรมีจำกัด ผู้คนจำนวนมากบริหารจัดการได้ยาก และมี “กองกำลังพลเรือน” ทุกด้านก็มีมากมายหลายกลุ่มและซับซ้อน ดังนั้น โครงการจึงถูกทอดทิ้งไปในที่สุด

หลังจากการควบม้าเหล็กมาเกือบสามวัน ฉินหยู่ ฉีหลิน และแมวแก่ก็มาถึงพื้นที่อยู่อาศัยจี่อัน และเพราะว่าพวกเขาเดินทางข้ามภูมิภาค พวกเขาจึงพบกับความยากลำบากนับไม่ถ้วนมาตลอดทาง ภายหลังแมวแก่ยังยอมรับอีกด้วยว่า ถ้าฉินหยู่ไม่ได้อยู่ในรถด้วยและเขามีประสบการณ์ชีวิตมากมายที่นี่ แมวแก่และฉีหลินคงจะต้องยกเลิกการเดินทางครั้งนี้กลางคันเป็นแน่ เพราะบางสิ่งอาจไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยความกล้าหาญ

แม้ว่าการเดินทางจะขรุขระ แต่ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดหมาย

หลังจากที่ทั้งสามเข้าไปในจี่อัน พวกเขาแวะกินอะไรร้อนๆ แล้วพักผ่อนกันสองสามชั่วโมง ก่อนจะรีบไปที่บัคกิ้งแฮมพาเลซ เมืองแห่งความบันเทิง ทันทีที่ฟ้ามืด

สถานบันเทิงในยุคนี้มีขนาดเล็ก มีระดับ และหรูหราน้อยกว่าคลับ ไนต์คลับ KTV และสถานที่อื่นๆ ก่อนหน้านี้มาก เมื่อผู้คนไม่มีอาหารเพียงพอ พวกเขาจะมีเวลามาร้องเพลง เต้นรำ และใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานได้อย่างไร

คลับบัคกิ้งแฮมพาเลซมีทั้งหมดสามชั้น พร้อมด้วยห้องส่วนตัวมากกว่า 20 ห้อง ห้องพักธรรมดาหลายสิบห้อง และสถานที่ผ่อนคลายแบบเป็นกันเองอย่างบาร์ขนาดเล็ก ปัจจุบันมีคนไม่กี่คนที่มาที่นี่เพื่อความสนุกสนาน ส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่องานเลี้ยงทางธุรกิจและพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจที่จริงจังเกี่ยวกับเสบียงและทรัพยากร เพราะสิ่งเหล่านี้ขาดแคลน ระดับความต้องการการบริโภคจึงสูงมากตามธรรมชาติ

ฉีหลินได้เปิดห้องส่วนตัวบนชั้นสองตามคำแนะนำของพี่คัง แล้วพนักงานเสิร์ฟก็พาเด็กผู้หญิงกว่าสิบคนที่มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่นเข้ามา

“ต้องการเติมเครื่องดื่มไหมครับ?” พนักงานเสิร์ฟถามอย่างสุภาพ

“ใช่” ฉีหลินพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นคุณทั้งสามก็เลือกน้องสาวไว้เป็นเพื่อนคุยด้วยสิครับ” พนักงานเสิร์ฟแย้มฟันพูดว่า “ที่นี่เรามีผู้หญิงทุกประเภทและเชี่ยวชาญในการคุยเล่น เต้นรำ และร้องเพลงด้วยครับ”

ฉินหยู่และคนอื่นๆ มาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจ พวกเขาไม่ได้สนใจที่กิจกรรมสันทนาการเหล่านั้นเลย ดังนั้นพวกเขาจึงปฏิเสธอย่างสุภาพ “ไว้คุยกันทีหลังนะ เพื่อนเรายังมาไม่ครบ”

หลังจากพูดจบ พนักงานเสิร์ฟก็กำลังจะพยักหน้าตอบ แต่จู่ๆ ก็มีหญิงสาวที่ยืนอยู่ทางซ้ายสุดก้าวออกมาและพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าว่า “พี่ชาย เลือกสักสามคนสิคะ เราทุกคนมีงาน ถ้าเราไม่นั่งบนเวทีแค่วันเดียว ไม่เพียงแต่เราจะไม่ได้เงินเท่านั้น แต่ยังจะถูกหักคะแนนด้วยค่ะ”

แมวแก่นั้นเป็นเทพบุตรแห่งการยั่วหญิง เมื่อได้ยินก็หันไปมองหญิงสาวที่กำลังพูด หลังจากมองดูเธออย่างถี่ถ้วน เขาเห็นว่าเธอมีดวงตาที่สดใส ฟันขาวสะอาด รูปร่างยั่วยวน และมีเสน่ห์ตามธรรมชาติ เขาแยกเขี้ยวกัดฟันถามทันที “เสน่ห์แรงอย่างเธอเนื่ย จะไม่มีงานได้ยังไงจ๊ะ?”

