ตอนที่70 ผู้เล่นที่เหน็ดเหนื่อย

ตอนที่70 ผู้เล่นที่เหน็ดเหนื่อย

เช้าวันอาทิตย์อากาศกำลังดี

　　 อัลเบิร์ตนั่งทานอาหารในห้องโถง ขณะที่ฮัมเพลงที่ไม่รู้จัก เขาเอาพุดดิ้งสีดำที่หั่นแล้วเข้าปากด้วยส้อม

　　 เชอร่ากระพือปีกของเธอ และตกลงระหว่างสลัดกับชามใส่น้ำตาล และวางจดหมายหนาไว้ใกล้มือของอัลเบิร์ต

"ขอบคุณนะ" อัลเบิร์ตย้ายจานอาหารที่อยู่รายรอบ ยื่นมือออกมาลูบหลังเชอร่า หยิบถั่วนกฮูกออกจากกระเป๋าของเธอแล้ววางลงตรงหน้าเชอร่า จากนั้นจึงหยิบซองแล้วเปิดออก จดหมายของลุค จดหมายของ เฮิร์บ และ เดซี่ และจดหมายที่เขียนโดยนีย่ามีรูปถ่ายติดซองด้วยนีย่า กำลังเป่าฟองสบู่ด้วยหมากฝรั่งที่เขาส่งไปให้อยู่

　　 "ดูอะไรหรอ?" อาเรียเดินไปนั่งตรงข้ามแล้วถามด้วยความสงสัย

　　 "จดหมายจากที่บ้านน่ะ" อัลเบิร์ตพับจดหมายแล้วใส่ลงในกระเป๋าของเขา หลังจากที่เชอร่ากินถั่วเสร็จแล้ว เธอก็บินกลับไปที่โรงนกฮูกเพื่อพักผ่อน

“ว่าแต่ อัลเบิร์ต เช้านี้ไปซ้อมที่สนามไหม?” แองเจลิน่าก็เข้ามานั่งข้างๆ อาเลีย แล้วพูดต่อว่า “ชาร์ลีบอกว่าเช้านี้มีซ้อมควิดดิช เขาขอให้ฉันบอกนายว่าไม่สำคัญหรอกว่านายจะไม่สามารถเป็นผู้เล่นอย่างเป็นทางการของควิดดิชได้ ในตอนนี้ ทีมยังต้องการผู้เล่นสำรองอีกด้วย”

　　 “เอ่อ ฉันไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธสินะ” อัลเบิร์ตพยักหน้าและพูดว่า "ฉันจะไปปลุกเฟร็ดและคนอื่นๆ ให้ตื่นเมื่อฉันกินเสร็จ"

　　 “ไม่ต้องหรอก... เรามาแล้ว” เฟร็ดเอื้อมมือปิดหาวยาวและทักทายทุกคน: "อรุณสวัสดิ์ทุกคน"

"อรุณสวัสดิ์"

　　 “อรุณสวัสดิ์ อัลเบิร์ต” ชาร์ลีเดินตามจอร์จและทั้งสามไปทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

　　 “นายไม่รู้หรอกว่าชาร์ลีถูกปีศาจเข้าสิง เขาจะเริ่มฝึกแต่เช้าได้ยังไง” จอร์จแอบทำหน้าบึ้งใส่อัลเบิร์ต

　　ชาร์ลีนั่งลงข้างเขาแล้วถามว่า “ไปกันเลยไหม”

"ตกลง."

　　 “ชาลี ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมง” ชายที่แข็งแกร่งอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “นายแน่ใจหรือว่าเราจะเริ่มฝึกตอนนี้”

"นกที่ตื่นเช้าจะได้หนอน"

　　 “กินเนื้อดีไหม” ลี จอร์แดนนั่งลงที่อีกฟากหนึ่งของอัลเบิร์ต วางเนื้อทอดสองชิ้นบนจาน กัดแล้วพึมพำ "แมลงนี่อร่อยอะไรอย่างนี้"

　　 อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปปิดปากอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้อาหารหลุดออกจากปากของเขา

　　 “เป็นอะไรไป ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” ลี จอร์แดนถามอัลเบิร์ตอย่างงุนงง กระพริบตาและถามอย่างอธิบายไม่ถูก

"ไม่เป็นไร."

