ตอนที่ 39 ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน

ตอนที่ 39 ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน

　คาบที่สองของนักเรียนใหม่กริฟฟินดอร์คือประวัติศาสตร์เวทมนตร์ ซึ่งเป็นคลาสที่น่าเบื่อที่สุดในฮอกวอตส์อย่างไม่ต้องสงสัย

　　ห้องเรียนประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ตั้งอยู่บนชั้นสองของปราสาทฮอกวอตส์ นักเรียนใหม่กริฟฟินดอร์จะมีเวลาว่าง 20 นาทีหลังเลิกเรียนวิชาแรก

　　 อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอัลเบิร์ตและศาสตราจารย์ฟลิตวิคพูดคุยกันเป็นเวลานาน พวกเขาทั้งสี่จึงไม่มีเวลาเหลือให้เสียเวลา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเร่งความเร็วและรีบไปที่ห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์

　　 เมื่อทั้งสี่รีบมาถึงห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ ภารโรงอาร์กัส ฟิลช์ได้เข้ามาเปิดประตูล่วงหน้าแล้ว ท้ายที่สุด ศาสตราจารย์ผีอย่างบินส์ ก็ไม่สามารถช่วยให้ทุกคนเปิดประตูได้

　　 ประวัติศาสตร์เวทย์มนตร์ในกริฟฟินดอร์เรียนร่วมกับเรเวนคลอ ก่อนเริ่มเรียน ทุกคนนั่งในที่นั่งและพูดคุยกัน

　　 อัลเบิร์ตเมินเฉยต่อพี่น้องฝาแฝดที่วิ่งเล่นอยู่ข้างๆ เขา หยิบลูกอมหลากรสออกจากกระเป๋าของเขา หยิบถั่วสีน้ำเงินหนึ่งเม็ดแล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวแล้วพบว่ามันมีรสบลูเบอร์รี่

　　 "ลักกี้" อัลเบิร์ตพึมพำ ขณะที่นำ "ประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์" ออกจากกระเป๋า เขายังหยิบ "คำสาปที่ถูกเลือกของศตวรรษที่สิบเก้า" ออกมาด้วย และพลิกดูรายการทักษะของเขาด้วยความช่วยเหลือจากการอ่านหนังสือ

　　 หลังจากจบคลาสคาถา อัลเบิร์ตพบว่าเขาได้รับทักษะอื่นเพิ่มคือ: ทฤษฎีคาถา

　　 ในความทรงจำของอัลเบิร์ต ทักษะพื้นฐานนี้มีประโยชน์มาก ดังนั้นเขาจึงยกระดับทฤษฎีคาถาเป็นระดับ 1 ทันที เขานึกถึงความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับทฤษฎีเวทมนตร์ในหัวของเขาอย่างระมัดระวัง และเขาก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าผลของการเพิ่มระดับเดียวเท่านั้นจะไม่ดีนัก

วิธีการพูด?

　　 ทฤษฎีคาถาของฉันพัฒนาขึ้นจริงๆ แต่อัลเบิร์ตรู้สึกว่ามันเป็นแบบนั้น ตราบใดที่ความรู้ส่วนใหญ่ถูกทำลายลง ก็เข้าใจได้ไม่ยาก ภาพลวงตาที่ไม่เพียงพอจึงถือกำเนิดขึ้น

　　ขณะที่คิดถึงความรู้เกี่ยวกับคาถาเรืองแสง อัลเบิร์ตก็หยิบลูกอมหลากรสแล้วโยนเข้าไปในปากของเขา ราวกับว่าเขากำลังกินถั่วช็อคโกแลต

　　 วินาทีถัดมา เขาเอื้อมมือไปปิดปาก และมีกลิ่นร้อนในปากของเขา

　　เชี่ยที่ฉันเพิ่งกินไปคือรสพริก อัลเบิร์ตเผ็ดมากจนเขาสาบานว่าจะไม่กินสิ่งนี้เมื่อเขาอยู่ในภวังค์ของตัวเอง

　　 "เกิดอะไรขึ้นกับนาย?" เฟร็ดสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของอัลเบิร์ต

