SMTM : ตอนที่29 ผู้เล่นเลเวล2ปะทะมอนสเตอร์เลเวล15
ตอนที่29 ผู้เล่นเลเวล2ปะทะมอนสเตอร์เลเวล15
“ของพวกนี้เป็นของดีทั้งหมดเลย” อีสต์เกทโบลววิ่งวินด์พูด พร้อมกับทำท่าลังเลนิดหน่อย “สหายถังเงิน ถ้าหากผมอยากจะเหมาทั้งหมดนี้ จะได้ที่ราคาเท่าไหร่งั้นหรอ?”
อุปกรณ์สวมใส่ต้นเกมที่ดีนั้นช่วยส่งผลให้ผู้เล่นสามารถเก็บเลเวลง่ายมากขึ้น จึงไม่ใช่เรื่องที่ตัดสินใจยากสักเท่าไหร่ และน้อยคนนักที่จะปฎิเสธ
“อืม... 20เหรียญทองสำหรับทั้งหมดนี้!” เจ้าอ้วนเฉียนเสนอราคาข้าวของโดยรวมทั้งหมดออกไป
ทางอีสต์เกทโบลววิ่งวินด์ก็ไม่ได้ต่อรองราคาแต่อย่างใด เขาทำแค่เพียงขอเวลานิดหน่อย และทักหาคนนู้นคนนี้เพื่อรวบรวมทองทั้งหมดมาจ่ายให้เจ้าอ้วนเฉียน
ในไม่ช้า เหรียญทองจากทุกคนที่มีกันนิดหน่อยก็ได้มารวมกันอยู่ที่เจ้าอ้วนเฉียนแล้ว
หลังจากการทำธุรกรรมการค้าขายนี้ทำให้เจ้าอ้วนเฉียนมีเหรียญทองถึง 190 เหรียญอยู่ในคลัง
เจ้าอ้วนเฉียนครุ่นคิดอยู่พักนึงว่าจะทำอย่างไรกับเงินพวกนี้ดี เพราะการพกพาเหรียญทองจำนวนเท่านี้ไปมามันคงไม่ใช่เรื่องที่ปลอดภัยแน่
ดังนั้นเขาจึงไปที่ธนาคารและเปิดบัญชีฝากข้าวของที่มีค่าเอาไว้ทั้งหมด เหลือแค่เพียงสิ่งที่เขาต้องใช้เท่านั้นในตัวเอง
ซึ่งธนาคารที่ว่านั้นเป็นธนาคารภายในเกม เขาไม่ได้ออกไปที่โลกจริงแต่อย่างใดเพราะฉะนั้นเหรียญทองทั้งหมดที่เขามีอยู่นั้นจึงยังไม่ได้แลกออกมาเป็นเงินหยวน
ส่วนอีกสาเหตุนึงที่เขายังไม่แลกเหรียญทองออกไปเป็นเงินหยวนนั้นก็เพราะ เขาเชื่อว่าในอนาคตเหรียญทองที่เขามีมันจะแพงขึ้น และยังเก็บไว้ซื้อขายทำทุนในเกมได้อีกด้วย
“เอาล่ะ จบเรื่องธุรกรรมทางการเงิน ไปฟาร์มหาเงินกันต่อดีกว่า!” เมื่อทำธุรกรรมเสร็จ เจ้าอ้วนเฉียนก็เดินออกมา พร้อมกับการยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ และจากไปทันที
ในเวลานี้เขามีภารกิจที่ต้องเร่งรีบทำให้จบอยู่ หากเขายังโอ้เอ้เดินเล่นเหมือนแต่ก่อน มันจะทำให้เขาทำภารกิจไม่สำเร็จได้
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนเดินออกมาด้านหน้าทางเข้าหมู่บ้านแล้ว เขาก็มุ่งหน้าไปยังหุบเขาทางทิศตะวันตกทันที
บรรยากาศโดยรอบมันเต็มไปด้วยต้นเมเปิ้ล บอกได้เลยว่ามันต้องเป็นสถานที่ชมวิวอย่างแน่นอน เพราะทุกอย่างมันสวยงามไปหมด ยกเว้นแค่อย่างเดียวนั่นคือฝูงหนูที่น่ารังเกียจ
แถมสถานที่นี้ยังมีข่าวลืออีกด้วยมีผู้เล่นกลุ่มนึงที่ได้มาเจอสถานที่แห่งนี้ และได้มีการทรยศกันในปาร์ตี้
จนปาร์ตี้ของพวกเขาต้องแยกจากกัน และต่างคนต่างฟาร์มแต่สุดท้ายก็ตายกันหมดโดยที่ไม่มีใครได้ผลประโยชน์จากการฟาร์มในที่แห่งนี้เลย
