ตอนที่59 ถ้วยน้ำชากัดจมูก
ตอนที่59 ถ้วยน้ำชากัดจมูก
งานเลี้ยงในสโมสรดำเนินไปจนถึง3ทุ่มก่อนที่อัลเบิร์ตจะกลับไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของกริฟฟินดอร์พร้อมกับฟิลด์และเบเกอร์
ณ เวลานี้ ฝาแฝดวีสลีย์ยังไม่กลับมา และลีจอร์แดนก็ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน หอพักมืดและมีเพียงอัลเบิร์ตเท่านั้นที่อยู่คนเดียว
เขาจุดเทียนไขในหอพัก และอัลเบิร์ตหยิบกาน้ำชาแล้วกลับไปที่ห้องนั่งเล่น เขาเตรียมชงชานมให้ตัวเอง
มีกาน้ำชาขนาดใหญ่สองใบในห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์เสมอ ในฤดูหนาว พวกเอลฟ์ประจำบ้านจะให้น้ำอุ่นเอาไว้
หากนักเรียนต้องการชงชา ก็สามารถต้มในเตาผิงได้
แน่นอนว่านักเรียนรุ่นพี่เพียงแค่ขยับไม้กายสิทธิ์เพื่อใช้เวทมนตร์ในการต้มน้ำในกาน้ำชาเท่านั้น
อัลเบิร์ตหยิบกาน้ำชาที่เดือดแล้วกลับไปที่หอพัก เขาหยิบกระป๋องออกจากกระเป๋าเดินทางซึ่งมีผงชานมอยู่ ชานมที่ทำกับสิ่งนี้มีรสชาติธรรมดา แต่เขาไม่สนใจและเตรียมทำเพื่อตัวเอง
เอ่อ ถ้วยอยู่ไหน?
อัลเบิร์ตมองไปรอบๆ เอื้อมมือออกไปหยิบถ้วยบนตู้ เทผงชานมลงในถ้วย เติมน้ำตาล เทน้ำเดือด คนให้เข้ากัน
เมื่ออัลเบิร์ตหยิบมันขึ้นมาดื่ม แต่เขาก็หยุดมือชั่วคราว หยิบถ้วยน้ำชาของเขาด้วยความสงสัย และมองเข้าไปใกล้ๆ
ครั้งที่แล้ว หลังจากที่เห็นถ้วยน้ำชาที่กัดจมูกในร้านซองโก้ เขารู้สึกว่าควรระมัดระวังในการดื่มชา มีผู้ชายสามคนที่ชอบแกล้งกันในหอพัก ถ้าไม่ระวังก็อาจถูกหลอกได้
"ลืมมันไปเถอะ ฉันทำถ้วยชาเองก็ได้" อัลเบิร์ตพึมพำ เขาวางถ้วยน้ำชาลง หยิบไม้กายสิทธิ์แล้วคลิกลูกอมช็อกโกแลตบนโต๊ะ เปลี่ยนเป็นถ้วยน้ำชา
เวทมนตร์นั้นค่อนข้างสะดวก
อัลเบิร์ตทำชานมให้ตัวเอง จิบเข้าปากแล้วพึมพำ "คงจะดีถ้าฉันได้ขนมปังกรอบเพิ่ม"
หลังจากดื่มชานมหนึ่งถ้วย อัลเบิร์ตหยิบ "ยาวิเศษและยาพิษ" ออกมาจากลิ้นชักแล้วเริ่มอ่าน เขาไม่ลืมว่าสเนปกำลังจะสร้างปัญหาให้ตัวเองในชั้นเรียน
ไม่นานนักที่เฟร็ดและจอร์จซึ่งเต็มไปด้วยผงซักฟอก ลากขาก้าวหนักๆ กลับมาที่หอพัก
"มันเป็นหายนะ" จอร์จนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เหยียดมือออกแล้วลูบแขนขวาแล้วบ่นว่า "ฟิลช์จงใจสร้างปัญหาให้กับเรา เขาต้องให้เช็ดถ้วยรางวัลและตราสามครั้งก่อนถึงจะพอใจ"
เฟร็ดอดครางไม่ได้ “กล้ามแขนฉันคงจะขึ้นแล้ว”
"ฮ่าๆ" อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พวกนายอยากดื่มชานมไหม"
“เอาด้วย ดูสิ ฉันเอาอะไรมาให้นาย” ลีจอร์แดนมอบพายเนื้อจากครัวให้ทุกคน “แล้วสโมสรเป็นไง?”
