ตอนที่50 จมูกพ่นไฟ

ตอนที่50 จมูกพ่นไฟ

หลายคนจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

　　 เพื่อนร่วมห้องของอัลเบิร์ตก็ไม่มีข้อยกเว้น หลังจากที่ได้ดูหนังสือเล่มแรกของ "เวทย์ป้องกันการปฏิบัติและการยับยั้งเวทย์มนตร์มืด" เป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะลอง

　　 “โพรเทโก้!” เฟร็ดยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นปัดลงและสวดมนต์ตามหนังสือ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

　　 "หนังสือบอกว่าคาถาเกราะป้องกันจะไม่ส่องแสง!" จอร์จเตือนเขาด้วยการเปรียบเทียบท่าทางด้วยสองมือ

　　 "เอาล่ะ ลองใหม่อีกครั้ง" ลี หยิบ "คู่มือการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด" ขึ้นมาแล้วโยนใส่เฟร็ด

　　 “นานจะฆ่าฉันเหรอ!?” เฟร็ดกระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว จ้องไปที่ลี จอร์แดน

　　 “เมื่อต้องเผชิญกับอันตราย มันสามารถกระตุ้นศักยภาพของนายได้มากขึ้น และหนังสือจะฆ่านายไม่ได้หรอกน่า” ลีโต้เถียงทันที

　　 “ใช้นี่สิ!” อัลเบิร์ตโยนหมอนของเฟร็ดที่กำลังโกรธจัดให้ลี จอร์แดน เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเฟร็ดที่จะประสบความสำเร็จ อยากเจ็บด้วยรึไงถึงเลือกโยนหนังสือ?

　　 อันที่จริงอัลเบิร์ตพูดถูก เฟร็ดยอมแพ้ชั่วคราวหลังจากถูกตบด้วยหมอนหลายครั้ง

　　 แน่นอนว่าทั้ง จอร์จ และ ลีจอร์แดนไม่ประสบความสำเร็จ

　　 “โอเค พวกนายควรฝึกคาถาง่ายๆ เหล่านั้นอย่างเชื่อฟัง” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาใส่ทั้งสองคน

　　 สิ่งนี้ควรเรียกว่าอะไร?

　　 ไม่รู้จักพอและโลภ?

　　อืม ฉันเดาว่าศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ คงคิดแบบนั้นกับฉันในตอนนั้น

　　 อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตแตกต่างจากทั้งสาม!

　　เขามีระบบและค่าประสบการณ์ ตราบใดที่เขาเริ่มต้นทักษะ เขาสามารถใช้ค่าประสบการณ์เพื่อโกงได้ตลอดเวลา

　　 “มีเคล็ดลับไหม ที่จะเรียนรู้คาถาเกราะป้องกันอย่างรวดเร็ว?” เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะถาม

　　 "เคล็ดลับ?" อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฝึกเยอะๆ นี่น่าจะเป็นเคล็ดลับที่เร็วที่สุด!"

　　 “แต่ทำไมนายถึงเชี่ยวชาญคาถาเหล่านี้อย่างรวดเร็ว? วันหยุดฤดูร้อนมันนานแค่ไหนกัน!” จอร์จรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขาพบว่าอัลเบิร์ตรู้จักเวทมนตร์มากมาย!

　　สิ่งนี้ช่วยไม่ได้มันทำให้เขาสงสัยว่าใครกันแน่ที่เกิดในตระกูลพ่อมด

　　 “ฉันคิดว่าฉันเดาเหตุผลได้นิดหน่อย!” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

　　 "เหตุผลอะไร?" เฟร็ดรีบถาม

"นายเคยเล่นเกมที่สามารถอัพเวลได้ไหม" อัลเบิร์ตชำเลืองมองสีหน้าของคนสองสามคน "ก็...ฉันคิดว่าพวกนายไม่เคยเล่นมาก่อน พูดอีกอย่างหนึ่งก็เหมือน ต้องฝึกฝนเพื่อให้เก่งหมากรุก?"

