[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 55 การนัดหมายในเจียงโจว
ตอนที่ 55 การนัดหมายในเจียงโจว
เจ้านายที่ปลายสายโทรศัพท์เงียบงันไปครู่หนึ่ง “ทำไมจู่ๆ เขาถึงติดต่อคุณล่ะ?”
“เขาต้องการเปิดเส้นทางตลาดยาขึ้นมาใหม่ และต้องการรับสินค้าจากเรา” ชายวัยกลางคนที่มีศีรษะแบนตอบอย่างสำรวม “ฉันทดสอบเขาแล้ว เขาบอกว่าได้เจรจากับตระกูลหม่าแล้ว อีกทั้งเขายังได้รับการปกป้องจากเฒ่าหลี่ ผู้กำกับการตำรวจเฮ่ยเจีย ดังนั้นตอนนี้มันแค่ขึ้นอยู่กับเรา จะพยักหน้าให้เขาหรือไม่”
“พี่คัง คุณรู้สถานการณ์ในครอบครัวของฉีหลงแค่ไหน?” จู่ๆ เจ้านายก็ถาม
“ฉันรู้เรื่องของเขาพอควร อาหลงเล่าให้ฉันฟังบางอย่างเกี่ยวกับครอบครัวของเขา” พี่คังพยักหน้ากับโทรศัพท์พร้อมพูดต่อ “เมื่อฉันคุยกับเจ้าหนุ่มนั้นเมื่อกี้ ข้อมูลพื้นฐานที่เขาบอกฉัน ตรงกับสิ่งที่ฉันรู้ อีกอย่าง เรื่องทั่วไปของเขา ใครๆ ก็อาจรู้ได้ แต่รายละเอียดบางอย่างในชีวิต คนที่จะบอกได้อย่างชัดเจนขนาดนั้นต้องเป็นคนที่อยู่ด้วยกันมาก่อนนานๆ เท่านั้น ดังนั้น ส่วนตัวฉันคิดว่าเด็กคนนั้นไม่ได้โกหก เขาน่าจะเป็นน้องชายแท้ๆ ของฉีหลง”
เจ้านายเงียบฟังอยู่ปลายสาย
“คุณคิดว่าฉันควรจะพบเขาไหม?” พี่คังถามด้วยความลังเลและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่ออย่างไม่แน่ใจ “เราถูกแย่งตลาดซงเจียงไป และเราสูญเสียช่องทางขนส่งสินค้าที่สำคัญในเวลาไม่ถึงสองเดือน ฉันมีสินค้าตกค้างอยู่ที่นี่เยอะตอนนี้ เลยคิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะติดต่อกับเขา ถ้าเขาสามารถทำงานลุล่วงได้จริงๆ เราก็จะไม่เสียเวลาในการจัดระเบียบซงเจียงใหม่ในอนาคตนะครับ”
“มันเสี่ยงไปหน่อย” เจ้านายส่ายหัวเบาๆ “ถ้าน้องชายของฉีหลงถูกควบคุมโดยตระกูลหยวนล่ะ? ถ้าเขาจงใจเล่นลูกไม้กับคุณ คุณจะจัดการกับมันยังไง?...ฉันไม่กลัวหยวนหัวจากซงเจียง แต่ฉันกลัวบริษัทยาที่อยู่ข้างหลังเขา เราแอบผลิตยา และส่งผลกระทบต่อตลาดของพวกเขาทุกที่ ดังนั้น ตระกูลหยวนและบริษัทยา รวมถึงกลุ่มเครือข่ายที่ได้รับผลประโยชน์มหาศาลจากธุรกิจนี้...คงกำลังควานหาพวกเราและอยากกำจัดพวกเราอย่างเต็มแก่แล้ว”
“มันไม่น่าจะเป็นไปได้?” พี่คังขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันสอบถามไปที่คนที่อยู่ที่โน่นเกี่ยวกับเหตุการณ์ภายในซงเจียง ฉีหลิน น้องชายของฉีหลงคนนี้ เป็นคนที่ฆ่าพี่เขยหยวนหัวกับเสือใหญ่ลูกน้องระดับสูง จากนั้นเขาถูกบังคับให้ต้องหนีออกจากเขต 9 ...ความเกลียดชังแบบนี้ไม่น่าจะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ ใช่ไหม?”
