บทที่ 386

เพียะ! เพียะ! เพียะ! เสียงฝ่ามือปะทะใบหน้าดังลั่นหลายคนสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวและโกรธแค้น ผู้คนบนชั้นสองจ้องมองมาที่ชายหนุ่มบนลานประลองอย่างไม่วางตา แต่ทว่าพวกตนกลับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะมีแรงกดดันจากพลังปราณแผ่มากดทับ ใบหน้าทั้งสองข้างของสือชินเชวี่ยบวมปูดสีแดงก่ำ ฟันและเลือดสาดกระเซ็นกลางลานประลอง เนี่ยฟงหรี่ตาไปที่บนเวทีชั้นสี่มองชายชราผู้หนึ่งที่ยืนตัวสั่นสะท้านกำหมัดทั้งสองแน่นมีเลือดหยดลงพื้น เขาหยุดมือพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมา

“ผู้อาวุโสท่าน เหตุใดท่านถึงไม่ลงมาด้านล่างขอรับ”

ผู้คนทั้งหมดหันไปมองตามชายหนุ่มพบเห็นชายชราผู้หนึ่งผมสีดอกเลายาวถึงกลางหลังสวมชุดสีเทาปักอักษรเซียวที่ชายเสื้อ ชายชรายกยิ้มก้าวเดินออกมา

“ข้ามีนามว่าเซียวอู่มิ่งเป็นหนึ่งในผู้ดูแลที่นี่เช่นกัน เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับเจ้าที่ลงมือกระทำเช่นนั้น”

เพียะ! เสียงฝ่ามือขวาปะทะใบหน้าดังลั่นอีกครั้ง

“ข้ากระทำเช่นนี้นานนับสิบลมหายใจหาได้มีผู้ใดเอ่ยวาจาห้าม ข้าเพียงเห็นท่านยืนตัวสั่นสะท้านคิดว่าท่านจะลงมาเล่นสนุกกับข้าเสียอีก แดนเถื่อนที่โหดร้ายช่างอ่อนแอ่ยิ่งนัก หากวันใดพวกเทพบัดซบนั่นแห่กันมาที่นี่พวกท่านคงตกตายเพียงพลิกฝ่ามือ”

เนี่ยฟงส่ายศีรษะไปมาวางสือชินเชวี่ยลงกับพื้นพร้อมกับสลายลมปราณที่แผ่ออกไปบริเวณชั้นสอง ผู้คนทั้งหมดเริ่มขยับตัวได้แล้วแต่ก็หาได้มีผู้ใดอาจหาญลงมายังลานประลอง เสียงสะบัดมือดังแว่วขวดยาสีขาวนวลปรากฏบนมือขวา เนี่ยฟงรีบเทเม็ดยาออกมาสองเม็ดป้อนให้แก่สือชินเชวี่ยพร้อมกับอุ้มนางให้แก่เตียวมู่ถังที่อยู่ด้านข้าง ผู้คนทั้งหมดต่างงุนงงกับสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำ

“น่าเสียดายยิ่งนักที่ผู้คนที่นี่หาได้มีความสามารถดังที่ข้ารับรู้มา”

สิ้นเสียงกล่าวเนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่มือขวาสี่ส่วนต่อยลงไปยังพื้นลานประลอง เปรี้ยง! ตูม!! ลานประลองถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วฝุ่นควันฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ เซียวอู่มิ่งแสยะยิ้มถีบเท้าพุ่งทะยานลงไป

“ไอ้หนุ่มปากดีเช่นเจ้าข้าจะสั่งสอนเอง”

เนี่ยฟงสะบัดมือขวากำชับดาบในมือแน่นตั้งท่าฟาดฟันดาบออกไป เซียวอู่มิ่งสะบัดแขนเสื้อไปที่ใบดาบพร้อมกับตวัดเป็นวงกลม เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่ดาบแขนเสื้อขาดเป็นชิ้น ๆ ร่วงลงพื้นเขาถีบเท้าขวาพุ่งออกไปด้านหน้าฟาดฟันดาบในแนวขวาง เซียวอู่มิ่งขมวดคิ้วถีบเท้าซ้ายถอยออกมาคมดาบกรีดผ่านหน้าท้องเลือดสีแดงพุ่งกระฉูด ออกมาจากบาดแผล เซียวอู่มิ่งกัดฟันทนเจ็บสะบัดมือทั้งสองกระบี่สองเล่มปรากฏที่มือพร้อมกับฟาดฟันออกไป เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เสียงปะทะกันระหว่างดาบและกระบี่ดังลั่นแต่ทว่าไม่ถึงยี่สิบลมหายใจกลับมีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นมาแทน เนี่ยฟงถีบเท้าแหวกช่องกระบี่เข้าประชิดใช้หัวไหล่ซ้ายกระแทกที่หน้าอกหมุนตัวตวัดดาบ คมดาบวาดผ่านแขนขวาขาดกระเด็น