"อะแฮ่ม นี่คือวูด คีปเปอร์ ของเรา" ชาร์ลีตบชายหนุ่มข้างๆ แล้วแนะนำ: “เฟร็ดกับจอร์จ พี่น้องของฉัน นี่คืออัลเบิร์ต นายไม่ได้เห็นมันครั้งสุดท้าย เขาเป็นอัจฉริยะด้านการบินบนไม้กวาด นายจะไม่มีวันเชื่อเลยว่าอัลเบิร์ตกำลังขี่ไม้กวาด เป็นครั้งแรกนั้นไวและคล่องตัวแค่ไหน...”

　　 อัลเบิร์ตหันหัวของเขา แม้ว่าคนอื่นจะชมตัวเอง แต่เขารู้สึกอับอายด้วยเหตุผลบางอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทุกคนรอบตัวเขามองมาที่เขา

　　 แองเจลิน่ายิ้ม ปากของเธอเปิดออก และเธอก็พูดอย่างเงียบๆ ว่า: ฉันไม่นึกเลยว่านายจะมีพลังมากขนาดนี้!

　　 "อะแฮ่ม" อัลเบิร์ตไอเบา ๆ ขัดจังหวะชาร์ลีแล้วถามว่า "ถ้าเราไม่มีไม้กวาดล่ะ"

　　 “ฉันได้อธิบายกับมาดามฮูชแล้วว่าฉันจะหาขอยืมไม้กวาดเก่าๆของโรงเรียน ให้พวกนายใช้” ชาร์ลีไม่ลืมที่จะเตือนว่า "แน่นอน นายคงไม่คาดหวังว่ามันจะเป็นไม้กวาดที่ดีขนาดนั้น"

　　 หลังอาหารเช้า ทุกคนออกจากปราสาทเป็นกลุ่ม เดินข้ามหญ้าและเดินไปตามหญ้าไปที่สนามกีฬา

　　 ระหว่างทาง ชาร์ลีกำลังแนะนำผู้เล่นควิดดิชคนเก่าของกริฟฟินดอร์ให้รู้จักกับผู้เล่นหน้าใหม่อย่างอัลเบิร์ต

　　ทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์ประกอบด้วยชายหญิงหนึ่งคนพวกเขาเข้ากันได้ดี ว่ากันว่าสองคนยังคงเป็นคู่รักกัน

　　 ชาร์ลีชี้ไปที่ผู้หญิงคนเดียวในหมู่ผู้เล่นที่เป็นทางการและพูดว่า "นี่คือไอรีนบีตเตอร์หัวรุนแรง"

ไอรีนเป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่เหมือนคนชอบความรุนแรงอย่างคำพูดของชาร์ลี เธอยิ้มให้ทุกคนและแนะนำ: “ฉันกับมาร์คเป็นบีตเตอร์ของทีม อย่าไปฟังชาร์ลีนะ ฉันไม่ได้รุนแรงสักหน่อย”

　　 “ฮิฮิ...ฉันยังไม่ลืมเลยว่าใครเป็นคนเอาไม้บอลไปตีขาคนแทนไม้กวาดในคราวที่แล้ว และถูกมาดามฮูชสั่งพักเกมไว้โดยตรง และทำให้เราแพ้เกมในเทอมที่แล้ว”

　　 “ก็ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ฉันแค่จะพยายามให้หนักขึ้นนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะโดนขาเขาโดยบังเอิญ…”

　　 “เธอเกือบจะฆ่าเขา” ชาร์ลีบ่นเบาๆ “มิฉะนั้น มาดามฮูชจะเข้าไปห้ามเธอโดยตรงได้อย่างไร”

