[Rewrite,อ่านฟรี] Special District 9 ตอนที่ 35 เวลาและชะตาชีวิต

ตอนที่ 35 เวลาและชะตาชีวิต

บริเวณที่รกร้างระหว่างทาง

แมวแก่ผลักประตูรถเปิดออก รีบวิ่งไปดูที่ตัวรถและเห็นว่าล้อหลังขวาจมลึกลงไปในพื้นหิมะ

“ซวยจริงโว้ย ทำไมยิ่งกังวลก็ยิ่งมีเรื่องเกิดมากขึ้น...!”

แมวแก่สบถพลางหยิบไฟฉายออกจากรถทันที เขาก้มลงส่องไฟฉายมองสภาพล้อหลังขวา เห็นว่าตัวถังรถติดอยู่บนพื้นดิน แต่ล้อถูกยกค้างลอย ไม่แตะกับพื้นดินแข็ง

หลังจากนอนลงส่องไฟฉายกับพื้นตรวจตราใต้ท้องรถอย่างถี่ถ้วนแล้ว แมวแก่ก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่ท้ายรถ เขาคว้าโซ่เหล็กด้วยมือเปล่าแล้วกระตุกมันสองครั้งก่อนจะปลดยางอะไหล่ออก แต่เพราะด้วยอากาศหนาวเกินไปและมีหิมะตกใส่รถ ยางอะไหล่จึงมีน้ำแข็งเกาะจนแข็งค้างอยู่ที่ท้ายรถ แมวแก่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกแรงโยกยางอะไหล่อย่างแรงไปมา จนมันหลุดออกจากที่เก็บยางอะไหล่

“ครืด ครืดด!”

เสียงระคายโสตประสาทดังออกมา แมวแก่ออกแรงดึงเข้าออกจนหน้าแดง และโยกเขย่ามันหลายครั้ง แล้วยางอะไหล่ก็หล่นลงมามีเสียงดังโครม ตะขอสามเหลี่ยมที่เชื่อมต่อระหว่างดุมล้อกับโซ่เหล็กบาดต้นขาของแมวแก่เป็นแผลยาวทันที เลือดพุ่งกระเซ็นลงบนหิมะ

แมวแก่ก้มลงแตะต้นขาที่ถูกข่วน แต่ต้องทนความเจ็บปวดเพราะไม่กล้าที่จะเสียเวลาแม้แต่น้อย เขาดันยางอะไหล่เข้าไปไว้ใต้ล้อหลังขวาที่ลอยจากพื้นอยู่ ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วรีบกลับขึ้นรถ

“อมิตาพุธ พระแม่มารี พระเยซูผู้ยิ่งใหญ่... ใจเย็นๆ ปล่อยฉันไปเถอะ...” แมวแก่พึมพำอย่างเร่งรีบ โยกเกียร์ขึ้น เหยียบคันเร่งเบาๆ ให้ล้อที่กดทับยางอะไหล่หมุนถีบตัวขึ้น

“เดินหน้าโว้ย!”

ทันใดนั้นแมวแก่ก็เร่งความเร็วขึ้นและคำราม

“บรื๊น!”

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้น และหลังจากที่ตัวรถส่ายไปข้างหน้า มันก็พุ่งตัวแล่นออกจากหล่มหิมะอย่างรวดเร็ว

แมวแก่หมุนพวงมาลัยไปทางซ้ายเป็นมุม กระทืบคันเร่งอีกครั้ง รถก็กระโดดแล้วแล่นออกไปทันที

……

ที่บริเวณชานเมือง ฉีหลินหยุดด้วยความเหนื่อยหอบ เขารีบกดหมายเลขโทรศัพท์ของแมวแก่ทันที

“เฮ้ นายมาถึงนี่หรือยัง?”

“ถึงห่าอะไร รถฉันแม่ง ตกหล่มหิมะ ฉันเพิ่งหลุดออกมาได้เนี่ย ตอนนี้ฉันอยู่ในเมืองแล้ว” แมวแก่ตอบแกมบ่นเสียงดัง

ฉีหลินตกตะลึงใบหน้าซีดเผือดและรีบเร่งแมวแก่ “นายรีบไปสถานีเหนือให้เร็วที่สุด!”

“รู้แล้ว รู้แล้ว”

“ฉันกำลังไปที่นั่นเหมือนกัน ถ้ามีอะไรรีบโทรหาฉันเลยนะ!”

“ได้”

หลังจากพูดจบทั้งสองก็วางสาย และฉีหลินก็รีบเร่งไปยังสถานีเหนือโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

……

ยี่สิบนาทีต่อมา

รถแล่นไปหยุดบนถนนหน้าสถานีเหนือ แมวแก่รีบวิ่งลงมาพร้อมเลือดที่ขา เขารู้สึกกังวลกับหลายสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกันในขณะนี้ และเริ่มมองหาน้องสาวและแม่ฉีหลินที่บริเวณจัตุรัสพร้อมกุญแจรถอยู่ในมือ

“ฉีหยู่ ฉีหยู่...!”

