EP 390 แฟนของแม่!
EP 390 แฟนของแม่!
By loop
หน้าอาคารสำนักงานสำนักงานส่งเสริมการลงทุนของเมือง
ดงซูบินรับสายขณะเดินไปที่รถของเขา “สวัสดี นั่นใคร”
“ซูบิน นี่แม่เอง” ลวนเสี่ยวปิง แม่ของดงซูบิน กล่าว "ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน?"
ดงซูบินขึ้นรถ คัมรี่ของเขาและตอบ “ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอว่าฉันจะอยู่ในเมืองเพื่อประชุมวันนี้? การประชุมเพิ่งเสร็จ และผมจะกลับไปที่มณฑลหลังทานอาหารกลางวันเสร็จ มีอะไรหรือเปล่า? แม่มาที่บ้านผมอย่างงั้นหรอ เดี๋ยวก่อน… นี่คือหมายเลขโทรศัพท์มือถือ แม่ซื้อมือถือมาเหรอ?”
ลวนเสี่ยวปิงพูดติดอ่าง “พี่หยาง… พี่หยาง… ให้โทรศัพท์มือถือแม่เมื่อเช้านี้”
ดงซูบินพูดไม่ออก “แม่อยู่ในเมืองด้วยเหรอ? มาไปหาพี่หยางนั้นอีกครั้งแล้วอย่างงั้นหรอ? แม่มีเงินพอไหม? ทำไมแม่ชอบไปหาเขาจังเลย? ทำไมเขาถึงไม่มาหาแม่บางล่ะ”
ลวนเสี่ยวปิงบ่น “หยุดเรื่องไร้สาระของลูก พี่หยางยุ่งกับงานของเขามาก และเขาส่งคนขับรถมารับแม่”
ดงซูบินสัมผัสพวงมาลัยและรู้สึกอิจฉา “แม่ลืมลูกชายของแม่ไปแล้วหลังจากได้แฟน บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ซื้อมือถือ แล้วไม่ยอมให้? ทำไมคแม่ถึงยอมรับโทรศัพท์มือถือของพี่หยง?”
ลวนเสี่ยวปิงรู้สึกขบขัน “เขาซื้อไปแล้ว ส่วนลูกยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์” “ก็ได้…ก็ได้…” ดงซูบินกลอกตา “มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด โอเค? ผมจะซื้อของขวัญให้คุณโดยไม่ขอในอนาคต”
“แม่ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น และแม่จะไม่สิ้นเปลืองอะไรกับสิ่งที่ไม่จำเป็น” พวกเขาคุยกันสักพัก และจู่ๆ ลวนเสี่ยวปิงก็ถามขึ้น “เสี่ยวปิง ตอนนี้ลูกว่างไหม ลูกตกลงที่จะพบกับลุงหยางของลูกและแม่คิดว่าเขาตั้งตารอที่จะพบ,กเช่นกัน วันนี้วันเสาร์และเขาไม่ได้ทำงาน เนื่องจากลูกอยู่ในเมืองและตอนนี้ว่าง ลูกอยากทานอาหารกลางวันด้วยกันไหม แม่จะให้ที่อยู่ของเขากับลูก”
ดงซูบินรู้สึกว่าแม่ของเขาและพี่หยางใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้ว “แม่ครับ เมื่อคืนแม่พักที่บ้านเขาหรือเปล่า”
ลวนเสี่ยวปิงปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่… หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!”
“ก็ได้… ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
"ตกลง. เดียวแม่ส่งที่อยู่ให้ โอ้ ถ้ายามไม่ยอมให้ลูกเข้ามา โทรหาแม่ แม่จะลงไปรับลูกเอง”
“ที่ของเขายังมียาม! ที่อยู่อาศัยของผู้บริหารระดับสูง? พี่หยางเขาเป็นใครกันแน่? ธุรกิจ? เขาฟังดูร่ำรวย” ดงซูบินพิมพ์ที่อยู่ในโทรศัพท์มือถือของเขา ทันใดนั้นเขาก็แข็งตัว "ฮะ? ที่อยู่นี้คุ้นเคยมาก แม่ ดูเหมือนว่าจะเป็นที่อยู่ครอบครัวของคณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง“ดงซูบินมาที่เมืองเพื่อประชุมไม่กี่ครั้งเมื่อเขาเป็นรองหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงสาธารณะ”
ลวนเสี่ยวปิงลังเล “เอ่อ… พี่หยางของคุณเป็นผู้นำกับรัฐบาล ฉันเพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อไม่นานนี้เอง
"อะไร?!" ดงซูบินตกตะลึง “เขาเป็นผู้นำของคณะกรรมการพรรคเมือง? เขาอยู่แผนกไหน?”
ดงซูบินสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาตะลึงจริงๆ “แม่ ยอดเยี่ยมมาก หัวหน้าแผนกองค์กรภายในคณะกรรมการพรรคการเมืองอย่างน้อยต้องมีเจ้าหน้าที่ระดับรองผู้อำนวยการและสมาชิกคณะกรรมการพรรค พวกเราทุกคนต้องดูดกลืนเขา เอาล่ะ! เขาเป็นผู้นำในคณะกรรมการพรรคหรือไม่? ทำไมเขาถึงสนใจคุณ”
ลวนเสี่ยวปิงโกรธ “พี่หยางไม่ได้เหมือนเป็นอย่างที่ลูกคิดหรอก”
ดงซูบินรู้ว่าเขาพูดผิด “แม่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แม่สวยและนิสัยดี มันถูกต้องแล้วที่เขาจะชอบแม่”
“ลูกกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร? ฮ่าฮ่าฮ่า… แม่สวยเหรอ?”
ดงซูบินถามหลังจากปลอบแม่ของเขา “เขาเป็นหัวหน้าแผนกองค์กรของคณะกรรมการเมืองจริงๆ หรือ?”
ลวนเสี่ยวปิงตอบแบบส่งๆ “พี่หยางก็คือพี่หยาง ทำไมลูกถึงถามเรื่องนี้อยู่ตลอดเลย? แม่วางสายแล้ว!”
“อา… อะไรจะรีบร้อน? เอาล่ะ ... ผมจะไม่ถามอีกต่อไป ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย ดงซูบินก็ตบหน้าผากของเขาสองสามครั้ง เขารู้สึกซับซ้อนและเรียกว่าหลัวไห่ถิง “สวัสดี พี่หลัว ฉันเอง. ตอนนี้คุณทานอาหารเที่ยงหรือยัง”
หลัวไห่ถิงหัวเราะและตอบกลับ "ยัง. ฉันกำลังเตรียมทำอาหารกลางวัน”
“โอ้ คุณรู้ไหมว่าใครเป็นหัวหน้าแผนกองค์กรของคณะกรรมการพรรคประจำเมือง?”
หลัวไห่ถิงงงงวย ใครไม่รู้จักหัวหน้าฝ่ายองค์การคณะกรรมการพรรคเมือง? แต่เธอจำได้ว่าดงซูบินถูกย้ายมาจากข้างนอกและตอบกลับ “คนนั้นคือรัฐมนตรีหยางจ้าวเต๋อ”
เป็นเขาจริงๆ!
ดงซูบินถอนหายใจ “จู่ๆ ฉันก็ได้ยินใครบางคนพูดถึงเขา เอาล่ะ ฉันแค่อยากรู้ ทานอาหารต่อเถอะ”
ดงซูบินเก็บโทรศัพท์ของเขาและขับรถไปที่พักของสำนักงานเมือง
ระหว่างทาง ดงซูบินคิดถึงสิ่งต่างๆมากมาย เขาได้พบกับสิ่งที่ไม่น่าพอใจมากมายในราชการและไม่ต้องการให้แม่ของเขาอยู่กับหยางจ้าวเต๋อ เขาเป็นข้าราชการระดับสูง และครอบครัวของ ดงซูบินเป็นเพียงครอบครัวธรรมดาหยางจ้าวเต๋ออาจดูถูกพวกเขาเนื่องจากสถานะทางสังคมของพวกเขาไม่เหมือนกัน แต่ ดงซูบินยังคงประทับใจกับแม่ของเขา แม่ของเขาไม่ค่อยได้ออกไปไหนและไม่ได้หาแฟนเลย แต่ตอนนี้ เธอได้สมาชิกคณะกรรมการพรรครัฐบาลเมืองมาเป็นแฟนของเธอแล้ว นี่อาจเป็นชะตากรรม?
