ตอนที่ 596 ก็เหมาะกับผมทุกอย่างนั้นแหละ ถ้าคุณเป็นคนเลือก
“กินเสร็จแล้วจะนอนนานเท่าที่ต้องการได้เลย โอเคไหม?”
“น่ารำคาญ” เฉียวเมียนเมียนหันหลังให้เขา และใช้หมอนคลุมศีรษะของเธอ เสียงของเธออู้อี้
“ไม่ เอาอาหารออกไป ฉันไม่อยากกิน ฉันจะนอน”
“ต้องกิน”
เหมาเยซื่อครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นเขาก็วางอาหารไว้ด้านข้างแล้วเดินไปอุ้มเธอ
“เมียนเมียน ใจเย็นก่อน อย่าอารมณ์เสียไปเลยนะ ผมสั่งอาหารจานโปรดของคุณมาด้วยล่ะ กินสักหน่อยสิ โอเคไหม?”
“ฉันไม่กิน...”
“ไม่ฟังผมเหรอ?” เหมาเยซื่อยังคงเกลี้ยกล่อมเธอต่อไป แต่เขาไม่ประสบความสำเร็จและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
เขาต้องลองวิธีอื่น แม้ว่าเธอจะต่อต้าน เขาอุ้มเธอลงมาจากเตียงอย่างแรง
เฉียวเมียนเมียนหมดแรงและไม่มีพลังเหลือแล้ว
เธอไม่อยากอาหาร
เธออยากจะนอน
แต่เขาไม่ยอมทำตามคำขอเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ
จะมีผู้ชายที่น่ารำคาญขนาดนี้ได้ยังไง?
เธอฟูมฟายเมื่อเขาปลุกและลากเธอออกจากเตียง ทำให้ความโกรธของเธอเพิ่มมากขึ้น
เธอจับมือเหมาเยซื่อแล้วกัดเขา
“โอ๊ย”
เขาขมวดคิ้วและปล่อยเสียงคำรามเบา ๆ ออกมา
เมื่อมองลงไป เขาเห็นรอยกัดที่มีเลือดซึมออกมา
เขากลับไม่สนใจ เอื้อมมือไปหยิบกล่องอาหารกลางวัน เปิดมันออกและพยายามป้อนอาหารให้กับเธอ
“ที่รัก ถ้าคุณโกรธ คุณจะต่อว่าหรือกัดผมก็ได้ แต่ต้องกิน” เหมาเยซื่อพูดอย่างอ่อนโยน
“ผมปวดใจนะ ถ้าต้องทนเห็นคุณหิว มาเถอะ ผมป้อน”
การที่กัดเขาเมื่อสักครู่ทำให้เฉียวเมียนเมียนใช้พลังของเธอไปเกือบหมด
เธอเริ่มเสียใจทันที
เมื่อเห็นยอมกัดเปื้อนเลือดที่มือของเขา เธอรู้สึกผิดและเสียใจ
“ขอโทษคะ” เธอพูดเบา ๆ ขณะกัดริมฝีปาก ดวงตาของเธอสั่นเทาอย่างประหม่า
เหมือนเด็กที่ทำความผิด
“เจ็บมากมั๊ยคะ?”
“ไม่หรอก” เหมาเยซื่อพยายามป้อนอาหารให้เธออีกครั้ง
“ถ้ารู้สึกผิดและต้องการจะขอโทษล่ะก็ กินซะ”
คราวนี้เฉียวเมียนเมียนเชื่อฟังเขา
เพราะความรู้สึกผิด เธอจึงให้ความร่วมมือและกินอาหาร
เหมาเยซื่อยิ้ม ขณะตักอาหารอีกช้อนและพูดว่า
“เด็กดี ทานเยอะ ๆ”
เธอรู้สึกไม่สบายใจ จึงเอื้อมมือออกไปและพูดว่า
“ฉันกินเองได้ค่ะ”
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ป่วยที่ไม่สามารถเคลื่อนไหว และช่วยตัวเองได้
ทำให้รู้สึกอายขึ้นมา และรู้สึกไม่สบายอยู่นิดหน่อย
เขาไม่สนใจเธอ และใช้ช้อนแตะริมฝีปากของเธอ พูดแกมสั่งเบา ๆ ว่า
“ให้ผมป้อน”
