chapter 10: ความก้าวหน้า II
.............
ห้องของฉันค่อนข้างเรียบง่าย มันทาด้วยสีม่วง เตียงขนาดใหญ่ โต๊ะกับเก้าอี้เพียงเท่านั้น ตอนนี้ฉันนั่งบนเก้าอี้พร้อมกาแฟหนึ่งถ้วยในมือ รวบรวมสิ่งต่าง ๆ ที่ฉันต้องทํา หลังจากทั้งหมดฉันได้วางแผนของฉันก่อนที่จะรู้ว่าฉันมีความสามารถเพียงใด แต่ตอนนี้ฉันรู้ ความเป็นไปได้มากมายที่เปิดขึ้นสำหรับฉัน ฉันยังต้องทำการปรับเปลี่ยนอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากตัวฉันที่มีอยู่จะต้องเปลี่ยนบางสิ่ง...
ฉันหลับตาลง ขณะที่ดื่มกาแฟเสร็จ จากนั้นฉันก็ยืนขึ้น เพื่อฝึกซ้อมในแต่ละวัน โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นแบบจำลองการฝึกของ เนเทโร่ ยกเว้นว่าจะเน้นที่รูปแบบของฉัน ฉันปรับกายวิภาคของมือและเล็บของฉัน เพื่อให้แข็งแกร่งขึ้น คมขึ้น คล้ายกับเทคนิคการใช้กรงเล็บ เว้นแต่ว่าจะทำให้ทั้งมือคมขึ้นโดยที่ยังแบนอยู่ ฉันเรียกเทคนิคนี้ว่า 'Deadly snake'
นี่คือรูปแบบของฉัน ใช้มือของฉันเป็นอาวุธให้ถึงตายให้ได้มากที่สุดและการฝึกก็แค่ทำการโจมตีให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จนกว่าจะถึงเวลานอนตามกำหนดที่ฉันตั้งไว้ ซึ่งถือว่ามาก เมื่อพิจารณาว่าฉันต้องนอน 5 ชั่วโมง เป้าหมายของฉัน คือ ทำให้ความเร็วในการโจมตีของฉันเร็วเท่ากับ เนเทโร่ และอาจเร็วกว่านั้น ฉันไม่รู้แน่ชัดว่าฉันเร็วแค่ไหนเพราะฉันมักจะใส่ตุ้มน้ำหนัก แม้กระทั่งบนแขน เมื่อพิจารณาจากน้ำหนักของเสื้อผ้าของฉัน ทั้งหมดมีประมาณ 4 ตัน
3 ปีที่ผ่านมามีผลอย่างน่าเหลือเชื่อ เพราะฉันทนไฟฟ้าได้ประมาณ 3,600,000 โวลต์ ซึ่งเป็นผลมาจากการที่ฉันบังคับตัวเองและอยู่ในสถานะ 'เซ็ตสึ' ตลอดเวลา แถมยังกลั้นหายใจได้ประมาณ 14 นาที แต่สิ่งที่ดีขึ้นที่สุด คือ การควบคุมของเน็น...
และถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ พ่อของฉันควรจะเริ่มสอนฉันเร็ว ๆ นี้ อาจจะเป็นก่อนที่จะไปลานประลองกลางหาว ฉันจะไปเรียนรู้จากคนอื่นทำไม ในเมื่อฉันสามารถเรียนรู้จากคนที่ดีที่สุดคนหนึ่งได้ ทั้งที่ฉันจำวิธีการฝึกฝนทุกวิธีที่กล่าวมาได้ในมังงะ มีคนมีประสบการณ์สอน มันจะเป็นประโยชน์มากกว่า...
อืม ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เมโลดี้ อายุเท่าไหร่ ฉันจึงควรรอจนกว่าจะพบเธอ เพราะฉันค่อนข้างสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เมโลดี้ เป็นฮันเตอร์เสียงเพลง ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปจากการดื่มกับเพื่อนในคืนหนึ่ง เมื่อได้ฟังทำนองไวโอลินเดี่ยวของบทเพลง Sonata of Darkness เธอก็มีรูปร่างผิดปกติ เพื่อนของเธอที่เคยเล่นบทนี้ ได้กลายพันธุ์ไปทั้งร่างอย่างรุนแรงและเสียชีวิตด้วยเหตุนี้ ต่อมา เมโลดี้ ได้รับการได้ยินที่เหนือธรรมชาติ เธอสามารถได้ยินสิ่งต่างๆ ที่เงียบราวกับการเต้นของหัวใจ
โดยพิจารณาว่า The Sonata of Darkness เป็นบทเพลงที่ซาตานเป็นผู้แต่งเองและใครก็ตามที่เล่นหรือฟังมันจะถูกสาปอย่างน่ากลัว ฉันก็เดาได้ว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตจากทวีปมืดและถ้าใครสักคนต้องเล่นเพลง เพื่อปลุกพลังคำสาป นี่ไม่เหมือนกับเน็นเหรอ?
