ตอนที่ 634 ผลลัพธ์ขึ้นอยู่กับแม่

เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะถ่อมตนต่อหน้านายหญิงเหมา

ดังนั้นนายหญิงเหมาจึงตกตะลึง เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา

เธอมองดูลูกชายของเธอด้วยความตกใจ พร้อมกับความรู้สึกหลากหลาย เมื่อเห็นว่าเขาอ่อนน้อมถ่อมตนเพียงใด

เธอรู้จักลูกชายของเธอดีกว่าใคร ๆ

ในอดีตเขาจะทำทุกอย่างที่เขาต้องการ

เขาไม่ค่อยสนใจสิ่งที่คนอื่นคิด

รวมทั้งแม่ผู้ให้กำเนิดเขาด้วย

เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เธอมีอิทธิพลต่อเขาได้เพียงครั้งหรือสองครั้ง

เพราะเขายังเด็กเกินไป และไม่สามารถเป็นอิสระได้มากเท่าไหร่

แต่เขาก็ค่อย ๆ เติบโตขึ้น

นับตั้งแต่เขาได้รับเงินก้อนโต ตอนอายุ 13 ขวบ มันก็ยากสำหรับเธอที่ควบคุมเขาได้อีก

มันก็เหมือนกับการแต่งงาน

เขาสามารถแต่งงานกับใครก็ได้ที่เขาต้องการ

เขาไม่ได้แจ้งให้เธอทราบเสียด้วยซ้ำ

นอกจากยอมารับแล้ว เธอมสามารถทำอะไรเขาได้เลย

ตอนนี้เขาสามารถจัดการสิ่งต่าง ๆ ได้ด้วยตัวเอง เขาค่อนข้างเป็นอิสระทั้งทางร่างกายและจิตใจ

เธอยิ่ง..ไม่สามารถควบคุมเขาได้

เขาเป็นคนแบบนี้ แต่เขาก็ยังมีความกล้าที่จะขอความช่วยเหลือจากเธอ

นายหญิงเหมาจะไม่ตกใจได้อย่างไร

แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขเลย

ตรงกันข้าม เธอรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างมาบีบหัวใจของเธอ

เขาทำแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเธอ แต่เป็นเพราะเฉียวเมียนเมียน

นายหญิงเหมาเงียบไปนาน

นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกชายของเธอขอร้องเธออย่างอ่อนน้อมถ่อมตน เธอทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธเขา

แต่เธอไม่สามารถยอมรับเฉียวเมียนเมียน

“แม่ครับ” เหมาเยซื่อรอครู่หนึ่งและมองดูท่าทีกังวลใจของนายหญิงเหมา เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“เฉียวเมียนเมียนเป็นผู้หญิงที่ผมเลือกที่อยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ไม่ว่าแม่จะชอบเธอหรือไม่ ผมไม่สามารถทิ้งเธอได้”

“ดังนั้น ผมหวังว่าแม่จะเริ่มชอบเธออย่างช้า ๆ แบบนี้เราะจเข้ากันได้ง่ายขึ้นในอนาคต”

“ผมไม่ต้องการให้เกิดความขัดแย้งระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ในครอบครัวของเรา ผมเชื่อว่าแม่รู้ดีว่าผลที่จะตามมาเป็นอย่างไร หากมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น หากแม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น ก็ได้ ผมก็จะไม่พาเธอกลับมาที่นี่บ้านอีก”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น อย่าคิดว่าเราไม่กตัญญูนะครับ”

“หมายความว่ายังไง” สีหน้าของนายหญิงเหมาเข้มขึ้น

เหมาเยซื่อรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยและลูบขมับ

“เมียนเมียนเต็มใจที่จะเข้าหาแม่ แต่ถ้าแม่ไม่ยอมรับเธอ แม่จะให้เธอเข้าหาแม่ได้อย่างไร หากการพาเธอกลับมาที่บ้านทำให้เธอไม่มีความสุขทุกครั้ง ผมจะไม่ทำอย่างนั้นทำไม”

“แกขู่ฉันเหรอ” นายหญิงเหมาโกรธจนจับเบาะโซฟา

เหมาเยซื่อมองมาที่เธอและพูดอย่างใจเย็นว่า

“แม่ครับ แม่เป็นคนบังคับผมเองนะ ทางเลือกอยู่ในมือของแม่ แม่ตัดสินใจเอาเองว่าต้องการให้ผลลัพธ์เป็นแบบไหน”

เมื่อถึงจุดนี้ เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องคุยกันอีกต่อไป

ภายใต้การจ้องมองที่โกรธของนายหญิงเหมา เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

“แม่ คิดอีกรอบเถอะครับ ผมจะไม่คุยเรื่องนี้กับแม่อีกแล้ว”

เขาจึงหันหลับเดินออกจากห้องไป

นายหญิงเหมานั่งบนโซฟาด้วยสีหน้ามืดมน เธอมองดูเขาเดินออกจากห้องไปและปิดประตูอย่างช้า ๆ