ตอนที่ 329 - 330: พลังคริสตัล, ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่ทำด้วยพ

ตอนที่ 329 พลังคริสตัล

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ติดต่อเลิ่งเชาถิงบ่อยๆ แต่รู้ว่าเลิ่งเชาถิงมักเย็นชา โดยเฉพาะต่อหน้าสาวๆ นายท่านเลิ่งบ่นเรื่องนี้หลายครั้ง เจียงเจิ้งหงอยากรู้ว่าหากนายท่านเลิ่งทราบเรื่องนี้เข้าจะดีใจขนาดไหน

เจียงเจิ้งหัวยังรู้ว่านายท่านเลิ่งไม่สนใจภูมิหลังของหญิงสาวตราบใดที่เลิ่งเชาถิงชอบเธอ ในเมื่อนายท่านเลิ่งไม่ขัดข้อง เจียงเจิ้งหัวก็เช่นกัน เขาไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายธุระในครอบครัวคนอื่น

“สวัสดีครับ ผู้อำนวยการเจียง” เลิ่งเชาถิงทักทายเจียงเจิ้งหัว

แม้ว่าตระกูลเจียงจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลเลิ่ง แต่เลิ่งเชาถิงเคยชินกับการรักษาระยะห่างจากพวกเขา ดังนั้นจึงเป็นโอกาสที่หายากที่เขาเป็นฝ่ายทักทายเจียงเจิ้งหัวก่อน

ได้ยินเสียงทักทาย เจียงเจิ้งหัวก็ได้สติกลับคืนมา เขาโค้งคำนับเลิ่งเชาถิงและกู้หนิงด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณมากที่ช่วยห่าวหยาง!” ห่าวหยางเป็นลูกชายของเจียงเจิ้งหัว ชื่อของเด็กชายคือ เจียงห่าวหยาง

“พวกเราเต็มใจช่วยครับ ผู้อำนวยการเจียง” เลิ่งเชาถิงเป็นฝ่ายพูด “ถ้าอย่างนั้นผมไม่รบกวนพวกคุณทั้งสองก็แล้วกัน” เจียงเจิ้งหัวกล่าวขอบคุณกู้หนิงอีกครั้งก่อนจากไป

เมื่อเจียงเจิ้งหัวไปแล้ว เลิ่งเชาถิงจึงแนะนำให้กู้หนิงรู้จักว่า “ตระกูลเจียงและตระกูลเลิ่งรู้จักกันมาหลายชั่วอายุคน เขาเป็นลูกชายคนเล็กของนายท่านเจียง และผู้อำนวยการองค์การยาแห่งชาติ พ่อของเขาคือเจียงจงหยู หัวหน้าสมาคมโบราณวัตถุแห่งชาติ เราสามารถเชิญเขาไปเยี่ยมขมร้านเซียนหยุนของคุณได้”

“ฮ่า ฮ่า” กู้หนิงหัวเราะเบาๆ “คุณเก่งในเรื่องใช้เครือข่ายนะเนี่ย”

เจียงจงหยูเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียง ถ้าเขาไปเยือนร้านของกู้หนิง คนหลายคนคงตามมาแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอไม่ต้องห่วงเรื่องยอดขายเลย

สิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกชายของเจียงเจิ้งหัวแพร่ระบาดทางอินเทอร์เน็ตภายในเวลาอันสั้น หลายคนตกใจตอนที่กู้หนิงกระโดดออกมาจากด้านล่างสะพานอย่างกะทันหัน

“พระเจ้า! เธอต้องเก่งกังฟูมากๆแน่”

“ใช่! และผู้ชายที่ช่วยเด็กก็เท่มากเลย”

“ฉันว่าพวกเขาเป็นทีมเดียวกัน”

“เห็นด้วย เธอหักแขนคนร้ายเร็วจนแทบมองไม่ทัน!”

