ตอนที่51 ขึ้นอยู่กับคุณภาพของนักแสดง

ตอนที่51 ขึ้นอยู่กับคุณภาพของนักแสดง

“จะโยนมันลงที่นี่จริงๆเหรอ”

　　 ที่มุมทางเดินบนชั้นสอง พี่น้องฝาแฝดของวีสลีย์กำลังกระซิบเงียบๆ หลังจากความพยายามของเมื่อวาน เฟร็ดประสบความสำเร็จในการใช้คาถาปลดล็อค เช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนแทบรอไม่ไหวที่จะค้นหาปัญหาของฟิลช์ และนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา

“ใช่ โยนมันลงไป” จอร์จมองขึ้นไปที่ปลายทางเดิน พยักหน้าและพูดว่า “เมื่อวาน วิลเลียมปีสามทิ้งระเบิดมูลขนาดใหญ่ที่นี่ ฉันได้ยินคนพูดว่าฟิลช์ใช้เวลานานกว่าจะเอามันออกจากพื้น และระเบิดมูลพึ่งถูกทำความสะอาดไปไม่นาน”

“อืม อย่าลืมมาช่วยฉันทีหลังนะ” เฟร็ดดูเหมือนเขากำลังจะตายอย่างไม่เห็นแก่ตัว เขาเห็นว่าฟิลช์เดินไปทางนี้แล้ว เขาเอื้อมมือเข้าไปในถุงกระดาษอย่างเงียบ ๆ และหยิบระเบิดมูลขนาดใหญ่ออกมา กำลังจะคุยกับจอร์จอีกสองสามคำ แต่จู่ๆ ก็พบว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาหายตัวไปจากสายตา

　　 “ไอ้บ้าเอ้ย นายจะรีบไปไหนกัน” เฟร็ดสูดหายใจเข้าลึกๆ และเมื่อฟิลช์ผ่านไป ระเบิดมูลขนาดใหญ่ในมือก็ตกลงบนพื้น

　　 มีเสียงดังขึ้น

　　 กลิ่นเหม็นเน่ากระจายจากพื้นดิน และทันทีก็เต็มทางเดินส่วนใหญ่ ฟิลช์ก้มหัวลง สีหน้าเกือบบิดเบี้ยว จู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้น มองไปรอบๆ อย่างบ้าคลั่ง จ้องมองไปที่เฟร็ดที่กำลังถือถุงกระดาษอยู่

“เจ้าเด็กแสบ รู้ไหมว่าเมื่อวานฉันทำความสะอาดนานแค่ไหน” ฟิลช์หน้าแดง กล้ามเนื้อแก้มกระตุก และดูเหมือนว่าเขากำลังจะระเบิดด้วยความโกรธ เขาเอื้อมมือออกไปคว้า เฟร็ดยกขึ้น

　　 หลังจากออกจากถุงกระดาษแล้ว มือของเฟร็ดก็สกปรก

“หลักฐานคามือ มากับฉัน คราวนี้แกจะถูกลงโทษแน่” ฟิลช์จับมือเฟร็ดไว้และกำลังจะลากเขาไปที่ห้องทำงาน “ฉันน่าจะเกลี้ยกล่อมให้ดัมเบิลดอร์ให้เขากลับไปสู่การลงโทษแบบเก่า อย่างจับพวกแกแขวนอยู่บนเพดานสักสองสามวัน หรือไม่ก็ใช้แส้เพื่อเพิ่มความจำของแก”

หลังจากที่ฟิลช์จับเฟร็ดได้ จอร์จก็ลักพาตัวไปจากอีกทางหนึ่งและมองไปที่เฟร็ดซึ่งฟิลช์พาไป เขากลืนน้ำลาย จ้องไปที่ถุงกระดาษของเขาแล้วรีบเดินตามพวกเขาไป

　　 เฟร็ดหันกลับมามองและเห็นจอร์จเดินตามหลังเขา เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่พี่ชายของเขาไม่ส่งเสียง ไม่อย่างนั้นเขาจะไร้ประโยชน์ถ้าเขาถูกจับโดยฟิลช์

　　กล่าวอีกนัยหนึ่ง เท้าของผู้ชายคนนี้ยังคงส่งกลิ่นเหม็นของไข่เน่า และปากของเขาก็จู้จี้อย่างต่อเนื่อง ระบายความโกรธภายในของเขา

　　 ฟิลช์ใช้เวลาไม่นานก็พาเฟร็ดไปที่ห้องทำงานของเขา

“อย่าคิดหนี ถึงวิ่งไปก็ไม่ได้อะไรหรอก” ฟิลช์พูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ชี้ไปที่โซ่ที่ห้อยอยู่หลังโต๊ะ และกระซิบว่า "ฉันเอามันใส่น้ำมันบ้างเป็นบางครั้ง สักวันจะใช้มันสั่งสอนไอ้พวกชั่ว ถ้าแกอยากจะละเมิดกฎของโรงเรียนอีก คราวหน้าก็คิดดีๆ”

　　เฟร็ดไม่สนใจเสียงบ่นของฟิลช์ และมองดูสถานที่นี้ที่นักเรียนส่วนใหญ่หลีกเลี่ยง

　　 เขาเริ่มมองหาเป้าหมายที่ตั้งของลิ้นชัก

　　 ฟิลช์หยิบกระดาษออกจากลิ้นชักบนโต๊ะแล้วเกลี่ยต่อหน้าเขา จากนั้นจึงหยิบปากกาขนนกสีดำยาวจุ่มลงในหมึกแล้วถาม

　　 “ชื่อ...” ฟิลช์เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบจึงเงยหน้าขึ้นอย่างจริงจังแล้วถามว่า “ชื่อของคุณ”

　　 "เฟร็ด วีสลีย์" เฟร็ดตอบอย่างไม่ใส่ใจเล็กน้อย เขาพบตำแหน่งที่แน่นอนของลิ้นชักแล้ว

　　 "ความผิด..."

