ตอนที่40 ประวัติศาสตร์อันน่าเบื่อของเวทมนตร์
ตอนที่40 ประวัติศาสตร์อันน่าเบื่อของเวทมนตร์
"มีคำอธิบายอื่น..." อัลเบิร์ตพูดด้วยท่าทางแปลกๆ ว่า "ในบรรดามักเกิ้ล กลุ่มนักวิทยาศาสตร์มืออาชีพได้ค้นพบสารซึ่งเป็นโปรตีนที่สามารถเร่งการก่อตัวของเปลือกไข่ โปรตีนนี้พบได้เฉพาะใน รังไข่ของไก่ กล่าวคือถ้าไม่มีไก่ก็ไม่มีโปรตีนดังกล่าวก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างเปลือกไข่และการก่อตัวของเปลือกไข่สามารถป้องกันไก่จากการประสบความสำเร็จได้ การฟักไข่จึงสรุปว่า มีไก่ก่อน แล้วก็ตามด้วยไข่"
หลังจากคำพูดเหล่านี้ ทุกคนก็หยุดนิ่ง แม้แต่พ่อมดตัวน้อยจากโลกมักเกิ้ลเองก็ตาม
“ฉันรู้ว่าเธอไม่เข้าใจ แต่คำตอบแรกคือมีคนยืนยันมันแล้ว” อัลเบิร์ตอธิบาย
"งั้น..." แคทรีนาถามอย่างไม่มั่นใจ "นายคิดว่ามีนกฟีนิกซ์ก่อนเกิดไฟใช่ไหม"
“ไม่ โลกเวทย์มนตร์แตกต่างจากโลกมักเกิ้ล” อัลเบิร์ตส่ายหัว “ฟีนิกซ์และไฟ ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นวัฏจักร หลังจากที่ฟีนิกซ์ตาย มันจะเกิดใหม่จากเถ้าถ่าน ชีวิตของมันจะวนเวียนไปตลอดกาล ฉันคิดว่ามันไร้ความหมายที่จะสำรวจจุดเริ่มต้นของฟีนิกซ์”
แคทรีนาเลิกคิ้ว คำตอบของอัลเบิร์ตก็ไม่เลว
“ยอดเยี่ยม แม้แต่นักเรียนเรเวนคลอ น้อยคนนักที่จะตอบได้ในครั้งแรก” เด็กชายเรเวนคลอที่อยู่ข้างหลังอัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะชมเชย “ใช่แล้ว ฉันชื่อโรเจอร์ เดวิส ยินดีที่ได้รู้จัก”
ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับมันไว้
โรเจอร์ เดวิส เผชิญกับคำถามเกี่ยวกับที่เคาะประตูรูปนกอินทรี แต่เขาตอบคำถามผิดทั้งหมด
นักเรียนปีหนึ่งส่วนใหญ่ในเรเวนคลอไม่สามารถตอบคำถามผ่านที่เคาะประตูรูปนกอินทรีได้ หากพวกเขาต้องการเข้าและออกจากห้องรับรอง พวกเขาต้องให้นักเรียนรุ่นพี่ของเรเวนคลอมาด้วยเสมอ ซึ่งมันสร้างความไม่สะดวกสำหรับรุ่นพี่
“ฉันสงสัย ทำไมนายถึงถูกมอบหมายให้ไปที่กริฟฟินดอร์” โรเจอร์ เดวิสถามขึ้น ซึ่งทุกคนเองก็สงสัย
"ใครจะรู้ล่ะ?"