คำสาป คือ ความสามารถหรือ ฮัตสึ การเล่นเพลงเป็นเงื่อนไขการเปิดใช้งานและเมื่อพิจารณาถึงธรรมชาติของความสามารถแล้ว ก็น่าจะเป็นสายพิเศษ... มันค่อนข้างน่าสนใจ แม้ว่าฉันจะต้องเตรียมตัวอย่างมาก หากต้องการจะทำการวิจัยเชิงลึกเกี่ยวกับมัน
รองลงมาคือ นานิกา ตามที่รู้มา ยืนยันว่ามาจากทวีปมืด ใช้ประโยชน์ได้ แต่สิ่งที่ทำได้มากที่สุด คือ รับข้อมูลเกี่ยวกับทวีปมืด การขออำนาจอาจมีผลที่คาดไม่ถึง ระบบพลังในโลกนี้ส่วนใหญ่ทำงานบนกฎการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน ดังนั้น คำถาม คือ ราคาเท่าไหร่และใครเป็นคนจ่ายจนกว่าฉันจะรู้คำตอบ การขออะไรอาจเป็นอันตรายได้
นอกจากนี้ ฉันควรได้เนตรสีเพลิงสักสองสามดวง พวกมันก็คุ้มค่ากับเวลาการวิจัยของฉัน ถ้าฉันปลูกถ่ายพวกมัน ผลจะคงเดิมหรือไม่? เนตรสีเพลิง รับผิดชอบโดยตรงสำหรับความสามารถหรือถูกกระตุ้นและกลายเป็นสีแดงอันเป็นผลมาจากการกระตุ้นพลังเหล่านี้หรือไม่? 'คำถามมากมายรอคำตอบ....' ฉันคิด ในขณะที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉัน...
..........
ฉันกำลังเดินผ่านโถงทางเดินไปสู่ความโดดเดี่ยว สีหน้าไร้อารมณ์ สีหน้าแปลก ๆ ของใครบางคนที่กำลังจะฆ่าใครซักคน จบชีวิตของใครบางคนเป็นครั้งแรก...
ฉันเปิดประตูเพื่อเข้าห้องเดี่ยว สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าฉันคือห้องมืดที่มีแสงไฟน้อยหรือไม่มีเลย แต่ฉันเห็นทุกอย่างชัดเจน ฉันเห็นพ่อยืนไขว้มืออยู่ที่นั่น ถัดจากเขาเป็นชายอ้วนวัยกลางคนคุกเข่าอยู่ พร้อมกับกุญแจมือที่ยึดติดมือไว้ด้วยกัน
พ่อมองด้วยสายตาที่มีความหมาย ในขณะที่พูดว่า " ฆ่าเขา "
ฉันแค่มองดูเขาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ และไม่ได้ขยับจากที่ของตัวเอง “ราคาเท่าไหร่?”
ซิลเวอร์ มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าด้วยความหวัง " ตั้งราคาของลูก.."
'ฉันเดาว่าเขาคงสงสัยมากเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันจะถามเพราะฉันเพิ่งแสดงความสนใจในการฝึกซ้อม.. อืม เขาจะผิดหวังไหม? ฉันล้อเล่นนะ เขาไม่สนหรอก' ฉันคิดในใจด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า " ปล่อยฉันไว้จนกว่าฉันจะเสร็จ เพราะมันจะใช้เวลาค่อนข้างนาน..."
“ได้สิ อยากรู้มั้ยว่าเขาทำอะไรลงไป?” ซิลเวอร์ ถาม
“ไม่..” ไม่ว่าใครจะถูกมองว่าเลวหรือไม่ไม่สำคัญสำหรับฉัน การใช้มันเป็นข้ออ้างในการฆ่าใครสักคนจะทำให้ฉันเป็นคนหน้าซื่อใจคด นี่คืองานอะไร งานที่สร้างขึ้นบนแนวคิดของการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน
ฉันปรับกายวิภาคของมือให้คม ขณะที่ยืนเหนือเขา ฉันเห็นความกลัวในดวงตาของเขา ในขณะที่เขาพยายามพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ แม้ว่าผ้าในปากของเขาจะขัดขวางไม่ให้เขาทำเช่นนั้น " อืออออออ... " นั่นคือทุกเสียงที่เขาทำได้
เสียงบ่นพึมพำที่หายวับไปทันทีที่......
.........
