EP 398 ห่าวเกอเกอ

EP 398 ห่าวเกอเกอ

By loop

ณ ห้องนอน.

ดงซูบินมองไปที่ หยูเหมยเซียวและหยิบโทรศัพท์ออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่พี่สาวหยูขอความช่วยเหลือจากเขา และเขาต้องไม่ทำให้เธอผิดหวัง แต่เขาไม่มีความสัมพันธ์ในฝ่ายประชาสัมพันธ์ และเฉินถงปิง หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของเทศมณฑลก็อยู่กับฝ่ายของเซียงดาวนอกจากนี้ยังไม่ถูกต้องที่จะถามเรื่องนี้กับฮูซินเยียน อา… ซูเจียกำลังทำงานในสถานีโทรทัศน์ของมณฑล และเธอไม่เพียงแต่เป็นพิธีกรรายการข่าวเท่านั้น เธอยังเป็นรองหัวหน้าทีมผลิตรายการอีกด้วย

ริง… ริง… ริง… ตงเสวี่ยปิงเรียก

“สวัสดี ซูบินหรอ?” ซูเจียหัวเราะ

ดงซูบินได้ตอบกลับ “พี่ซู คุณอยู่ที่ไหน? คุณทานอาหารเย็นแล้วหรือยัง”

ซูเจียหัวเราะ “คุณมาถามฉันช้าไป ฉันเพิ่งกินข้าวเย็นกับเพื่อนร่วมงานเสร็จ คุณจะเลี้ยงอาหารค่ำฉันไหม

"ถูกตัอง. กินข้าวเสร็จแล้วก็ไปกินข้าวกันวันอื่น“ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ”โอ้ ฉันมีเรื่องจะรบกวนคุณ ลูกชายของเพื่อนฉันกำลังฝึกงานที่สถานีโทรทัศน์ของคุณ ชื่อของเขาคือ ซันซู และเขากำลังทำงานกับแผนกโลจิสติกส์ คุณมีคำพูดในแผนกนี้หรือไม่? เขาหวังว่าจะกลับใจใหม่เป็นฟูลไทม์”

ซูเจีย ได้ตอบกลับ “มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ฉันจะพูดกับพวกเขาให้”

“ขอบคุณค่ะซิส” “ฮ่าฮ่า… นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก” ดงซูบินไม่ได้คาดหวังว่าซูเจียจะเห็นด้วยอย่างง่ายดายหลังจากวางสาย เขาหันไปหา หยูเหมยเซียวและบอกเธอว่าเสร็จแล้ว หยูเหมยเซียวออกจากห้องและเห็นฟางเซาและ เสี่ยวซูพูดคุยกับเซียวเซียว

หยูเหมยเซียวเดินผ่าน “เสี่ยวซู กลับไปรอที่สำนักข่าว เธอ(สรรพนามเรียกผู้ชาย) จะคงจะได้รับการเรียกตัวกลับไปในอีกไม่กี่วันนี้”

ฟางเซาได้ยินและคว้ามือของ หยูเหมยเซียว"ขอบคุณมาก. เสี่ยวซู คุณรออะไรอยู่? รีบไปขอบคุณป้าหยู”

เซียวซูลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณป้ายู ขอขอบคุณ.”

"ไม่เป็นไร." หยูเหมยเซียวรู้สึกดีที่ได้รับคำขอบคุณจากฟางเซาและลูกชายของเธอ

ฟางเซาตระหนักว่าหัวหน้าซูบิน ปฏิบัติต่อ หยูเหมยเซียวเป็นอย่างดี เธอพูดกับเขาเพียงไม่กี่คำในห้องนั้น และทุกอย่างก็เรียบร้อย หัวหน้าซูบินต้องรัก หยูเหมยเซียวและลูกสาวของเธออย่างมาก ฟางเซาเองก็อิจฉา หยูเหมยเซียวหญิงม่ายไร้เงินและลูกสาวของเธอที่มาที่เมืองนี้ใหม่ๆ ตอนนี้เธอมีอพาร์ตเมนต์ของตัวเองแล้ว และ  แม้แต่เทพแห่งความโชคร้ายในตำนานก็ยังสนใจเธอ เธอทำไมถึงโชคดีขนาดนี้?

ฟางซูคุยกับ หยูเหมยเซียวอีกสักพักก่อนจะจากไป

หลังจากที่ ฟางซูและลูกชายของเธอจากไป ดงซูบินก็เดินออกจากห้องนอนโดยเอามือลูบท้อง “พี่หยู อาหารเย็นพร้อมหรือยัง? ฉันหิวมาก.”

หยูเหมยเซียวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวฉันจะทำอาหารเย็นให้”

การปะทะกัน… ในความเร่งรีบของเธอ หยูเหมยเซียวสะดุดตัวเองและล้มไปข้างหน้า

ดงซูบินตกใจและจับเธอได้อย่างรวดเร็วจากการล้ม “อา… คุณทำให้ฉันตกใจนะเนี่ยและคุณจะเป็นอะไรไป? รีบอะไรนักหนา”

ดงซูบินช่วยเธอและพูดเบา ๆ “อย่าวิตกกังวล ฉันแค่ล้อเล่นกับคุณ ฉันยังไม่หิว”

หยูเหมยเซียวเห็น เซียวเซียว มองไปที่พวกเขาและเธอก็หน้าแดง เธอพยายามดิ้นรนจากอ้อมกอดของ ดงซูบินและเข้าไปในครัว “ฉัน… ฉันจะทำอาหารตอนนี้”

กว่าจะกินข้าวเย็นเสร็จก็มืดแล้ว

ดงซูบินนั่งบนโซฟา ถูท้องของเขาและชื่นชมการทำอาหารของ หยูเหมยเซียว หยูเซียวเซียว ก็ลูบท้องของเธอเหมือนเขาและบอกว่าอาหารเย็นวันนี้อร่อยที่สุด หยูเหมยเซียวรู้สึกมีความสุขและความพยายามของเธอก็ได้ผล

“ลุง ช่วยสอนผมเล่นเกมหน่อย” เซียวเซียว ดึงแขนของดงซูบิน

ดงซูบินยังคงสูบบุหรี่บนโซฟา “ขอฉันพักสักหน่อยดีกว่า ฉันอิ่มเกินไป”

เซียวเซียว พยักหน้าและถาม “วันนี้จะกลับเลยไหม”

หยูเหมยเซียวที่ถือที่เขี่ยบุหรี่ยังคงดูทีวีต่อไป แต่หูของเธอกำลังฟังข่าวไปด้วย

ดงซูบินหัวเราะ “คืนนี้ฉันจะไม่จากไป ฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อพาคุณไปเล่นเกม

หยูเหม่ยเซียวยืนขึ้น “ฉัน… ฉันจะไปจัดเตียงของคุณตอนนี้ คุณต้องการให้ฉันเติมอ่างอาบน้ำในภายหลังหรือไม่”

"ตกลง."

21.15 น.

ประตูห้องน้ำเปิดออก และตงเสวี่ยปิงก็เดินออกไปช้าๆ

ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น หยูเหมยเซียวและเซียวเซียว ควรอยู่ในห้องนอนของพวกเขา และ ดงซูบินอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม้ว่าเซียวเซียวจะเห็นเขาและพี่สาวหยู อยู่ด้วยกันที่ปักกิ่ง แต่เขาไม่สามารถทำอย่างนั้นได้อีก คืนนี้เขาจะนอนยังไง? นอนอีกห้องนอนคนเดียว? มันจะเหงาเกินไป

ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเปิดประตู หยูเหมยเซียว“จะนอนกันหมดแล้วเหรอ”

"ใช่." หยูเหมยเซียวกำลังจัดเตียง และ หยูเซียวเซียว กำลังเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอ

ดงซูบินกระแอมในลำคอของเขา “เอ่อ… ไม่เป็นไร”

"ตกลง. ราตรีสวัสดิ์." ดงซูบินปิดประตู

ได้… ดูเหมือนว่าคืนนี้ฉันจะแตะต้องพี่หยูไม่ได้ เฮ้อ… ถ้าฉันรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ฉันจะไม่ไปกับเซียวเซียวเพื่อเล่นเกมคืนนี้ ฉันควรจะซื้อของขวัญให้เธอ และ หยูเหมยเซียวสามารถไปกับฉันได้ ตอนนี้สายเกินไปที่จะเสียใจ แม้ว่า ดงซูบินสามารถนอนกับพวกเขาได้ เขาจะไม่ทำอะไรกับพี่สาวหยู ต่อหน้าเซียวเซียว

ดงซูบินกลับไปที่ห้องนอนอื่นและคลุมตัวเองไว้ใต้ผ้าห่ม แต่เขานอนไม่หลับในขณะที่เขาคิดถึงพี่หยู

สิบนาที…

ยี่สิบนาที…

ทันใดนั้นมีคนเปิดประตูห้องนอน

ดงซูบินประหลาดใจและมองไปที่เงาดำ “พี่หยู?”