หลังจากค้นหาไปสองสามนาที แมวแก่ไม่เห็นน้องสาวของเพื่อน เขาจึงตะโกนเรียกดังๆ ในบริเวณจัตุรัส

ที่ทางเข้าทางเดินใต้ดิน หญิงชราท่าทางไม่แข็งแรงตัวสั่นเล็กน้อย ขึ้นจากบันไดมา มองไปทางแมวแก่แล้วตะโกน “...เจ้าหนู ทางนี้”

แมวแก่หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียง เขาดีใจมากที่ได้เห็นแม่ของฉีหลินและรีบเข้าไปหาทันที “คุณป้า ปลอดภัยดีไหม? น้องสาวของฉันอยู่ที่ไหน?”

“เธอกำลังรอเจ้าอยู่ข้างนอก เจ้าไม่เห็นเหรอ?” หญิงชราตอบขณะหลี่ตาพยายามมองหน้าแมวแก่เพราะสายตานางแย่มากแล้วและหูก็เสื่อมแล้วด้วย

แมวแก่ตะลึงไปชั่วครู่ “ฉันไม่เห็นเธอเลย!”

“ฉันเดินไม่ได้ เธอจึงขอให้ฉันรอข้างล่าง...” หญิงชราพูดด้วยสีหน้ากังวล “รีบไปหาน้องเร็วๆ”

“ครับ ครับ อย่ากังวล ฉันจะไปตามหาเธอเลย” แมวแก่หันหลังกลับวิ่งกลับไป เขาเดินไปรอบๆ จัตุรัสในเวลาสี่ห้านาที แต่เขาไม่เห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ

มีแผงขายอาหารเล็กๆ อยู่ด้านหน้าซ้ายของจัตุรัส แมวแก่รีบวิ่งเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“พี่ชาย ฉันขอถามหน่อย คุณเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ยืนรออยู่ที่นี่หรือเปล่า อายุประมาณ 13 ปี…”

เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมองแมวแก่แล้วพูดว่า “ฉันเห็นแล้ว มีรถสองคันเข้ามารับเธอไป”

เมื่อแมวแก่ได้ยินคำตอบเช่นนั้น เขาก็หัวหมุนและหูอื้อขึ้นมาทันที “มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”

“เพิ่งห้านาทีที่แล้ว”

“พี่ชายได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดไหม”

“ไม่ได้ยินหรอก แค่เห็นมีคนสี่คนลงมาลากเธอไป”

“บ้าเอ๊ย! ทำไมไม่ช่วยหยุดพวกเขาล่ะ” แมวแก่พูดอย่างกังวล

เจ้าของร้านกลอกตาพลางเหน็บแนมเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “อ้อ ฉันรู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ฉันก็เลยหยุดพวกเขา? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันหรือเปล่า? ไปไป ไปที่อื่น อย่ามาทำเกะกะแถวร้านฉัน”

แมวแก่จ้องมองด้วยความรู้สึกว่า เจ้าของร้านไม่สนใจจะช่วยอยู่แล้ว

……

ภายในเมือง

ฉีหลินวิ่งมาตามถนน และกำลังจะใช้ปืนบังคับรถบนถนนให้หยุดเพื่อขออาศัยติดรถไปด้วย ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าเสียก่อน

“ฮัลโหล?” ฉีหลินหยุดและรับโทรศัพท์ขณะหอบ

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น “ฮ่าๆ ไม่คิดว่าจะมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับในกองกำกับการตำรวจหลังจากที่ฉันตั้งใจจะหายตัวไปสักสองวัน ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันคงไม่ออกจากบ้านของนายก่อนหน้านี้ จะได้กลับไปกองกำกับการพร้อมกับนายเลย”

ฉีหลินได้ยินก็จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของเสือใหญ่

“ล่อเสือออกจากถ้ำแล้ววิ่งหนีเหรอ?” เสือใหญ่ถามเชิงเยาะเย้ย “แล้วนายกล้าโผล่หัวออกมาคิดที่จะหนีหรือเปล่า? มาที่ถนนดินด่าง น้องสาวของนายและฉันกำลังรอนายอยู่”

ฉีหลินตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเสือ

“ถ้าแกไม่มาที่นี่พร้อมกับของของแกภายในสองชั่วโมง ฉันอาจจะต้องทำสิ่งที่ไร้มนุษยธรรมกับน้องของแก” เสือใหญ่พูดง่ายๆ “แค่นั้นแหละ”

……

ภายในกองกำกับการตำรวจ

หยวนเค่อยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้วพูดว่า “การหาข้อมูลติดต่อแหล่งค้าส่งคืองานหลัก อย่าปล่อยให้เสือใหญ่ทำอะไรโง่ๆ เกินไป”

“ก็แค่ไม่เข้าใจ เขาเป็นมือปราบของกองกำกับการ แล้วคุณไปให้โอกาสเขาหลบหนีได้ยังไง คุณถือเรื่องนี้มานานเท่าไหร่แล้ว และยังไม่รู้ผลลัพธ์เสียที” ชายวัยกลางคนที่พูดทางโทรศัพท์กล่าวด้วยน้ำเสียงหมดความอดทนเล็กน้อย “มีสินค้าค้างอยู่จำนวนมาก ฉันไม่สามารถขายได้อย่างปลอดภัย เว้นแต่ฉันจะกำจัดคู่แข่งในตลาดออกไป!”