เนี่ยฟงรีบใช้มือซ้ายคว้าจับกระบี่ที่ร่วงลงพื้นจ้วงแทงไปที่เท้าซ้ายปักตึงไปที่พื้นลานประลองที่ถูกทำลาย ดาบในมือวางฟาดเอาไว้ตรงลำคอ นานนับสิบลมหายใจฝุ่นควันเริ่มจางหาย ผู้คนส่วนใหญ่คิดว่าชายหนุ่มผู้อวดดีถูกจัดการแล้ว แต่ทว่ากลับกลายเป็นเซียวอู่มิ่งที่ถูกจัดการแทน แขนขวาถูกตัดขาดเลือดหยดลงพื้นบริเวณลำคอถูกดาบพาดเอาไว้

“ท่านคิดสังหารข้าหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ ข้าไม่คิดเช่นนั้นข้าเพียงต้องการสั่งสอนเจ้า”

“ใช่ เพราะตอนนี้ตัวท่านเองอยู่ภายใต้กำมือข้า แน่นอนหากคนที่นั่งอยู่คือตัวข้าท่านไม่แม้แต่จะเอ่ยถามจริงหรือไม่”

“ไม่จริง ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น”

“หากไม่คิดเหตุใดท่านจึงปล่อยจิตสังหารออกมา”

ดาบที่พาดอยู่บริเวณลำคอค่อย ๆ ถูกกดลงไปอย่างช้า ๆ เลือดสีแดงไหลซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัด เนี่ยฟงหันไปมองรอบด้านหาได้มีผู้ใดขยับตัว

“ข้าขอถามท่านบางอย่างได้หรือไม่”

ชายชรานามเซียวอู่มิ่งขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“ในแดนเถื่อนแห่งนี้ผู้ใดมีอำนาจมากที่สุดและเก่งกาจที่สุด”

“ผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดและเก่งกาจมากที่สุดคือชายผู้มีฉายาว่าจอมปีศาจหลูหวินจง เป็นหนึ่งในผู้ดูแลที่นี่เขาเป็นผู้ที่มีเขตปกครองมากที่สุด”

เนี่ยฟงได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าตอบรับพร้อมกับเอ่ยวาจาออกมาเสียงดัง

“ลูกเต่าหลูหวินจงอยู่ที่นี่หรือไม่”

ผู้คนทั้งหมดได้ยินที่ชายหนุ่มเอ่ยวาจาอย่างชัดเจน ต่างเริ่มทยอยหลบหนีออกจากบ่อนแน่นอนว่าเนี่ยฟงรับรู้ได้เช่นกันจากลมปราณแผ่ออกมาตรวจสอบ ชั่วน้ำเดือดเขาสัมผัสพลังปราณมหาศาลหนึ่งจุดแผ่จิตสังหารออกมาอย่างเต็มกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่

“ตัวบัดซบใดเอ่ยวาจาถึงข้าว่าลูกเต่า”

ความร้อนแผ่ออกมาจากด้านหน้าของบ่อนผู้คนมากมายต่างหลบหนีกันจ้าละหวั่น เนี่ยฟงแสยะยิ้มยกดาบออกจากลำคอเซียวอู่มิ่งพร้อมกับฟาดดาบไปที่แผ่นหลังพร้อมกับเก็บดาบ เปรี้ยง! เซียวอู่มิ่งกระเด็นออกไปทางด้านหน้าของบ่อนเลือดพุ่งกระฉูดจากรอยแผลที่เท้าแต่ทว่าเขาถูกคว้าตัวกลางอากาศอย่างรวดเร็ว เป็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ผมสีดอกเลาสวมเสื้อแขนสั้นกล้ามแขนทั้งสองข้างมีแต่รอยแผลเป็น เขารีบวางตัวเซียวอู่มิ่งลงกับพื้นพร้อมกับจี้สกัดจุดห้ามเลือด

“ไม่คิดว่าข้าหลูหวินจงจะได้พบเห็นตาแก่หนังเหนียวเช่นเจ้าเสียแขนข้างหนึ่งไปให้แก่เด็กชายผู้หนึ่ง”

เซียวอู่มิ่งพยักหน้าตอบรับ

“อย่าประมาทหลูหวินจงชายผู้นั้นมีนามว่าเนี่ยฟงพลังปราณกล้าแข็งนัก อีกอย่างเมื่อครู่เขาเอ่ยวาจาถึงเทพบัดซบพวกนั้นด้วย”

เสียงกระดูกมือทั้งสองดังลั่นหลูหวินจงกำหมัดแน่นหันไปมองเนี่ยฟง

“เจ้าเป็นใครและมีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเทพบัดซบนั่น”

เนี่ยฟงยกยิ้ม

“หากท่านมีความสามารถเหตุใดถึงไม่บังคับข้าละ เจ้าลูกเต่าหลูหวินจง”

