216 - กลับสู่พื้นดินอีกครั้ง
216 กลับสู่พื้นดินอีกครั้ง
ในบรรดาร่างเล็กๆทั้งสอง คนหนึ่งนั้นดูเหมือนจะอาศัยอยู่ในอดีตอันไกลโพ้น แต่มันมีพลังมหาศาลทำให้แสงทรงกลมนั้นสั่นสะเทือนได้จริงๆ
อีกคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในปัจจุบันซึ่งมีความแข็งแกร่งมากมายเช่นกัน ดวงตาของมันจ้องไปทางแสงทรงกลมนั้นทำให้มันหยุดนิ่งไม่สามารถขยับตัวได้
แต่น่าเสียดายที่ร่างเล็กๆทั้งสองนี้ถูกจำกัดความเคลื่อนไหวไว้
ผู้ที่อาศัยอยู่ในอดีตมีตราประทับการกลับชาติมาเกิดผูกมัดมันไว้ในขณะที่ผู้ที่อาศัยอยู่ในโลกปัจจุบันมีกระแสพลังดั้งเดิมที่มัดอยู่รอบๆตัวมันเช่นกัน
แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่พวกมันก็ยังคงดิ้นรนเข้าสู่กะโหลกศีรษะของสือฮ่าว!
สิ่งนี้ก่อให้เกิดผลกระทบด้านการข่มขู่จริงๆ !
แสงทรงกลมนั้นไม่กล้ากระทำโดยประมาทในที่สุดมันก็ถอยออกมาเกาะติดกับช่องว่างระหว่างคิ้วของเขา
เกียง!
ในตอนนี้สือฮ่าวฟาดฟันกระบี่ออก นี่คือกระบี่เซียนซึ่งปัจจุบันหดลงเหลือเพียงไม่กี่นิ้วและมันปรากฏอยู่ระหว่างคิ้วของเขา
ร่างเล็กๆทั้งสองคำรามออกมาพร้อมกัน กระบี่เซียนส่องประกายอย่างไม่มีที่เปรียบ จากนั้นดินแดนฝังศพโบราณก็ปรากฏขึ้น โลงศพทองแดงลอยอยู่ในทะเลสาบมีสิ่งมีชีวิตร่างมนุษย์นั่งอยู่ที่นั่น
ฮ่อง!
เมื่อฉากนี้ปรากฏขึ้นแสงทรงกลมนั้นก็กระจัดกระจายออก คราวนี้มันถูกลบล้างอย่างแท้จริง เมื่อมันระเบิดก็ไม่สามารถกลับมารวมกันได้
ในท้ายที่สุดเหลือเพียงรอยตื้นๆตรงหว่างคิ้วของสือฮ่าว หากไม่ได้ดูอย่างละเอียดจะไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นได้เลย
เมื่อทุกอย่างสงบลง สือฮ่าวรู้สึกว่าร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็นๆ เขาแทบทรุดลงกับพื้นจากอาการขาดน้ำ!
แม้กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าแสงทรงกลมนั้นคืออะไรกันแน่ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถปล่อยให้มันเข้ามาในกะโหลกศีรษะของเขาและผสานเข้ากับวิญญาณดั้งเดิมของเขาได้
ทันใดนั้นเสียงคำรามของทะเลก็ถูกปล่อยออกมา หีบลึกลับบนแท่นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและจากนั้นทั้งวังก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ในขณะเดียวกันถ้ำโบราณภายนอกก็สั่นสะเทือนและรอยแตกก็ขยายออกไปเรื่อยๆ
คลื่นพลังอันรุนแรงปรากฏออกมาโจมตีสือฮ่าว,เสิ่นหมิงและ ซานซาง
ยาเซียนสั่นสะท้าน มันซ่อนตัวอยู่ในร่างกายของสือฮ่าว มันมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน เมื่อเชื่อมโยงกับข่าวลือบางอย่างที่ได้ยินมาตลอดชีวิตทำให้มันถึงกับสั่นสะท้านจากจิตวิญญาณ
“เสิ่นหมิง, ซานซาง เจ้าสองคนสบายดีไหม?” สือฮ่าวถาม
ทั้งสองไม่ตอบกลับดวงตาของพวกเขาปิดสนิท
ฮ่อง!
