ตอนที่ 632 การปล่อยวางเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน
“โย่วโย่ว” นายหญิงเหมาถอนหายใจและกล่าวอย่างเสียใจ
“ถ้าเธอเป็นลูกสะใภ้ของฉันมันจะดีแค่ไหนกัน... ฉันก็ไม่ต้องกังวลอะไรมากมายเช่นนี้ เธอน่ะเป็นคนเก่ง ทั้งยังโดดเด่นมากด้วย ทำไมอาซือ...”
“ป้าเหมาคะ เราไม่สามารถบังคับใจใครได้หรอกคะ หนูดีใจนะคะที่ป้าชอบหนูขนาดนี้ แต่..”
เซินโย่วพูดอย่างท้อแท้
นายหญิงเหมารู้สึกสับสนเมื่อฟังจากน้ำเสียงที่พร้อมจะยอมแพ้ของเธอ
“โย่วโย่ว เธอ...ฌะอไม่ชอบอาซื่ออีกแล้วเหรอ เธอยอมแพ้ไปแล้วหรือยังไง?”
เซินโย่วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า
“ป้าเหมาคะ ไม่ใช่ว่าหนูอยากจะยอมแพ้ แต่หนูไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทางนี้ ไม่กี่วันมานี่หนูคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอด อาซื่อก็แต่งงานแล้ว และเขาก็มีความสุขดี หนูไม่อยากคาดหวังอะไรจากเขา การปล่อยวางถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดหรับทุกคน”
“ไม่ โย่วโย่ว...” นายหญิงเหมาตกใจและกังวลมาก
“เธอจะยอมแพ้ไม่ได้นะ ฉันบอกแล้วไง ว่าจะช่วยหาทางออกให้”
“เธอชอบอาซื่อมาหลายปีแล้ว เธอจะยอมปล่อยวางไปง่าย ๆ อย่างนี้จริงเหรอ เธอไม่โกรธบ้างหรือไง”
“ฟังป้าเหมานะ นี่ไม่ใช่เรื่องจะจะหันหลังกลับได้ ตราบใดที่เธอเต็มใจ ป้าเหมาจะช่วยจัดการทุกอย่างเอง เธอจะต้องได้อยู่กับอาซื่อ”
“แต่..ป้าเหมาคะ...”
“แค่ตอบป้าเหมามา เธอยังชอบอาซื่ออยู่ไหม อยากอยู่กับเขาหรือเปล่า?”
“เอ่อ...” เซินโย่วเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า
“หนูชอบเขาคะ และอยากอยู่กับเขา ป้าเหมาคะ หนูชอบเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ความฝันอย่างเดียวของหนูคือการได้แต่งงานกับเขา ...”
“งั้นก็ดี” นายหญิงเหมาตัดบท
“ป้าเหมาเฝ้าดูเธอเติบโตมานานแล้ว และป้าก็อยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ ไม่ต้องกังวล ป้าเหมาจะหาทางทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นให้จงได้”
“ป้าไม่ยอมรับเฉียวเมียนเมียนเป็นลูกสะใภ้หรอก”
“เธอไม่ดีพอสำหรับลูกของฉัน”
....
นอกห้องนอน
เหมาเยซื่อเคาะประตูห้อง นายหญิงเหมาชะงักครู่หนึ่งแล้วถามว่า “นั่นใครน่ะ”
“แม่ครับ ผมเอง ขอคุยด้วยหน่อยครับ”
เมื่อได้ยินเสียงของเขา นายหญิงเหมาก็กระซิบเบา ๆ กับปลายสาย “อาซื่อมาล่ะ ฉันวางก่อนนะ”
นายหญิงเหมาวางสายแล้วเดินไปเปิดประตู
“แม่ครับ”
นายหญิงเหมายังคงดูไม่พอใจเขา “มาทำอะไร”
“ผมมีเรื่องจะพูดกับแม่ครับ”
เหมาเยซื่อหยุดครู่หนึ่ง
“เรื่องเมียนเมียน”
สีหน้าของนายหญิงเหมาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินชื่อเฉียวเมียนเมียน
“มีอะไรจะพูด ก็ทุกคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดและฉันใส่ร้ายเธอ ทำไม อยากจะให้ฉันออกไปขอโทษเธอตอนนี้อย่างงั้นเหรอ”
เหมาเยซื่อเม้มริมฝีปากและลูบขมับ “ไม่ใช่อย่างนั้น”
“แล้วมีอะไรจะพูดอีก”
“แม่ครับ ขอผมเข้าไปก่อนได้ไหม เราจะยืนคุยกันที่ประตูอย่างนี้เหรอ?”
นายหญิงเหมามองเขาอย่างเย็นชาครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไป
เหมาเยซื่อเข้ามาและนั่งลง
“ถ้าจะมาที่นี่เพื่อพูดแทนภรรยาล่ะก็ เก็บมันไว้เลย ฉันไม่อยากฟัง” นายหญิงเหมานั่งลงเช่นกัน