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนมาถึงเขาก็หลบๆซ่อนๆอยู่หลังต้นไม้เมเปิ้ลใหญ่ เพื่อแอบใช้สกิลตรวจสอบ
หนูสีเทา
เลเวล : 15
พลังโจมตีกายภาพ : 50 ถึง 65
พลังป้องกันกายภาพ : 20
พลังชีวิต : 500
ค่าสถานะของพวกมันนั้นไม่ได้สูงมากนักจึงทำให้ไม่น่ากลัวสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่น่ากลัวคือจำนวน
หากยืนดูอยู่ห่างๆจะมองเห็นได้เลยว่าสถานที่นี้เต็มไปด้วยหนูอยู่เต็มไปหมด ทั้งในพุ่มไม้ ในรู หรือบนพื้น หากประมาณจำนวนคร่าวๆน่าจะมีทั้งหมดประมาณ 1000 ขึ้น
เมื่อเจ้าอ้วนเฉียนเห็นเช่นนี้ก็เกิดอาการความโลภบังตาอีกครั้ง สิ่งที่เขาคิดคือจะฆ่าหนูพวกนี้ทุกตัวทิ้งอย่างไร? วางกับดักงั้นหรอ? หรือจะไประเบิดภูเขาให้มันพังทลายลงมาทับหนูพวกนี้ดี?
“ออกไปนะ ออกไป! ไอหนูเวรพวกนี้ ออกไปเดี๋ยวนี้!”
ขณะที่เจ้าอ้วนเฉียนยืนคิดอยู่นั้นก็มีเสียงคนตะโกนดังออกมา
เจ้าอ้วนเฉียนกระโดดปีนขึ้นต้นไม้เพื่อหาว่าใครกันที่สามารถมาฟาร์มในพื้นที่แห่งนี้ได้
และสิ่งที่เขาเห็นนั้นก็คือ นักเวทย์หญิงคนหนึ่งอยู่บนต้นไม้ต้นเล็ก และกำลังปล่อยสกิลลูกบอลไฟสามลูกใส่หนูด้านล่าง ซึ่งสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ไม่ดีมากนัก เพราะเธอถูกล้อมไปด้วยหนูหลายสิบตัว
การต่อสู้ของนักเวทย์หญิงคนนี้ถือว่าเป็นไอเดียที่ดี แต่มันก็ไม่ใช่จุดที่ปลอดภัย เนื่องจากต้นไม้ที่เธออาศัยอยู่นั้นมีขนาดเล็ก และโอกาสที่หนูจะเทะต้นไม้จนพังลงมาก็มีสูงมาก ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงจะเละอย่างแน่นอน
แต่ถ้าหากเป็นเจ้าอ้วนเฉียนหล่ะก็ .... แค่ปีนขึ้นไป ต้นไม้ก็คงหักลงมาแล้ว
เจ้าอ้วนเฉียนใช้สกิลตรวจสอบใส่นักเวทย์หญิงคนนั้นเพื่อดูข้อมูล
ชื่อ : เพอเพิลเบล
อาชีพ : นักเวทย์(ฝึกหัด)
เลเวล : 2
เมื่อเห็นข้อมูลแบบนี้เจ้าอ้วนเฉียนแทบลื่นตกบันได
เลเวล 2 เนี่ยนะ? ใจเด็ดมากที่มาสู้กับมอนสเตอร์เลเวล 15! ให้ตายเถอะ เป็นบุคคลที่มีเกียรติจริงๆ
“เฮ้ คนสวยต้องการความช่วยเหลือไหม?” เจ้าอ้วนเฉียนเดินไปตรงกิ่งต้นไม้ที่เขาอาศัยอยู่และตะโกนถามนักเวทย์สาว
“ค่ะ ต้องการ! รีบมาช่วยเลย!” เพอเพิลเบลตอบรับทันทีเพราะหนูพวกนี้มันทำให้เธอหวาดกลัวสุดขีดแล้วในตอนนี้
“การช่วยของผมไม่ใช่ช่วยฟรีๆนะ” เจ้าอ้วนเฉียนพยายามใช้กลอุบายความกลัวในการเรียกราคาให้สูง
“หืม?” เพอเพิลเบลได้ยินแบบนี้ก็ตะลึงไปเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็นำเหรียญเงินออกมาจากช่องเก็บของให้เจ้าอ้วนเฉียนดู “ฉันมีแค่ 1เหรียญเงินหน่ะ เท่านี้พอไหม?”
??