AC 209: รางวัลอันน่าทึ่ง ฟรี

AC 209: รางวัลอันน่าทึ่ง

อันเฟย์, ซูซานนา และกลุ่มออกจากโรงแรมอย่างเงียบ ๆ ตอนเที่ยงคืน อันเฟย์ รู้สึกดีกับการจากไป เพราะพวกเขาน่าจะปลอดภัยที่จะกลับไปที่ จักรวรรดิมาโฮ ไม่มีอะไรต้องจัดการมากนัก ยกเว้นเขาต้องเตรียมการสำหรับทาสหญิง เขาเชื่อว่าคริสเตียนสามารถดูแลเขาได้อย่างเต็มที่

เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ในกองทัพ ทาสหญิงดูกังวลเล็กน้อยว่าจะกลับบ้านเกิด หลังจากผ่านชายแดนแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกนางก็ลดน้อยลง พวกนางรวมตัวกันเป็นกลุ่มและสนทนากันอย่างเงียบ ๆ มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่ายกย่องที่จะถูกกดขี่ พวกนางไม่สามารถปิดบังความจริงที่ว่าพวกนางเป็นทาส เนื่องจากครอบครัวและเพื่อน ๆ ของพวกนางเห็นพวกนางถูกทหารของจักรวรรดิ ซานซา นำพวกนางไป ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตของพวกนางจะเป็นอย่างไร ผู้คนอาจต้อนรับพวกนางเมื่อกลับไปหรือเยาะเย้ยและดูถูกพวกนาง

อันเฟย์ ดูเหมือนจะมีความรู้สึกคล้ายกับทาสหญิง เขาต้องการหลีกเลี่ยงซาอูลโดยไม่รู้ตัว สิ่งใดก็ตามที่เขาพยายามซ่อนจากซาอูลก็ถูกเปิดเผย ซาอูลจะพบเขาอย่างไร? อันที่จริง อันเฟย์ ได้ตัดสินใจที่จะแอบไปที่ เมืองไวโอเล็ต ในครั้งนี้ สิ่งนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับความขี้ขลาดของเขา เขาเป็นเหมือนคนสอบที่อยากจะรู้เกรดของตัวเองอย่างช้าที่สุด เพราะเขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับคำตอบที่เขาเขียน

แบล็คอีเลฟเว่น ค่อนข้างทรงพลังในเมือง ภูเขาขาว และ เมืองแบล็กวอเตอร์ เขามีพลังอย่างน่าอัศจรรย์ในที่นั่น เขามีประสิทธิภาพอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อเขาไปทำธุระให้ อันเฟย์ แบล็คอีเลฟเว่น ได้วางแผนทุกอย่างไว้อย่างดีก่อนที่ อันเฟย์ จะคิดได้ เกวียนพร้อมม้าแปดตัว การอนุมัติอย่างเป็นทางการให้ออกเดินทางในเวลากลางคืน กล่องสูง 6 นิ้วพร้อมทุกสิ่งที่ อันเฟย์ ต้องการทราบ รวมถึงภูมิศาสตร์เมืองไวโอเล็ตหลังสงคราม ภูมิหลังและการปรับปรุงของราชวงศ์ในขนาดต่างๆ หรือแม้แต่ข้อมูล และศาสนาของพลเรือน

เมื่อรุ่งเช้า ประตูเมืองไวโอเล็ตก็เปิดออก เกวียนที่รออยู่นอกเมืองมาระยะหนึ่งก็ค่อยๆ ขับเข้าไปในเมืองไวโอเล็ต ไม่มีใครหลับ แต่ทั้งสี่คนไม่ใช่คนปกติจึงดูไม่ง่วงนอน

“อันเฟย์ เราจะไปที่สถานที่ของนายกเทศมนตรีโดยตรงไหม” ซูซานนาถามขณะมองไปรอบๆ เมืองด้วยความอยากรู้

“ไม่ ท่านหญิง ข้าส่งคนไปแจ้งให้นายกเทศมนตรีทราบว่าท่านกำลังมา เขาจะรอเราที่สวนพฤกษศาสตร์” อาปากล่าวด้วยรอยยิ้ม อาจเป็นเพราะเขาไม่ลืมว่าเขาเคยทำให้ซูซานนาขุ่นเคือง หรือเพราะซูซานนาเป็นจอมดาบหญิงอาวุโสแล้วและอาจกลายเป็นปรมาจารย์ดาบหญิงได้ เขาจึงสุภาพกับนางมาก