“น่าเหลือเชื่อสุดๆ”

“น่าเสียดายที่เห็นหน้าเธอไม่ชัด ไม่อย่างนั้นฉันจะไปขอเรียนกังฟูกับเธอ”

“เห็นด้วย”

คลิปวิดีโอไม่ได้แสดงส่วนที่กู้หนิงตกจากสะพาน จึงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อย่างไรก็ตาม เด็กน้อยได้รับการช่วยเหลือและฉินฮุ่ยซุนถูกตำรวจจับ ซึ่งเป็นจุดจบที่ดี

เลิ่งเชาซุนเป็นคนแรกที่รู้ข่าวในตระกูลเลิ่ง เขากรีดร้องด้วยความตกใจ และทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้ๆเขาตกใจไปด้วย “เลิ่งเชาซุน นายแหกปากร้องทำไม ห้ะ!” เลิ่งเชาเจี๋ยไม่พอใจ

เลิ่งเชาซุนตอบว่า “ลูกชายของลุงเจียงถูกฉินฮุ่ยซุนลักพาตัว!”

“อะไรนะ?” สมาชิกอาวุโสในตระกูลเลิ่งตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?” พวกเขาถามเลิ่งเชาซุน

“ลูกชายลุงเจียงถูกฉินฮุ่ยซุนจับตัวไปแต่ถูกเด็กสาวคนหนึ่งช่วยเหลือเอาไว้ได้” เลิ่งเชาซุนกล่าว เขามองกู้หนิงในวิดีโอด้วยความชื่นชม “เธอสุดยอดไปเลย อยู่ๆก็กระโดดออกมาช่วยและจับฉินฮุ่ยซุนเอาไว้”

ไม่เพียงแต่เลิ่งเชาซุนที่ตกใจ สมาชิกในตระกูลเลิ่งก็ค่อนข้างประหลาดใจเช่นกัน

“โอ้ ผมต้องไปแจ้งข่าวให้คุณปู่ทราบ!” เลิ่งเชาซุนพูด วิ่งขึ้นบันไดไปทันที

นายท่านเลิ่งก็ตกใจเช่นกันเมื่อได้ยินเกี่ยวกับอุบัติเหตุ เขาโทรหาเจียงจงหยูทันที โชคดีที่หลานชายของเจียงจงหยูปลอดภัย

“เอ ทำไมผู้ชายคนนี้ดูคุ้นๆ?” เลิ่งเชาซุนถามนายท่านเลิ่งหลังจากที่เขาวางสายจากเจียงจงหยู

เมื่อได้ยินเช่นนั้น นายท่านเลิ่งก็หยิบโทรศัพท์ของเลิ่งเชาซุนมาดู ชายผู้นี้ดูคุ้นเคยแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร หน้าจอของโทรศัพท์เล็กเกินไปสำหรับชายชรา และวิดีโอก็แสดงให้เห็นเพียงด้านหลังของชายคนนั้น ดังนั้นนายท่านเลิ่งจึงจำชายคนนั้นไม่ได้ในทันที

“คุณปู่ เป็นพี่เชาถิง?” เลิ่งเชาซุนร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ

“เชาถิง?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น นายท่านเลิ่งก็จำได้ทันทีว่าชายในวิดีโอคือหลานชายของเขา เลิ่งเชาถิง จากนั้นเขาก็โทรหาเลิ่งเชาถิงโดยไม่ชักช้าและถามเขาตรงๆ เลิ่งเชาถิงยอมรับและบอกปู่ว่าเขาสบายดีและปลอดภัย

ซู่จินเฉินและเพื่อนของเขากำลังดื่มเหล้าร้องเพลงในคลับ ซู่ฉินหยินกำลังอ่านข่าวทางอินเทอร์เน็ต เธอจำกู้หนิงและเลิ่งเชาถิงได้เพราะเสื้อผ้าของพวกเขา และบอกข่าวกับคนอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดตกใจกับการกระทำของกู้หนิง

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าเลิ่งเชาถิงสบายดี แต่พวกเขาก็ยังโทรหาเขาเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาปลอดภัย

หลังจากที่พวกเขากลับไปที่บ้าน กู้หนิงก็ฟื้นคืนความแข็งแกร่งของเธอ เธอต้องการเดินด้วยตัวเอง แต่เลิ่งเชาถิงยืนกรานที่จะอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนขณะเดินไปที่ห้องนอน

กู้หนิงเหนื่อยมากในวันนี้ และในไม่ช้าก็ผล็อยหลับไปบนเตียง ทันใดนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระแทกหน้าผากและมันก็เย็นมาก เธอลืมตาขึ้นและมีหมอกหนาในสายตาของเธอ นี่ไม่ใช่พื้นที่ตากระแสจิตใช่ไหม เธอคิดกับตัวเอง

เธอคุ้นเคยกับพลังของเธอ จึงไม่กลัว อย่างไรก็ตาม มีคริสตัลขนาดเล็กจำนวนมากขนาดเท่าไข่มุก ลอยอยู่ในอากาศ เธอสับสนว่าคริสตัลเหล่านั้นคืออะไร และทันใดนั้นก็มีประโยคหนึ่งปรากฏขึ้นในใจของเธอ

อันที่จริง คริสตัลเหล่านั้นเป็นพลังที่แข็งแกร่งจากพลังของเธอ และสามารถนำมาใช้รักษาโรคได้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอสามารถใช้ผลึกพลังเหล่านั้นโดยตรงเพื่อช่วยเหลือผู้คนในอนาคต ปริมาณผลึกพลังที่จำเป็นในการรักษาโรคจะแตกต่างกันไปตามสถานการณ์ต่างๆ ผลึกพลังอาจละลายในน้ำ อาหาร หรือกลืนลงไปได้โดยตรง

 

ตอนที่ 330 ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่ทำด้วยพ

ทันใดนั้นกู้หนิงก็รู้ตัวว่าเธอสามารถใช้ผลึกพลังเหล่านั้นผลิตยาหรือผลิตภัณฑ์ดูแลผิวซึ่งจะให้ผลกำไรสูง ในขณะเดียวกัน เธอก็สามารถช่วยคนป่วยได้ ซึ่งก็ดีเหมือนกัน

เมื่อกู้หนิงตัดสินใจแล้ว เธอก็จะทำให้เป็นจริงอย่างแน่นอน

เมื่อเธอลืมตลังของกู้หนิงาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าแล้ว ร่างกายของกู้หนิงฟื้นตัวเต็มที่แล้ว แต่เลิ่งเชาถิงยังไม่อนุญาตให้เธอลุกจากเตียงแต่เช้าและเรียกร้องให้เธอนอนต่ออีกสักครู่ เขายังเตรียมอาหารเช้าและปล่อยให้เธอกินบนเตียง กู้หนิงอยากหัวเราะแต่เชื่อฟังคำสั่งของเขา ในขณะเดียวกัน เธอยังคงคิดถึงแผนการผลิตยาและผลิตภัณฑ์ดูแลผิว

ประการแรก เธอต้องสร้างทีมงานมืออาชีพเพื่อผลิตยาและผลิตภัณฑ์ดูแลผิว จากนั้นเธอก็จำเป็นต้องตั้งโรงงานและบริษัท หลังจากนั้นเธอก็จะสามารถผลิตยาและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวได้ แต่เพิ่มพลังคริสตัลของเธอเข้าไปอย่างลับๆ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ ดังนั้นใบสั่งยาและวัตถุดิบตัวยาและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวจะเหมือนกับของโรงงานยาอื่นๆ แต่ผลที่ได้แตกต่างออกไป หลังจากผลิตและได้การรับรองยาและผลิตภัณฑ์บำรุงผิวแล้ว ก็สามารถออกสู่ตลาดได้

กู้หนิงตัดสินใจขายยาและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของเธอไปทั่วประเทศ ตราบใดที่ยาและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวของเธอมีคุณภาพสูง ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล

อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่ได้บอกเลิ่งเชาถิงถึงแผนของเธอ เมื่อเลิ่งเชาถิงไม่ได้อยู่ในห้องนอน กู้หนิงส่งข้อความถึง K และขอให้เขาช่วยเธอตรวจสอบว่ามีบริษัททางการแพทย์ที่ใกล้เจ๊งบ้างไหม เธอต้องการซื้อกิจการ

K รู้สึกประหลาดใจกับความกระตือรือร้นของกู้หนิงในการทำธุรกิจ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พลาดโอกาสในการหาเงิน และแน่นอน K ไม่ปฏิเสธคำสั่งของเจ้านาย

เลิ่งเชาถิงไม่อนุญาตให้กู้หนิงลุกขึ้นจนกว่าเขาจะเตรียมอาหารกลางวันเสร็จ หลังทานอาหารกลางวัน กู้หนิงก็ไปที่ถนนขายของเก่า เนื่องจากเธอซื้อร้าเซียนหยุน เธอจึงต้องไปเยี่ยมชมและพบกับพนักงานของเธอ

เลิ่งเชาถิงไปกับเธอด้วย

ทันทีที่พวกเขาไปถึงถนนโบราณ กู้หนิงก็ใช้ตาทิพย์ตรวจสอบดูของเก่าตามแผงลอยข้างทาง มีกริชทองสัมฤทธิ์ที่มีหมอกสีดำผสมกับหมอกสีขาว กู้หนิงเข้าใจว่าหมอกสีขาวเป็นพลังธรรมชาติ แต่เธอก็สับสนกับหมอกสีดำ เธอเดินเข้าไปใกล้และสัมผัสได้ถึงพลังหยินที่แข็งแกร่งบนกริชทองสัมฤทธิ์ กู้หนิงเดาว่าวัตถุนี้น่าจะเป็นสิ่งชั่วร้าย โดยปกติวัตถุชั่วร้ายจะถูกขุดออกมาจากหลุมศพ แต่ไม่ใช่วัตถุโบราณทุกชิ้นมีพลังหยิน ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของหลุมศพ

บุคคลใดที่มีวัตถุพลังงานหยินครอบครอง บุคคลนั้นก็จะได้รับผลกระทบจากพลังหยินด้วย อาจทำให้เกิดฝันร้าย โรคภัยไข้เจ็บ หรือแม้เสียชีวิต กู้หนิงมองไปที่เจ้าของแผงลอย เขาดูซีดเซียว ไม่มีชีวิตชีวา หน้าตาดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับผลกระทบจากพลังงานหยิน

หน้าผากของคนเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดบนใบหน้า และสภาพของหน้าผากบ่งบอกถึงโชคหรือชะตากรรมของบุคคลนั้น ถ้าหน้าผากเรียบและเป็นมันเงา แสดงว่าคน ๆ นั้นโชคดี แต่ถ้าคน ๆ นั้นผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก หน้าผากจะดูหยาบกระด้าง อย่างไรก็ตาม ถ้าหน้าผากกลายเป็นสีดำหรือมืดคล้ำ บุคคลนั้นจะเดือดร้อนมาก

เจ้าของแผงลอยที่อยู่ด้านหน้าของกู้หนิง เห็นได้ชัดว่าได้รับผลกระทบจากพลังหยินของกริชทองสัมฤทธิ์ ถ้าเขาไม่ทิ้งกริชทองสัมฤทธิ์ตอนนี้ ชีวิตของเขาอาจตกอยู่ในอันตราย กู้หนิงไม่เชื่อในพลังหยินและหยางมาก่อน แต่ตอนนี้เธอเห็นด้วยตาของเธอเองแล้ว เธอจำต้องเชื่อมัน

“สวัสดี คุณหนู ทั้งหมดนี้เป็นของเก่าแท้ๆ ที่ฉันเพิ่งซื้อมาจากชนบทเมื่อวานนี้!” เจ้าของแผงลอยพูดกับกู้หนิง เขาดูเหมือนคนไม่มีแรง

