บทที่ 307 พี่เลี้ยงจำเป็น

บทที่ 307 พี่เลี้ยงจำเป็น

ท้องฟ้ายังมืดอยู่เมื่อพวกเขากลับมาที่แคมป์ กองไฟที่ฐานโจรปล้นสุสารบางแห่งได้ดับลงแล้ว ทิเบตันมาสทิฟตัวนั้นขดตัวแข็งทื่อต่อหน้าเต็นท์โดยนิ่งสนิท ก่อนหน้านี้สุนัขสวรรค์ได้หักซี่โครงของมันและทำให้ปอดของมันบาดเจ็บด้วยการเตะนั้น หากดำเนินการทันเวลาก็อาจจะรอด แต่เห็นได้ชัดว่า เซงซุนหลง ดูเหมือนว่าเขาไม่มีความตั้งใจที่จะส่งไปให้สัตวแพทย์

แคมป์ก็เงียบ นักปีนเขาและเจ้าหน้าที่ฝ่ายจัดการซ่อนตัวอยู่ในเต็นท์ของตนเองเพื่อรอรุ่งสาง จะไม่มีใครออกมาเดินเล่นข้างนอกในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายและไม่ปลอดภัยเช่นนี้

หนิงเถาและ ชิงจื้อเข้าไปในเต็นท์ของพวกเขาในขณะที่ สุนัขสวรรค์อยู่ข้างนอกเฝ้า

เมื่อหนิงเถาวางกล่องยาเล็กๆ ของเขาลง หูเสี่ยวจีก็เริ่มส่งเสียงคร่ำครวญเพื่อเรียกร้องความสนใจ เอื้อมมือที่อวบอ้วนของเธอและขอหนิงเถาเพื่อขอกอด

หนิงเถาเอื้อมมือไปหา หูเสี่ยวจีอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาใช้นิ้วปัดจมูกของเธอเบา ๆ แล้วยิ้มและพูดว่า “หูเสี่ยวจีเป็นชื่อของเธอ จำไว้”

“เหอเหอเหอ…” หูเสี่ยวจีหัวเราะคิกคักและเอื้อมมือไปจับจมูกของหนิงเถา

หนิงเต่าปล่อยให้เธอจับจมูกแล้วจูบมือเล็กๆ ของเธอ “หูเสี่ยวจี บอกฉันว่าเนื้อหาของสูตรยาตามหาบรรพบุรุษคืออะไร โอเคไหม?”

“ฮี่ฮี่…” หูเสี่ยวจียังคงหัวเราะคิกคักต่อไป นิ้วเล็กสอดเข้าไปในรูจมูกของหนิงเถา

หนิงเถายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ยังเร็วเกินไปที่จะถามคำถามแบบนี้กับเธอ เรียกพี่ว่าพี่ไง ฉันเป็นลุงหนิงของเธอ”

“แม่” หูเสี่ยวจีโพล่งออกมาด้วยปากเล็กๆ ของเธอ

หนิงเถาตะลึงในทันที เขาแค่ล้อเลียนเด็กเพื่อความสนุกสนาน และไม่คาดหวังว่า หูเสี่ยวจีจะสามารถพูดได้ตั้งแต่อายุยังน้อย และด้วยความชัดเจนเช่นนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจไม่ใช่ว่าเธอพูดตั้งแต่ยังเด็ก ท้ายที่สุด สุนัขสวรรค์ก็จำตัวอักษรภาษาอังกฤษได้แล้ว เขาแปลกใจที่หูเสี่ยวจีไม่เรียกเขาว่าอา แต่เรียกเขาว่าแม่ แม้ว่าเธอต้องการสร้างเครือญาติ เธอก็ควรจะเรียกเขาว่าพ่อ ทำไมแม่?

ชิงจื้อเข้ามาใกล้และยิ้มขณะที่เธอพูดว่า “ฮิฮิ ช่างเชื่อฟังแค่ไหน! ลองเรียกฉันว่าแม่สิ”

หูเสี่ยวจีมองออกไปและทำเสียงด้วยปากเล็ก ๆ ของเธอ “ฮึ่ม!”