　　 “เกี่ยวอะไรกับหมากรุก” ฝาแฝดอดไม่ได้ที่จะอาเจียน

　　 "การเล่นหมากรุกไม่ได้ต้องการแค่พรสวรรค์เท่านั้น แต่ยังต้องฝึกฝนเพื่อพัฒนาทักษะหมากรุกด้วย ยิ่งทักษะหมากรุกสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น" อัลเบิร์ตยกตัวอย่างที่ไม่เหมาะสมโดยไม่ได้ตั้งใจ "เวทมนตร์ก็เหมือนกัน การคัดเลือกนักแสดงต้องใช้พรสวรรค์..."

　　 “นายอยากบอกว่าพรสวรรค์ของนายดีกว่าของเราเหรอ?” ลีขัดจังหวะเขาและพูด

　　 “ไม่ สิ่งที่ฉันต้องการจะพูดคือพวกนายต้องปรับปรุงพลังเวทย์มนตร์ของพวกนายและควบคุมเวทย์มนตร์ผ่านการฝึกฝน” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างไม่หยุด

　　 “นายหมายความว่าพลังเวทย์มนตร์ของนายแข็งแกร่งกว่าของเราและการควบคุมเวทย์มนตร์ของนายดีกว่าของเราเหรอ?” ฝาแฝดถามด้วยความสงสัย

“ใช่ อย่างน้อยฉันก็คิดอย่างนั้นในตอนนี้” อัลเบิร์ตกล่าวว่า "ในขณะที่ฉันเชี่ยวชาญเวทมนตร์มากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันพบว่าการเรียนรู้คาถาใหม่ ๆ จะง่ายกว่าเมื่อก่อน ฉันยังจำที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดกับฉันในตอนแรกได้ : ฮอกวอตส์สามารถสอนพ่อมดตัวน้อยถึงวิธีควบคุมและใช้เวทมนตร์ ."

　　 “ทำไมฉันรู้สึกเหมือนนายกำลังหลอกเรา” เฟร็ดเลิกคิ้ว

“ฉันไม่รู้จะทำยังไง และฉันก็พูดได้แค่นี้ มันเป็นแค่การเดาของฉัน” อัลเบิร์ตส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่ได้หลอกทั้งสามคน เมื่อจำนวนเวทมนตร์การเรียนรู้ด้วยตนเองเพิ่มขึ้น เขาก็กังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่ปรากฏขึ้นเมื่อเขาเรียนรู้ประสบการณ์ความล้มเหลวของเวทมนตร์ก็ค่อยๆ สะสมเช่นกัน ซึ่งการเพิ่มประสบการณ์พิเศษที่ขาดไปของการอัปเกรดทักษะแก้ไขได้โดยใช้ค่าประสบการณ์

　　 หลังจากล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝาแฝดได้เลิกพยายามควบคุม คาถาเกราะป้องกันชั่วคราว และมุ่งความสนใจไปที่คาถาปลดล็อค

　　 หลังจากฝึกฝนมาหลายชั่วโมง เฟร็ดเป็นคนแรกที่ประสบความสำเร็จ เขาเปิดล็อคลิ้นชักสำเร็จด้วยคาถาปลดล็อค

　　 “เจ๋งมาก นายทำได้ยังไง!” จอร์จมองเฟร็ดด้วยความอิจฉาเล็กน้อย ลิ้นชักของเขายังคงนิ่งอยู่

“เยี่ยม เฟร็ดเรียนรู้คาถาปลดล็อคได้ก่อน ฉันชนะ” อัลเบิร์ตที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ เขากระพริบตาให้ลี จอร์แดน เขายื่นพริกไทยแสนซน ให้ลี จอร์แดน ด้วยใบหน้าไร้เดียงสาของเขา "กินซะ มันเป็นการเดิมพัน"

　　 “พวกนายพนันอะไรกันอยู่” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย

　　 "เดิมพันว่าใครจะเป็นผู้พิชิตคาถาปลดล็อคก่อน" อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าแพ้ จะต้องกินนี่...”