กู้หนิงคิดสักครู่แล้วหยิบกริชทองสัมฤทธิ์ขึ้นมา การไหลของอากาศเย็นเข้าสู่ร่างกายของเธอในทันที กู้หนิงรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งและใช้พลังปกป้องหัวใจของเธอได้ทันท่วงทันที

เมื่อกู้หนิงใช้พลังปกป้องหัวใจของเธอ พลังก็เคลื่อนผ่านร่างกายของเธอไปยังกริชทองสัมฤทธิ์ ไม่นาน หมอกสีดำของกริชทองสัมฤทธิ์ก็ลดลงอย่างมาก กู้หนิงจึงตระหนักว่าพลังของเธอสามารถขับไล่พลังงานหยินออกไปได้

เมื่อรู้เช่นนั้น กู้หนิงจึงใช้พลังของเธอผ่านกริชทองสัมฤทธิ์เพื่อขับไล่พลังหยินของมันออกไป แม้ว่าพลังของของกู้หนิงจะสามารถทำได้ แต่ก็ไม่ง่าย ในที่สุดพลังงานหยินถูกขับออก กู้หนิงก็สูญเสียพลังงานไปมากและใบหน้าของเธอก็ซีดเล็กน้อย

“เท่าไหร่คะ?” กู้หนิงถาม

“สามหมื่นหยวน ห้ามต่อรอง” เจ้าของแผงลอยกล่าว

"ไม่มีปัญหา" กู้หนิงนำเงินออกมาสามหมื่นหยวนและมอบให้กับเจ้าของแผงลอย ไม่ว่าจะมากแค่ไหนกู้หนิงก็ยังจะซื้ออยู่ดี เพราะมันเป็นของแท้ บรอนซ์เป็นเครื่องมือที่ทำจากโลหะผสมทองแดง สร้างขึ้นในยุคสำริดของอารยธรรมมนุษย์ ตั้งแต่สมัยราชวงศ์ซางตอนปลาย กริชทองสัมฤทธิ์ได้รับความนิยมและฝีมือของมันก็ยอดเยี่ยม

กริชที่อยู่ในมือกู้หนิงทำในราชวงศ์ซาง ประเมินค่าไม่ได้

เมื่อเห็นกู้หนิงซื้อกริชโดยไม่ลังเล เจ้าของแผงลอยรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ขายราคาสูงกว่านี้ แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือกู้หนิงได้ช่วยชีวิตเขาด้วยการซื้อกริช

“ของพวกนี้ซื้อมาจากชนบทหมดเลยหรอคะ?” กู้หนิงถาม

“ใช่!” เจ้าของแผงลอยตอบ

“แล้วไปได้มาจากไหนคะ?” กู้หนิงยังคงถามต่อ

“หมู่บ้านเฟิงเหยียน”

“ขอบคุณค่ะ”

“มีอะไรหรือ?” เลิ่งเขาถิงถามกู้หนิง กู้หนิงไม่ใช่คนที่ถามซอกแซก แน่นอนว่าคำถามของเธอต้องมีเหตุผล

“กริชทองสัมฤทธิ์นี้เป็นของปท้ และเพิ่งขุดขึ้นมาใหม่ ดังนั้นฉันคิดว่ามีหลุมศพโบราณอยู่รอบ ๆ ชนบทที่เจ้าของร้านได้ของพวกนี้มา” กู้หนิงกล่าว แต่เธอไม่ได้บอกเลิ่งเชาถิงเกี่ยวกับพลังงานของกริชทองสัมฤทธิ์

“อยากไปที่นั่นเหรอ?” เลิ่งเชาถิงถาม

“ใช่ค่ะ” กู้หนิงตอบ แม้ว่าการขุดหลุมฝังศพโบราณเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่เธอก็จำเป็นต้องทำ มิฉะนั้นคนบริสุทธิ์จะได้รับบาดเจ็บมากขึ้น