　　 "เผลอกินรสพริกน่ะ" อัลเบิร์ตชี้ไปที่กล่องเล็กๆ บนโต๊ะ ลูกอมหลากรสที่ซื้อบนรถไฟครั้งล่าสุดซึ่งยังไม่ได้กินเลย

　　 "ทุกคำกัดคือการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่" เฟร็ดยิ้มอย่างร่าเริง ไม่ลืมที่จะพูดถึงสโลแกนของดูวเว่ดูล้ออัลเบิร์ต

　　 อัลเบิร์ตจ้องไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างดุเดือด หยิบทอฟฟี่จากกระเป๋าของเขาแล้วยัดเข้าไปในปากเพื่อบรรเทาความเผ็ด แล้วยื่นลูกอมหลากรสให้เฟร็ด

　　 "ระวังให้มากเมื่อกินลูกอมหลากรส" เฟร็ดบีบหนึ่งแล้วโยนเข้าปากเพื่อเคี้ยว “มันรสชาติเหมือนผักโขม”

　　 “ของฉันเป็นรสสตรอเบอร์รี่” จอร์จประกาศอย่างมีความสุข

　　 "ฉันกินด้วย..." ลี จอร์แดนก็เข้ามา หยิบมาหนึ่งอันแล้วโยนมันเข้าปาก

　　 “ลูกอมหลากรสน่ะ เอาหน่อยไหม” อัลเบิร์ตถามพลางเขย่ากล่องให้คนอื่นๆ

　　 ทันทีที่เสียงหายไป เสียงของลีจอร์แดนก็มาดังมาจากบริเวณใกล้เคียง

　　 “มันมีกลิ่นเหมือนไข่เน่าเลย มันน่าขยะแขยง” แก้มของเขาเกือบจะบิดเบี้ยวเข้าหากัน และเขาคายลูกอมหลากรสที่เขาเคี้ยวอยู่บนพื้น

　　 เด็กหญิงเรเวนคลอที่อยู่ถัดจากลีจอร์แดนแสดงท่าทางน่าขยะแขยงออกมา

　　 เมื่อเห็นดวงตาของอีกฝ่าย ใบหน้าของลีจอร์แดนก็เขินอายเล็กน้อย และเขาก็เกาหัวอย่างเขินอาย

　　 "คาถาขจัดคราบ" อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น ชี้ไปที่อาเจียนของลี จอร์แดน และโยนลูกอมผลไม้ให้เขาใหม่

　　 "ฉันจะไม่กินลูกอมหลากรสอีกต่อไป" ลีจอร์แดนสาบาน

　　 “นายพูดแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้ง” จอร์จล้อเลียน “เขาเพิ่งกินอีกอันซึ่งมีรสชาติของแยมผิวส้ม

　　 หลังจากเหตุการณ์ของ ลีจอร์แดน ทุกคนที่อยู่ใกล้กับโต๊ะที่มีลูกอมหลากรสของอัลเบิร์ตก็ขยับออกห่าง และพวกเขาไม่ต้องการกินอะไรแปลก ๆ

　　 “เมื่อกี้นายใช้เวทมนตร์อะไรเหรอ” เด็กหญิงของเรเวนคลอแนะนำตัวเอง: "ฉันชื่อแคทรีนา แมคดัก"

“สวัสดี แคทรีนา ฉันอัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” อัลเบิร์ตใส่ช็อกโกแลตอีกชิ้นหนึ่งเข้าปาก และกลิ่นร้อนในปากของเขาก็ค่อยๆ จางหายไปหลังจากเคี้ยว “มันเป็นคาถาขจัดคราบน่ะ มันมีประโยชน์มาก”

“เด็กใหม่ส่วนใหญ่ไม่เก่งเรื่องเวทมนตร์เหมือนนาย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการสอนโดยสมาชิกในครอบครัวล่วงหน้าก็ตาม...” แคทรีนาเหลือบมองที่ “คำสาปที่ถูกคัดเลือกของศตวรรษที่สิบเก้า” ที่อัลเบิร์ตอ่านว่า “ฉันกล้าพูดว่าหมวกคัดสรรคงมอบหมายให้นายไปอยู่ผิดบ้านแน่ๆ”