ชิงจื้อตีก้นของ หูเสี่ยวจี“เจ้าตัวเล็ก เจ้ากำลังพยายามจะทำให้ฉันโกรธหรือ?”

หูเสี่ยวจีขุดหัวเล็กๆ ของเธอในอ้อมแขนของ หนิงเถาและหลบเลี่ยง ชิงจื้อ

หนิงเถานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ในทันทีและพูดด้วยความตกใจว่า “เธอช่วยพาฉันไปเป็น… บางอย่างที่เหมือนกับซิลเวอร์มูนเชอร์รี่ได้ไหม?”

ชิงจื้อกล่าวหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แท้จริงแล้ว อาจมีความเป็นไปได้นั้น พี่ได้แทรกแซงการกลับชาติมาเกิดของเธอ เป็นเรื่องปกติมากที่เธอจะเห็นพี่เป็นแม่ของเธอ”

หนิงเถาทำหน้างง “ฉันเป็นผู้ชาย ฉันจะเป็นแม่ได้ยังไง”

ชิงจื้อยิ้มด้วยริมฝีปากเม้ม "ผู้ชายก็สามารถเป็นแม่ได้เช่นกัน ในครอบครัวเพศเดียวกันบางครอบครัวมีความแตกต่างระหว่างใครเป็นพ่อและใครเป็นแม่”

หนิงเถาตบขวาที่ก้นโค้งของ ชิงจื้อ

ด้วยการตีดังๆ นั้น ชิงจื้อไม่ได้ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่กลับจ้องมองไปที่ หนิงเถาอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเธอกำลังจะกลืนกินเขา

มีคนหลายประเภทในโลกนี้และก็เป็นเช่นนั้น

หนิงเถานึกอะไรบางอย่างขึ้นทันที แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “พักผ่อนกันซักพักแล้วไปดูกองทหารใต้ของเอเวอเรสต์กันเถอะ เสร็จแล้วจะออกจากที่นี่ ฉันเดาว่ามันถึงเวลาแล้วที่คลินิกจะต้องย้าย”

ทั้งสองนอนบนฟูกขนาดเล็กที่มีพื้นที่ไม่มาก หูเสี่ยวจีติดอยู่ตรงกลางของพวกเขา ไม่กี่นาทีต่อมา เธอปีนขึ้นไปบน หนิงเถาโดยมือข้างหนึ่งดึงเสื้อของ หนิงเถาและขยับปากเล็กๆ ของเธอไปที่หน้าอกของ หนิงเถาอย่างไม่ลดละ

หนิงเถาลูบหัวของเขา “โอ้ที่รัก ฉันลืมซื้อนมผงของเธอในเมืองกวน ชิงจื้อพาเธอไปซักพัก ฉันจะไปซื้อนมผงของเธอเดี๋ยวนี้”

ชิงจุ้ยกล่าวว่า “ท้องฟ้ายังมืดอยู่ พี่จะไปซื้อนมผงของเธอที่ไหน พอรุ่งสางฉันจะไปขอนมม้าจากผู้บริหารให้เธอดื่ม”

“หิว หิว… ฉันต้องการ… นม…” หูเสี่ยวจีบ่น

“ตอนนี้เราควรทำอย่างไร” หนิงเถากังวลเล็กน้อย เขาไม่เคยดูแลเด็กและหลงทางโดยสิ้นเชิง

ชิงจื้อเอื้อมมือออกไปเพื่ออุ้มหูเสี่ยวจีและด้วยการกระทำที่รวดเร็วเพียงครั้งเดียว เสื้อผ้าก็ถูกยกขึ้น…

หูเสี่ยวจีเงียบไป

แต่หนิงเต้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย

สายตาของ ชิงจื้อเริ่มน่าหลงใหล “พี่กำลังจ้องมองอย่างตั้งใจ พี่หิวเหรอ? ยังมีที่ว่างสำหรับพี่ พี่ต้องการมันไหม”

แม้ว่าหนิงเถาจะต้องการก็ตาม แนวพระคัมภีร์ที่ว่า “ฉันพักในครรภ์ ฟังเสียงของทาง” ก็ดังก้องอยู่ในหัวของเขาทันทีเมื่อเขากำลังจะเข้าไปใกล้

“ดงเฮ!”