“สวนพฤกษศาสตร์?” อันเฟย์ถาม

“มันเป็นชื่อของโรงแรม นอกจากนี้ยังมีสวนสวยที่สุดในเมืองไวโอเล็ตอีกด้วย” อาป้าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้เรายังพอมีเวลา ทำไมเราไม่ขับรถไปรอบ ๆ เมืองสักพักล่ะ? ด้วยวิธีนี้ นายท่านและภรรยาของท่านจะได้รู้จักเมืองไวโอเล็ตมากขึ้น บางสิ่งไม่สามารถพบได้ในการเดินทางแบบทางการ”

“เมืองไวโอเล็ตใหญ่ไหม” อันเฟย์ ถามด้วยเสียงต่ำ

“ไม่เล็กนายท่าน ดูแผนที่นี้สิ” อาปาชี้ไปที่แผนที่ “ถ้าท่านเดินไปตามถนนสายหลัก ท่านจะเดินไม่หมดจนกว่าจะเที่ยง”

อันเฟย์ มองดูแผนที่อย่างระมัดระวัง มีถนนสายหลักหกสาย สามสายในแนวนอนและสามสายในแนวตั้ง ถนนสายหลักแต่ละสายตัดผ่านทั้งเมือง หากต้องใช้เวลาครึ่งวันในการเดินผ่านถนนสายหลัก อันเฟย์ สามารถหาขนาดของ เมืองไวโอเล็ต ได้

“ตอนนี้เมืองใหญ่เช่นนี้เป็นของข้าแล้วหรือ” อันเฟย์ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย เขาไม่ได้ตื่นเต้นมากนักเมื่อรู้ว่า ยอนลาธี ให้รางวัลแก่เขา เมืองไวโอเล็ต เมื่อเขาเดินเข้าไปใน เมืองไวโอเล็ต วันนี้ เขารู้สึกทึ่งอย่างเห็นได้ชัด เมื่อมองผ่านรอยแยกในหน้าต่าง อันเฟย์ เห็นว่าถนนสายนี้ยาวมากจนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด อันเฟย์ คิดในใจว่า “เมืองใหญ่นี้เป็นของข้าทั้งหมดหรือเปล่า”

ปกติแล้ว อันเฟย์ มีวิสัยทัศน์ที่ดีสำหรับชีวิต แต่เขาก็ยังเป็นแค่เจ้าของคอนโดในอีกโลกหนึ่ง กฎหมายระบุว่าเจ้าของคอนโดมีกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินเพียงเจ็ดสิบปี ไม่มีใครสามารถโต้แย้งกับกฎหมายได้ อันเฟย์ตกใจมากเมื่อเห็นว่าเมืองใหญ่นี้เป็นของเขาจริงๆ

อันเฟย์ ต้องยอมรับว่า ยอนลาธี เป็นใครบางคน ผู้ที่ได้รับรางวัลของ ยอนลาธี มักจะมีความสุขมาก การให้รางวัลมากมายเท่านั้นจะทำให้ผู้ติดตามของเขารู้สึกขอบคุณและต้องการทำงานเพื่อประเทศและเขา อันเฟย์ อดคิดไม่ได้เกี่ยวกับช่วงเวลาของการจลาจลของ ฌ้อปาอ๋อง ต้องมอบตำแหน่งขุนนางเพื่อให้รางวัลแก่ผู้ติดตามของเขา เขาถูตราประทับมากจนขอบของผนึกกลม แต่เขาก็ยังไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าจะให้รางวัลประเภทใด เขากล้าหาญเหมือนโรบินฮู้ด เขาหลั่งน้ำตาให้กับทหาร และสังหารศัตรูจำนวนมากในสนามรบ เขามีอำนาจทางทหารเท่านั้น แต่ขาดคุณสมบัติความเป็นผู้นำและบุคลิกภาพที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ถ้าเขาแค่อยากเป็นแม่ทัพ การขี้ตระหนี่ก็ดูจะไม่ใช่ปัญหา อย่างไรก็ตาม เขาต้องการที่จะเป็นจักรพรรดิ ในที่สุด ผู้คนก็ทรยศเขาทีละคน

อันเฟย์ ตกตะลึงกับรางวัลของ ยอนลาธี เขาก็ชื่นชมเขาเช่นกัน

“ใช่” อาปายิ้ม

“มันจะเป็นของข้าตลอดไปหรือ” อันเฟย์ถาม

“ก็… นายท่าน ไม่สามารถสืบทอดตำแหน่งขุนนางของท่านได้” อาปาตอบ

ความตื่นเต้นของ อันเฟย์ ลดลงครึ่งหนึ่ง นี้ไม่ได้ดีไปกว่าชื่อทรัพย์สินเจ็ดสิบปี ตอนนี้เขาอายุเกินยี่สิบปีแล้ว เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานกว่า 100 ปีหรือไม่?

“ถ้าท่านรับใช้ประเทศของเราอย่างมีเกียรติ จักรพรรดิของเรามักจะให้รางวัลเสมอ” อาปากล่าวเสริม

“ข้ามีพลังอะไรในเมืองไวโอเล็ต?” อันเฟย์ถาม

อาปา อธิบายให้ อันเฟย์ ฟังอย่างละเอียด ในฐานะเจ้าของเมืองไวโอเล็ต เขามีพลังมหาศาล เขาสามารถแต่งตั้งใครก็ได้ให้เป็นนายกเทศมนตรี เขาอาจจะเป็นนายกเทศมนตรีเองด้วยซ้ำ เขาสามารถเปลี่ยนกฎใดๆ ก็ได้ แต่ต้องปฏิบัติตามกฎหมายของ จักรวรรดิมาโฮ ถ้าเจ้าของเมืองฆ่าคนบนถนน เขาไม่สามารถหนีจากมันได้ตามกฎหมาย หลังจากที่ยอนลาธีขึ้นครองบัลลังก์ เขาใช้เวลากว่าสิบปีในการทำลายระบบมรดกและการไม่ต้องรับโทษในราชวงศ์ด้วยกลวิธีต่างๆ และการต่อสู้นองเลือด เปรียบเสมือนการจุดเทียนในความมืดเพื่อประเทศที่เสื่อมทราม แน่นอนว่าเมื่อราชวงศ์ก่ออาชญากรรม พวกเขาจะได้รับการลงโทษที่ร้ายแรงน้อยกว่า จักรพรรดิต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของราชวงศ์เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งกับพวกเขา สิ่งที่เขาทำเพียงเพื่อพยายามบีบบังคับราชวงศ์และหยุดพวกเขาจากการก่ออาชญากรรมมากเกินไป

เมื่อเทียบกับการเปลี่ยนแปลงนโยบายอื่นๆ ที่เขาทำ ประโยชน์เพียงอย่างเดียวของการเปลี่ยนแปลงนโยบายนี้คือช่วยให้ ยอนลาธี ได้รับการสนับสนุนจากผู้คน หากใครกล้ากล่าววาจาไม่ดีเกี่ยวกับยอนลาธี ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม เขาอาจถูกกลุ่มคนโกรธเคืองทุบตีจนตาย เมื่อเทียบกับจักรพรรดิองค์อื่น ประโยชน์ของมันชัดเจนกว่า ทั้งจักรวรรดิเอลิเซนและจักรวรรดิซานซาไม่มีเสถียรภาพทางการเมือง จักรวรรดิ ซานซา ส่งเฉพาะหน่วยกริฟฟินเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้เพราะมีการจลาจลโดยพลเรือนและทาสกลุ่มใหญ่ ความขัดแย้งระหว่างชนชั้นทางสังคมต่างๆ ใน ​​จักรวรรดิมาโฮ เริ่มดีขึ้น ไม่ว่าโลกไหนหรือเวลาใด พลเรือนมักจะเรียบง่าย ตราบใดที่พวกเขามีอาหารและสามารถอยู่รอดได้ พวกเขาจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อก่อจลาจล

เมื่อเห็นการเน้นย้ำของ อาปา ในการปฏิบัติตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด อันเฟย์ ก็หัวเราะอยู่ภายใน อันเฟย์ สามารถมองเห็นได้ไกลกว่าคนทั่วไป ราชวงศ์ใหญ่ๆ เคยมีอำนาจในการออกกฎหมาย ซึ่งทำให้ร่างกฎหมายต่างๆ ผ่านไปในเมืองต่างๆ ขโมยเป็นตัวอย่าง: โจรบางคนอาจถูกตัดสินประหารชีวิตในบางเมือง มือของพวกเขาอาจถูกตัดขาดในเมืองอื่น หรือถูกจับเข้าคุก แต่ยังได้รับการประกันตัวในเมืองอื่นด้วย ด้านหนึ่ง การกำหนดมาตรฐานกฎหมายในเมืองต่างๆ อาจทำให้ประเทศโปร่งใสมากขึ้นและป้องกันไม่ให้ราชวงศ์ทำร้ายผู้อื่น ในทางกลับกัน ยังเล็งเห็นถึงการพัฒนาการรวมศูนย์อำนาจด้วย