“ดีมาก ทุกคนมีระดับการแปลงร่างสูงมาก ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกำลังพูดถึงการแปลงร่างของร่างกายมนุษย์ ฉันรู้สึกสับสนเมื่อได้ยิน หลังจากนั้นเธอก็ขอให้ฉันฝึกคาถาอัญเชิญ”
“นายได้เรียนรู้การอัญเชิญไหม” ทั้งสามคนประหลาดใจ
"ดอกเบญจมาศบานสะพรั่ง!" อัลเบิร์ตกระซิบ ไม่มีดอกเบญจมาศบานบนไม้กายสิทธิ์ แต่มีกลีบดอกร่วงหล่นลงบนพื้น
“แค่นี้ก่อนนะ!” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและชี้ไปที่กลีบดอกไม้บนพื้น “ทำความสะอาด”
"ฉันกล้าพูดว่า...มันต้องยากแน่ๆ"
“มันยาก นี่คือความรู้ของชั้นปีที่ 5 และต้องใช้เวลาในการเรียนรู้”
"เยี่ยมมาก...ฉันเกือบจะหมดแรงแล้ว" เฟร็ดหยิบพายขึ้นมา กัดและบ่นว่า "ฟิลช์น่ารำคาญจริงๆ"
"ในหอพักมีถ้วยชา อีกไหม"
"เดี๋ยวฉันทำให้!" อัลเบิร์ตกำลังจะใช้การแปลงร่างทำถ้วยชา และทันใดนั้นเขาก็ได้ยินจอร์จถามว่า "ใครเป็นเจ้าของชานมถ้วยนี้ ฉันจะดื่มนะถ้าไม่มี"
“เดี๋ยว นั่นถ้วยชา...กันจมูก” ก่อนที่ลีจะพูดจบ เขาได้ยินจอร์จกรีดร้อง
เมื่อจอร์จกำลังเตรียมดื่มชา ถ้วยน้ำชาก็กัดจมูกเขา และชานมในถ้วยน้ำชาก็กระเซ็นไปทั่วตัวเขา
“นี่มันอะไรกันเนี่ย” จอร์จดึงถ้วยน้ำชาออกจากจมูกของเขา และถ้วยน้ำชาก็อ้าปากเพื่อกัดนิ้วของเขา
“ถ้วยน้ำชากัดจมูกของซองโก้” เฟร็ดชี้ไปที่จมูกของจอร์จและอดหัวเราะไม่ได้ แต่เขาลืมไปว่า เขามีพายชิ้นใหญ่ในปากจนเกือบสำลักตาย
“หุบปากไปเลยเฟร็ด” จอร์จวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างดุเดือด จมูกของเขาแดงก่ำด้วยการกัดของถ้วยน้ำชา และมุมปากของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
“อะแฮ่ม ฉันเกือบสำลักตายแล้ว” เฟร็ดหยิบถ้วยชานมที่อัลเบิร์ตมอบให้ กลืนน้ำลายอึกใหญ่และกลืนพายเข้าปาก
“อย่าคิดแม้แต่จะหนี ลีจอร์แดน นี่คือสิ่งที่นายซื้อมาแน่นอน! ไอ้สารเลว อย่าวิ่งนะ”
“ใครบอกให้นายดื่มมัน ฉันบอกชัดเจนว่าอย่าใช้แก้วนั้น” ลีวิ่งไปและหัวเราะ ไม่มีทาง จมูกของจอร์จตลกมาก เมื่อถูกกัดก็แดงและบวม "ยิ่งกว่านั้น เห็นได้ชัดว่าฉันวางถ้วยชาไว้บนตู้ของฉัน และไม่รู้ว่าใครเป็นคนใช้แล้วเอามันออกมา
"ฉันเอง ฉันเพิ่งพบถ้วยชาและใช้มัน" อัลเบิร์ตเหลือบมองถ้วยที่สงบนิ่งแล้วส่ายหัว “อย่างไรก็ตาม ต่อมาฉันคิดว่าอาจเป็นถ้วยน้ำชากัดจมูกของซองโก้ ฉันเลยไม่กล้าใช้ดื่มชา”
“ฟังนะ อัลเบิร์ตยังพบสิ่งผิดปกติก่อนใช้ถ้วยชา แล้วทำไมนายถึงหาเองไม่เจอล่ะ หยุดไล่ตามฉันซะ!”