ระฆังศักดิ์สิทธิ์ดังขึ้นและไม่มีความปรารถนาเหลืออยู่

สถานการณ์นี้คืออะไร?

ในที่สุดท้องฟ้าก็สดใส หนิงเถาให้ ชิงจื้ออุ้ม หูเสี่ยวจีเขาออกจากเต็นท์ไปขอนมม้าจากผู้บริหาร

เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารคนนั้นขมวดคิ้วขณะมองดูซากของทิเบตันมาสทิฟหน้าเต็นท์

หนิงเถาเดินไปหาเขาและพูดอย่างสุภาพว่า “สวัสดีเพื่อน คุณมีนมม้าบ้างไหม? นมแพะก็ดีเหมือนกัน”

ผู้จัดการแคมป์บอกว่า “ใช่ มันอยู่ในเต็นท์ของฉัน แต่คุณต้องจ่ายเอง”

หนิงเถากล่าวว่า “ไม่มีปัญหา”

“ใช่ คนพวกนั้นอยู่ที่ไหน” ผู้จัดการถาม

หนิงเถาส่ายหัว “ฉันไม่รู้ โอ้ เกิดอะไรขึ้นกับสุนัขตัวนี้?”

“มันตาย ผู้ชายคนนั้นทิ้งมันไว้ที่นี่ได้อย่างไร? พวกเขาควรจะฝังร่างของมัน ไม่เอาใจใส่สักเท่าไร” น้ำเสียงของผู้จัดการมีความรู้สึกสงสาร ชาวทิเบตมีความรู้สึกพิเศษต่อสุนัขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์ และเขาก็ไม่มีข้อยกเว้น

หนิงเถากล่าวว่า “พวกเขาอาจพบกับเรื่องด่วน”

อันที่จริง ต่อให้มีใครพบพระวิหารบนภูเขาและพบศพเหล่านั้น เขาก็ไม่มีอะไรต้องกังวล เพราะพวกเขาไม่ได้ถูกฆ่าโดยเขา

หนิงเถาซื้อนมม้าจากผู้บริหารและนำกลับมาที่เต็นท์ หลังจากที่ ชิงจื้อป้อนนมให้กับ หูเสี่ยวจีแล้ว หนิงเถาก็นำ ชิงจื้อและ สุนัขสวรรค์ออกจากที่ตั้งแคมป์และมุ่งหน้าไปยัง ยอดเขาเอเวอเรสต์

เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลงอีกครั้ง หนิงเถาได้นำ ชิงจื้อและ สุนัขสวรรค์ไปยังอีกฟากหนึ่งของ ยอดเขาเอเวอเรสต์ไปถึงวัดซึ่งตั้งอยู่ภายในดินแดนของประเทศเนปาล หนิงเถาและทีมของเขาใช้เวลาเพียง 10 ชั่วโมงกว่าจะบรรลุสิ่งที่นักปีนเขามืออาชีพต้องใช้เวลาสองสามวัน

ลมหนาวพัดมา. แม้ว่า หูเสี่ยวจีจะเปลือยกายอยู่ในอ้อมกอดของ ชิงจื้อแต่เธอก็ไม่รู้สึกหนาวเลย เธอจ้องไปที่ หนิงเถาที่กำลังนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นเพื่ออ่านแผนที่ เธอเป็นปีศาจจิ้งจอกหลังจากทั้งหมด หากจิ้งจอกธรรมดาสามารถอยู่รอดได้ในความหนาวเย็น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจิ้งจอกปีศาจอย่างเธอจะทำได้เช่นกัน

“นี่คือสถานที่” หนิงเต่าเก็บแผนที่หลังจากยืนยันตำแหน่งแล้ว

ชิงจุ้ยขมวดคิ้ว “แต่ที่นี่ไม่มีอะไรนอกจากหิมะและหิน เราจะพบอะไรได้บ้าง”