　　 “ไม่มีอะไรผิดปกติหรอก กริฟฟินดอร์ก็ดี” อัลเบิร์ตไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย: "และ... ฉันมาจากครอบครัวมักเกิ้ล"

　　 “เป็นไปไม่ได้ เฉพาะจากตระกูลพ่อมดเท่านั้นที่เก่งแบบนี้ ครอบครัวของพวกเขาจะสอนความรู้เวทมนตร์ล่วงหน้าให้ลูกๆ” สีหน้าของแคทรีนาผิดไปเล็กน้อย

　　 “ฉันได้ยินมาว่า... ฉันต้องตอบคำถามเมื่อเข้าไปในห้องรับรองของเรเวนคลอ...” อัลเบิร์ตเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากเถียงเรื่องบรรพบุรุษของเขา

“ใช่ นายจำเป็นต้องตอบคำถามของผู้เคาะประตูสีบรอนซ์รูปนกอินทรี ก่อนที่นายจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องนั่งเล่นของเรเวนคลอ” แคทรีนามองอัลเบิร์ตด้วยสายตาสงสัยและถามว่า "แต่ ฉันอยากรู้ นายรู้ได้ยังไง หลายคนยังไม่รู้ว่าจะเข้าห้องนั่งเล่นของบ้านอื่นได้อย่างไร”

　　 "บางครั้งฉันได้ยินนักเรียนเรเวนคลอ บ่นว่าเขาไม่สามารถตอบคำถามได้ และถูกทิ้งไว้ด้านนอก " อัลเบิร์ตพูดไร้สาระ

　　 "โอ้!" แคทรีนายังคงสงสัยเกี่ยวกับอัลเบิร์ตอยู่เล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว โอกาสที่จะพบกับสิ่งนี้ก็มีไม่มาก

　　 “นายมีความรู้สึกไหมว่า อัลเบิร์ตสามารถพูดคุยกับใครก็ได้” จอร์จที่นั่งข้างเขาบ่นพึมพำ

　　 เฟร็ดพยักหน้าซ้ำๆ และลีจอร์แดนเห็นด้วย จากนั้นเขาก็เอื้อมมือหยิบลูกอมรสต่างๆ ออกมาจากกล่อง ผู้ชายคนนี้ชอบลูกอมหลากรสจริงๆ

　　 อัลเบิร์ตจ้องไปที่ทั้งสามคน จากนั้นจึงกระแอมเบา ๆ แล้วถามว่า "เธอพบปัญหาที่น่าสนใจอะไรบ้างไหม"

　　 “ฟีนิกซ์หรือไฟ อันไหนเกิดก่อนกัน” แคทรีนาเลือกคำถามที่เธอบังเอิญรู้คำตอบมา

　　 "พวกนายคิดว่าไง?" อัลเบิร์ตหันไปมองพี่น้องฝาแฝด

　　 “ฉันคิดว่าควรมีฟีนิกซ์ก่อนไหม” เฟร็ดกล่าว

　　 "ฉันก็คิดเหมือนกัน" จอร์จตกลงทันที

　　 "ทำไมล่ะ?" ลีจอร์แดนถามด้วยความสงสัย

　　 “แน่นอนว่าเดาเอาสิ!” ฝาแฝดพูดพร้อมกัน สีหน้าของทุกคนต้องขบขัน

　　 อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

　　 "แล้วนายล่ะ?" แคทรีนาถามอีกครั้ง

　　 "ในโลกของมักเกิ้ลมีคำถามที่คล้ายกัน" อัลเบิร์ตไม่ตอบฝ่ายตรงข้ามโดยตรง และกล่าวต่อ: "ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน"

　　 "คำตอบคืออะไร?" แคทรีนาถามด้วยความสงสัย เธอรู้สึกว่าเธอเดาคำตอบได้

　　 "ไก่มาก่อน" อัลเบิร์ตตอบ และคำตอบก็ต่างจากที่แคทรีนาคิดจริงๆ

　　 "ทำไม?"

　　 อัลเบิร์ตอธิบายว่า: "ไข่จะปรากฎขึ้นในโลกโดยไม่มีเหตุผลได้ยังไง"

　　 แคทรีนาส่ายหัวและพูดว่า "เหตุผลนี้ไม่เพียงพอ"