　　 พูด เขาชี้นิ้วไปที่พริกไทยแสนซนอันเล็กที่ซื้อมาจากร้านขายขนม

　　 “อย่างที่อันเบิร์ตพูด ฉันยินดีเดิมพัน”

　　 จอร์จตบไหล่เพื่อนของเขาและมองเขาอย่างคาดหวัง ถูกต้อง เขาตั้งตารอลีกินขนมนั้น แล้วพ่นไฟออกจากจมูกของเขา

　　 "ฉันโทษนายจอร์จ" ลีกล่าวด้วยความคับข้องใจ เขาดึงกระดาษลูกอมออกมาแล้วยัดลูกอมเข้าปาก แก้มของเขาก็แดงทันที และเหงื่อเย็น ๆ ถูกทิ้งไว้บนหน้าผากของเขา

ช่วงเวลาถัดไป

　　 “มันเผ็ดมาก…” เมื่อลีเปิดปากของเขา เปลวไฟที่เผ็ดร้อนก็พุ่งออกมาจากรูจมูกของเขา และพุ่งใส่ใบหน้าของจอร์จในทันที

　　 “ไอ้บ้า นายตั้งใจทำใช่ไหม!” หน้าของจอร์จเต็มไปด้วยเขม่าและมันยังเต็มไปด้วยกลิ่นพริกไทย

　　 "แค่กๆ" หลี่เฉียวตานพ่นไฟออกมาอีกครั้ง

　　 อย่างไรก็ตาม หลังจากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับจอร์จ อัลเบิร์ตและเฟร็ดก็หลบซ่อนทันทีเพราะกลัวว่าพวกเขาจะได้รับภัยพิบัติ

　　 ไอ้บ้านี่มันต้องตั้งใจทำ ใช่ เขาต้องทำอย่างนั้นแน่ๆ

　　 ไม่กี่นาทีต่อมา ลีที่เพิ่งล้างปากในห้องน้ำ มองไปที่อัลเบิร์ตด้วยสีหน้าขมขื่น กลิ่นของพริกไทยยังไม่หมดไป และรูจมูกของเขาก็เหมือนถูกไฟไหม้

　　 “ครั้งหน้าฉันจะไม่เดิมพันสิ่งนี้กับนายแล้ว” ลีกล่าวอย่างโกรธเคือง

　　 “คราวหน้าฉันจะเปลี่ยนเป็นลูกอมหลากรส” อัลเบิร์ตกะพริบตาและเลือกสามเม็ดอย่างสุ่มเมื่อหลับตา

　　 "นี่เป็นความคิดที่ดี"

“ไม่ซ้อมต่อเหรอ? ต่อให้สำเร็จซักครั้งก็ไม่ได้หมายความว่าจะสำเร็จครั้งแล้วครั้งเล่านะ” อัลเบิร์ตโยนถั่วช็อกโกแลตเข้าปากและเริ่มอ่าน "คำสาปที่ถูกเลือกของศตวรรษที่สิบเก้า" ดูสองในสามเล่มแล้ว

　　 “คาถาล่องหนของนายเป็นไง” เฟร็ดหันไปถาม

　　 “ฉันยังไม่เข้าใจมันอย่างสมบูรณ์ คาถานั้นยากกว่าคาถาปลดล็อคมาก” อัลเบิร์ตเหลือบดูข้อมูลแผงหน้าปัด ค่าประสบการณ์ของมันมีเพียง 35 คะแนนและต้องได้รับการฝึกฝนอย่างดีถึงจะเลื่อนเป็นระดับ 1 100 คะแนน

　　 “คาถานั้นยากจริงหรอ?” จอร์จถามด้วยความสงสัย

　　 "แน่นอนว่ามันยาก"  อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาและพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าเป็นหนึ่งในเวทมนตร์ที่ มือปราบมารต้องเรียนรู้ นายคิดว่าอาชีพมือปราบมารคืออะไรล่ะ"

　　 อัลเบิร์ตรู้ดีว่ามือปราบมารคืออะไร แต่เขาคือคนที่มาจากโลกมักเกิ้ลและไม่ควรแสดงออกมากเกินไปว่ารู้เรื่องในโลกเวทมนตร์ดี

　　 "มันจบแล้ว!"

　　 “อะไร?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

　　 "ปีนี้ฉันคงไม่สามารถเรียนรู้คาถาล่องหนได้แน่นอน" แฝดทั้งสองไม่ทำอะไรได้ ได้แต่คร่ำครวญออกมา นี่เป็นคาถาที่จำเป็นสำหรับการเดินทางตอนกลางคืน