หนิงเถากล่าวว่า “พวกเธอไปซ่อนตัวจากลมและรอฉันอยู่ที่นั่น ฉันจะเสร็จเร็ว ๆ นี้”

“โอเค เราจะไปรอพี่ที่นั่น” ชิงจื้ออุ้ม หูเสี่ยวจีและเดินไปที่หน้าผาเพื่อหลบลม

สุนัขสวรรค์ก็เดินตามไปด้วย

หนิงเถาหยิบน้ำยาอีลิกเซอร์ที่หาบรรพบุรุษที่บกพร่องออกมาแล้ววางไว้ที่จมูกของเขาเพื่อดมในขณะที่ชาร์จพลังวิญญาณเข้าไปในนาฬิกาแปลภาษาบนข้อมือซ้ายของเขา

ในวินาทีต่อมา สิ่งที่เขาเห็นคือน้ำทะเล วาฬสเปิร์มขนาดที่ไม่เคยมีมาก่อนว่ายผ่านมาเหนือเขา ร่างนั้นต้องหนักอย่างน้อย 200 ตัน!

ครั้งที่สอง เขาเห็นน้ำทะเลลดน้อยลงในเหตุการณ์ย้อนหลัง ยอดเขาเอเวอเรสต์ค่อยๆโผล่ออกมาจากผิวน้ำ มีซากปลายุคก่อนประวัติศาสตร์ทุกประเภท  แน่นอนว่านาฬิกาไม่สามารถจับเสียงใดๆ ได้

เสียงที่ นาฬิกาแปลภาษาจับได้จริง ๆ แล้วเป็นเศษของพลังงานวิญญาณในพื้นที่นี้ เขาได้เข้าสู่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ดังนั้นมันคงจะน่ากลัวถ้าเขาได้ยินใครพูด

ครั้งที่สาม เขาเปิดใช้งานกลิ่นของเขา เสริมปฏิกิริยาการแพ้ต่อน้ำยาอีลิกเซอร์ที่หาบรรพบุรุษที่ขาดแคลน คราวนี้หิมะตกลงมาในวิสัยทัศน์ของเขา เติมเต็มโลกทั้งใบ แต่ไม่มีอะไรนอกจากหิมะ

เขาพักสักครู่ ฟื้นฟูสภาพจิตใจโดยใช้พลังทางจิตวิญญาณ และอ่านข้อความของคุณบรรทัดแรกเพื่อทำให้จิตใจสงบ เขาลองอีกครั้งหลังจากพักผ่อนมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ยังล้มเหลวเป็นครั้งที่สามติดต่อกัน เขาไม่สามารถจับส่วนที่เหลือของพลังงานวิญญาณของ ชูฮวงกวน ได้เลย หรือแม้แต่เสียงของเธอ

หลังจากพักผ่อนเป็นครั้งที่สอง หนิงเถาพยายามจับภาพเป็นครั้งที่สามอีกครั้ง แต่ก็ยังล้มเหลว

เขายอมแพ้แล้ว แต่เขาเข้าใจอะไรบางอย่าง ซึ่งก็คือมันเป็นไปได้เท่านั้นที่จะจับเศษพลังงานวิญญาณและเสียงของผู้คนในอดีตในพื้นที่ปิดผนึก ในสถานที่เช่น ยอดเขาเอเวอเรสต์ที่ลมหนาวและหิมะพัดแรงอย่างแรง พลังงานวิญญาณที่เหลืออยู่จะถูกปลิวไปไกลแล้ว

ดูเหมือนว่าการใช้ทางลัดไม่สามารถทำได้ เขาทำได้แค่พาผู้หญิงคนนั้นไปอิตาลีและหาเบาะแสของกระดูกที่แฮงค์ทิ้งไว้

หนิงเถามาถึงเชิงหน้าผาที่ชิงจุ้ยอยู่ หลังจากประสบกับอาการแพ้จากน้ำยาอีลิกเซอร์ที่แสวงหาบรรพบุรุษซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็หมดแรงทั้งร่างกายและจิตใจ พร้อมกับความรู้สึกผิดหวังของเขา เขาดูแย่มาก

ชิงจุ่ยเข้ามาใกล้และถามด้วยความเป็นห่วง “พี่หนิง เกิดอะไรขึ้นกับพี่?”