ได้ยินเช่นนั้นหลูหวินจงหัวเราะเสียงดังลั่นถีบเท้าพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วต่อยหมัดขวาเสียงลมดังหวีดหวิว เนี่ยฟงถึงกับตื่นตกใจไม่ถึงครึ่งลมหายใจหลูหวินจงพุ่งเข้ามาประชิดตัว เขาตวัดมือซ้ายคว้ารับหมัดขวาที่ต่อยเข้ามา เปรี้ยง! แน่นอนว่าหลูหวินจงก็ตื่นตกใจไม่น้อย เนี่ยฟงยกยิ้มบิดมือซ้ายต่อยหมัดขวาไปที่หัวไหล่ด้านขวา หลูหวินจงปวดชาแขนขวาไปชั่วขณะกัดฟันใช้มือซ้ายหมายคว้าจับหมัดขวาของชายหนุ่มด้านหน้า เปรี้ยง! เสียงหมัดปะทะหัวไหล่ หลูหวินจงกระชากมือซ้ายที่จับข้อมือชายหนุ่มกระชาก เนี่ยฟงถีบเท้าขวากระโดดแทงเข่าซ้ายไปที่หน้าอก เปรี้ยง! ทั้งสองกระเด็นถอยออกมา ไม่ถึงสิบลมหายใจหลูหวินจงบาดเจ็บแขนขวาห้อยลงข้างลำตัวผู้คนที่เหลือต่างเงียบเสียงจ้องมองอย่างไม่วางตา

ทันใดนั้นเองหลูหวินจงหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง ตูม! พลังปราณพวยพุ่งออกมาจากร่างกายปราณธาตุไฟถูกแผ่ออกมาโดยรอบเริ่มร้อนระอุ หลูหวินจงใช้มือซ้ายจี้สกัดจุดที่หัวไหล่ขวาพร้อมกับใช้มือซ้ายกระตุกหัวไหล่ ไม่นานแขนขวาก็สามารถขยับได้ปกติ เนี่ยฟงตบมือทั้งสองพร้อมกับยกยิ้ม

“ท่านคงเอาจริงแล้วสินะ”

เปรี้ยง! เนี่ยฟงกล่าวยังไม่ทันเสร็จสิ้นหลูหวินจงก็ปรากฏตัวด้านหน้าต่อยหมัดขวาไปที่หน้าท้องอย่างถนัดถนี่ เปรี้ยง! ต่อยหมัดซ้ายไปที่ใบหน้ากระเด็นออกไปทางขวา หลูหวินจงถีบเท้าพุ่งติดตามใช้มือซ้ายคว้าจับมือขวากระชากแทงเข่าขวาไปที่หน้าอก เปรี้ยง! ต่อยหมัดขวาเข้าไปที่ใบหน้าอีกครั้ง เปรี้ยง! เนี่ยฟงถึงกับนอนแต่นิ่งบนพื้น

“เด็กน้อยเช่นเจ้า”

หลูหวินจงถึงกับตื่นตกใจลมหายใจติดขัดกล่าววาจายังไม่ทันเสร็จสิ้นก็ต้องลงไปคุกเข่ากับพื้น มีพลังปราณมหาศาลแผ่ออกมากดทับตน เขาเงยหน้ามองต้องตื่นตกใจอีกครั้งชายหนุ่มด้านหน้าลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ ใช้มือทั้งสองปัดฝุ่นที่เกาะตามเสื้อผ้า เสียงบ้วนเลือดออกมาจากปาก

“ข้าคิดว่าท่านจะมีความสามารถมากกว่านี้เสียอีก แต่เอาเถอะก็ถือว่ามีฝีมือพอใช้ได้”

“บัดซบ!!”

หลูหวินจงกัดฟันระเบิดพลังปราณต้านแต่ทว่าก็ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้

“ไม่ต้องรีบร้อนไปขอรับ ข้ามีข้อเสนอท่านสนใจหรือไม่”

“เหอะ! อย่าเอ่ยวาจาให้มากความคนอย่างข้าหลูหวินจงไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรียอมรับใช้พวกเทพบัดซบหรอก จะสังหารก็กระทำได้เลย”

เนี่ยฟงยกยิ้มค่อย ๆ สลายพลังปราณที่แผ่ออกมาหลูหวินจงถึงกับสงสัย

“ตัวข้าหาได้อยากสังหารท่านเพียงแค่ทดสอบท่านเล็กน้อย อีกไม่นานจะมีพวกเทพบัดซบนั่นมาที่นี่ข้าต้องการคนเช่นนั้นติดตามข้าเพื่อสังหารเทพบัดซบที่กำลังจะมาท่านสนใจหรือไม่”

หลูหวินจงนิ่งเงียบหาได้กล่าวสิ่งใดตอบ เนี่ยฟงทำได้เพียงยกยิ้ม

“ท่านจะเชื่อหรือไม่ตัวข้าไม่สามารถบังคับท่านได้เพียงแต่ฝีมือระดับท่านคงตกตายเพียงแค่พวกนั้นพลิกฝ่ามือ”

เนี่ยฟงเร่งโคจรลมปราณไปที่เท้าขวากระทืบลงพื้น เปรี้ยง! พื้นดินสั่นสะเทือนแยกออกจากกันกำแพงบ่อนมีรอยร้าวไปถึงบนหลังคา หลูหวินจงถึงกับนั่งตัวสั่นสะท้าน