　　 "ความแตกต่างระหว่างกระดูกหักกับกระดูกเกือบหักนั้นยังมีขนาดใหญ่มาก" ไอรีนอดไม่ได้ที่จะท้วง "ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยากจะตีไม้กวาดฉันก่อนเอง"

　　 "เฮอะๆ" ชาร์ลีเยาะเย้ยสิ่งนี้ เขาไม่ลืมความขัดแย้งระหว่างคนทั้งสองและพูดต่อว่า "คนที่อยู่ข้างไอรีนคือแฟนของเธอ มาร์คผู้ชั่วร้าย"

“เฮ้ ชาร์ลี ฉันไปชั่วร้ายตอนไหน” มาร์คกระแอมเบา ๆ และเอื้อมมือไปเขย่ามือของอัลเบิร์ต “อย่าไปฟังเขาเลย อีกอย่าง วู้ดทึ่มทื่อ เขาคือคีปเปอร์ของทีม เขามันทึ่มทื่อ” วู้ดอดไม่ได้ที่จะประท้วง

“ในเกมที่สองกับเรเวนคลอในภาคเรียนที่แล้ว นายไม่ได้ยืนเฉยๆ และปล่อยให้พลาดลูกบอลเข้าไปสองสามลูกรึไง วู้ด หรือนายจะบอกว่าไม่ใช่นายกัน” มาร์คใช้คำพูดอย่างชาญฉลาด ใช้วู้ดมาเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคน

　　 “อะแฮ่ม ตอนนั้น…” วู้ดไอเบาๆ “ตอนนั้น...ฉันแค่มองดูนายเอาศอกไปตีแก้มใครสักคนอยู่?”

　　 “นั่นมัน... มันเป็นแค่อุบัติเหตุ แม้แต่มาดามฮูชก็คิดอย่างนั้น”

　　 อุบัติเหตุ?

　　 อีกหลายคนเยาะเย้ยสิ่งนี้

　　 “ก็ใครล่ะที่ทำให้ผู้ชายคนนั้น ทำท่าทางแย่ๆใส่เรา” มาร์คพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ที่ความสูงเท่านั้น เขาแค่หกล้มเล็กน้อยเอง ฉันจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันตีสลิธีรินนั้นมากเกินไป และฉันไม้ตีซีกเกอร์ของฮัฟเฟิลพัฟจนเลือดกำเดาไหล ตอนนั้นฉันถูกเตือนอย่างจริงจังมากๆ ฮ่าๆ”

　　 อัลเบิร์ตได้ยินและนิ่งเงียบ นี่ใช่ควิดดิชที่ฉันรู้จักหรือเปล่า

　　 นี่เป็นควิดดิชที่รุนแรงจริงๆ!

　　 “ชาร์ลี ควิดดิชเคยมีคนตายไหม?” อัลเบิร์ตถามอย่างระมัดระวัง

“เปล่าหรอกหนักสุดแค่บาดเจ็บสาหัสที่สุด และสามารถรักษาได้ทันเวลา” ชาร์ลีตระหนักว่าการสนทนาผิดปกติ และเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว: "ต่อไปนี้คือเชสเซอร์สามคนของเรา มาริโอ แดนนี่ และแจ็ค ."

　　 “มันเป็นนักกายกรรมสามคน” ไอรีนกล่าวเสริม

　　 “อย่าเรียกพวกเราว่านักกายกรรมสามคน” ทั้งสามคนบ่นพร้อมกัน “อย่าคิดว่าเราไม่ได้ยินสิ่งที่เธอกำลังพูด”

　　 "ถ้าพวกนายไม่ทำพลาด ความน่าจะเป็นที่จะชนะในภาคการศึกษาที่แล้วจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 20%" ชาร์ลีรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาเพิ่งเข้ารับตำแหน่งกัปตันควิดดิช และเขาหวังว่าจะประสบความสำเร็จ