“พี่ชาย ฉันไม่ใช่ผู้กำกับคุณก็รู้ ยังมีเฒ่าหลี่ที่ฉลาดกว่าลิงเทพเป็นอยู่ เราพยายามโน้มน้าวให้เขาเข้าร่วมหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็แกล้งทำเป็นโง่ตลอด...ฉันไม่อยากให้การขายยาโจ่งแจ้งเกินไป ไม่อย่างนั้น เขาจะเจอปัญหาได้ง่าย” หยวนเค่อตอบอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เฒ่าหลี่คนนี้ดูเหมือนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร หากฉันมีโอกาส ฉันจะกำจัดเขา”

“ไม่ ไม่ ไม่ คุณทำแบบนั้นไม่ได้!” หยวนเค่อเสียงดังขึ้นอย่างกังวล “เขาเป็นผู้นำสูงสุดของกองกำกับการตำรวจ และไม่มีผลประโยชน์ทับซ้อนอะไรกับใคร คุณจะไปยุ่งกับเขาทำไม? คุณบ้าไปแล้วหรือ?”

“อย่ากังวลกับเรื่องของตำรวจตัวน้อยนั่น ฉันจะให้เสือใหญ่จัดการเอง แค่ให้ผ่านเรื่องพวกนี้ไปก่อน หาเบาะแสในภายหลังก็ยังได้” หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที อีกฝ่ายก็วางสายไป

……

บนถนนที่มืดมิด ฉีหลินกดโทรศัพท์มือถือโทรหาแมวแก่ด้วยแววตาแห่งความโกรธเกรี้ยว

“ฉันมาถึงแล้วแต่หาน้องสาวไม่เจอ เจ้าของร้านอาหารบอกมีรถ 2 คัน...” แมวแก่พูดอย่างเร่งรีบอธิบายสถานการณ์

“เธอถูกจับได้แล้ว” ฉีหลินขัดจังหวะอีกฝ่ายด้วยเสียงเย็นชา

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แมวแก่ตกตะลึงไปชั่วขณะ

“ฉันยังต้องการความช่วยเหลือจากนาย”

“เรื่องอะไร?” แมวแก่ถามทันที

“ฉันอยากถามนายเกี่ยวกับสถานการณ์ของหยวนเค่อ ช่วยเช็กให้ฉันด้วยได้ไหม?…” ฉีหลินก้มลงพูดอย่างชัดเจน

หลังจากได้ยินอย่างนี้ แมวแก่ก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก “แกกำลังจะทำอะไรบ้าๆ อีกวะ เช็ก? แกหมายความว่ายังไง?”

“...ข้างหน้ามีหน้าผา และข้างหลังมีคนนับไม่ถ้วนผลักฉันให้เดินไปข้างหน้า ฉันยอมรับว่า อยากกระโดดลงไป ดูว่าจะตายไหม” ฉีหลินกำหมัดแน่นแล้วพูดว่า “เห็นแก่ความเป็นเพื่อนเถอะ ฉันขอให้นายช่วยฉันเป็นครั้งสุดท้าย”

“ใจเย็นๆ ว่ะเพื่อน นายไม่สามารถ...”

“แมวแก่ นายบอกให้ฉันใจเย็นงั้นเหรอ?! ใครที่ใจเย็นได้อย่างฉันในช่วงสามสี่ปีที่ผ่านมา? ถ้าฉันมีโอกาสวิ่งหนีไป ฉันจะกระโดดหน้าผาไหม?” แล้วฉีหลินก็ตะโกนด้วยแววตาแห่งความโกรธแค้น “ถ้าแกไม่ช่วย! ฉันจะกลับไปกองกำกับการ ไปหาหยวนเค่อทันที!”

……

ยามดึกประมาณห้าทุ่มผ่านไป

ณ บ้านเดี่ยวสามชั้นหลังใหญ่ เลขที่ 75 เซ็นจูรี่อเวนิว ในเขตเฮ่ยเจีย ชายร่างอ้วนกำลังนั่งกินหม้อไฟอยู่กับเพื่อนสองคนในล็อบบีชั้นสอง

ที่ชั้นล่าง มีร่างคนคนหนึ่งผลักประตูกระจกออก เนื้อตัวของเขาปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งและเกล็ดหิมะ

………………………………………………………………