“ฉีหลินคนนี้มีสมาชิกในครอบครัวบ้างไหม?” เจ้านายถาม
“มีแม่และน้องสาวด้วย”
“ถ้าสองคนนี้ถูกหยวนหัวจับเป็นตัวประกัน เป็นไปได้ไหมที่ฉีหลินจะร่วมมือกับพวกเขา?” เจ้านายถามอีกครั้ง
พี่คังอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“เราไม่รู้มากนักเกี่ยวกับสถานการณ์เฉพาะในซงเจียง หากตอนนี้ฉีหลินถูกควบคุม คุณจะตกเป็นเป้าหมายทันทีที่คุณปรากฏตัว พวกเขาไม่จำเป็นต้องแตะต้องคุณทันที แค่เกาะติดตามเส้นทางของคุณ และจะพบเราในที่สุด” เจ้านายไตร่ตรองพูดอย่างระมัดระวัง “ถ้าเราถูกเปิดเผย ด้วยสภาพองค์กรของเราตอนนี้ เราตายอย่างแน่นอนถ้าถูกโจมตีหลายครั้งจากบริษัทยาและพวกการเมืองที่เกี่ยวข้อง”
พี่คังได้ฟังเจ้านายอธิบาย เขาก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย
“ตราบเท่าที่เราสามารถผลิตยาต่อไปได้ ในยุคนี้ก็จะไม่ขาดแคลน แต่ตอนนี้ เรายังอ่อนแอมากเมื่อเทียบกับบริษัทยาที่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการหลายแห่ง ดังนั้น เราจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ แสวงหาความอยู่รอดก่อน แล้วค่อยพัฒนาในภายหลัง” เจ้านายเกลี้ยกล่อมด้วยความสุขุม “ฉันไม่แนะนำให้เสี่ยงติดต่อกับฉีหลิน คุณควรซ่อนตัวและหยุดทำตลาดซงเจียงไปก่อนในขณะนี้เป็นดีที่สุด”
พี่คังมีความคิดสองอย่างในใจในขณะนี้ อย่างแรก ความสัมพันธ์ของเขากับฉีหลงนั้นแน่นแฟ้นมาก ไม่เช่นนั้น ฝ่ายหลังจะไม่ให้ข้อมูลการติดต่อของเขากับน้องชาย เมื่อเขามีลางสังหรณ์ว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับตนเอง ดังนั้นพี่คังจึงอยากจะยื่นมือเข้าช่วยฉีหลิน ประการที่สอง พี่คังมีบทบาทรับผิดชอบตลาดระดับภูมิภาคในทีมที่ผลิตยาเองเป็นการส่วนตัว และซงเจียงเป็นพื้นที่ของเขามาโดยตลอด หากพังในอนาคต เขาจะไม่เพียงสูญเสียผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจมากมาย แต่ยังต้องเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในการสูญเสียสถานะของเขาในทีมด้วย
หลังจากที่พี่คังคิดเรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจึงกัดฟันสู้ต่อ “ฉันไม่คิดว่าฉีหลินจะมีปัญหาอะไร เพราะฉันได้ยินมาว่าเฒ่าหลี่จากเฮ่ยเจียมีความขัดแย้งกับหยวนเค่อ และเราลงทุนลงแรงไปมากกับสายซงเจียงจนมันสามารถทำตลาดได้แล้วตั้งแต่แรก จะให้ฉันยอมแพ้ง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้จริงๆ”
“งั้น คุณต้องการยังไง...”
“ฉันต้องการติดต่อกับฉีหลิน” พี่คังกัดฟันพูด “แต่อย่ากังวล หากอีกฝ่ายคิดเล่นไม่ซื่อ เรื่องก็จะจบลงที่ฉัน และฉันจะไม่ดึงบริษัทให้มาเดือดร้อนด้วยเป็นแน่ครับ”
เจ้านายเงียบไปสักพักแล้วตอบเบาๆ “เอาล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณทำตามวิธีของฉัน คุณทำตามนี้นะ…”
……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉีหลินรับสายเรียกเข้า “ฮัลโหล?”