“ไม่เป็นไร ฉันขอชกแค่แปบเดียว”
"ไม่มีทางเว้ย!"
"โอ้ พวกเขาสองคน..." เฟร็ดดื่มชานมอย่างสบาย ๆ และกินพายที่ ลีจอร์แดน นำกลับมา และพูดต่อในหัวข้อตอนนี้: "เป็นเรื่องดีที่ได้พูดคุยเกี่ยวกับสโมสรการแปลงร่าง ทุกคนเก่งมาก" อัลเบิร์ตเล่าสั้น ๆ ถึงสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินที่สโมสร
"มีสมาชิกเพียงสิบสองคนเท่านั้น ฉันกล้าพูดเลยว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลให้ความสำคัญกับอัจฉริยะที่มีพรสวรรค์ทั้งหมด" เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหลังจากได้ยินสิ่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่ามีคนที่มีศักยภาพมากที่สุดได้รับรางวัล [รางวัลหน้าใหม่ที่มีแววด้านการแปลงร่างที่สุดในยุคนี้]”
“นายสองคน ชาจะหมดไปถ้าพวกนายไม่กลับมากินมัน” อัลเบิร์ตเดินไปที่ประตูและตะโกนใส่ทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้กัน
“ช่วยฉันบ้างสิ!” ลีส่งเสียงร้องคร่ำครวญ เมื่อเขาและจอร์จกลับมา จมูกของทั้งคู่ก็แดงและบวม เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งคู่มอบมิตรภาพให้กันและกัน
“ยังไงก็เถอะ ฉันไปที่ควิดดิชมากับผู้หญิงคนนั้นที่ชื่ออันจิ...” ลีจอร์แดนพูดขึ้นทันที
"แองเจลิน่า"
“ใช่ แองเจลิน่า เธอบินได้ดีมาก”
“ก็ดีแล้วหนิ?” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล
“ดีมาก...” ทั้งสามคนมองอัลเบิร์ตด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“แล้วนายจะทำยังไง ฉันได้ยินมาว่าปีหน้าจะมีซีกเกอร์ว่าง” ลีจอร์แดนขมวดคิ้ว
“นายต้องเข้าใจ...” อัลเบิร์ตวางถ้วยน้ำชาลงแล้วพูดอย่างใจเย็น “ถ้าสมาชิกในหอพักของเราทั้งหมดเข้าร่วมทีมควิดดิช คนอื่นจะคิดยังไง”
“แต่การเข้าร่วมทีมควิดดิชมันขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่ง...” จอร์จขมวดคิ้ว
“แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง คนอื่นก็จะนินทา และที่แย่กว่านั้นคือถ้าควิดดิชแพ้ ความผิดจะถูกส่งไปที่หัวของชาร์ลี” อัลเบิร์ตมองดูทั้งสามคนแล้วพูดว่า "คนก็งี้แหละ ถ้าเรื่องนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่น นายก็จะไม่พอใจแน่นอน"
เขายกมือขึ้นเพื่อหยุดทั้งสามคน และพูดต่อ "ยิ่งกว่านั้น ฉันเกรงว่าฉันไม่มีเวลามากพอที่จะเข้าร่วมการฝึกควิดดิช"