หนิงเถาฝืนยิ้ม “ฉันไม่เป็นไร แค่เหนือยนิดหน่อย ฉันไม่พบเบาะแสใดๆ เรามาเพื่ออะไร”

ชิงจื้อพยายามปลอบเขา “มันไม่ใช่การเดินทางที่สูญเปล่า สิ่งเล็กน้อยนี้ยังเป็นกำไร นอกจากนี้ยังมีดินจิตวิญญาณและดอกบัวหิมะยามราตรีมากมาย ไม่ต้องห่วง เราคอยกลับมาดูได้ตลอด”

เธอเป็นภรรยาตัวน้อยที่เอาใจใส่จริงๆ

หนิงเถาอดไม่ได้ที่จะเอาแขนโอบไหล่เธอ บลูส์ทั้งหมดในหัวใจของเขาได้หายไป

“แม่ ฉันต้องการให้แม่อุ้มฉัน” หูเสี่ยวจีพูดแล้วเอื้อมแขนอ้วน ๆ ของเธอไปที่หนิงเถา

หนิงเถาที่ทำอะไรไม่ถูกและขบขันกล่าวว่า “หูเสี่ยวจี เรียกฉันว่าป๋าป๋าไม่ได้หรือ?”

เรียกเขาว่าที่นี่ก็ยังดี อย่างมากที่สุด ชิงจื้อจะหัวเราะเยาะเขา แต่ถ้าเธอยังเรียกเขาว่ามาม่ากลับมาในเมือง มันจะดึงดูดสายตาแปลกๆ ได้สักแค่ไหนกัน?

“เอาล่ะแม่” หูเสี่ยวจีกล่าว แขนเล็กๆ ของเธอเหยียดตรง ยืนกรานที่จะกอด

หนิงเถาพูดไม่ออกแล้ว

“เจ้าสิ่งเล็กน้อยที่ไม่มีมโนธรรม เมื่อแม่ของเธออยู่ที่นี่ เธอก็ทำให้เขากอดตัวเองแล้ว เมื่อคืนฉันให้อาหารเธอมันเสียเปล่าจริงๆ” ชิงจื้อบ่น

หูเสี่ยวจีหอบ "ไม่มีนม มันเป็นของปลอม"

“เธอเป็นจิ้งจอกที่เนรคุณจริงๆ” ชิงจื้อตีก้นของ หูเสี่ยวจีแล้วใส่เธอเข้าไปในอ้อมอกของ หนิงเถา

หลังจากที่ถูกชิงจื้อล้อเล่นอย่างนั้น หนิงเถาก็ไม่มีความสุขเลย กลับมีความรู้สึกอบอุ่นใจ เขากอด หูเสี่ยวจีอยู่ครู่หนึ่ง และหลังจากหยุดพักไปซักพัก เขาก็ดึงล็อคเลือดบนหน้าผาแล้วเปิดประตูที่สะดวก เขาปล่อยให้ ชิงจื้ออุ้ม หูเสี่ยวจีจากนั้นจึงก้าวเข้าไปในประตูที่สะดวกขณะถือ ชิงจื้อ ตามหลังและเข้าประตูที่สะดวก

ไม่นานหลังจากที่หนิงเถาจากไป ผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีดำก็มาถึงภูเขาแห่งนี้ เยาวชนสองคนตามเธอไป

เด็กสองคนนั้นคือ วูเซียหลิน และ หลินเซียนอ๋อ

ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นซ่อนอยู่หลังหน้ากากสีดำ มีเพียงดวงตาของเธอเท่านั้นที่ถูกเปิดเผย ดวงตาคู่นั้นเปรียบเสมือนดวงดาวในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ ห่างไกลและหนาวเหน็บ ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด…