EP 392 อดีตผู้บังคับบัญชา

EP 392 อดีตผู้บังคับบัญชา

By loop

ดงซูบิน ตื่นแต่เช้าหลังจากที่เขาได้ยินเสียงเปิดประตู

ลวนเสี่ยวปิงเข้ามาในห้องด้วยท่าทางโกรธ เธอจ้องดงซูบิน “แม่เตือนลูกแล้ว ลูกไม่ควรดื่มเยอะเช่นนี้ เมื่อคืนลูกเรียกลุงหยางว่าพี่หยางและแม้กระทั่ง…” เธอไม่พูดต่อแต่รู้สึกประทับใจกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด “แค่อย่าดื่มเยอะ ลูกได้ยินแม่ไหม?”

ดงซูบินพยักหน้า “ตกลง ตกลง… พี่หยาง อยู่ที่ไหน”

“ลูกยังเรียกเขาว่าพี่หยางอยู่หรือเปล่า!” ลวนเสี่ยวปิงกล่าวอย่างโกรธเคือง “เรียกเขาว่าพี่หยาง!”

ดงซูบินหัวเราะ “ก็ได้… ฉันจะโทรหาเขาตามที่แม่ต้องการ”

ลวนเสี่ยวปิงมีความยินดี “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ลุงหยางของลูกกำลังเตรียมอาหารเช้า อยากช่วยแต่เขาปฏิเสธ เขาบอกว่าเขาต้องการให้ลูกลองทำอาหารกับงเขา”

ดงซูบินรีบสวมเสื้อผ้าของเขา “พี่หยางทำให้ผมรู้สึกอึดอัด แม่ โยนถุงเท้าของผมทิ้งให้หน่อย ผมจะไปช่วยลุงหยาง” เมื่อวานเป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน และดงซูบินก็ถือเป็นแขกร แต่ตอนนี้เขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นรุ่นน้องหลังจากที่เขายอมรับความสัมพันธ์ของหยางจ้าวเต๋อและแม่ของเขา มันไม่เหมาะที่เขาจะปล่อยให้ผู้เฒ่าทำอาหารให้เขา

เมื่อ ดงซูบินแปรงฟันเสร็จ อาหารเช้าก็พร้อม “เสี่ยวปิง นั่งลงสิ” หยางจ้าวเต๋อยิ้ม “ลองทำอาหารของฉันสิ” ดงซูบินยอมรับ “ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ ตกลง ผมจะเตรียมอาหารกลางวันวันนี้ คุณไม่สามารถปฏิเสธได้” หยางจ้าวเต๋อพยักหน้า "ตกลง. มาดูกันว่าใครทำอาหารได้ดีกว่ากัน!”

ดงซูบินนั่งลงและจิบซุป “อา… การทำอาหารของคุณดีกว่าแม่ของผมเสี่ยวอีก ฝีมือของคุณคงไม่ธรรมดาแน่ๆ” นี่ไม่ใช่การเยินยอและมันอร่อยมาก เขาเดาว่าพี่หยางน่าจะทำอารหารทานเองมาเกือบ 30 ปีแล้ว

หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ “ดีที่รู้ว่าคุณชอบมัน นี่ ลองนี่สิ”

การดื่มทำให้ผู้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น และดงซูบินและหยางจ้าวเต๋อได้พบกันเป็นครั้งแรกเมื่อวานนี้ แต่พวกเขาดื่มมาสองครั้งและใกล้กันมากขึ้นแล้ว เมื่อเห็นพี่หยางและลูกชายของเธอล้อเล่น ดวงตาของลวนเสี่ยวปิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและรู้สึกมีความสุข

ดงซูบินตกใจมาก “แม่คะ ทำอะไรคะ”

ลวนเสี่ยวปิงรีบเช็ดน้ำตาของเธอ “ไม่มีอะไร… ไม่มีอะไร… ลมพัดฝุ่นเข้าตาฉัน”

ดงซูบินรู้สึกขบขัน “ลมปิดหมดแล้ว และไม่มีลม”

“เย้… เย้… เย้… คุณเป็นคนฉลาด” ลวนเสี่ยวปิงจ้อง ดงซูบิน“หยุดพูดแล้วกินข้าว!”

หยางจ้าวเต๋อหัวเราะและมองไปที่ ดงซูบิน“แม่ของคุณเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่นี่ รีบกินเข้าไป ไม่งั้นหัวหน้าจะโกรธ ฮ่าฮ่าฮ่า…”

หลวนเสี่ยวผิงได้ยินสิ่งนี้และผลักไหล่ของพี่หยางเบา ๆ

กริ๊ง… กริ๊ง… กริ๊ง… โทรศัพท์มือถือของเฒ่าหยางดังขึ้น

หลวนเสี่ยวผิงนำโทรศัพท์ของเขามาทันที

หยาง จ้าวเต๋อ ได้ตอบกลับ “สวัสดี… หือ? โอเค… กี่โมง อืม… ตอนนี้? เอาล่ะ โอเคฉันเข้าใจแล้ว.”

หลังจากที่หยางจ้าวเต๋อวางสาย ลวนเสี่ยวปิงถาม “คุณจะต้องไปสำนักงานแล้วหรอ”

“ไม่” หยางจ้าวเต๋อได้ตอบกลับ “มันเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ นายกเทศมนตรีเมืองได้ถอดหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงของเมืองของเราออกแล้ว”

ดงซูบินงงงวย “ความมั่นคงของรัฐเป็นหน่วยงานที่ขึ้นตรงกับรัฐบาลไม่ใช่หรือครับ”

หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ “แม้ว่าหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองจะรายงานตรงต่อระดับสูงของพวกเขา แต่ก็ยังเป็นหน่วยงานของรัฐบาล รัฐบาลท้องถิ่นจะยังคงพูดอยู่บ้าง อดีตผู้อำนวยการสำนักถัง ไม่ได้แจ้งรัฐบาลเมืองเกี่ยวกับภารกิจของ ความมั่นคงของรัฐหลายครั้งและได้สร้างความอับอายให้กับนายกเทศมนตรี อีกเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และแม้แต่เลขาธิการพรรคก็ยังโกรธ พวกเขาไตร่ตรองเรื่องนี้ให้สูงขึ้นและผู้อำนวยการถัง ถูกย้ายไปอีกเมืองหนึ่ง”

ดงซูบินรู้ว่านายกเทศมนตรีและเลขาธิการพรรคจะไม่เห็นด้วย เพื่อให้พวกเขาไปรายงานตัวกับพวกผู้บริหารระดับสูงด้วยกัน ผู้อำนวยการถัง คนนี้คงทำให้พวกเขาไม่พอใจอย่างมาก

“ฮ่าฮ่า… อย่าพูดถึงเรื่องนี้แล้วกินต่อเถอะ” หยางจ้าวเต๋อกล่าว

หลังจากรับประทานอาหาร ดงซูบินไม่กล้าปล่อยให้พี่หยางล้างจาน เขารีบหยิบจานทั้งหมดไปที่ห้องครัวเพื่อล้าง

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของดงซูบินก็ดังขึ้น

ดงซูบินทำให้มือของเขาแห้งและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา มันคือซูหยาง รองหัวหน้าสำนักเสี่ยว เป็นอดีตหัวหน้าของ ดงซูบินกับฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐปักกิ่งตะวันตก เขาขอให้เธอช่วยเขาทำหนังสือเดินทางเมื่อเขาไปเกาหลี แต่เสี่ยวหยาง ไม่ค่อยโทรหาเขา บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร?