หยูเหมยเซียวปิดประตูข้างหลังเธอ “คุณ... นอนหรือยัง”

“ฉันยังตื่นอยู่ ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

“เซียวเซียวหลับไปแล้ว ฉัน… ฉันอยู่ที่นี่… เพื่อตรวจสอบคุณ”

ดงซูบินหัวเราะและนั่งอย่างตื่นเต้น เขากอด หยูเหมยเซียวที่เอวของเธอ “มีอะไรให้ตรวจสอบ? คุณต้องการตรวจสอบอะไร”

หยูเหมยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดง “ฉัน… ฉันเกรงว่าคุณไม่ได้ห่มผ้าห่มอย่างเหมาะสมและเป็นหวัด”

ดงซูบินได้ตอบกลับ “ฉันเป็นหวัดแล้วและรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ฮ่าฮ่า… คุณอยากให้ฉันอุ่นขึ้นไหม?”

“อ… โอเค” หยูเหมยเซียวถอดรองเท้าแตะขนสัตว์ของเธอและไปที่เตียงของดงซูบิน

ดงซูบินเอื้อมมือไปลูบก้นของเธอ

หยูเหมยเซียวมองออกไปและลังเลสักครู่ก่อนที่จะกอด ดงซูบินกลับ กอดของเธอจากด้านหน้าผลัก ดงซูบินซึ่งกำลังนั่งขึ้นกลับขึ้นไปบนเตียง หยูเหมยเซียวขอโทษอย่างรวดเร็วโดยบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่เธอไม่ปล่อยเขาและกอดเขาอย่างแผ่วเบา

ดงซูบินพูดติดตลก “พี่หยู นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมีความกระตือรือร้น”

“ไม่… นี่… นี่ไม่ได้ตั้งใจ” หยูเหมยเซียวหันหน้าหนีจากดงซูบิน

ดงซูบินยิ้มและกอด หยูเหมยเซียวในอ้อมแขนของเขาและพวกเขาก็นอนบนเตียงโดยไม่พูดอะไร

หนึ่งนาที…

สองนาที…

สามนาที…

หยูเหมยเซียวคิดว่า ดงซูบินหลับไปแล้วและเดินหน้าต่อไปจูบ ดงซูบินบนใบหน้าของเขา เธอชำเลืองมองเขาอย่างรวดเร็วและจูบเขาที่ริมฝีปากของเขา… ในไม่ช้าเธอก็ใช้ลิ้นต่อสู้กับเขาและหายใจแรง ดงซูบินไม่สามารถแสร้งทำเป็นหลับและคืนจูบได้อีกต่อไป

พี่สาวหยูไม่เคยคิดริเริ่มที่จะจูบเขา

ในไม่ช้า มือของ ดงซูบินก็ไปทั่วร่างกายของ หยูเหมยเซียวและเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนขึ้น

หยูเหมยเซียวหยุดจูบและเริ่มปลดกระดุมชุดนอนของเธอ เธอเปลือยกายในทันที

ดงซูบินหัวเราะและลูบผมของเธอ “ทำไมวันนี้คุณอารมณ์ดีจัง”

หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ไม่...”

“ไม่? ก่อนหน้านี้ คุณพยายามหนีหน้าฉัน และฉันต้องใช้เวลาเพื่อเกลี้ยกล่อมคุณก่อนที่ฉันจะได้คุณมา” ดงซูบินดึงผ้าห่มคลุมพวกเขา “คุณคิดถึงฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“……”

“บอกฉันสิ”

หยูเหมยเซียวอยู่ในวัยสามสิบและตอนนี้ลูกสาวของเธออยู่ในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น เธออายเกินกว่าจะพูดออกมา “ซูบินหยุดถาม ... ฉัน ...”

“ฮ่า ๆ ... ไม่เป็นไร ฉันจะไม่ถามคุณแล้ว ทำไมคุณขี้อายจัง”

หยูเหมยเซียวโล่งใจ “ถ้าอย่างนั้น… เรา… เราจะ…”

“เดี๋ยวก่อน อืม… เรียกฉันว่าอะไรดีๆ ก่อนสิ”

“…เรียกคุณว่าอะไรนะ”

ดงซูบินได้ตอบกลับ "คุณคิดอย่างไร?"

หยูเหมยเซียวถามอย่างขี้ขลาด “เรียกพี่ว่าน้อง? … เซี่ยปิง? หัวหน้าดง?”

ดงซูบินกลอกตาของเขา

“ฉันไม่ฉลาด คุณ… คุณต้องการให้ฉันเรียกคุณว่าอะไร”

“… ฮ่าฮ่า… เรียกฉันว่าห่าวเกอเกอ (หมายถึงพี่ชายที่ดีในภาษาจีนกลาง)”

หยูเหมยเซียวอ้าปากค้าง “นี่…”

“เธอจะโทรหาฉันไหม?”

หยูเหมยเซียวสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกระซิบ “… ห่าวเกอเกอ”

“อีกแล้ว”

“ห่าวเกอเกอ”

ดงซูบินไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป เขาพลิกตัวเธอและเริ่มที่จะ...