ทันใดนั้นแสงสีทองพุ่งออกมาจากหีบบนแท่นบูชายัญ มันฉีกความว่างเปล่าออกเป็นริ้วๆ เปิดอุโมงค์มิติที่งดงามและส่งพวกเขาเข้าไปในนั้น
ประตูมิตินี้เปิดช่องทางที่ฉีกผ่านความว่างเปล่าเชื่อมโยงกับโลกภายนอก พวกเขาหายออกไปจากวังโบราณโดยตรงในลักษณะนี้
ในระหว่างกระบวนการนี้ความว่างเปล่าระเบิดขึ้นอย่างต่อเนื่องซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายอย่างยิ่ง อุโมงค์มิตินี้ดูไม่มั่นคงเหมือนกับว่าพร้อมที่จะถล่มลงได้ทุกเมื่อ
หากพวกมันไม่สามารถรักษาความเสถียรไว้ได้ร่างกายของพวกเขาทุกคนจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ!
สือฮ่าวซ่อนตัวอยู่ในหม้อทองคำเซียนและเฝ้ามองสถานการณ์อย่างจริงจัง
ดวงตาของบุคคลทั้งสองนั้นยังคงปิดสนิทไม่ตื่นขึ้นมา แต่พวกเขาโชคดีที่ไม่พบรอยแตกในอุโมงค์มิติแม้แต่ครั้งเดียวไม่เช่นนั้นพวกเขาคงต้องตายไปแล้ว
ฮ่อง!
เกิดเสียงดังขึ้น. พวกเขาถูกส่งออกไปสู่โลกภายนอกพร้อมกับได้ยินเสียงผู้คนตะโกนออกมา
“พวกเขาออกมา!”
“พวกเขาทำได้สำเร็จจริงๆ…นี่เป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่! เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาจะได้เป็นราชาพื้นที่ฝังศพ?”
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาออกมาถึงเหนือหุบเหวยักษ์นี้ กลุ่มอัศวินแห่งความตายทองคำหลายคนยังรออยู่ไม่จากไปไหน เมื่อพวกเขาเห็นคนทั้งสามออกมาโดยไม่ได้รับอันตรายพวกเขาก็ตกตะลึงและตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตามแรงระเบิดจากถ้ำโบราณทำให้เกิดสีทองสว่างไสวจนผู้คนไม่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ตรงนี้ได้ชัด
ต้องเข้าใจว่าหินของถ้ำใต้ดินนี้มีความพิเศษอย่างยิ่ง มันมีความแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
แต่ถึงกระนั้นยาเซียนก็ยังอาศัยช่วงชุลมุนของเหตุการณ์ระเบิดหลบหนีออกไปอย่างรวดเร็ว มันจะไม่ยอมถูกจับตัวอย่างแน่นอน
ซุบ!
ริ้วแสงริบหรี่ยาเซียนหลบหนีออกจากร่างของสือฮ่าวหนีไปในควันและฝุ่น
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป!
สือฮ่าววิ่งไล่ตามมันอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะได้หีบไม้ผุพังนั้นมาแต่ต้นไม้เซียนก็เป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์ของเขาเช่นกัน หากเขาได้รับมันมาอาจจะแก้ปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้อาวุโสใหญ่เมิ่งเทียนเจิ้งได้!
ยาเซียนสามารถสร้างผู้อมตะที่แท้จริงได้อย่างแน่นอน แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะเปลี่ยนไป แต่ย่อมไม่จำกัดความสามารถที่ท้าทายสวรรค์ของพวกมันได้!