“เราเจอกันได้” พี่คังพูดตรงประเด็น “อีกสามวันฉันจะรอคุณอยู่ที่เขตอยู่อาศัยจี่อัน ในพื้นที่โครงการพัฒนาของเจียงโจว มีเมืองบันเทิงชื่อบัคกิ้งแฮมพาเลซอยู่ในนั้น คุณต้องไปถึงที่นั่นตอนสองทุ่ม”
ฉีหลินตกตะลึง “เจียงโจวเหรอ? มันไกลจากบ้านฉันนิดหน่อย ฉันเกรงว่าจะไปไม่ถึงที่นั่นได้ภายในสามวัน”
“คุณมีเวลาพอ ถ้าคุณไม่ล่าช้าระหว่างทาง” พี่คังตอบอย่างไร้ข้อสงสัย “ฉันจะรอคุณสามวัน”
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
“แค่นั้นแหละ” หลังจากที่พี่คังพูดจบ เขาก็วางสายโทรศัพท์ไป
ในห้อง ฉินหยู่มองไปที่ฉีหลินและถามอย่างรีบร้อน “เป็นยังไงบ้าง เขาพูดอะไร?”
“เขาตกลงจะพบกับเรา แต่ในเจียงโจว และเขาขอให้เราไปถึงภายในสามวัน” ฉีหลินขมวดคิ้วและตอบว่า “เวลาน้อยไปหน่อย”
แมวแก่ได้ฟังก็โพล่งออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ “เจียงโจวอยู่ไกลจากที่นี่มาก และเราไม่รู้จักพวกนี้มาก่อน แค่หมายเลขโทรศัพท์เบอร์เดียวแม่งอาจทำให้เราตายทั้งหมด ถ้าพวกมันมีเจตนาชั่วร้าย...หวังว่าเราคงรอดกลับมานะ”
ฉีหลินถือโทรศัพท์มือถือของเขา หันไปมองทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงหรือเขตทุ่นระเบิด ฉันจะไปแน่นอน ไม่งั้นฉันจะไม่มีโอกาสลุกขึ้นยืนได้เลย”
ฉินหยู่หันไปมองแมวแก่ “ฟู่กุ้ย นายมีผู้ใหญ่คุ้มครองอยู่ นายไม่จำเป็นต้องไปหรอก”
“ไม่จำเป็นบ้านแกนะสิ! สายส่งตลาดยาเกี่ยวพันกับชะตาชีวิตของเฒ่าหลี่ ถ้าแกสองคนเข้าสู้ จะไม่ให้ฉันสู้ด้วยได้ไง?” แมวแก่ตอบอย่างไม่ลังเล “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่า แม่ตั้งชื่อนี้ให้ฉันเป็นมงคลมาก”
“เวลาไม่รอใคร พวกเราตัดสินใจไปแล้ว อย่าลังเลเลย” ฉินหยู่พยักหน้าและสั่ง
“เตรียมการสำหรับแม่และน้องสาว เราจะออกเดินทางคืนนี้”
“ตกลง!” ฉีหลินพยักหน้า
……
คืนนั้น ฉินหยู่โทรหาเพื่อนของเขา จอห์น และเขาได้จัดการให้น้องสาวและแม่ของฉีหลินไปอยู่กับครอบครัวอื่นสองสามวันและจ่ายค่าอาหารให้เป็นก้อนแร่เงินแท้
หลังจากจัดการทุกอย่างที่บ้านฉีหลินเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนซื้อน้ำมันเบนซินสี่ถังขนาดใหญ่จากพ่อค้าน้ำมันในราคาแพง ก่อนจะขับรถไปยังพื้นที่โครงการพัฒนาในเจียงโจว
บนถนนชีวิตครั้งนี้ของคนทั้งสาม ไม่มีโอกาสที่จะถอยหลังอีกแล้ว ชะตาชีวิตของทุกคนขึ้นอยู่กับว่า พวกเขาจะตามทันและรับมือกับกลุ่มค้ายาได้หรือไม่
ยุคสมัยวุ่นวาย เก้าเขตแตกแยกปกครองไปคนละทาง ทุ่งหญ้าเลินเล่อเติบโตขึ้นฟ้า พญาเสือร่ำร้อง และมังกรขู่คำราม
สามพี่น้องร่วมอุดมการณ์ รวมตัวกันเพื่อความอบอุ่นในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ได้ออกเดินทางอย่างแท้จริงแล้ว
……………………………………………………………