การสนทนาจบลงเพราะศาสตราจารย์บินส์ลอยข้ามกระดานดำเพื่อเข้าไปในห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ การมาบนเวทีแบบนี้น่าจับตามองจริงๆ
สิบนาทีต่อมา นักเรียนทุกคนในห้องเรียนดูง่วงนอน
ประวัติความเป็นมาของเวทมนตร์ได้รับการเผยแพร่ว่าเป็นหลักสูตรที่น่าเบื่อที่สุดโดยสิ้นเชิง ศาสตราจารย์บินส์มักใช้เสียงทื่อ ๆ ในการอ่านเนื้อหาในหนังสือเสมอ ทุกคนจดชื่อและวันที่ที่สำคัญ แม้แต่นักเรียนของเรเวนคลอก็ไม่สามารถต้านทานการสะกดจิตนี้ได้
คนเดียวในห้องเรียนที่ยังดีอยู่คืออัลเบิร์ตผู้มีขนมอยู่ในปาก
และกำลังอ่านหนังสืออย่างจริงจัง และบางครั้งก็จดบันทึกในหนังสือเล่มอื่น
“นี่มันเป็นไปไม่ได้ นายสามารถปิดกั้นการสะกดจิตของศาสตราจารย์บินส์ได้!” หลังเลิกเรียน ฝาแฝดวีสลีย์มองอัลเบิร์ตด้วยความชื่นชม วางมือข้างหนึ่งบนไหล่ของเขา "โปรดอย่าลืมนำสำเนาประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ของนายมาด้วย”
ลีจอร์แดนได้นำโน้ตประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์จากมือของอัลเบิร์ตไปด้วยรอยยิ้ม
"นายพูดอะไร?" อัลเบิร์ตกลอกตา ในประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ เขาทำสองสิ่งด้วยทักษะหนึ่งใจ สองจิต เพื่อจดบันทึก
ด้วยเหตุผลนี้ อัลเบิร์ตจึงจงใจอัปเกรดหนึ่งใจ สองจิต เป็นระดับ 2
มันมีประโยชน์มากที่จะใช้มันเพื่อใช้ในคาบประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ อย่างไรก็ตาม มันต้องใช้เวลาถึงห้าปีในวิชาประวัติศาสตร์
“พวกนายไม่รู้เหรอ ข่าวลือเกี่ยวกับศาสตราจารย์คัธเบิร์ต บินส์น่ะ”
“ข่าวลืออะไร?” ทั้งสามคนถูกดึงดูดทันที
"ตามบันทึกในประวัติศาสตร์ฮอกวอตส์" อัลเบิร์ตพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ศาสตราจารย์บินส์ไม่ได้สังเกตว่าเขาตายแล้ว อย่างน้อยก็ในตอนแรก”
“วันหนึ่ง ศาสตราจารย์บินส์ลุกขึ้นและกำลังจะไปเรียน แต่บังเอิญทิ้งร่างของเขาไว้บนเก้าอี้เท้าแขนหน้ากองไฟในห้องรับรองพนักงาน แน่นอนว่าตอนนั้นเขาค่อนข้างแก่แล้ว”
"ว้าว!" ทั้งสามคนประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์จะกลายเป็นศาสตราจารย์ด้านประวัติศาสตร์ของฮอกวอตส์ตลอดไป
ก่อนรับประทานอาหาร ทั้งสามได้คัดลอกสมุดประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ของอัเบิร์ตแล้ว
“ช่วงบ่ายยังมีเรียนอยู่ไหม” จอร์จถาม และเขาแทบรอไม่ไหวที่จะบินไปบนไม้กวาด
"มีบทเรียนอื่นในตอนบ่าย ซึ่งเป็นวิชาการแปลงร่าง" ลีจอร์แดนกล่าวอย่างเสียใจ
อัลเบิร์ตพึมพำ: "ฉันกล้าพูดว่าหลักสูตรนี้ง่ายที่สุดแน่นอน!"
วันละสามวิชา นี่มันง่ายงั้นเหรอ?