“สวัสดีครับ หัวหน้าเสี่ยว”

“ซูบิน วันนี้นายทำงานหรือเปล่า”

“ไม่ ช่วงนี้ผมหยุดงานสองสามวัน” ผู้คนจำนวนมากยังคงทำงานที่สำนักงานส่งเสริมการลงทุนแม้ในวันอาทิตย์

เสี่ยวหยางหัวเราะ “ฮ่าฮ่า… คุณต้องไต่อันดับอย่างรวดเร็ว เวลาผ่านไปค่อนข้างเร็ว เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว คุณยังอยู่กับสำนักงานกิจการทั่วไป และฉันไปทำงานด้วยความกังวลทุกวัน ฉันสงสัยว่าคุณจะเจอปัญหาอะไร… ฮ่าฮ่าฮ่า… หนึ่งปีแล้วและได้รับการเลื่อนตำแหน่งหลายครั้ง ตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าแผนกและสามารถขอหยุดงานได้แล้วสินะ”

ดงซูบินหัวเราะ “หัวหน้าเสี่ยว ผมมาถึงตำแหน่งที่ผมอยู่ได้เพราะคำแนะนำและความช่วยเหลือของคุณ ผมจะไม่มีวันลืมคุณเคลียร์ความยุ่งเหยิงหลังจากปัญหาทั้งหมดที่ฉันสร้างขึ้น”

ดงซูบินรู้สึกขอบคุณเสี่ยวหยางจริงๆ เธอช่วยเขามานับครั้งไม่ถ้วนและสนับสนุนเขาเมื่อหัวหน้าเจิ้นต้องการจะจัดการกับเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถไปถึงตำแหน่งของเขาได้ในตอนนี้หากปราศจากความช่วยเหลือจากเสี่ยวหยาง ในอดีต

"ตกลง. นี่คือสิ่งที่ผมอยากได้ยินจากคุณ“เสี่ยวหบานหัวเราะ”ตอนนี้ หัวหน้าเก่าของคุณกำลังประสบปัญหาบางอย่าง คุณยินดีที่จะช่วยฉันหรือเปล่า”

ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ “คุณไม่จำเป็นต้องถาม ผมจะทำทุกอย่างในอำนาจของผมเพื่อช่วยคุณ!”

เสี่ยวหยางพอใจกับคำตอบของ ดงซูบินคนส่วนใหญ่จะถามว่าเธอขออะไรก่อนที่พวกเขาตอบ แต่เซี่ยวตงเห็นด้วยโดยไม่ลังเล เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ช่วยดูแลคนผิดคนในอดีต “ดีที่ได้ยินสิ่งนี้ แต่คุณอาจไม่มีอำนาจที่จะช่วยได้เช่นกัน”

ดงซูบินถาม “คุณช่วยบอกผมเกี่ยวกับปัญหาของคุณก่อนได้ไหม”

เสี่ยวหยางถอนหายใจ “หลังจากที่คุณจากไป ความสัมพันธ์ของฉันกับหัวหน้าเซินก็แย่ลง หลังจากนั้น เหตุการณ์อันไม่พึงประสงค์ก็เกิดขึ้น และเซินอัน และฉันก็ได้เลิกรากันอย่างเป็นทางการแล้ว นายได้ช่วยแพนเหว่ย ให้ย้ายไปอยู่เคียงข้างนายใช่ไหม? นายน่าจะได้ยินอะไรบางอย่างจากเขาแล้ว หัวหน้าสำนักงานทั่วไปเปลี่ยนไปและเขาเป็นคนของหัวหน้าเจิ้น เขาไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของฉันเลย และอำนาจของฉันที่คณะกรรมการพรรคของสาขาเริ่มน้อยลง ตอนนี้ชีวิตช่างยากลำบากจริงๆ”

ดงซูบินขมวดคิ้วและดุเซินอัน“คุณกำลังคิด…”

เสียวหยางหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ฉันเคยถามหลายๆคน และหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง ฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟิงโจว ถูกปลดโดยเลขาธิการพรรคและนายกเทศมนตรีของเมืองใช่ไหม”

ดงซูบินเข้าใจคำใบ้พื้นฐาน "ใช่."

เสี่ยวหยางพูดต่อ “ฉันได้ยินเกี่ยวกับเหตุผล ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลท้องถิ่นของนายกับสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐในท้องที่เริ่มแย่ลง ภายใต้สถานการณ์ปกติ ความมั่นคงของรัฐสามารถแต่งตั้งหัวหน้าคนใหม่ให้กับเมืองได้ แต่ตอนนี้ พวกเขาต้องขอความเห็นจากรัฐบาลเมืองเฟิงโจวก่อน ซึ่งถือว่าไม่ปกติ ฉันจะไม่พูดอ้อมๆ ฉันถาม… หากนนายสามารถช่วยฉันได้ถ่ายโอนไปยังเมืองเฟิงโจว ถ้าเป็นไปได้”

ตำแหน่งของเสี่ยวหยาง เป็นรองผู้อำนวยการ และหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟิงโจว เป็นตำแหน่งผู้อำนวยการ ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอที่จะรับตำแหน่งนี้ แต่การรับโอนจากสำนักงานเขตสาขาปักกิ่งไปยังสำนักงานเมืองนั้นยากมาก เธอต้องผ่านหลายระดับและหลายแผนก...

“ฉันก็รู้ว่ามันค่อนข้างยาก” เสี่ยวหยาง ยิ้ม “ฉันแค่ลองเสี่ยงโชคดู และฉันก็รู้จักบางคนในความมั่นคงของรัฐที่นี่ด้วย ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะครับ แต่รัฐบาลท้องถิ่น… ฉันไม่รู้จักใครเลย หากไม่มีโอกาสนี้ ฉันจะไม่คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ” เสี่ยวหยางเคยเห็นเสี่ยวเกาปังกรรมการพรรคแห่งเมืองปักกิ่งขอให้ ซูบินนั่งข้างเขาเมื่อเขารับประทานอาหารกลางวันที่สาขาของพวกเขา เธอรู้ว่าดงซูบินต้องมีเส้นสายบางอย่าง และนั่นเป็นสาเหตุที่เธอบอกเขาเรื่องพวกนี้ เธอจนปัญญาแล้ว และเป็นการยากที่จะทำงานร่วมกับเซินอัน ต่อไป เธอไม่อยากถูกเขากดขี่เพราะเธออายุเพียง 40 ปีในปีนี้ เธอยังคงต้องการที่จะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง

นี่กำลังขอให้ฉันช่วยเธอย้ายไปเมือง เฟิงโจว?!

ดงซูบินรู้สึกกดดัน “หัวหน้าเสี่ยว คุณคิดมากเกินไป ผมเป็นเพียงผู้นำตัวน้อยในมณฑล ผมจะมีอิทธิพลต่อรัฐบาลเมืองได้อย่างไร”

เสี่ยวหยาง หัวเราะ “ไม่เป็นไรถ้านายช่วยไม่ได้ เพียงแค่ปฏิบัติต่อสิ่งนี้เหมือนฟังอดีตหัวหนาของคุณบ่น”

ดงซูบินมีความภาคภูมิใจ เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขาได้ตกลงที่จะช่วยเสี่ยวหยาง และเขาไม่สามารถกลับคำพูดของเขาได้ในตอนนี้ “เอ่อ… ผมจะถามถึงเรื่องคุณให้ แต่ไม่มีการรับประกันใดๆ”

“ผลจะเป็นอย่างไร ฉันก็ขอบคุณนายนะ”

“มีอะไรจะต้องขอบคุณ? ผมจะทำให้ดีที่สุดเพื่อช่วยคุณ”

หลังจากวางสาย ดงซูบินรู้ว่าคนเดียวที่สามารถช่วยเสี่ยวหยางได้คือพี่หยางเขาเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงองค์การเมืองและรับผิดชอบด้านทรัพยากรบุคคล

แต่ ดงซูบินบอกว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือของ หยางจ้าวเต๋อเมื่อวานนี้… ตอนนี้…

ดงซูบินมีปัญหาและสงสัยว่าเสี่ยวหยางจะรู้ว่าแม่ของเขากำลังคบกับพี่หยาง