ตอนที่ 593 มองผมสิ

เหมาเยซื่อจ้องมาที่เธอและถามด้วยเสียงต่ำ “ทำไม?”

เฉียวเมียนเมียนตอบว่า “ฉันคิดอยู่ดูอีกที รูปร่างของเว่ยเจิ้งไม่มีส่วนไหนดีเท่าคุณเลย บางทีแบบที่เหมาะกับเขาอาจจะไม่เหมาะกับคุณ หลังเลิกงาน เราไปหาซื้อกันใหม่ดีไหม”

เหมาเยซื่อชะงักครู่หนึ่ง เขาพอใจกับคำพูดของเธอ

เขาเริ่มยิ้ม

และเปลี่ยนใจ เขาไม่ส่งเว่ยเจิ้งไปทนทุกข์ที่ต่างเมืองแล้ว

มีคนทนทุกข์อยู่ที่นั่นมากพอแล้ว

เขาจะส่งเว่ยเจิ้งไปก็ต่อเมื่อ เขาทำงานได้ไม่ดี

“ไม่ต้องหาซื้อเสื้อตัวใหม่หรอก” ในที่สุดเขาก็มองเสื้อตัวนี้ในแง่ดี และแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้ลองสวม

“เสื้อตัวนี้เยี่ยมมากเลย มันต้องเหมาะกับฉันสิ ก็คุณเลือกมันมาเองนี่”

เหมาเยซื่อจูบที่หน้าผากของเฉียวเมียนเมียน ขณะที่เขาเริ่มปลดเสื้อที่สวมอยู่อย่างสนุกสนาน

หลังจากที่เขาถอดกระดุมสองสามเม็ดแรกออก หน้าอกของเขาก็เผยออกมา ทำให้เฉียวเมียนเมียนเขินอายและถามเขาออกไป “คุณถอดเสื้อออกทำไมคะ”

เหมาเยซื่อมองมาที่เธอและตอบอย่างตรงไปตรงมา “คุณอยากให้ผมลองสวมไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ถอดเสื้อตัวเดิมออกจะลองได้ยังไง?”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

“คุณควร...”

“ที่รัก คุณกำลังบอกให้บอกคุณก่อนที่ผมจะถอดเสื้อเหรอ หรือคุณจะให้ผมลองเสื้อที่ไหน” เหมาเยซื่อรู้สึกขบขันกับท่าทีของเธอ

เฉียวเมียนเมียนบ่น “คุณควรบอกฉันก่อนสิคะ”

เธอไม่สามารถบังคับให้แก้มหายแดง

รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงจากสิ่งที่เห็นตรงหน้า

เธอรู้สึกว่าเหมาเยซื่อดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้นเมื่อเขาอวดร่างกายที่ร้อนแรงของเขาวับ ๆ แวม ๆ เช่นนี้

หัวใจของเธอจะเต้นแรงทุกครั้งที่เธอเห็น

สิ่งที่ทำให้เธอละอายใจมากขึ้นคือ..ความรู้สึกของเธอที่อยากสัมผัสเขาอย่างแรงกล้า

อ่า เมื่อไหร่กันนะที่เธอกลายเป็นคนโรคจิตแบบนี้?

เมื่อก่อนเธอไม่เป็นแบบนี้

“คุณเขินเรื่องอะไร” เหมาเยซื่อหัวเราในขณะที่ปลดกระดุมออกหมดแล้ว ตอนนี้เขาเผยให้เห็นร่างกายอย่างชัดเจน

เขามองไปที่เฉียวเมียนเมียนอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ก้มตัวลงและโอบเธอเข้ามาใกล้

เขาขยับริมฝีปากอุ่น ข้าง ๆ หูเธอและผิวปากด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“คุณเคยเห็นผมทั้งตัวแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณยังอายที่จะมองสามีตัวเองอยู่ล่ะ”

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าร่างกายอบอุ่นของเขาเกาะอยู่บนหลังของเธอ

เธอรู้สึกอิ่มเอมไปด้วยความอบอุ่นและเย่อหยิ่งของเขา

หัวใจของเธอเริ่มเต้นอย่างควบคุมไม่ได้

เธอหน้าแดงมากยิ่งขึ้นและไม่กล้าที่จะมองไปที่ชายที่อยู่ด้านหลังเธอ

เธอกังวลว่าเธอจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง หากเธอหันกลับไปมองเขา

“เหมาเยซื่อ หยุดเลยนะ..” เธอพูดอย่างเขินอาย ขณะที่พยายามผลักเขาออกไป

“สวมเสื้อของคุณซะ”

เขาต้องตั้งใจแกล้งเธอเป็นแน่

รู้สึกเหมือนเขากำลังพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ

จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและแหบพร่า

“ที่รัก ผมจะลองเสื้อที่คุณซื้อมาให้ได้ยังไง ถ้าผมไม่ถอดเสื้อตัวเดิมออก แล้วคุณจะไม่หันมามองผมสักนิดเลยเหรอ”