อย่างไรก็ตามเขาโชคร้ายมากที่ยาเซียนอาศัยช่วงชุลมุนหลบหนีไปได้ มันมีชีวิตอยู่เป็นเวลานานไม่มีที่สิ้นสุดเมื่อมีโอกาสมันย่อมคว้าไว้โดยไม่ลังเล
สือฮ่าวรีบขึ้นสู่ผิวดิน เขาเห็นต้นไม้เขียวชอุ่มทุกประเภทแต่ไม่เห็นยาเซียนต้นนั้น
สิ่งนี้ทำให้เขาเต็มไปด้วยความเสียใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ มันอยู่ใกล้แค่นั้นเอง! เดิมทีมันอยู่เคียงข้างเขา แต่สุดท้ายเขาก็ยังปล่อยมันหลุดมือไป
แสงแดดที่โปรยปรายลงมามอบความอบอุ่นให้กับร่างกายของสือฮ่าว เขายืนครุ่นคิดอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขยับไปไหน
“ใต้ดินคือโลกของอัศวินแห่งความตาย”
สือฮ่าวพูดกับตัวเอง จากนั้นเขาก็จากไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นริ้วแสงที่ลื่นไหลหายไปจากสถานที่แห่งนี้
เมื่อเขาจากไปอัศวินแห่งความตายหลายคนก็รีบตามขึ้นมาบนผิวดิน รวมทั้งเสิ่นหมิงและซานซางพวกเขาจ้องมองไปยังสือฮ่าวที่บินหายไปในขอบฟ้า
"เจ้าคิดอย่างไร? เขาเป็นอัศวินแห่งความตายทองคำเหมือนพวกเราจริงๆหรือ?” เสิ่นหมิงถาม
“ข้าไม่คิดอย่างนั้น เราจะได้พบเขาอีกครั้งอย่างแน่นอน…” ซานซางยิ้มผมสีทองยาวพลิ้วไปมา
"แผนของเจ้าคืออะไร?" เสิ่นหมิงถาม
“ไปให้เห็นโลกภายนอก เนื่องจากมีใครบางคนสามารถเข้ามาในดินแดนของเรา ข้าก็สามารถเข้าไปในโลกของพวกเขาได้เช่นกัน!” ซานซางกล่าว
เมื่ออัศวินแห่งความตายคนอื่นมองไปที่สองคนนี้พวกเขาทั้งหมดรู้สึกเหมือนพวกเขาเปลี่ยนไป
มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ แต่ทุกคนรู้สึกว่าพวกเขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป อาจเป็นเพราะพวกเขาได้รับโชคจากธรรมชาติในหลุมศพโบราณก็เป็นได้?
“ถึงจะได้รับความตื่นเต้นไม่น้อยแต่ก็นับว่ารอดมาได้!” สือฮ่าวเดินไปในภูเขาศักดิ์สิทธิ์และพูดกับตัวเอง การโต้ตอบกับอัศวินแห่งความตายทำให้เขาเกือบเอาตัวไม่รอด
พวกมันเป็นสายพันธุ์อะไร? พวกมันส่วนใหญ่เป็นเหมือนซากศพโบราณที่ถูกฝังอยู่ในโลงศพใต้ดิน มีบางส่วนที่เหมือนมาจากโลกภายนอก บางส่วนก็มีความศักดิ์สิทธิ์จนไม่สามารถแยกความแตกต่างได้
พื้นที่ฝังศพลึกลับเกินไป ไม่มีใครกล้าเข้าไปในส่วนลึกของสถานที่แห่งนั้นแม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่อย่าง ซือถู อันหลาน ก็ตาม!
“สิ่งนี้มันยุ่งยากเกินไปข้าไม่มีทางละทิ้งมันไปได้” สือฮ่าวรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เขาถือหีบไม้ที่ผุพังไว้ในมือ ไม่มีทางที่จะเก็บมันไว้ในมิติเก็บของหรือร่างกายได้ ส่วนเรื่องให้เขาทิ้งมันไปเลิกคิดไปได้เลย
แต่หากเขายังคงถือมันไว้ในมือเช่นนี้มันจะดูโดดเด่นเกินไป เมื่อสิ่งมีชีวิตต่างแดนมาเห็นเข้า พวกมันก็คงไม่ลังเลที่จะไล่ล่าเขาไปทั่วหลายแสนลี้
แน่นอนว่าถ้าอันหลานและซือถูรู้ พวกมันก็คงข้ามอาณาจักรมาฆ่าเขาและยึดหีบไม้ผุๆนี้ไปอย่างแน่นอน!
สือฮ่าวรู้สึกปวดหัว ถ้าเขาถูกค้นพบโดยราชสีห์ผู้กล้า,ผู้สืบทอดตระกูลกู่หรือผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลจักรพรรดิคนนั้น เขาก็จะตกอยู่ในอันตรายไม่สามารถปกป้องตัวเองได้อย่างเต็มที่
เขาต้องรีบกลับไปที่เมืองจักรพรรดิโดยเร็ว มิฉะนั้นมีโอกาสที่เขาจะตายได้ทุกเมื่อ