ตอนที่ 595 ประธานเหมาเปลี่ยนไป

ผู้ชายที่จ้องมองเธอเอื้อมมือออกไปอย่างสงบ ขณะที่เธอกำลังจะล้ม เขาจับเธอด้วยแขนที่แข็งแรงของเขา พยุงเธอขึ้นมา

เฉียวเมียนเมียนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เธอจับหน้าอกของเหมาเยซื่อตามสัญชาตญาณที่เธอได้จินตนาการไว้

ร่างกายของชายคนนั้นร้อนจัด

เธอสัมผัสได้ถึงผิวที่ร้อนแผดเผาของเขาใต้ฝ่ามือของเธอ

ขณะที่เธอสัมผัสนห้าอกของเขา เขาปล่อยเสียงคำรามต่ำ ๆ และกระชับมือรอบเอวของเธอ

เขาเริ่มหายใจแรง

เฉียวเมียนเมียนดึงมือของเธอออกทันที ตกใจกับกระแสไฟฟ้าที่ไหลเข้ามา

เธอตื่นตระหนกมองขึ้นไปและสบตากับชายคนนั้น ขาของเธออ่อนแรงเมื่อเห็นแววตาหื่นกระหายในดวงตาของเขา

เธอพยายามผลักเขาออก แต่เขากลับกระชับแขนอีกครั้ง

เขาปล่อยให้เธอหนีไปไม่ได้หรอก เขายกคางของเธอขึ้น โน้มตัวเข้าไปจูบลึก

เขาตรึงเธอไว้กับโซฟา เธอไม่สามารถต่อสู้และตอบโต้กลับได้เลย เธอจึงจำยอมแพ้

ไม่กี่นาทีต่อมา

“เดี๋ยวก่อน...” เฉียวเมียนเมียนตระหนักว่าเธอกำลังฟุ้งซ่านและเกือบลืมสิ่งที่สำคัญที่สุดไป เธอจับมือของเหมาเยซื่อ แล้วพูดอย่างหายใจไม่ออก

“ถุง..ถุงยาง”

เธอคิดว่าเหมาเยซื่อไม่ได้เตรียมมันมาด้วย

เธอจึงมีเหตุผลเพียงพอที่จะปฏิเสธเขา

เขายืนขึ้นอย่างสงบโดยไม่คาดคิด เอื้อมมือไปข้างโซฟาแล้วหยุบถุงยางอนามัยออกมา

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เหมาเยซื่อยิ้ม ก้มลงแล้วยื่นให้เธอ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเซ็กซี่มาก “ที่รัก สวมมันให้ผมหน่อย”

หัวใจของเฉียวเมียนเมียนเต้นผิดจังหวะ

เธอจ้องไปที่ถุงยางอนามัยในมือ

รสสตรอเบอรี่... ขนาดใหญ่ที่สุด

....

พวกเขาทานอาหารกลางวันในอีก 2 ชั่วโมงต่อมา

พวกเขาไมได้ทานข้าวข้างนอก

เว่ยเจิ้งเป็นคนนำอาหารมาส่งให้พวกเขา

เมื่อประธานเหมารับอาหารจากเว่ยเจิ้ง เขาบังเอิญเห็นรอยขีดข่วนสีแดงบนแผงอกของเขา

มันยังดูใหม่อยู่เลย

ราวกับว่าเป็นรอยขีดข่วนที่เพิ่งเกิดขึ้น

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องทำงาน อารมณ์ของเว่ยเจิ้งก็อธิบายไม่ได้

ประธานเหมา..เปลี่ยนไปแล้ว

เขาไม่ใช่คนบ้างานที่ไร้เดียงสา และทำตัวห่างเหินจากผู้หญิงอีกต่อไป

เขาเปลี่ยนไป

เขาไม่สามารถต้านทานการล่อลวงได้อีกต่อไป

...

ในห้องทำงาน

เหมาเยซื่อปิดประตูและนำอาหารเข้ามา

เตียงเดียวในห้องนั่งเล่น

เฉียวเมียนเมียนสวมเสื้อคลุมอาบน้ำนอนอยู่บนเตียง เธอรู้สึกเหนื่อย

“ที่รัก ทานข้าวกันก่อน อย่าเพิ่งหลับ”

เหมาเยซื่อนั่งลงข้างเตียงแล้วบีบแก้มของเธอเบา ๆ

“ออกไปซะ คุณมันน่ารำคาญ”

เฉียวเมียนเมียนหมดแรง เธอหลับตาและไม่อยากขยับตัวเพราปวดเมื่อยตามร่างกาย

เธอไม่อยากทำดีกับคนที่กระทำผิด

เหมาเยซื่ออารมณ์ดี แม้ว่าจะถูกเธอดุก็ตาม เขาพูดเบา ๆ ว่า

“ที่รัก ฟังผมก่อนสิ การนอนตอนที่ท้องว่างไม่ดีต่อสุขภาพของคุณนะ”