อันเฟย์ มีความคิดว่ามีการบังคับใช้กฎหมายอย่างเคร่งครัด เมื่อมองจากมุมที่ชั่วร้าย อาชญากรก็สบายดีถ้าไม่ได้ถูกจับได้ อันเฟย์ เป็นนักฆ่าในอีกโลกหนึ่ง เขาได้ฆ่าคนไปหลายคน แม้ว่าเขาเชื่อว่าคนเหล่านั้นสมควรได้รับมัน อย่างไรก็ตาม เขาฆ่าคน จากมุมมองที่เกินวิกฤต มีช่องโหว่มากเกินไปในกฎหมาย ทนายความจะตกงานและอดอยากหากไม่มีช่องโหว่ในกฎหมาย อันเฟย์ ฆ่าหลานชายของ ฟิลลิป และคนอื่น ๆ อีกหลายสิบคน แต่เขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นบุคคลที่มีเกียรติใน จักรวรรดิมาโฮ แม้แต่ จักรวรรดิมาโฮ ก็ยังโต้แย้งว่า อันเฟย์ เป็นเพียงการฆ่าเพื่อป้องกันตัว แต่จะสมเหตุสมผลหรือไม่ถ้าเขาฆ่าคนมากกว่าโหล

ถ้า ยอนลาธี รู้ว่าเขาพยายามอย่างหนักที่จะปราบ ฟิลลิป และลบข้อกล่าวหาทั้งหมดที่มีต่อ อันเฟย์ อันเฟย์ ก็ยังอยู่ใต้กฎหมายใน จักรวรรดิมาโฮ ยอนลาธี อาจจะโกรธและสาปแช่ง อันเฟย์ และครอบครัวทั้งหมดของเขา

ขณะที่อาปากำลังอธิบายรายละเอียดให้อันเฟย์ฟัง เขาได้ขับเกวียนจากกำแพงด้านเหนือไปยังกำแพงด้านใต้ในเมืองไวโอเล็ต อันเฟย์ มองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองดูดวงอาทิตย์ จู่ๆเขาก็ถามขึ้นว่า “อาป้า ถ้าข้าเดาถูก สีแดงเลือดควรหมายถึงการลงมือใช่ไหม”

"ใช่." อาปาพยักหน้า

“เจ้าคือฆาตกร?” อันเฟย์ถาม

“อืม…ใช่” อาปาตอบ

“เจ้าดูไม่เหมือนนักฆ่าเลย” อันเฟย์ กล่าว

“นายท่าน ท่านหมายความว่าอย่างไร” อาปา ไม่ได้รับความคิดเห็นของ อันเฟย์

“เจ้าปกปิดตัวเองได้ดีมาก ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าเจ้าทำอาชีพอะไรเพียงแค่สนทนากับเจ้า” แม้ว่า อันเฟย์ กำลังยิ้ม แต่เขาก็เยาะเย้ยอยู่ข้างใน “ข้าหมายความว่ายังไง? ข้าหมายความว่าเจ้ากล่าวมากเกินไป” อันเฟย์ คิดกับตัวเอง

“นายท่าน ท่านต้องล้อเล่นแน่ๆ” อาปาส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ข้าคงตายไปนานแล้วถ้ามีคนบอกว่าข้าทำอาชีพอะไร”

“แบล็คอีเลฟเว่น งานหลักของเจ้าคือการหาข้อมูลใช่ไหม” อันเฟย์ถาม

“ใช่” แบล็คอีเลฟเว่น ตอบ

“ข้าคิดว่าพวกเจ้าควรเปลี่ยนงาน คนหนึ่งสามารถกล่าวได้และดูเหมือนคนกำลังหาข้อมูล ในขณะที่อีกคนมีใบหน้าที่ซุกซนและดูเหมือนนักฆ่า”

"ข้า? ข้ามีใบหน้าเย็นชาเมื่อไหร่? ไม่ เจ้ามีใบหน้าที่เป็นแบบนั้น!” แบล็คอีเลฟเว่น โต้กลับอย่างโกรธจัด

“เมื่อข้าเพิ่งพบเจ้า เจ้าสวมผ้าสีดำบนใบหน้าของเจ้า โชคดีที่ข้าไม่ใช่ไก่ ไม่อย่างนั้นข้าคงกลัวตาย” อันเฟย์ กล่าว

“เราไม่ได้เพิ่งเจอกันหรือ? ข้าไม่รู้จักเจ้า” แบล็คอีเลฟเว่น รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและพยายามอธิบาย “และข้ามีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ข้าสามารถถูกระบุได้อย่างง่ายดายเพราะมัน”

“เจ้าให้คำตอบสั้นมากเช่นกัน ดูอาปาสิ เขารู้วิธีกล่าว เจ้าควรเรียนรู้จากเขา” อันเฟย์ กล่าว

"เอาล่ะเอาล่ะ ข้าจะเปลี่ยน ตกลงไหม” แบล็คอีเลฟเว่น กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก

อาปายิ้มตอบคำชมของอันเฟย์ อันเฟย์ ยกย่องเขาสำหรับทักษะการกล่าว ซึ่งทำให้รู้สึกไม่สบายใจที่จะกล่าวต่อไป