　　 "ใช้อุปกรณ์ตลกในห้องโถง"

　　 “นายกำลังทำให้ปราสาทเสื่อมเสีย”

　　 “การลงโทษและ…” ก่อนที่ฟิลช์จะพูดจบ ระเบิดมูลขนาดใหญ่ก็ถูกโยนเข้าไปในห้องทำงานจากด้านนอก และกลิ่นเหม็นของไข่เน่าเหม็นไปทั่วห้องทำงานทันที

　　 ใบหน้าของฟิลช์แสดงความประหลาดใจครู่หนึ่ง ปล่อยปากกาขนนก และรีบไปที่ประตูอย่างบ้าคลั่ง พยายามจับคนที่กล้ายั่วยุเขา

“ฉันหวังว่าจอร์จจะซื้อเวลาเพิ่ม” หลังจากที่ฟิลช์ไล่เขาออกไป เฟร็ดก็เดินไปที่ตู้เก็บเอกสาร หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาแล้วชี้ไปที่ลิ้นชักที่เขียนว่า: สิ่งของที่ถูกยึด เคาะลิ้นชักที่อันตรายมาก และอ่านว่า "อาโลโฮโมร่า "

　　 เฟร็ดฝึกคาถานี้หลายครั้งเมื่อคืนนี้ เขารีบเปิดลิ้นชัก คว้าซองจดหมาย ยัดไว้ในกระเป๋าเสื้อโดยไม่ดู แล้วปิดลิ้นชักอีกครั้งและกลับสู่ตำแหน่งเดิม

　　 นอกสำนักงาน เสียงเท้าของฟิลช์กำลังใกล้เข้ามา เขาจับจอร์จและเข้าไปในห้องทำงานโดยดึงหูจอร์จเข้ามา

“ดีมาก กระต่ายน้อยอีกตัวแล้ว” ฟิลช์หอบหายใจหอบ แล้วชี้ไปที่ร่องรอยที่ทิ้งโดยระเบิดมูลแล้วพูดว่า “ฉันจะให้แกล้างร่องรอยที่แกทำไว้ และฉันจะคอยมอง เพื่อไม่ให้แกหนี มากับฉันเพื่อไปพบศาสตราจารย์มักกอนนากัลกันก่อน”

　　ไม่กี่นาทีต่อมา ฟิลช์เคาะห้องทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัลและพูดคุยเกี่ยวกับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของพี่น้องวีสลีย์ สีหน้าของอาจารย์บ้านกริฟฟินดอร์ทรุดลงในทันที และอารมณ์ของศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็ไม่ค่อยดีนักเนื่องจากเหตุการณ์ของวิลเลียมเมื่อวานนี้ เธอไม่ได้คาดหวังว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นอีกในวันนี้

“กริฟฟินดอร์หัก 20 แต้ม คุณวีสลีย์ และฉันไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับการถูกลงโทษ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพยักหน้าไปทางฟิลช์ "การลงโทษขึ้นอยู่กับคุณ"

　　 "ผมจะให้พวกเขาตระหนักถึงความผิดพลาดของพวกเขาครับ" ฟิลช์ยิ้มอย่างมีชัยและออกจากห้องทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัลพร้อมกับฝาแฝด

　　 “ฉันคิดว่า ก่อนลงโทษพวกนายควรทำความสะอาดสิ่งที่ทำไว้” ฟิลช์ทันทีหลังจากทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัล เขามองดูพี่น้องฝาแฝดด้วยสายตาที่โหดร้าย

　　 เฟร็ดกับจอร์จมองหน้ากัน คนหนึ่งบ่นว่า "เรามีเรียนแต่เช้า"

　　 “งั้นฉันคิดว่าพวกนายคงต้องการเวลาพักเพิ่มแล้วแหละ มากับฉันซะ” ฟิลช์เดินไปที่ชั้นหนึ่งของปราสาท

　　 ฝาแฝดทั้งสองเดินตามฟิลช์ฉากนี้ดึงดูดสายตาและเสียงกระซิบของผู้คนจำนวนมาก

　　 เฟร็ดหันศีรษะและกระพริบตาที่พี่ชายของเขา บ่งบอกว่าเขาทำสำเร็จ

　　 จอร์จอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดการผจญภัยของทั้งสองก็ไม่สูญเปล่า ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงจะแย่จริงๆ

　　 แน่นอนว่าเมื่อฟิลช์พบปัญหา อีกฝ่ายจะไม่สามารถค้นพบว่าเป็นพวกเขาที่เอาไป

　　 ทั้งสองคนถูกพาฟิลช์ไปที่ห้องไม้กวาดใต้บันไดเวียนที่ชั้นหนึ่งของปราสาทฮอกวอตส์ ฟิลช์หยิบถัง ไม้ถูพื้น และไม้กวาดออกมา แล้วยื่นให้พี่น้องฝาแฝด

　　 “เอาล่ะ มาเริ่มถูพื้นกัน” ฟิลช์เยาะเย้ยพวกเขาทั้งสองอย่างร้ายกาจ “ให้ทุกคนเห็นว่าการลงโทษสำหรับการก่อความวุ่นวายในโรงเรียนมันเป็นยังไง”