คนอังกฤษที่ไม่ค่อยใส่ใจกับอาหารกลางวันมากนัก ณ เวลานี้ ก็แค่กินโดยสุ่ม
อัลเบิร์ตล้มเลิกแผนการเตรียมแซนวิชให้ตัวเอง เขาเกลียดการกินแซนวิชตลอดทั้งวัน หลังจากดื่มน้ำฟักทองและมันฝรั่งตุ๋นสองสามอย่างแล้ว เขาก็จบมื้อเที่ยงอย่างเร่งรีบ
ฝาแฝดกำลังจะฉวยโอกาสนี้ออกไป อัลเบิร์ตคิดว่ามันควรจะเป็นหลังคลาสการแปลงร่าง ท้ายที่สุดพวกเขามีเวลาและพลังงานเพียงพอในเวลานั้น สำหรับช่วงเวลาระหว่างมื้อกลางวันและก่อนเข้าเรียน อัลเบิร์ตวางแผนที่จะไปที่ปราสาท พักผ่อนในลานพักผ่อนและอ่านหนังสือระหว่างทาง
มีนักเรียนอยู่ทุกที่ในลานพักผ่อนพวกเขารวมตัวกันเป็นกลุ่มเพื่อพูดคุย และบางคนก็นำอาหารกลางวันมาที่นี่
ฮอกวอตส์ในเดือนกันยายนไม่ใช่ฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวอีกต่อไป ไม่ต้องพูดถึงว่าเพิ่งมีฝนตกเมื่อวานนี้ และลมพัดพาความเย็นของฤดูใบไม้ร่วง
“ถ้าทำเบาะได้จะดีมาก” อัลเบิร์ตนั่งลงบนสนามหญ้าอย่างอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าการเรียนรู้เกี่ยวกับการแปลงร่างนั้นเป็นสิ่งสำคัญไม่ นี่ไม่ใช่การศึกษาที่ดีแน่นอน มีเหตุผลอะไรทำไมต้องเรียนแปลงร่าง .” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะบ่น
“นายว่าในป่านั่นมีอะไร” จู่ๆ เฟร็ดก็ถามพลางมองไปยังป่าต้องห้ามที่อยู่ไกลออกไป
“ดัมเบิลดอร์บอกว่ามีมนุษย์หมาป่าอยู่ข้างใน”
"เซนทอร์"
"อาจมีสัตว์วิเศษอื่น ๆ " อัลเบิร์ตกล่าวต่อ "บางทีผู้ดูแลพื้นที่ล่าสัตว์อาจจะเลี้ยงสัตว์แปลก ๆ ในป่า"
ตัวอย่างเช่น สิ่งที่ เยติ แมงมุมแปดตา ยักษ์...
“ว่าแต่ คาถาของนายเป็นยังไงบ้าง” จอร์จปิดหัวข้อ เขาไม่ได้วางแผนที่จะไปที่ป่าต้องห้ามในขณะนี้ พวกเขาชอบเสี่ยงและค้นหาความตื่นเต้นแต่ไม่อยากตาย และมนุษย์หมาป่าก็มีชื่อเสียงในโลกแห่งเวทย์มนตร์ เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างจบลงหลังจากกัดเพียงครั้งเดียว
ในปัจจุบันเมื่อพวกเขาสามารถเริ่มทัวร์กลางคืนได้คือความกังวลที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขา
“มันยังไม่ดีนัก มันไม่ง่ายเลยที่จะควบคุมคาถาล่องหน” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา ร่ายคาถา และเคาะใบไม้ที่ร่วงหล่นเบาๆ
สีบนพื้นผิวของใบไม้เริ่มเปลี่ยนไปราวกับว่ามันกลมกลืนไปกับฝ่ามือของเขา
"มันให้รู้สึกแตกต่างจากที่ฉันจินตนาการไว้" ลีจอร์แดนเกาหัวและพูดว่า
“มันอาจจะมองไม่เห็นจากระยะไกล แต่ที่จริงแล้ว…” อัลเบิร์ตส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้: “นายจะสังเกตเห็นได้ทันทีเมื่อนายมองเข้าไปใกล้ ๆ”
"มันเหมือนกิ้งก่า"
"หลักการของมันคล้ายกับสีป้องกันของกิ้งก่า" อัลเบิร์ตไม่ได้ใช้ค่าประสบการณ์โดยตรงเพื่ออัพเกรดคาถาล่องหน เขาวางแผนที่จะใช้เวลาและสำรวจมันอย่างช้าๆ และเขาจะรู้สึกถึงความสำเร็จเมื่อเข้าใจมันอย่างเต็มที่
กระบวนการเรียนรู้ยังคงมีความสำคัญมาก เมื่อนั้นเขาถึงจะรู้สึกเหมือนไปโรงเรียนที่ฮอกวอตส์ เขาไม่อยากพลาดประสบการณ์นี้
อัลเบิร์ตกำลังเตรียมที่จะใช้เวลาสองเดือนในการเชี่ยวชาญคาถาล่องหนด้วยตัวเอง