จินตนาการของ ดงซูบินโลดแล่นและเขาก็ละทิ้งความคิดเหล่านี้ทั้งหมด
เขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากพบพี่หยางถ้าพี่หยาง เป็นคนอย่างเหมิงเซียวริน ดงซูบินจะทำทุกอย่างเพื่อคัดค้านแม่ของเขาที่อยู่ด้วยกันกับเขา
ครอบครัวคณะกรรมการพรรคเมือง
ดงซูบินขับรถไปที่ทางเข้าและยามเห็นเขาพยายามจะหยุดเขา
ดงซูบินไม่หยุดและเดินต่อไปในขณะที่ส่งเสียงแตร
ยามลังเลและไม่กล้าหยุดรถของ ดงซูบินคนที่กล้าส่งเสียงแตรในของคณะกรรมการพรรคการเมืองควรเป็นใครสักคน
นี่เป็นครั้งแรกที่ ดงซูบินเข้าสู่ที่พักของคณะกรรมการพรรคการเมืองของเมือง ในฐานะรัฐบาลเมืองที่ปกครองเทศมณฑลหยานไท่ สภาครอบครัวของคณะกรรมการพรรคประจำเมืองนั้นดีกว่ามาก มีอาคารไม่มาก และทั้งหมดมีประมาณสี่ถึงห้าชั้น แต่ละอาคารอยู่ห่างกันมากขึ้น มีสวนสาธารณะ สวน และพื้นที่ว่างมากมายให้ผู้คนได้ออกกำลังกาย
ดงซูบินจอดรถไว้หน้าอาคารสีเทาแล้วเดินขึ้นบันได
ชั้นหนึ่ง… ชั้น
สอง… ชั้น
สาม…
ดงซูบินมองไปที่ประตูและสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนกดกริ่ง
ดิ๊งด็อง… ดิ๊งด็อง… และมีคนเปิดประตู
หลวนเสี่ยวปิงเปิดประตู "ลูกมาถึงแล้วหรอ? ทำไมมาช้าจัง”
“ผมซื้อของมาระหว่างทาง” ดงซูบินแสดงถุงผลไม้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปเยี่ยมบ้านของใครบางคน และเขาไม่ควรมามือเปล่า
ลวนเสี่ยวปิงจับมือลูกชายของเธอเข้าไปในบ้าน “พี่หยาง ซูบินมาถึงแล้ว”
นี่คืออพาร์ตเมนต์แบบสามห้องนอนและได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างดี ดงซูบินไม่เห็น หยางจ้าวเต๋อ ในห้องนั่งเล่น และเมื่อเขากำลังจะถามแม่ของเขา เขาได้ยินการเคลื่อนไหวบางอย่างจากห้องครัว ชายวัยกลางคนเดินออกจากครัวด้วยรอยยิ้ม เขาสวมผ้ากันเปื้อนและมีคิ้วหนา
นี่คือ รมว.ทท. ของคณะกรรมการพรรคเมือง?
ดงซูบินตกใจ สิ่งนี้แตกต่างไปจากที่เขาคาดไว้โดยสิ้นเชิง
หยางจ้าวเต๋อ มองไปที่ ดงซูบินและยิ้ม “คุณคือเสี่ยวปิง? ดี… ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณจะได้เป็นหัวหน้าแผนกตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ เฮ้… ทำไมคุณถึงนำของขวัญมาด้วย? ฮ่าฮ่า… ครั้งหน้าอย่าเอาอะไรมานะ มีที่นั่ง.”