เมื่อหญิงสาวเห็นแมวแก่คุยกับเธอ เธอก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีและพูดว่า “ที่นี่เรามีผู้หญิงทุกสี การแข่งขันมันเยอะ แต่ก็ตรงไปตรงมาง่ายๆ ไม่ดุเดือด...แต่ถ้าฉันไม่ทำงานหนัก ฉันจะไม่มีรายได้เลยค่ะ”

เมื่อแมวแก่ได้ยินเช่นนั้น เขามองไปที่ฉินหยู่แล้วกระซิบบอก “อย่าเด่นเกินไปในสถานที่แบบนี้จะดีกว่า ทำไมนายไม่ปล่อยให้พวกเธอนั่งลงสักพัก แล้วรอให้เจ้าภาพตัวจริงมาก่อนค่อยไล่พวกเธอไปดีไหม? ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องทำให้ที่นี่เขามีความสุขด้วยนี่นา”

ฉินหยู่คิดตามสิ่งที่แมวแก่พูด และมันก็สมเหตุสมผล จึงพยักหน้ารับ “ถ้าอย่างงั้น มานั่งด้วยกันสามคนก็ได้”

“น้องสาวเธอชื่ออะไรจ๊ะ?” แมวแก่หันไปถามหญิงสาว

“โคโค่”

“บอกน้องสาวสองคนที่อยู่ใกล้เธอให้มานั่งลงด้วยสิ” แมวแก่ตอบอย่างอารมณ์ดี

โคโค่ดูตื่นตะลึงเมื่อแมวแก่พูดกับเธอ

“ทำไมเธอไม่มีเพื่อนที่นี่เลยล่ะ” แมวแก่ชำเลืองมองด้วยสายตาเจ้าชู้

“ค่ะ” โคโค่กลับมามีสติอีกครั้ง และชี้ไปที่เด็กสาวสองคนทางซ้ายแล้วตะโกนว่า “พวกเธอสองคน มานั่งด้วยกันสิ”

หลังจากพูดอย่างนั้น เด็กหญิงทั้งสองก็เดินเข้ามานั่งข้างๆ ฉีหลินและฉินหยู่

พนักงานเสิร์ฟก้มลงและพูดอย่างสุภาพกับทุกคน “หัวหน้า ขอให้สนุกนะครับ”

หลังจากทักทายแล้ว พนักงานเสิร์ฟและคนอื่นที่เหลือก็เดินจากไป

แมวแก่รู้สึกขี้เกียจและเบื่อกับรอคอย เขามองดูขาเรียวยาวของโคโค่แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เอามือมาแตะขาของเธอแล้วพูดว่า “น้องสาว เธอมีความยืดหยุ่นจัง”

“พี่ชาย คุณนี่ซนจริงๆ”

“ฉันไม่ได้ซน ฉันแค่มีรสนิยมนิดหน่อย...”

ฉีหลินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขาได้ยินทั้งสองหยอกกันแล้วรู้สึกปวดหัว และโน้มตัวไปกระซิบฉินหยู่ “ใจมันใหญ่จริงๆ”

โคโค่นั่งไขว่ห้าง แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เอาฝ่ามือของแมวแก่ออกจากตักของเธอพร้อมเหน็บแนมเล็กๆ “มือเล็กๆ นี่อยู่ไม่สุขจัง”

เมื่อแมวแก่ได้ยินเช่นนั้นก็ชูนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้น “งั้นสองนิ้วนี้ดีกว่าไหม?”

โคโค่ตกตะลึงและสับสน ดูเหมือนเธอจะไม่เคยเห็นผู้ชายเท่ๆ แต่ทะลึ่งหน้าตายอย่างแมวแก่มาก่อนเลย คนที่สามารถชมและตำหนิเธอไปพร้อมกัน “พี่ชาย...คุณมันน่ารังเกียจมาก”

……

ชั้นล่าง

ชายวัยกลางคนที่มีผมทรงเกรียนหัวเดินเข้าไปในห้องโถงเพียงลำพัง

พนักงานเสิร์ฟรีบวิ่งมาต้อนรับทันที “ท่านครับ ท่านมาคนเดียวหรือมากับเพื่อนครับ? ท่านได้จองไว้หรือเปล่าครับ?”

“ฉันนามสกุลคัง ฉันจองห้องสวีทบนชั้นสามเพื่อคุยธุระกับเพื่อน” ชายร่างเล็กศีรษะแบนเหลือบมองไปรอบๆ พลางพูด

“อ้อครับ ตามฉันมาครับ” พนักงานเสิร์ฟก้าวออกไปและนำทางด้วยรอยยิ้ม

……………………………………………………………