ลวนเสี่ยวปิงจ้องมองลูกชายของเธอ “เรียกเขาว่าลุงหยาง”
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะและโบกมือ "ไม่เป็นไร. แค่เรียกฉันว่าพี่หยางก็พอ”
“ไม่…” ดงซูบินกระแอมและทักทายเขา “ลุงหยาง”
พวกเขาคุยกันอยู่พักหนึ่ง แต่หยางจ้าวเต๋อยังคงเป็นหัวหน้าคณะกรรมการพรรคการเมือง และตงเสวี่ยปิงรู้สึกไม่สบายใจที่จะพูดอย่างไม่ใส่ใจ ดงซูบินมีความประทับใจแรกพบที่ดีต่อ หยางจ้าวเต๋อเนื่องจากเขาไม่มีท่าทีเป็นข้าราชการระดับสูงและยังคงสวมผ้ากันเปื้อน เป็นการยากที่จะจินตนาการว่าคนตรงหน้าเขาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงองค์การคณะกรรมการพรรคประจำเมือง แน่นอน ดงซูบินรู้ดีว่าเขาจะไม่แต่งตัวแบบนี้ถ้าลูกน้องมาเยี่ยมเขา เขาสามารถบอกได้ว่าหยางจ้าวเต๋อคิดหลายอย่างสำหรับการพบปะของพวกเขา ซึ่งเป็นรูปแบบการเคารพมารดาของเขา
“อ้อ ฉันลืมไปว่ายังไม่ได้หั่นผัก” หยางจ้าวเต๋อลุกขึ้นยืน “คุณสองคนคุยกันต่อเลย”
ลวนเสี่ยวผิงดึงเขากลับมา “ให้ฉันทำอาหารในขณะที่คุณเถอะ คุณไปพักเถอะ”
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ “ฮ่าฮ่า… การทำอาหารเป็นงานอดิเรกของฉัน และเธอต้องไม่พรากมันไปจากฉัน วันนี้เป็นวันหยุดของคุณ คุณควรใช้เวลากับซูบิน
ลวนเสี่ยวปิงปฏิเสธ “อาหารเย็นของเราเมื่อคืนนี้คุณเป็นคนทำอาหารเองด้วย คุณน่าจะ...” จู่ๆ เธอก็หยุดและเดินไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว “พวกคุณดูทีวีกันก่อนในขณะที่ฉันทำอาหาร” แบม! ลวนเสี่ยวปิงรีบปิดประตูห้องครัว
ดงซูบินแอบมองแม่ของเขา แม่ของเขาใช้เวลาทั้งคืนกับพี่หยาง! ฮึ่ม! เธอยังคงอ้างว่าพี่หยางได้ส่งคนขับรถไปรับเธอเมื่อเช้านี้! เธอโกหกเก่งจริงๆ
มีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
ดงซูบินนั่งตัวตรงมากบนโซฟา และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
หยางจ้าวเต๋อหยิบซองบุหรี่ ออกจากโต๊ะกาแฟและเสนอ ดงซูบินเขาหัวเราะเมื่อ ดงซูบินปฏิเสธข้อเสนอของเขา “ฮ่าฮ่า… ทำไมคุณถึงนั่งแบบนี้? อย่าเกร็งไปเลย คุณไม่ได้มาพบผู้นำของคุณ ฉันควรจะเป็นคนประหม่า” เขาพูดติดตลก “ฉันยังต้องการการอนุมัติจากคุณเพื่อที่จะได้อยู่กับแม่ของคุณ เสี่ยวปิงบอกฉันว่าคุณเป็นคนตัดสินใจเรื่องทุกอย่างในครอบครัว”
ดงซูบินคิดกับตัวเอง คุณสองคนได้ใช้เวลาทั้งคืนร่วมกันแล้ว มีอะไรต้องตัดสินใจ?
แม้ว่า ดงซูบินจะมีความประทับใจที่ดีต่อหยางจ้าวเต๋อแต่เขาก็ไม่เห็นด้วยในทันที “รัฐมนตรีหยาง…”
“รัฐมนตรี?” หยางจ้าวเต๋อขัดจังหวะ “เรียกฉันว่าเพี่หยาง!”
“เอ่อ…ผมจะทำได้ยังไง”
“มีอะไรผิดปกติกับเรื่องนี้? เราไม่มีกฎเหล่านี้ที่นี่”
ดงซูบินได้ตอบกลับ “เอาล่ะ ผมจะเรียกคุณว่าพี่หยาง”
“นั่นสินะ… ฮ่าๆๆ…”
